ได้ยินคำสั่งสอนเช่นนี้ของท่านพ่อตนเอง ซือคงชัวก็กำหมัดแน่น
“ข้า……ให้ข้าคิดทบทวนสักหน่อย!”
ซือคงเลี่ยวกล่าว “ไม่มีสิ่งใดต้องคิดแล้ว เอานางให้อยู่ รอให้เจ้าได้เป็นหัวหน้าหุบเขาหมอเทวดาได้เมื่อไหร่ เจ้าอยากได้สาวงามเช่นไรก็แล้วแต่ใจเจ้า จะสำเร็จการใหญ่อย่าได้คิดสนใจเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ เจ้าจะกล้ำกลืนเพียงแค่ช่วงเดียวเท่านั้น”
ซือคงชัวกล่าว “ท่านพ่อ ท่านพ่อพูดถูก อยากสำเร็จการใหญ่จะสนใจเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ไม่ได้ ข้าเข้าใจแล้ว”
หลายวันนี้ซือคงชัวขยันมาเป็นพิเศษ อีกทั้งยังเอาของประดับมากมายที่ผู้หญิงชื่นชอบมาให้มู่เฉียนซีด้วย
“ข้าเห็นว่าศิษย์น้องไม่มีของเหล่านี้ ก็เลยสั่งทำขึ้นมาเป็นพิเศษ ไม่รู้ว่าศิษย์น้องจะชอบหรือไม่?”
“ไม่จำเป็น นายน้อยเอากลับไปเถอะ!”
“ของที่ข้าให้ไปแล้ว ข้าไม่เอากลับคืนเด็ดขาด ศิษย์น้องรับไว้เถอะ!”
ซือคงชัวบังคับยัดเยียดของเหล่านี้ให้กับมู่เฉียนซี และทนไม่ได้ที่นางปฏิเสธ จวินโม่ซีเดินเข้ามาเห็นสิ่งของเหล่านี้ก็ยิ้มพลางกล่าวว่า “ดูเหมือนว่าซือคงซัวจะชอบเจ้าเข้าแล้ว ข้านึกไม่ถึงจริง ๆ เลยนะ นอกจากท่านผู้นั้นแล้ว ยังจะมีคนมาชอบหญิงสาววิปริตเช่นเจ้าอีก เจ้าว่า หากเขารู้เข้า หุบเขาหมอเทวดาคงไม่ต้องรอให้พวกเราลงมือก็ซวยแล้วล่ะ!”
“หากรู้แต่แรกว่าน่ารำคาญเช่นนี้ ตอนนั้นข้าก็คงจะเตะเขาไปแล้ว” มู่เฉียนซีกล่าว
“ก็จริงอย่างที่เจ้าว่า นึกไม่ถึงว่าตาเฒ่าประหลาดนั่นจะรักษาเขาหาย” จวินโม่กล่าว
เขาเหลือบมองไปที่เครื่องประดับเหล่านั้น “แล้วของพวกนี้ เจ้าจะจัดการยังไง?”
มู่เฉียนซียิ้มพลางกล่าว “ข้าก็ส่งต่อให้เจ้ายังไงล่ะ ถึงอย่างไรเมื่อก่อนหุบเขาหมอเทวดาก็หลอกเจ้าจนเจ้าน่าสังเวชเช่นนั้น อีกทั้งยังตามไล่ฆ่าเจ้ามานานตั้งหลายปี ของเหล่านี้ก็นับว่าเป็นค่าปลอบขวัญเจ้า รับไว้เถอะ ข้าไม่ถือ!”
มุมปากของจวินโม่ซีกระตุกขึ้นเล็กน้อย “ให้ข้า……”
“เจ้าไม่ถือแต่ข้าถือ ข้าไม่ได้อยากได้ของของผู้หญิงนะ”
จวินโม่ซีก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะเย้ยสาวน้อยผู้นี้ด้วยเหตุใด จะยั่วยุนางอย่างนั้นเหรอ
มู่เฉียนซีกล่าว “นี่นายน้อยแห่งหุบเขาหมอเทวดาเป็นคนตั้งใจเลือกเลยนะ ดูเหมือนว่าชายผู้นี้จะมีมนุษยสัมพันธ์กับผู้หญิงดี อีกทั้งยังเข้าใจผู้หญิงมากซะด้วย ของที่เลือกมาก็ดึงดูดใจสาวซะเหลือเกิน ดังนั้นเจ้ารับไว้เถอะ ต่อไปเจ้าจะได้เอาไปปลอบขวัญผู้หญิงของเจ้ายังไงล่ะ อย่าได้หักน้ำใจของนายน้อยที่มีต่อเจ้าเลยนะ”
สีหน้าของจวินโม่ซีดำคล้ำด้วยความโกรธ “ข้าไม่ต้องการ!”
“เจ้ารับไว้เถอะ! มิเช่นนั้นวันนี้เจ้าจะไม่มีอาหารอันโอชะให้กินนะ”
“เจ้าอย่าบังคับข้านะ นายน้อยจวินอย่างข้าก็ยึดถือหลักการเหมือนกัน”
มู่เฉียนซีกล่าว “ข้าจะเพิ่มของอร่อย ๆ ให้”
“เหอะ เหอะ เหอะ! ข้ารับไว้ก็ได้ เมื่อถึงตอนนั้นหากถูกตามไล่ฆ่า แล้วข้าไม่มีเงินกินข้าวก็เอาของเหล่านี้ไปขายได้ หรือไม่ก็อาจแลกของกินได้ไม่น้อยเลย!” จวินโม่ซีก็ฝืนรับไว้
นายน้อยซือคงก็คงจะคิดไม่ถึงว่าของที่ตนเองตั้งใจเลือกเหล่านี้ ไม่เพียงแต่ไม่ได้ใจนาง อีกทั้งยังถูกมู่เฉียนซีส่งต่อให้กับจวินโม่ซีเพื่อเป็นค่าปลอบขวัญอีกด้วย
มอบเครื่องประดับล้ำค่าราคาสูงตั้งมากมาย บางอย่างก็ทำด้วยแกนวิญญาณสัตว์ศักดิ์สิทธิ์และเหล่านี้ก็ถูกอู๋ตี้กัดแทะกินไปแล้ว
หากซือคงชัวรู้เข้า คาดว่าคงจะต้องช้ำใจเป็นแน่
ซือคงชัวก็กลัดกลุ้มใจเป็นอย่างมาก ของก็มอบให้ไปมากแล้ว เขาก็แสดงบอกเป็นนัยแล้วไม่น้อย แต่สาวน้อยผู้นั้นกลับไม่มีท่าทีตอบสนองแต่อย่างใดเลย
เป็นท่อนไม้ ไร้ความรู้สึกจริง ๆ!
จวินโม่ซีมองดูสิ่งของที่เกะกะในมิติของตัวเองก็รู้สึกโกรธขึ้น มิติของชายหนุ่มอย่างเขาแต่กลับเต็มไปด้วยเครื่องประดับและสิ่งของของผู้หญิงมากมายเช่นนี้ หมดอาลัยตายอยากจริง ๆ!
จวินโม่ซีบ่นว่า “เมื่อไหร่เจ้านั่นจะหยุดสักที ช่างไม่ดูพฤติกรรมของตัวเองซะบ้างเลย สาวน้อย เจ้าทำอาหารได้อร่อยถึงเพียงนี้ ต่อให้ตาบอดก็ไม่มีทางชอบเขาหรอก!”
มุมปากของมู่เฉียนซีกระตุกขึ้น “นี่เจ้าคิดว่าข้ามีข้อดีเพียงอย่างเดียวเหรอ?”
จวินโม่ซีกล่าว “สำหรับข้าแล้ว ข้าคิดว่าเจ้ามีข้อดีเพียงข้อเดียว”
“เจ้าไสหัวออกไปให้พ้นหน้าข้าเดี๋ยวนี้นะ!” มู่เฉียนซีโกรธเกรี้ยวขึ้น
“เจ้าดีทุกอย่างเลย จริง ๆ นะ เมื่อครู่ข้าก็แค่พูดไปงั้น ๆ เอง เจ้าอย่าคิดจริงจังเลยนะ!” จวินโม่ซีกล่าว
ซือคงชัวพบว่ามู่เฉียนซีนั้นไม่มีความชอบเกี่ยวกับเครื่องประดับเหล่านี้เลยแม้แต่น้อย ดังนั้นเขาจึงเริ่มส่งดอกไม้มาให้นาง
ดอกไม้สดหลากหลายชนิดได้ถูกจัดวางเต็มที่พักของมู่เฉียนซี ทำให้คนทั้งจวนหัวหน้าหุบเขารู้ว่านายน้อยกำลังตามจีบมู่เฉียนซีอยู่
“แค่ศิษย์ใหม่คนเดียว นึกไม่ถึงว่าจะสามารถทำให้นายน้อยผู้เจ้าชู้ประตูดินผู้นี้ชื่นชอบได้!”
“คุณหนูเฟิงช่วยหัวหน้าหุบเขาเอาไว้ อีกทั้งยังฝ่าฟันความยากลำบากมาด้วยกันกับนายน้อยอีก การที่นายน้อยจะชอบนาง ก็เป็นเรื่องปกติ”
“เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้แน่นอน รูปร่างหน้าตาอย่างเฟิงเยี่ยซี ไม่คู่ควรกับนายน้อยเลยสักนิด”
ข่าวลือต่าง ๆ นานาได้แพร่ออกไป ด้วยสถานะของซือคงชัว ทำให้มู่เฉียนซียิ่งเป็นที่รู้จักในหุบเขาหมอเทวดามากขึ้น
ซือคงชัวคิดว่า ในเมื่อจีบอย่างเงียบ ๆ แล้วไม่ได้ผล เช่นนั้นก็จีบอย่างโจ่งแจ้งไปเลย
ต้องทำให้คนทั้งหุบเขาหมอเทวดารู้ว่าเขานั้นชอบนาง ดูสิว่านางจะหวั่นไหวหรือไม่
ต่อให้นางไม่หวั่นไหว ก็คงไม่หักหน้าเขา เขาเป็นถึงนายน้อยแห่งหุบเขาหมอเทวดาเชียวนะ
มู่เฉียนซีรู้สึกว่าซือคงชัวผู้นี้ช่างน่ารำคาญจริง ๆ มาวุ่นวายทุกวัน ไม่ยอมให้นางได้ฝึกบำเพ็ญดี ๆ เลย
มู่เฉียนซีกล่าว “จวินโม่ซี โยนดอกไม้พวกนี้ออกไปให้หมด”
จวินโม่ซียกนิ้วชี้มาที่ตนเอง “ให้ ขะ ข้าทำเนี่ยนะ?”
“เจ้านั่นแหละ!” มู่เฉียนซีกล่าว
“เป็นเจ้าที่ยั่วยวนเขามาเอง แล้วจะให้ข้าไปจัดการเนี่ยนะ นี่เจ้ากำลังสร้างความเกลียดชังให้แก่ข้า” จวินโม่ซีบ่น
“เจ้าอยู่ที่หุบเขาหมอเทวดานี้ก็มีประโยชน์แค่นี้ ไม่ให้เจ้าทำแล้วจะให้ใครทำล่ะ!”
จวินโม่ซีจนปัญญา สาวน้อยผู้นี้กำลังแก้เผ็ดคำพูดของเขาในวันนั้น
“ได้ ข้าจัดการก็ได้!”
ร่างในชุดขาวสะบัดดอกไม้กระจัดกระจายอยู่กลางอากาศด้วยท่วงท่าที่งดงามสมบูรณ์แบบราวกับเทพลงมาจุติก็มิปาน
ทว่า เมื่อทุกคนได้เห็นกับใบหน้าที่แสนธรรมดานั้นแล้ว ก็รู้สึกผิดหวังไปเล็กน้อย
ต่อให้งดงามมากว่านี้เพียงใด แต่หน้าตาไม่ให้ก็ไม่รู้สึกไม่ความงามอยู่ดี
กระบี่ยาวถูกชักออกมาจากฝัก ซิ้ง!
จวินโม่ซีร่ายเพลงกระบี่บนดอกไม้เหล่านี้ ชั่วครู่หนึ่งดอกไม้ที่สวยงามเหล่านี้ก็ได้กลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย
“ข้าเห็นดอกไม้เหล่านี้แล้วรู้สึกขวางหูขวางตามาก หากมีใครเอาดอกไม้มาขวางหูขวางตาข้าอีก ส่งมามากเท่าไหร่ ข้าก็จะฟันมันทิ้งมากเท่านั้น!”
ทุกคนต่างก็ตกใจนิ่งอึ้งไป เจ้าเด็กผู้นี้ เจ้าเด็กผู้นี้กล้าฟันดอกไม้ที่นายน้อยส่งมา!
เขาหมายความว่าอย่างไร อยากจะแย่งชิงผู้หญิงกับนายน้อย ช่างกล้ายิ่งนัก
ซือคงชัวกล่าวด้วยความโกรธเกรี้ยวว่า “มู่เฉียนโม่ บังอาจยิ่งนัก กล้าวางตัวเป็นศัตรูกับข้า อย่าคิดว่าเจ้าได้เลื่อนขั้นพลังวิญญาณขั้นมหาจักรพรรดิได้แล้วข้าจะรับมือกับเจ้าไม่ได้นะ”
จวินโม่ซีดึงดูดความเกลียดชังได้ไม่น้อยเลย และได้กลายเป็นโล่กำบังแล้ว
ซือคงชัวคิดหาวิธีรับมือกับจวินโม่ซี ในที่สุดมู่เฉียนซีก็มีเวลาฝึกบำเพ็ญอย่างสงบอยู่หลายวัน
ส่วนจวินโม่ซีก็ได้อยู่ในสภาพที่ตกนรกทั้งเป็นทุกวี่วัน มีหลายครั้งที่เขาคิดจะไม่ทำแล้ว
แต่เพื่อปากท้องของตนเอง เขาจึงทำได้เพียงอดทน
ซือคงชัวได้ผลักจวินโม่ซีเข้ามุมกำแพง ซือคงชัวกล่าวถามว่า “มู่เฉียนโม่ เจ้าชอบศิษย์น้องใช่หรือไม่?”
จวินโม่ซีกล่าว “ต่อให้ข้าไม่ชอบนาง นายน้อยก็ไม่มีโอกาสนั้น เพราะนายน้อยไม่ใช่ผู้ชายในแบบที่นางชอบ”