มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 1032
“พาพวกเลิฟเวลล์มา!” ชายหนุ่มสั่ง ขณะที่เขาขมวดคิ้วแน่นขึ้น
เมื่อได้ยินแบบนั้น ลูกน้องของเขาจึงนำแซนเดอร์และเคเลปที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสมาตรงหน้าเขา
“คุณแน่ใจนะว่าคุณไม่ได้โกหกพวกเรา เมื่อคุณบอกว่าเขาจะมาที่ป่าเอเวอร์แดร์?” ชายหนุ่มถาม
“ทำไมผมถึงจะโกหกคุณเกี่ยวกับเรื่องเช่นนี้ด้วยล่ะครับ คุณโมลเดล? เขาพูดจริง ๆ ว่าเขาจะมุ่งหน้ามาที่สถานที่นี้! อีกอย่าง ผมก็หวังว่าคุณจะตระหนักได้ว่าไม่ใช่เลิฟเวลล์ที่ฆ่าสมาชิกโมลเดลแปดคนนั้น! ได้โปรดจำไว้ด้วยนะครับ…!” แซนเดอร์ตอบกลับ ด้วยสีหน้าหวาดกลัวบนใบหน้าของเขา
ชายหนุ่มที่ถามคำถามเหล่านั้นมีชื่อว่ายูวาน โมลเดล และเขาคือลูกชายคนที่สองของผู้นำของตระกูลโมลเดล แซนเดอร์เองก็เคยได้ยินเกี่ยวกับเขามานานแล้ว คำเล่าลือของวิธีการของชายผู้นั้นว่าเยือกเย็นและโหดเหี้ยมเพียงใด
การเป็นนักธุรกิจ แซนเดอร์รู้ว่าเขาไม่สามารถทำให้ทั้งเจอรัลด์และโมลเดลต้องขุ่นเคืองใจได้อีกต่อไป แต่ถึงกระนั้น เมื่อโมลเดลส่งคนมาเพื่อตรวจสอบ เมื่อพวกเขาได้ยินข่าวลือถึงการตายของสมาชิกโมลเดลแปดคนภายในคฤหาสน์เลิฟเวลล์ เขาจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากบอกพวกเขาตามจริงว่าเจอรัลด์อยู่ที่ไหน
มันจึงเป็นเหตุผลที่ทำไมยูวานและคนของเขาถึงจัดการการค้นหาเจอรัลด์กันที่นี่ในเวลานี้
“โมลเดลแค้นใจเจอรัลด์อย่างมากมาโดยตลอด และมันก็เป็นเวลากว่าหนึ่งปีแล้ว ตั้งแต่โมลเดลต่อสู้กับคลอฟอร์ดอย่างแข็งขัน ดังนั้น ผมหวังอย่างแท้จริงว่าคุณจะไม่ได้โกหกผมเพื่อตัวคุณเองนะ อย่าลืมว่า มันคงจะดีกว่าสำหรับคุณที่ไม่เข้ามาเกี่ยวข้องในการต่อสู้ของพวกเรา!” ยูวานตอบกลับอย่างไม่สนใจ
“น แน่นอนสิครับ แน่นอน!” แซนเดอร์รีบร้อนตอบกลับ
“นายน้อยสอง พวกเราอาจพบร่องรอยของเขาแล้ว!” หนึ่งในลูกน้องของยูวานรายงาน ในขณะที่เขาเดินมาหาเพื่อพบชายผู้นั้น
สรุปสั้น ๆ พวกเขาพบศพสองสามศพนอนอยู่บนพื้นซึ่งแต่งกายเหมือนชาวบ้านจากเชิงเขา ยิ่งไปกว่านั้น ศพของพวกเขาก็ยังคงสดใหม่ และมีร่องรอยของการดิ้นรนต่อสู้ตรงที่เกิดเหตุ พวกเขายังสามารถพบร่องรอยจาง ๆ ของหญ้าที่ถูกเหยียบย่ำซึ่งนำลึกเข้าไปในป่าเช่นกัน
ทันใดนั้น สุนัขค้นหาที่โมลเดลนำมาด้วยกันกับพวกเขาก็เริ่มเห่าขึ้นมาอย่างฉับพลัน ในขณะที่หันหน้าไปยังทิศทางหนึ่งโดยเฉพาะ!
“…หืมม?…มีคนอยู่ในบริเวณใกล้เคียง ถ้าพวกสุนัขกำลังเห่า งั้นเขาต้องอยู่ไม่ไกลมากเกินไปแน่! เพิ่มความพยายามในการค้นหาเป็นสองเท่า!” ยูวานสั่ง
เมื่อได้ยินแบบนั้น ลูกน้องของเขาจึงทำตามสั่งในทันที
“แม้กระนั้น ผมจำได้ว่าเมื่อไปที่คฤหาสน์ของตระกูลคลอฟอร์ดประมาณหนึ่งปีก่อน…ในตอนนั้น เจอรัลด์ยังคงอาศัยอยู่ที่นั่น และเท่าที่ผมรู้ เขาก็เป็นเพียงแค่ชายหนุ่มอ่อนแอคนหนึ่งในขณะนั้น! มันทำให้คนสงสัยจริง ๆ ว่าเด็กหนุ่มคนนั้นได้เผชิญกับอะไรมาในช่วงปีที่หายไปของเขา อย่าลืมว่า เขาจัดการฆ่ายาสเตอร์และโมลเดลคนอื่นทั้งเจ็ดคนได้! กลุ่มคนที่ถือได้ว่าเป็นผู้เชี่ยวชาญในตระกูลของพวกเรา! เขาแข็งแกร่งขึ้นมากขนาดนั้นจนสามารถเอาชนะพวกเขาได้อย่างง่ายดายได้ยังไงกัน? ช่างน่าเหลือเชื่อเสียจริง!” ชายชราผู้หนึ่งที่เดินอยู่ข้างหลังยูวานกล่าวขณะที่เขาขมวดคิ้ว
“เขาจัดการจบชีวิตของยาสเตอร์แล้วยังไงล่ะ? ท้ายที่สุดแล้ว เขาก็ยังไม่ได้เผชิญหน้ากับผู้เชี่ยวชาญที่แท้จริงจากตระกูลของเราอยู่ดี…” ยูวานตอบกลับ ด้วยรอยยิ้มขบขันแกมเหน็บแนมบนใบหน้าของเขา
ไม่นานหลังจากนั้นเมื่อคนหนึ่งจะโกนขึ้นมา ภายในหุบเขาที่อยู่ข้างหน้า “พวกเราพบเขาแล้ว!”
เมื่อได้ยินแบบนั้น ยูวานจึงรีบเร่งฝีเท้าของเขา ขณะที่พวกเขาทั้งหมดมาถึงตรงทางเข้าของถ้ำ ข้าง ๆ กันนั้นเป็นก้อนหินขนาดใหญ่ที่คงต้องใช้เพื่อปิดกั้นใครก็ตามที่จะเข้าไป
แม้หนึ่งในคนของยูวานกำลังจับคอที่มีเลือดไหลออกมามากอย่างสิ้นหวัง ขณะที่เขานอนอยู่กับพื้น แต่ความสนใจทั้งหมดของยูวานก็อยู่ที่ผู้ชายที่ซีดเซียว และดูไร้ชีวิตซึ่งกำลังนอนไม่ไหวติงอยู่ข้างในถ้ำ
“ฉัน…ในที่สุดฉันก็หานายเจอ เจอรัลด์!” ยูวานประกาศ ขณะที่เขาขมวดคิ้วก่อนจะหันไปมองลูกน้องที่ได้รับบาดเจ็บของเขา
“เขาเป็นอะไรกัน?”
“เขาถูกสุนัขดุร้ายตัวนั้นที่อยู่ตรงนั้นทำร้ายครับ นายน้อยสอง! เมื่อเห็นว่าลูกสุนัขทำหน้าที่เป็นผู้พิทักษ์ของเจอรัลด์ ผมจะฆ่ามันซะเดี่ยวนี้!” ลูกน้องของเขาอธิบาย
ด้วยเหตุนี้ ลูกน้องคนนั้นจึงเริ่มเข้าไปใกล้ลูกสุนัขพร้อมกับเชือกในมือ เมื่อจัดการทำเป็นบ่วงบาศลูกสุนัข มันก็คำรามขึ้นมาทันทีก่อนจะเห่าหอนอย่างบ้าคลั่ง ขนทั้งหมดบนร่างกายของมันตั้งขึ้นราวกับว่ามันพร้อมที่จะโจมตีแล้ว!
เมื่อได้ยินเสียงเห่าที่น่ากลัว ลูกน้องหลายคนก็อดไม่ได้ที่จะถอยออกมาจากมัน ลูกสุนัขตัวนี้น่ากลัวมาก จนผู้ชายบางคนถึงกับลงเอยด้วยการฉี่ราดกางเกง!
“…หืมม? น่าสน…อย่าเพิ่งฆ่ามัน พามันกลับไปที่คฤหาสน์โมลเดลด้วยกันกับเจอรัลด์!” ยูวานสั่งเมื่อเขาเห็นปฏิกิริยาของลูกน้องของเขาที่มีต่อลูกสุนัข
โดยเชื่อฟังคำสั่งของเขา จากนั้นลูกน้องสองสามคนจึงเริ่มขนย้ายเจอรัลด์ออกมาจากถ้ำ หลังจากนำเขาออกมาแล้ว ผู้ที่กำลังยืนอยู่ข้างยูวาน ก็ตรวจดูชีพจรของเจอรัลด์และเมื่อตระหนักได้ว่ามันอ่อนแรงมาก เขาก็พูดขึ้นมา “ทุกคนบอกว่าเจ้าหนุ่มนี่เปี่ยมไปด้วยกำลังและมีความสามารถไม่ใช่เหรอ? สำหรับผมเขาดูเหมือนเหนื่อยจนแทบจะตายได้อยู่แล้ว! แม้เอาตามตรงนั่นก็เป็นเรื่องที่ดี ไม่อย่างงั้น เขาจะต้องพยายามหนีไปอีกครั้งอย่างแน่นอน!”
ความเห็นของเขาเกี่ยวกับสถานการณ์ของเจอรัลด์ชัดเจนว่าไม่ได้เป็นเรื่องสำคัญอะไร ชายชราเพียงกล่าวมันโดยไม่ได้คิดอะไรมากนัก
ถึงอย่างนั้น เมื่อได้ยินแบบนั้น ยูวานก็หันไปมองเขาอย่างเย็นชาก่อนจะตอบกลับ “หนีงั้นเหรอ? เขาอยู่ในมือของผมแล้วตอนนี้ แม้ว่าเขาจะตื่นขึ้นมา เอาตามตรงคุณคิดว่าเขาจะสามารถหนีไปได้ภายใต้การควบคุมของผมหรือเปล่า?”
“ม ไม่เลย นายน้อยสอง!” ชายชรากล่าวอย่างรีบร้อน
เมื่อรู้ว่าเขาเพิ่งหลีกเลี่ยงปัญหาได้ทัน จากนั้นชายชราหลบสายตาลงมองไปที่เจอรัลด์อีกครั้ง แม้มันจะเป็นเพียงเสี้ยวินาที แต่ชายชราก็รู้สึกช็อกเมื่อเขาเห็นแสงสีแดงวาบขึ้นบนใบหน้าของเจอรัลด์ ขณะที่พวกลูกน้องเริ่มอุ้มเขาออกไป