มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 1034
ด้วยเหตุผลนั้น มันไม่ใช่เรื่องดีหรอกเหรอที่เขากำลังจะตายตอนนี้?
“…ถ้าคุณอยากจะเห็นเขาเป็นครั้งสุดท้ายจริง ผมอาจมีวิธีแก้ปัญหาให้คุณนะครับ คุณหญิง…”
“แผนการของนายคืออะไร?!” ซาเวียตอบกลับทันทีเมื่อได้ยินแบบนั้น
แต่ถึงอย่างนั้น เธอก็ตระหนักได้อย่างรวดเร็วและพูดออกมา “…ค ใครจะบ้าอยากจะไปเจอเขากัน? จริง ๆ แล้ว เดี๋ยวนะ ฉันก็อยากจะเห็นสภาพทุกข์ยากที่เขาเป็นอยู่ในเวลานี้ก่อนที่เขาจะตายจริง ๆ! ฮ่าฮ่าฮ่า!”
“…เข้าใจแล้วครับ ยังไงซะ กุญแจไปสู่คุกใต้ดินก็มักจะอยู่ในมือของพ่อบ้านตระกูลโมลเดลอยู่เสมอ เนื่องจากผมรู้จักมักคุ้นกับลูกชายของพ่อบ้าน จึงมีโอกาสที่เขาอาจจะช่วยพวกเราได้นะครับ!” บอดี้การ์ดตอบกลับ
“โปรดช่วยฉันติดต่อเขาด้วยแล้วกันถ้างั้น!” ซาเวียกล่าว
ไม่นานหลังจากนั้น ทั้งสองคนก็มายืนอยู่ตรงหน้าลูกชายของพ่อบ้านที่การ์ดของซาเวียเอ่ยถึง ชายหนุ่มเองมีหลังโก่งงอ และเขาก็เริ่มส่ายหัวอย่างรวดเร็วเมื่อได้ยินคำขอของซาเวีย
“เดี๋ยว! จำได้ด้วยว่าเจอรัลด์เป็นบุคคลที่โมลเดลต้องการตัวมากที่สุดในเวลานี้! แม้แต่พ่อของผมก็ไม่มีคุณสมบัติที่จะพบปะเขาได้ในตอนนี้! ยิ่งไปกว่านั้น ความปลอดภัยภายในคุกใต้ดินก็เข้มงวดอย่างมาก จนถึงจุดที่ว่าโมลเดลหลายคนก็ไม่สามารถไปเยี่ยมเขาได้! งั้นก็จินตนาการได้เลยว่าจะเกิดปัญหาอะไรกับตระกูลหลง!”
“ต้องมีวิธีที่คุณสามารถพาฉันเข้าไปได้แน่! บอกเงื่อนไขของคุณมา!” ซาเวียตอบกลับ ขณะที่เธอมองเข้าไปในดวงตาของเขา
เมื่อได้ยินแบบนั้น ลูกชายของพ่อบ้านก็จ้องไปที่ซาเวียชั่วขณะก่อนจะก่อให้เกิดสีหน้าต่ำช้าบนใบหน้าของเขา ซาเวียจึงอดไม่ได้ที่จะก้าวถอยหลังไปสองสามก้าว
“…ด้วยความเคารพนะครับ คุณยอร์ค ผมเคยได้ยินมาว่าสามีของคุณหัวช้าเล็กน้อย ถูกต้องไหมครับ? คุณต้องอ้างว้างแน่ถ้าเป็นแบบนั้น…” ลูกชายของพ่อบ้านกล่าว ขณะที่เขาค่อย เดินไปข้างหน้าและจับข้อมือของซาเวียอย่างนุ่มนวล
“เอาตามตรงนะครับ ตั้งแต่นาทีที่ผมพบคุณ ผมก็รู้สึกลุ่มหลงกับความสวยของคุณแล้ว…นับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ผมก็สาบานกับตัวเองแล้วว่าถ้าผมมีโอกาสที่จะได้มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับคุณ ผมจะยิ่งกว่าเต็มใจที่จะตายเพื่อเห็นแก่คุณ!” ลูกชายของพ่อบ้านกล่าวเสริม
“โปรดยับยั้งตัวเองด้วย คุณควินเลน! ถ้าคุณชอบฉันจริง งั้นก็โปรดใจกว้างกับฉันและอนุญาตให้ฉันไปพบเจอรัลด์ด้วย! ถ้าคุณทำแบบนั้นได้ งั้นฉันก็จะรู้สึกขอบคุณคุณเป็นอย่างมาก!” ซาเวียตอบกลับ ขณะที่เธอดึงมือของเธอกลับ
เขาขมวดคิ้ว จาากนั้นก็ตอบกลับ “คุณดูเหมือนค่อนข้างไม่เต็มใจที่จะทิ้งเจอรัลด์คนนั้นนะ…ความสัมพันธ์ของคุณกับเขาคืออะไรกัน? ทำไมคุณถึงยืนกรานที่จะพบเขาให้ได้ขนาดนี้?”
“ฉันจะไม่โกหกว่าเจอรัลด์เคยเป็นแฟนของฉันสมัยเรียนในมหาวิทยาลัย คุณควินเลน พูดง่าย ๆ ฉันอยากจะพบเขาเพื่อแก้แค้นเป็นครั้งสุดท้าย ท้ายที่สุดแล้ว ฉันก็จะไม่สามารถทำเรื่องเช่นนี้ได้อีกแล้ว เมื่อเขาตายไป!” ซาเวียกล่าว ขณะที่มีร่องรอยของความไม่พอใจสะท้อนในดวงตาของเธออยู่ชั่วครู่
“ฮ่าฮ่าฮ่า! ผมเข้าใจแล้ว…งั้นคุณก็มีอดีตเช่นนี้กับเจอรัลด์เองสินะ…เอาล่ะ ถ้างั้นคุณยอร์ค ผมจะเต็มใจเสี่ยงชีวิตของผมเพื่อทำให้คำขอของคุณสำเร็จ แต่กระนั้น ผมก็หวังจริง ๆ ว่าคุณจะตอบแทนความช่วยเหลือของผมในท้ายที่สุดเมื่อเรื่องนี้จบลง ใช่ไหมครับ?” ควินเลนกล่าวอย่างค่อนข้างมุ่งร้าย ขณะที่ซาเวียหันหลังกลับจากไปทันทีที่เธอได้ยินว่าเขาตกลงที่นะทำมัน
โดยไม่แม้แต่จะหันกลับมามองเขา จากนั้นเธอก็ตอบกลับ “สองสามวันข้างหน้าจะไม่เป็นการสะดวกอย่างมากสำหรับฉัน ฉันจะขอบคุณคุณในอนาคตเอง คุณควินเลน”
“นั่นก็สามารถเข้าใจได้แน่นอน! อย่างไรซะ สาว ๆ ก็มักจะมีวันที่ไม่สะดวกอยู่เสมอ!” ควินเลนตอบกลับด้วยรอยยิ้มขบขันแกมเหน็บแนม หลังจากได้ยินว่าเขาจะได้สิ่งที่เขาต้องการในท้ายที่สุด
“ยังไงซะ ผมจะเอากุญแจคืนมาจากพ่อของผมคืนนี้ อย่างไรก็ดี จำไว้ด้วยว่าคุณจะมีเวลาเพียงห้านาทีกับเขาเท่านั้น! ไม่อย่างงั้นล่ะก็ ผมจะต้องตายอย่างแท้จริงแน่!” ควินเลนกล่าวเสริม
“ห้านาทีคือทั้งหมดที่ฉันต้องการ! ขอบคุณนะ คุณควินเลน!”
“อ่า เมื่อพูดถึงเรื่องนั้นแล้วก็ คุณยอร์ค”
แม้เดิมทีควินเลนวางแผนที่จะฉกฉวยโอกาสกับซาเวีย แต่ประโยคของเขาก็หยุดลง เนื่องจากซาเวียได้เดินจากไปด้วยความเร่งรีบแล้วในตอนนี้
ควินเลนยิ้มอย่างเย็นชากับตัวเอง จากนั้นก็คิด ‘อ่า หญิงสาวผู้นี้…ฉันสนใจในตัวเธอมาเป็นเวลานานที่สุดแล้ว รู้ไหม? เมื่อคิดว่าในที่สุดฉันก็จะได้แตะต้องเธออีกในไม่กี่วันข้างหน้านั่นล่ะก็…ฮ่าฮ่าฮ่า!’
ไม่นาน ยามค่ำคืนก็มาถึงและซาเวียก็เข้ามาในคุกใต้ดินโดยสวมชุดลำลองและหมวกแก๊ป
“จำไว้! ห้านาทีเท่านั้น! ผมจะยืนคุ้มกันอยู่ตรงประตู!” ควินเลนกระซิบ ขณะที่ซาเวียแอบเข้าไปในคุกใต้ดินที่ลึกเข้าไป
สุดท้าย เธอก็เห็นร่างของเจอรัลด์ที่นอนเหยียดอยู่บนพื้นของคุกใต้ดิน
“จ เจอรัลด์!” ซาเวียกล่าว ไม่สามารถยั้งตัวเองจากการตะโกนเรียกเขาได้
เป็นเวลาหนึ่งปีเต็มตั้งแต่เธอพบเขาเป็นครั้งสุดท้าย เมื่อคิดว่าพวกเขาจะพบกันอีกครั้งภายใต้สถานการณ์เช่นนี้
เมื่อเห็นสภาพย่ำแย่ที่เขาเป็นอยู่ ความเกลียดชังทั้งหมดที่ซาเวียมีอยู่ในใจของเธอก็เพียงละลายหายไป ขณะที่เธอพูดเสริม “จ เจอรัลด์ ตื่นสิ! นายจะตายในเร็ว ๆ นี้จริงเหรอ…?”
เมื่อไม่ได้รับการตอบกลับ จากนั้นเธอจึงวิ่งไปหาเขา โดยเขย่าร่างที่อ่อนแรงของเขาเบา ๆ ไม่ว่าเธอจะเขย่าแค่ไหน อย่างไรก็ดี ใบหน้าที่ซีดเซียวของเขาก็ยังคงไม่มีการตอบสนองใด