ซูหย่าอยากจะดึงตัวจวินอู๋เสียเอาไว้ แต่นางไม่สามารถขยับตัวได้เลย เถาวัลย์ที่พันรอบตัวนางอ่อนโยนอย่างมาก
ปาเฮ่อหรี่ตามองจวินอู๋เสียที่จู่ๆก็ปรากฏตัวขึ้น ดวงตาของเขามองออกถึงพลังของนาง
“กะอีแค่เจ้าหนูที่ยังไม่บรรลุพลังวิญญาณสีทอง เลือดต้องชดใช้ด้วยเลือด ตาต่อตา ฟันต่อฟัน? พูดจาใหญ่โตซะจริง! อย่างเจ้าน่ะเรอะจะมีปัญญาช่วยพวกเขาได้!” ปาเฮ่อเย้ยหยันและชำเลืองมองไปที่ชายชราตัวเล็ก “ก็ดี ในเมื่อเจ้าคือศิษย์ของซูหย่า งั้นวันนี้ข้าจะส่งพวกเจ้าศิษย์อาจารย์ทั้งสามรุ่นลงนรกไปด้วยกันเลย!”
ปาเฮ่อโบกมือข้างหนึ่งเป็นสัญญาณ ผู้ใช้พลังวิญญาณสีทองที่ถอยหลังไปก็ก้าวออกมาและเข้าล้อมชายชราตัวเล็กทันที
แววตาของชายชราแหลมคมขึ้น เปลวไฟในดวงตาที่หายไปก่อนหน้านี้ถูกจุดขึ้นอีกครั้ง หลังจากซูหย่าหลุดออกจากพันธนาการ เขาก็ไม่มีห่วงอีกต่อไป เขาคิดไม่ถึงว่าจวินอู๋เสียจะปรากฏตัวขึ้นที่นี่ และคาดไม่ถึงยิ่งกว่าว่าจวินอู๋เสียจะใช้เวลาไม่ถึงสองปีก็เกือบจะก้าวเข้าสู่ขอบเขตพลังวิญญาณสีทองแล้ว ด้วยอายุของนางแล้ว” นี่มันน่าทึ่งมากจนทำให้ผู้คนตกตะลึงอ้าปากค้างได้เลย ถ้าเปลี่ยนสถานที่ เปลี่ยนคู่ต่อสู้ จวินอู๋เสียจะสร้างปาฏิหาริย์ได้อย่างแน่นอน
ปาฏิหาริย์ ที่ไม่มีวันปรากฏขึ้นที่นี่
“เจ้าหนู พาอาจารย์เจ้าหนีไป ที่นี่ข้าจัดการเอง” ชายชราตัวเล็กพูดเสียงต่ำลึก
เถาวัลย์บนชุดเกราะภูติไม้กลายสภาพเป็นดาบแสงสองเล่มในมือทั้งสองข้างของจวินอู๋เสีย ดาบแสงเปล่งประกายเจิดจ้าภายใต้ดวงอาทิตย์
“อภัยให้ข้าด้วยที่ไม่เชื่อฟัง”
ชายชราตัวเล็กมองด้วยความประหลาดใจ แม้ว่าเขาจะตกตะลึงกับการเติบโตของจวินอู๋เสีย แต่พวกคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าพวกเขาคือผู้ใช้พลังวิญญาณหนึ่งพันคนจากอาณาจักรบน! พลังของจวินอู๋เสียในตอนนี้ ไม่มีทางที่นางจะสู้พวกเขาได้เลย ถ้านางยังรั้งอยู่ ก็มีแต่จะรนหาที่ตายเท่านั้น! “เมื่อคารวะอาจารย์แล้วก็เข้าสู่ความเป็นศิษย์อาจารย์ หากข้าละทิ้งอาจารย์ปู่แล้วหนีเอาตัวรอดคนเดียว ก็เท่ากับว่าข้าเป็นศิษย์ที่ขี้ขลาดกลัวตาย แล้วข้าจะคู่ควรเรียกนางว่าอาจารย์ได้อย่างไร!” จวินอู๋เสียกล่าวด้วยแววตามุ่งมั่น ในเมื่อมาแล้วนางก็ไม่คิดที่จะหนี วันนี้ ไม่นางก็ปาเฮ่อ ต้องตายกันไปข้างหนึ่ง!
ความตกใจปรากฏขึ้นในแววตาของชายชราตัวเล็ก เขาคิดไม่ถึงว่าจวินอู๋เสียจะมาพร้อมความมุ่งมั่นเด็ดเดี่ยวเช่นนี้
ทันใดนั้น ชายชราตัวเล็กก็หัวเราะเสียงดัง
“ดีๆๆ ข้ามองเจ้าไม่ผิดจริงๆ เสี่ยวหย่าก็มองเจ้าไม่ผิด เด็กดี สมกับที่เป็นศิษย์ของเสี่ยวหย่า! เช่นนั้นวันนี้คนแก่อย่างข้าจะสู้ไปด้วยกันกับเจ้าจนถึงที่สุด!” แสงสีฟ้าน้ำแข็งพลันปกคลุมทั่วร่างชายชราตัวเล็ก กระแสลมแรงเริ่มเคลื่อนไหวรอบกายเขา อากาศรอบๆเริ่มบิดเบี้ยว
“ศิษย์รับคำสั่ง!” ดวงตาของจวินอู๋เสียทอแสงเยียบเย็น เถาวัลย์ที่พันรอบซูหย่าถูกตัดขาดและร่วงลงมา! ในตอนที่ซูหย่าร่วงลงมานั้น ร่างสีแดงเพลิงก็กระโดดขึ้นไปในอากาศและรับนางเอาไว้อย่างมั่นคง! novel-lucky
กระต่ายโลหิตเผยร่างที่แท้จริงของมัน มันกอดซูหย่าไว้อย่างอ่อนโยนด้วยหูขนาดใหญ่ ขาหลังที่ทรงพลังของมันถีบพื้นอย่างแรงและพุ่งออกจากใจกลางสนามรบทันที!
“คิดหนีหรือ! ไม่ง่ายอย่างนั้นหรอก!” ดวงตาของปาเฮ่อฉายแววมุ่งร้าย เขาถีบพื้นร่างทะยานขึ้นไปในอากาศและไล่ตามไป!
ขณะที่ร่างของเขาทะยานขึ้นไปกลางอากาศ ลำแสงสีเงินก็พุ่งเข้าใส่เขา!
เกิดเสียงดังก้องไปทั่วยอดเขาฝูเหยา!
จวินอู๋เสียใช้ดาบแสงขวางทางปาเฮ่อเอาไว้ ร่างเพรียวบางของนางยืนอย่างองอาจอยู่กลางอากาศ ดาบแสงในมือนางขวางอยู่ด้านหน้าของปาเฮ่อโดยไม่ยอมขยับเขยื้อนแม้แต่ครึ่งนิ้ว!
“ไอ้เด็กเวร อยากตายนักใช่ไหม?” ปาเฮ่อขบเขี้ยวเคี้ยวฟันจ้องจวินอู๋เสียที่ขวางเขาไว้อย่างโมโห เขาคิดไม่ถึงว่าผู้ใช้พลังวิญญาณสีเงินกระจอกๆคนหนึ่งจะกล้ามายืนขวางหน้าเขา