อวิ๋นจิ่นอุ้มซูจิ่นซีเข้าไปในห้องและวางนางลงบนเตียง
แท้จริงแล้ว เขาไม่ได้ทำเรื่องผิดศีลธรรมใดๆ ต่อซูจิ่นซี
สัตว์เทพกิเลนและจิ้งจอกเก้าสีออกมาจากกำไล พวกมันนั่งยองอยู่บนพื้น เฝ้ามองอวิ๋นจิ่นและซูจิ่นซีอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราว
อวิ๋นจิ่นนั่งลงตรงข้ามซูจิ่นซี เขาค่อยๆ รวบรวมพลังวิญญาณไว้ในมือ และผลักพลังวิญญาณนั้นเข้าสู่ร่างของซูจิ่นซี
ยิ่งพลังวิญญาณไหลเข้าสู่ร่างของซูจิ่นซีมากขึ้นเท่าไร ท่าทางของซูจิ่นซีก็ยิ่งเผยให้เห็นความเจ็บปวด
ไม่รู้ว่าซูจิ่นซีเห็นสิ่งใดท่ามกลางการกระตุ้นของพลังวิญญาณ นางส่งเสียงตะโกนพลางขมวดคิ้วมุ่น “อาจารย์… อาจารย์… ”
ผ่านไปครู่หนึ่ง ท่าทางของนางก็กลับมาสงบลงอีกครั้ง
อวิ๋นจิ่นเก็บฝ่ามือกลับมา เขาเก็บสัตว์เทพกิเลนกับจิ้งจอกเก้าสีไว้ในอาคมกำไลปี่อั้นของซูจิ่นซี ก่อนจะอุ้มซูจิ่นซีเหาะออกจากประตูเพื่อเดินทางออกจากเขาเมฆา
เมื่อซูจิ่นซีตื่นขึ้นมาอีกครั้ง นางกำลังนอนอยู่บนเตียงหยกขนาดใหญ่ในห้องโถงว่างเปล่า
ระหว่างม่านเหนือศีรษะมีเมฆมงคลเคลื่อนผ่านไปอย่างต่อเนื่อง
บริเวณโดยรอบมีการตกแต่งด้วยเครื่องประดับที่แตกต่างจากโลกมนุษย์และโลกเขตแดนโดยสิ้นเชิง ทั้งยังมีกลิ่นยาจางๆ ลอยอยู่ในอากาศ
สำหรับซูจิ่นซีแล้ว นางรู้สึกคุ้นเคยกับที่แห่งนี้
สำนักแพทย์เทียนอี… ตำหนักเซียนหลิน!
ความทรงจำบางอย่างเป็นความจริง ความทรงจำบางส่วนกลับว่างเปล่า
ซูจิ่นซีขมวดคิ้วและครุ่นคิดอย่างละเอียด เหตุใดนางจึงมาอยู่ที่นี่ ทว่ายิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว
ปวดจนศีรษะแทบระเบิด
นางนอนกุมศีรษะอยู่ที่ขอบเตียงอย่างทนไม่ไหว
ทันใดนั้น ประตูห้องโถงใหญ่อันหนักอึ้งก็เปิดออกพร้อมกับเสียง ‘เอี๊ยดอ๊าด’ แสงสว่างจ้าสาดส่องเข้ามาในห้องโถง
ซูจิ่นซีเงยหน้าขึ้น นางเห็นบุรุษผู้หนึ่งในชุดสีขาวดั่งหิมะยืนอยู่ท่ามกลางแสงเจิดจ้านั้น
“อาจารย์… ”
ซูจิ่นซีร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
บุรุษผู้นั้นสวมชุดสีขาวราวหิมะที่ไร้ซึ่งรอยยับย่น เขาอยู่ในมุมที่มีแสงระยิบระยับราวกับแสงจันทร์สาดส่องลงมา
ผมสีดำหนาที่อยู่ข้างหลังอ่อนนุ่มราวกับน้ำตก งดงามดั่งภาพวาด
การแต่งกายของบุรุษผู้นั้นเหมือนการแต่งกายของจิ่วหรง
จิ่วหรงถือถ้วยชาไว้ในมือ และเดินเข้ามาอย่างเชื่องช้า ทั้งยังแย้มยิ้มให้ซูจิ่นซี “ฟื้นแล้วหรือ”
ซูจิ่นซีขมวดคิ้วเล็กน้อย “อาจารย์ ข้า… เสียชีวิตในสุสานจิ่นอีโหวแล้ว… มิใช่หรือ? ข้ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร? ฉ่ายเวยอยู่ที่ใด? ”
เมื่อได้ยินคำพูดของซูจิ่นซี สัตว์เทพกิเลนที่นอนอยู่ข้างกายก็กระโดดลงจากเตียง และมองไปที่ซูจิ่นซีด้วยท่าทางที่ไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน
นายท่าน เกิดอันใดขึ้น?
เหตุใด… ราวกับความทรงจำย้อนกลับไปเมื่อพันกว่าปีก่อน?
นางลืมทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อพันกว่าปีก่อนแล้วไม่ใช่หรือ?
คุณชายทำสิ่งใดกับนายท่านกันแน่?
จิ่วหรงก้าวไปข้างหน้าอย่างเชื่องช้า และยื่นถ้วยชาให้ซูจิ่นซี “เจ้ายังไม่ตาย ดื่มก่อน แล้วอาจารย์จะอธิบายให้เจ้าฟัง”
ซูจิ่นซีถือถ้วยชาด้วยใบหน้างุนงง นางเปิดฝาออก ด้านในเป็นโจ๊กถั่วแดงที่นางโปรดปราน
ซูจิ่นซีดื่มโจ๊กทั้งหมดในคราวเดียว ก่อนจะมองไปที่จิ่วหรงด้วยสายตาค้นหา
จิ่วหรงนั่งลงข้างเตียง และมองซูจิ่นซีด้วยท่าทางจริงจัง
“ซีเอ๋อร์ เจ้าฟังอาจารย์อธิบาย แท้จริงแล้ว ฉ่ายเวย… เป็นหุ่นเชิดที่อาจารย์สร้างขึ้นมาจากรากบัว”
“หุ่นเชิด? ”
ซูจิ่นซีเบิกตากว้างอย่างไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน
“เพราะเหตุใด? เกิดอันใดขึ้นกันแน่? ”
จิ่วหรงยื่นมือออกไปลูบผมซูจิ่นซีด้วยความรัก “อย่าถามให้มากความนักเลย มันไม่มีประโยชน์อันใดที่ต้องค้นหาเรื่องราวในอดีต อาจารย์สัญญากับเจ้า พวกเราจะอยู่ที่สำนักแพทย์เทียนอี ไม่ไปที่ใดอีกแล้ว! ”
“จริงหรือ? ”
ดวงตาของซูจิ่นซีทอประกายสดใส
“อาจารย์ ท่านสัญญากับข้าจริงๆ นะ เมื่อกลับไปสำนักแพทย์เทียนอี พวกเราจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับโลกภายนอกของราชวงศ์ซีโจวอีกต่อไป รวมถึงไม่ยุ่งเกี่ยวกับจิ่นอีโหว พวกเราจะไม่มีวันแยกจากกันอีกแล้ว ใช่หรือไม่? ”
ซูจิ่นซีพูดพลางคว้าแขนจิ่วหรงด้วยความตื่นเต้น
จิ่วหรงเหลือบมองมือของซูจิ่นซี พลางปกปิดความรู้สึกผิดปกติไว้ภายในส่วนลึกของหัวใจ
“อืม จะไม่แยกจากกันอีกแล้ว”
สัตว์เทพกิเลนยิ่งไม่เข้าใจเหตุการณ์ที่อยู่ตรงหน้า
นายท่านเป็นอันใด?
เหตุใด หลังจากตื่นขึ้นมาก็ราวกับกลายเป็นอีกคน?
ดูเหมือนว่า… ความทรงจำจะย้อนกลับไปเมื่อพันกว่าปีก่อนจริงๆ
แล้วโยวอ๋องเล่า?
แคว้นหนานหลีเล่า?
แคว้นจงหนิงเล่า?
นางลืมเรื่องทุกอย่างไปหมดแล้วหรือ?
เมื่อจิ่วหรงจากไป สัตว์เทพกิเลนก็นอนลงเบื้องหน้าซูจิ่นซีและส่งเสียงร้อง “โฮก… โฮก” พยายามเตือนสติซูจิ่นซีเกี่ยวกับบางอย่าง
อย่างไรก็ตาม แววตาของซูจิ่นซีปรากฏความสับสน เหมือนว่านางไม่เข้าใจสิ่งที่กิเลนพูด
“สัตว์เทพกิเลน เจ้ากำลังจะสื่ออันใด? ”
ซูจิ่นซีลูบหัวสัตว์เทพกิเลนอย่างอ่อนโยน “ข้าเพียงหลับไปครู่หนึ่งเท่านั้น แต่ดูเหมือนเจ้าจะสูงขึ้นมาก”
ซูจิ่นซีมองไปที่บาดแผลบนตัวของสัตว์เทพกิเลน และขมวดคิ้วเล็กน้อย
“เจ้าบาดเจ็บได้อย่างไร? บาดแผลนี้ได้มาจากที่ใด? ผู้ใดทำร้ายเจ้า”
ซูจิ่นซีพูดพลางลุกจากเตียง นางอุ้มสัตว์เทพกิเลนไปยังตำแหน่งที่วางกล่องยาอย่างคุ้นเคย จากนั้นจึงนำกล่องยาออกมาทำแผลให้สัตว์เทพกิเลน
ตอนอยู่ในโลกเขตแดน สัตว์เทพกิเลนได้รับบาดเจ็บอย่างมาก ซูจิ่นซีจึงพันแผลให้มันอย่างระมัดระวัง
นานเพียงใดแล้ว…
สัตว์เทพกิเลนจำไม่ได้ว่านานเพียงใดแล้วที่นายท่านไม่ได้ปฏิบัติต่อมันอย่างอ่อนโยน
สัตว์เทพกิเลนร้องไห้ด้วยความรู้สึกสะเทือนใจอย่างมาก
ทันใดนั้น ซูจิ่นซีก็ขมวดคิ้วมุ่น นางยกมือจับหน้าผากของตนเองด้วยความรู้สึกมึนงงอีกครั้ง
“นี่มันเกิดอันใดขึ้น? เหตุใดข้าจึงรู้สึกว่าในตัวของข้ามีมิติเวลา? ราวกับว่า… ราวกับเป็นสมุนไพรบางอย่าง นี่มันเกิดอันใดขึ้นกันแน่? ”
ดวงจิตของซูจิ่นซีเข้าไปในระบบถอนพิษ ไม่นานก็กลับออกมาอีกครั้ง
“เหตุใดจึงมีการฝึกหลอมยาพิษและยาถอนพิษ? อาจารย์ไม่เคยสอนให้ข้าฝึกหลอมยาพิษและยาถอนพิษ นี่มันเกิดอันใดขึ้น? ”
สัตว์เทพกิเลนตกตะลึง นายท่านลืมระบบถอนพิษแล้ว นางเป็นผู้ที่นำมันมาจากโลกนั้นมิใช่หรือ
หรือว่า นางลืมแม้กระทั่งเรื่องราวของโลกใบนั้น?
สัตว์เทพกิเลนพยายามอธิบายให้ซูจิ่นซี มันกระโดดไปรอบๆ อย่างต่อเนื่อง
รู้สึกกังวลจนแทบบ้าแล้ว
ทันใดนั้น สัตว์เทพกิเลนก็คิดบางอย่างขึ้นมาได้ มันตรงไปที่อาคมกำไลปี่อั้นบนมือของซูจิ่นซีอย่างตื่นเต้น และคาบขึ้นมาวางเบื้องหน้าซูจิ่นซี
ซูจิ่นซีมองอาคมกำไลปี่อั้นด้วยความสงสัย
“นี่คือสิ่งใด? ”
ดวงตาของสัตว์เทพกิเลนเปล่งประกายด้วยความคาดหวัง มันจ้องไปที่ดวงตาของซูจิ่นซีโดยไม่กะพริบ
ราวกับมันกำลังพูดว่า ‘ใช่! นายท่าน ท่านยังจำสิ่งนี้ได้หรือไม่? ’
สัตว์เทพกิเลนไม่เห็นความผิดปกติใดๆ ในแววตาของซูจิ่นซี มันรู้สึกเพียงว่า ท่าทางของนายท่านที่มองอาคมกำไลปี่อั้นนั้น ราวกับนางนึกบางอย่างขึ้นมาได้
มันมองดวงตาของซูจิ่นซีด้วยความคาดหวัง
ทว่าหลังผ่านไปครู่หนึ่ง ซูจิ่นซีก็เงยหน้าขึ้นและส่ายศีรษะไปทางสัตว์เทพกิเลน
“สิ่งนี้เหมือนจะไม่ใช่ของข้า มันมาจากที่ใด? ”
สัตว์เทพกิเลนนอนราบกับพื้นอย่างสิ้นหวังและไร้เรี่ยวแรง
นายท่านลืมทุกอย่างแล้วจริงๆ นางจำอันใดไม่ได้เลย
ทำอย่างไรดี?
ไม่กี่ชั่วยามหลังจากนั้น สัตว์เทพกิเลนพยายามอย่างหนักเพื่อช่วยเตือนความทรงจำให้ซูจิ่นซีนึกถึงเรื่องราวในอดีต
มันไม่รู้เลยว่า ในอดีต มันไม่ชอบให้นายท่านและโยวอ๋องอยู่ด้วยกัน มันคิดเพียงว่าต้องการให้นายท่านกับคุณชายอยู่ด้วยกัน ทว่าเหตุใด เมื่อรู้ว่านายท่านลืมเรื่องราวทุกอย่างก่อนหน้านี้ มันจึงมีอาการผิดปกติ ทั้งยังเจ็บปวดและกังวลใจ ต้องการให้นายท่านจำเรื่องทุกอย่างก่อนหน้านี้ให้ได้