“แม่งเอ๊ย! ข้าไม่ใช่คนขี้ขลาดสักหน่อย!” ชายแซ่หูวิ่งออกจากฝูงชนทันที เขารู้สึกหดหู่และประณามตัวเองเมื่อเห็นจวินอู๋เสียต่อสู้จนสุดชีวิตอย่างไม่คำนึงถึงอะไรทั้งสิ้นเพื่อช่วยซูหย่า มันกระทบใจเขาอย่างมาก ยิ่งถูกพี่น้องของตนก่นด่าก็ยิ่งกระตุ้นสำนึกเสี้ยวสุดท้ายในใจเขาทำให้เลือดของเขาเดือดพล่าน!
ชายคนนั้นคุกเข่าลงตรงหน้าผู้อาวุโสอารามเทียนจี๋ และกล่าวด้วยความเคารพว่า “ได้รับการยอมรับจากอารามเทียนจี๋ นับเป็นเกียรติของศิษย์ยิ่งนัก แต่เรื่องในวันนี้ ศิษย์ไม่สามารถนิ่งดูดายได้อีกแล้ว ผู้อาวุโสโปรดให้อภัย ตั้งแต่วันนี้ไป ข้าไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับอารามเทียนจี๋อีก สิ่งที่ข้าทำในวันนี้ ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับอารามเทียนจี๋!” เมื่อชายคนนั้นพูดจบ เขาก็โขกศีรษะลงกับพื้นเสียงดัง! จากนั้นก็ลุกขึ้น และก้าวยาวๆอย่างหนักแน่นมั่นคงเข้าไปหาพี่น้องของตน!
เขาอาจจะกลัว อาจจะหงอ แต่เขาไม่ยอมเป็นคนขี้ขลาดตาขาวที่แม้แต่พี่น้องก็ยังไม่ยอมรับ!
ร่างสูงเดินเข้าไปในกลุ่มคนของวิหารหยกวิญญาณ ภาพด้านหลังของเขาดูองอาจน่าเกรงขาม
ทั้งจัตุรัสเงียบกริบ
ชายแซ่หูเดินไปยืนตรงหน้าพี่น้องของเขา ทั้งสองมองตากันอยู่นาน ก่อนจะยกหมัดขึ้นกระแทกกัน!
นี่สิพี่น้อง มีสุขร่วมเสพ มีทุกข์ร่วมต้าน!
“ผู้อาวุโส โปรดให้ศิษย์ออกไปด้วยเถอะ” ทันใดนั้น ศิษย์เก้าอารามอีกคนก็คุกเข่าลงและพูดขึ้น เขาไม่รอให้ผู้อาวุโสได้พูด ก็ลุกขึ้นเดินออกไปทางวิหารหยกวิญญาณแล้ว
“ศิษย์ขอบคุณในความเมตตาของอารามชื่อเยี่ยน วันนี้สิ้นสุดบุญคุณความเมตตาลงเพียงเท่านี้!”
“ศิษย์ขอร่วมเป็นร่วมตายกับครูซูหย่าและอาจารย์ใหญ่ขอรับ!” “ศิษย์ขอออกไปเองขอรับ”
“ตั้งแต่วันนี้ การกระทำของข้าจะไม่เกี่ยวข้องกับอารามฟ่านเทียนอีกต่อไป”
“โปรดให้ศิษย์ออกจากอารามหมาป่าสวรรค์ด้วยขอรับ!”
“………..”
ฉับพลันนั้นเอง คนหลายร้อยคนก็เดินออกจากกองกำลังของเก้าอาราม พวกเขากราบลาผู้อาวุโสของเก้าอารามกันทีละคน แล้วทิ้งความรุ่งโรจน์มีเกียรติของเก้าอาราม เลือกที่จะเข้าร่วมการต่อสู้ที่ไม่มีโอกาสชนะมากกว่าจะยอมให้มโนธรรมในใจประณามตนเองอีกครั้ง!
คนออกจากเก้าอารามมากขึ้นเรื่อยๆ กองทัพด้านหลังประมุขวิหารหยกวิญญาณก็ใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ เหตุการณ์นี้ลามไปยังทุกคนที่อยู่ในจัตุรัสราวไฟป่า! novel-lucky
ซูจิ่งเหยียนเบิกตากว้าง เขาคิดไม่ถึงว่าการปรากฏตัวของวิหารหยกวิญญาณจะทำให้เกิดปฏิกิริยารุนแรงเช่นนี้! แม้แต่อารามหมาป่าสวรรค์ก็มีศิษย์จากไปเกือบร้อยคน!
เมื่อเห็นสายตาแน่วแน่ของคนพวกนั้น ในใจของเหล่าผู้อาวุโสของเก้าอารามล้วนไม่อยากให้จากไป แต่ก็ไม่สามารถเอ่ยปากรั้งไว้ได้
ปาเฮ่อกวาดตามองศิษย์เก้าอารามที่เดินออกมา สายตาของเขาเย็นเยียบน่ากลัวมากขึ้นทุกที เขาคิดไม่ถึงว่าสุนัขรับใช้พวกนี้จะแว้งกัดเขาเข้าจริงๆ!
“นี่น่ะเรอะคนที่เก้าอารามเลี้ยงมา? คนทรยศเช่นนี้ ไม่จำเป็นต้องเก็บไว้อีก ในเมื่อพวกมันอยากตายกันนัก งั้นข้าก็จะให้พวกมันไปแสดงความจงรักภักดีโง่ๆกันที่ปรโลก” ปาเฮ่อเยาะเย้ย ดวงตากวาดมองเหล่าผู้อาวุโสของเก้าอารามที่พากันหน้าซีด
ใบหน้าของพวกผู้อาวุโสดูน่าเกลียดอย่างที่สุด ถ้าไม่ใช่เพราะพวกเขาคือตัวแทนของเก้าอาราม พวกเขาก็คงทนอดกลั้นความโกรธไว้ไม่ได้ไปนานแล้ว
ตอนนี้ ในใจของพวกเขาแอบอิจฉาคนที่จากไป พวกเขาอิจฉาคนพวกนั้นที่มีความกล้าหาญ กล้าไล่ตามความเชื่อที่แท้จริงในใจของตัวเอง ไม่เหมือนพวกเขาที่อ่อนแอไร้ความสามารถ
ในเก้าอาราม ศิษย์ที่มาจากสำนักธาราเมฆได้ออกมาเกือบทั้งหมด ศิษย์ที่เหลือได้แต่ก้มหน้าไม่กล้าพูดอะไร
จวินอู๋เสียมองดูเหตุการณ์ทั้งหมดด้วยความประหลาดใจ นางลืมความเจ็บปวดบนร่างไปแล้ว สายตามองไปทางประมุขวิหารหยกวิญญาณผู้องอาจผึ่งผาย