โดยเฉพาะเสียงหัวเราะเยาะเย้ยจากสาวที่สวยงามเช่นนี้！
หลงเฟยหยูนั้นยิ่งโกรธเข้าไปใหญ่
เขานั้นเคยมาโดนคนหัวเราะเยาะเย้ยตอนไหนกัน？
ตระกูลหลงนั้นก็เป็นถึงสี่ตระกูลมหาเศรษฐีเลยนะ！
อีกทั้งยังเป็นคุณชายของตระกูลหลงอีก ไม่ว่าเดินไปที่ไหน ใครต่อใครต่างก็ทำความเคารพกันทั้งนั้น？
หยางเฟิงไปเจ้าบ้านี่
แค่อ้าปากก็เป็นคำว่าไอ้โง่……
แม่งเอ๊ย！
เป็นแค่คนที่ตระกูลหยางนั้นทอดทิ้งยังจะกล้าบ้าบิ่น มาไม่รู้จักที่ตายกันอีก！
หลงเฟยหยูเอ่ยตะโกนออกมา“พุ่งออกไปสะ！”
ในชั่วขณะหนึ่ง ปรมาจารย์สิบกว่าคนของตระกูลหยางนั้นก็ได้ลงมือ！
พวกปรมาจารย์พวกนี้ ทั้งหมดนี้ต่างก็เป็นนักรบที่แข็งแกร่งมาจากแดนปรมาจารย์ทั้งนั้น
พลังอำนาจในกลุ่มนี้ ในจงโจวนั้นจะทำอะไรยังไงในจงโจวก็ได้！
หยางเฟิงนั่งอยู่ที่นั่น และราวกับไม่อยากที่จะขยับตัวอย่างงั้น
แม้แต่หนังตาก็ไม่ขยับ
สีหน้าที่ขี้เกียจเช่นนี้ ราวกับว่าไม่ได้เอาพวกปรมาจารย์พวกนี้มาไว้ในสายตาเลยสักนิด！
นี่เองที่ทำให้หลงเฟยหยูโกรธจนแทบจะบ้า！
แม่งเอ๊ย！
นี่มันหมาอะไรกัน ไอ้หมาไร้ประโยชน์ กล้าที่จะมาดูถูกตนเอง ？
ในตอนที่เขานั้นกำลังโกรธนั่นเอง
ตุ๊บ！
ตุ๊บ！
ตุ๊บ！
……
หยางเฟิงที่ยังนั่งอยู่ดังเดิม
แต่ว่าปรมาจารย์สิบกว่าคนของตระกูลหลงนั้น ต่างก็ปลิวกระเด็นออกไป
และกระเด็นไปโดนกำแพงอย่างแรง ก่อนที่จะตกลงพื้น
ก่อนจะแสดงถึงความเจ็บปวดออกมา
ในระยะเวลาสั้นๆไม่กี่วินาที ปรมาจารย์สิบกว่าคนของตระกูลหลงนั้นต่างก็ลงไปนอนอยู่บนพื้น
ทั้งออฟฟิศนั้น ตอนนี้ทันใดก็ได้เงียบสงบลง
ปรมาจารย์แต่ละคนที่โดนหยางเฟิงนั้นถีบออกไป ในตอนนี้ต่างก็กัดฟันไม่กล้าที่จะร้องออกมา
เพราะพวกเขาพบว่า พละกำลังของหยางเฟิงนั้นช่างแกร่งกล้าจริงๆ ！
“ข้าจะฆ่าเจ้า！”
สีหน้าของหลงเฟยหยูนั้นก็ได้แดงขึ้นทันใด！
เขาพบว่าหน้าของเขานั้น ราวกับว่าโดนหยางเฟิงนั้นใช้เท้าเหยียบขยี้เอาไว้！
“ไปตายส่ะ！”
หลงเฟยหยูเอ่ยตะโกน ก่อนที่จะกำมือจะพุ่งไปยังหัวของหยางเฟิง
ตุ๊บ！
เสียงดังขึ้น
หลังจากนั้นไม่กี่วิ หลงเฟยหยูนั้นก็ได้กระเด็นออกมา！
หลงเฟยหยูสมองของเขานั้นเหมือนหยุดชะงัก
เขา เขากล้าที่จะลงมือกับตนเองงั้นหรอ？
ข้านั้นเป็นถึงคุณชายหลงเลยนะ！
เขานั้นรู้ดีว่าตนเองนั้นไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหยางเฟิง งั้นก็ใช้ตัวตนคุณชายของตระกูลหลงก็ได้！
ถึงแม้จะเป็นคนกที่แกร่งกล้าขนาดไหน เพียงแค่รู้ตัวตนของเขา ถึงแม้อยากจะตีแค่ไหน แต่จะมีใครที่กล้าจะลงมือ？
แต่ว่าเจ้าหยางเฟิง……
เสียงตุ๊บ！
หลงเฟยหยูนั้นล่วงลงพื้นอย่างแรง
ตอนนี้เขาถึงรู้สึก
อ๊า！
หลงเฟยหยูร้องออกมาอย่างโหยหวน สีหน้าของเขาทันใดก็เปลี่ยนเป็นสีขาวซีดทันที
เขาพบว่า กระดูกของตนเองนั้นได้ถูกหยางเฟิงถีบจนหักไปหลายซี่
ความเจ็บปวดที่รุนแรงนี้ ทำให้หลงเฟยหยูเหมือนตายทั้งเป็น
เขานั้นอยากที่จะร้อง แต่กลับพบว่าตนเองนั้นร้องออกมาไม่ออก
หยางเฟิงถีบหนึ่งที ราวกับว่าได้ถีบเอาความกล้าของเขานั้น ออกไปจนหมดแล้ว！
หยางเฟิงนั้นมองไปที่หลงเฟยหยูและคนอื่นๆ ก่อนที่จะเดินไปหยิบโทรศัพท์บนโต๊ะของออฟฟิศแล้วโทร
“แผนก รปภ ใช่ไหม？ เรียก รปภ มาไม่กี่คนหน่อย มาเอาพวกขยะพวกนี้ลากออกไปทีนะ！”
ฟู่ว！
เมื่อได้ยินคำพูดของหยางเฟิง
หลงเฟยหยูนั้นก็อดไม่ได้ ก่อนที่จะกระอักเลือดสดๆออกมาจากปาก
หยางเฟิงนั้นเรียกตนเองว่าขยะงั้นหรอ？
เขานั้นเป็นถึงคุณชายของตระกูลหลงเลยนะ！
“หยางเฟิง เจ้ามันรังแกคนอื่น！”
หลงเฟยหยูนั้นเอ่ยตะโกนด้วยความโกรธ ก่อนที่จะสลบเหมือนตายลงไป
“อ้า！”
รอให้หลงเฟยหยูนั้นตื่นขึ้นมา เขาทันใดนั้นก็ตกตะลึงร้องออกมา
เพราะเขาพบว่า ตนเองนั้นกลับได้นอนบนกองขยะ
แหวะ！
กลิ่นเน่าขยะแขยงที่รุนแรง อดไม่ได้ที่จะทำให้หลงเฟยหยูนั้นอวกออกมา
ทั้งรอบด้านนั้นเต็มไปด้วยแมลงวัน ที่ทำให้เขานั้นแทบจะเกาหัว
หยางเฟิงเขาช่างกล้า？
เขากล้าจริงๆ！
หลงเฟยหยูไม่คิดเลยว่า หยางเฟิงนั้นจะเอาเขานั้นเป็นขยะ แล้วทิ้งมายังกองขยะ！