“อัปลักษณ์จริงๆ”
นีโรนั่งพิงโรงสีข้างแม่น้ำ มือถือผ้ากำลังเช็ดดาบยามะในมือ ชูดาบยามะขึ้นมาดูคมของมัน “นายว่าใช่ไหม ดาบยามะ”
ตัวดาบเป็นประกายสีแดงเข้มเล็กน้อยเหมือนจะเห็นด้วย
นีโรยิ้มและพูดว่า “แต่ก็ไม่มีทางเลือกใช่ไหมล่ะ คนที่ไม่กล้าต่อต้านโชคชะตาก็ได้แต่ต้องยอมรับชะตากรรม ถ้าเป็นอย่างนั้น ไม่ว่าจะพบเจอเรื่องน่าเศร้าแค่ไหน…มนุษย์น่ะ รู้อยู่ชัดๆ ว่าถ้าพยายามหน่อยล่ะก็ แต่ตั้งแต่เริ่มต้นถึงท้ายที่สุดกลับไม่รู้ว่ากำลังกลัวอะไรอยู่…”
เธอหลับตาลง ฟังเสียงคราญครางที่ดังออกมาจากโรงสีเล็กๆ ด้านหลัง
เสียงที่หดหู่และสิ้นหวัง
…
…
“เป็นแบบนั้นเหรอ”
คุกไม่คุ้นเคยกับสภาพพื้นที่ในละแวกนี้ แต่เมื่อพูดถึงโรงสีร้างแล้ว ดูเหมือนคนในหมู่บ้านจะรู้ว่าอยู่ที่ไหนกันหมด ดังนั้นเขาจึงหาพบได้โดยไม่เปลืองแรงมากนัก
พระอาทิตย์ตกนานแล้ว แต่มองไกลๆ ก็ยังสามารถมองเห็นแสงไฟภายในโรงสีส่องออกมา น่าจะเป็นพวกอุปกรณ์โคมไฟ
ตอนนี้มีผู้ชายสองคนกำลังนั่งอยู่ด้านหน้าประตูโรงสี ทั้งสองคนถือไฟฉายและส่องแสงไฟไปรอบๆ…คงกำลังรอการมาถึงของเขาอยู่
คุกหยิบก้อนหินเล็กๆ ก้อนหนึ่งขึ้นมาจากพื้น จากนั้นก็เคลื่อนที่อย่างรวดเร็วเหมือนแมวป่าเข้าไปใกล้ด้านหลังของผู้ชายคนหนึ่งอย่างรวดเร็ว
เขาใช้มือหนึ่งปิดปากผู้ชายคนนั้นจากด้านหลัง จากนั้นก็ใช้หมัดชกเข้าที่ขมับของผู้ชายคนนั้นอย่างแรง ผู้ชายคนนั้นเบิกตากว้างไปชั่วขณะและสลบลงในทันที
ในพริบตาที่ไฟฉายในมือตกลงพื้นก็ดึงดูดความสนใจของผู้ชายอีกคน
ผู้ชายอีกคนส่องไฟฉายของตนเองมา แต่กลับได้ยินเสียงอะไรดังมาอีกทาง
เขารีบมองไปทันที
แต่นั่นเป็นเพียงก้อนหินเล็กที่คุกโยนออกไปเท่านั้น…ผู้ชายอีกคนไม่รู้ตัวเลยว่าตอนนี้ภายในความมืดมีบางอย่างกำลังเข้ามาใกล้ด้านหลังของเขา
เขารู้สึกถึงการปะทะอย่างหนัก สมองยังไม่ทันรับรู้ถึงความเจ็บปวดก็สลบล้มกองลงไปบนพื้น
ไม่ถึงห้าวินาที คุกก็จัดการคนเฝ้าประตูไปแล้วสองคน…เขารู้สึกว่าตัวเองต้องไม่ใช่คนธรรมดาอย่างแน่นอน แต่เขายังไม่มีเวลาครุ่นคิดถึงเรื่องนี้
เขาเดินไปยังโรงสี กำลังคิดจะมองดูสถานการณ์ภายในจากหน้าต่างด้านข้าง
แต่คิดไม่ถึงว่าประตูไม้ของโรงสีจะเปิดออก อีกทั้งยังได้ยินเสียงจางคุนพูดว่า “ล่ายผี เอาน้ำมา ฉันคอแห้งจะตายแล้ว”
จางคุนที่อยู่ตรงหน้านั้นเปลือยร่างกายที่เต็มไปด้วยเหงื่อ ตอนนี้กำลังคาดเข็มขัดหนังที่เอว ดูจากท่าทีแล้วคงเหนื่อยมาก…ทันใดนั้นดวงตาของจางคุนก็เบิกกว้าง
เขามองเห็นคุก…คนต่างชาติคนนี้เหมือนผีร้ายไม่มีผิด อยู่ดีๆ ก็มาปรากฏตัวอย่างไร้สุ้มเสียงท่ามกลางความมืด
นั่นเป็นสายตาที่น่ากลัวที่สุดที่เขาเคยเห็นมา จางคุนตื่นตัวขึ้นมา “ล่ายผี พวกนายไปไหน”
เขาก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าวโดยไม่รู้ตัว แต่ก็เร็วไม่สู้การเคลื่อนไหวของคุกและหมัดเหล็กของเขา หมัดนี้ไม่มีความลังเล เป็นเหมือนกับลูกปืนที่พุ่งเข้าใส่หน้าอกของจางคุน
แม้ร่างกายจะเต็มไปด้วยไขมัน แต่ก็ไม่สามารถชะลอการโจมตีในครั้งนี้ได้ ทันใดนั้นอวัยวะภายในของเขาก็กลับตาลปัตรไปมาเหมือนกับคลื่นลมในทะเล จางคุนรู้สึกเหมือนจะได้ยินเสียงกระดูกหน้าอกของตนเองแตก
ปัง
ร่างกายของเขากระเด็นลอยไปชนเข้ากับเสาไม้ในโรงสีจนเสาเกือบหัก นี่เป็นเสาไม้ที่แข็งแรงกว่าต้นขาของผู้ชายวัยฉกรรจ์คนหนึ่ง
แต่คุกก็ไม่ได้เข้าไปทุบตีจางคุนต่อ เพียงยืนตัวสั่นเล็กน้อยอยู่นอกประตู
ภายในประตู…ตรงมุมของโรงสี เด็กหญิง…เสี่ยวจือถูกปิดตาและถูกแถบผ้ามัดอยู่กับพื้น ส่วนข้างๆ ตัวของเธอ ซานเอ๋อร์กำลังเงยหน้าขึ้นมาอย่างสิ้นหวัง
ผมที่ยุ่งเหยิงไม่สามารถปกปิดดวงตาอันสิ้นหวังบนใบหน้าของเธอได้ เธอกอดร่างกายของตนเองแน่น สองมือคว้าเสื้อผ้าที่ฉีกขาด
บนแขน บนไหล่ และสองขาเปลือยเปล่ามีรอยสีเขียว สีแดงจากการถูกทำร้ายปรากฏให้เห็น
เหมือนอยู่กันคนละโลก
“ซานเอ๋อร์…” เป็นครั้งแรกที่คุกร้องเรียกชื่อนี้ เขาเดินข้ามธรณีประตูไป
“อย่าเข้ามา” ซานเอ๋อร์ร้อง
เธอกุมหัวของตนเองแน่น ร่างกายสั่นสะท้านอย่างรุนแรงยิ่งขึ้น เธอกรีดร้องว่า “อย่าเข้ามา! อย่าเข้ามา! อย่ามองฉัน อย่ามอง!”
“ซานเอ๋อร์” คุกพุ่งไปตรงหน้าซานเอ๋อร์ ใช้สองแขนกอดเธอแน่น
ซานเอ๋อร์ฟุบตัวร้องไห้บนไหล่ของคุก ทุบกำปั้นลงบนตัวของเขา “ทำไมเพิ่งมา…ทำไมถึงเพิ่งมา…”
“ขอโทษ ขอโทษด้วย…ขอโทษ”
ทันใดนั้นซานเอ๋อร์ก็หยุดและพูดอย่างเศร้าใจว่า “มาร์ค…ฉันไม่อยากคิดแล้ว…ฉันไม่อยากคิดถึงเรื่องเดรัจฉานนั่น…ยิ่งไม่อยากคิดถึงว่าต่อหน้าเสี่ยวจือ…มาร์ค คุณรู้ไหม…”
“ไม่เป็นไรแล้ว ไม่เป็นไรแล้ว” คุกกอดเธอแน่นขึ้น
“ไม่เหมือน…ฉันไม่เหมือนคุณ…” ซานเอ๋อร์ค่อยๆ เสียสติ “ไม่เหมือนกัน…มาร์ค ช่วยฉันดูแลเสี่ยวจือที ฉันเหนื่อย…เหนื่อยมาก”
“ซานเอ๋อร์…ซานเอ๋อร์?” คุกรู้สึกได้ว่าร่างกายของซานเอ๋อร์ในอ้อมอกสั่นเล็กน้อย
“ซานเอ๋อร์!”
ตอนนี้มีเลือดไหลออกมาจากส่วนท้องของผู้หญิงคนนี้…สองมือของเธอถือท่อนฟืน ปลายส่วนหัวท่อนฟืนที่แหลมคมทำให้มันเป็นเหมือนหนามที่แหลมคม
“ซานเอ๋อร์!”
ดวงตาของคุกแดงฉาน ปวดหัวจนแทบระเบิด เขากุมหัวของตนเอง มือหนึ่งประคองร่างที่ล้มลงของซานเอ๋อร์ คุกเข่าลงบนพื้น ริมฝีปากแตก…เขาไม่สามารถส่งเสียงออกมาได้
ทันใดนั้นก็มีลมโจมตีเข้ามา คุกยกมือขึ้นกันตามสัญชาตญาณ แต่พลังในการโจมตีรุนแรงเกินไปทำให้ร่างกายของเขากระเด็นออก
แต่ความแข็งแกร่งของร่างกายเขาก็แข็งแกร่งเหนือกว่าที่เขาคาดคิด การโจมตีนี้ไม่สามารถหยุดเขาได้ เขาพลิกตัวขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
ตรงหน้าเป็นคนสวมชุดคลุมตัวใหญ่คนหนึ่ง
จะต้องไม่ใช่พวกเดียวกับจางคุนแน่นอน…สัญชาตญาณของเขาส่งสัญญาณเตือนให้ระมัดระวังคนคนนี้
คนประหลาดที่สวมชุดคลุมขนาดใหญ่ ใส่หมวกและผ้าปิดปากมองไปยังซานเอ๋อร์บนพื้น ส่ายหน้าและพูดว่า “เป็นบทสรุปที่พบเห็นได้บ่อยจริงๆ ฉันยังคิดว่าจะแตกต่างเสียอีก ควรจะแข็งแกร่งกว่านี้ถึงจะถูก”
“เป็นนาย…ที่ชี้นำพวกเขาให้ทำแบบนี้งั้นเหรอ” น้ำเสียงของคุกเปลี่ยนเป็นเย็นชาขึ้น
“ใช่” คนประหลาดคนนั้นยักไหล่และพูดว่า “ซาบซึ้งใจหรือเปล่าล่ะ คิดไม่ถึงว่าผู้หญิงคนนี้จะดีขนาดนี้ รู้สึกผิดต่อนายจนฆ่าตัวตาย ใช่แล้ว ถามหน่อยสิ มีผู้หญิงคนหนึ่งทำแบบนี้กับนาย นายรู้สึกยังไง เอ๋…ดูเหมือนนายจะไม่แยแสนะ”
คุกพูดว่า “ไม่ ฉันคิดจะฆ่านาย แต่ฉันจะไม่ยอมให้นายกระตุ้นฉันให้โกรธจนสูญเสียความสุขุมไป มันไม่ส่งผลดีต่อฉัน…แม้ว่าฉันจะอยากฆ่านายจริงๆ ก็จะไม่ยอมสูญเสียความสุขุมไป”
คนประหลาดคนนั้นชะงัก ทันใดนั้นก็ถอนหายใจ “ถึงก่อนหน้านี้จะเคยคิดถึงผลลัพธ์แบบนี้อยู่บ้าง แต่ก็ยังรู้สึกว่าล้มเหลวอยู่ดี ดูแล้วหัวใจของนายคงตายไปแล้ว…เอาเถอะ”
คนแปลกประหลาดยักไหล่และพูดว่า “ในเมื่อเป็นแบบนี้ อย่างนั้นทิ้งเด็กคนนี้เอาไว้…ก็คงไม่มีประโยชน์อะไรแล้วล่ะ”
คนประหลาดคนนั้นพลิกมือ เห็นเพียงแสงอันเย็นยะเยือกพุ่งเข้ามาจากนอกโรงสีทำลายหน้าต่างเข้ามาสู่ฝ่ามือของคนแปลกประหลาดคนนั้น จากนั้นก็ฟันลงไปที่เสี่ยวจือที่อยู่บนพื้นในพริบตา
แต่แสงอันเย็นยะเยือกก็ฟันโดนเพียงพื้นที่เสี่ยวจือเคยนอนอยู่เท่านั้น
ขณะเดียวกันคุกก็ได้กอดเสี่ยวจือกลิ้งไปบนพื้น จากนั้นก็รีบลุกขึ้นมา เขาช่วยเสี่ยวจือจากเงื้อมมือคนแปลกประหลาดคนนี้โดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น
เพราะเหตุนี้แขนซ้ายของเขาจึงมีรอยแผลที่ลึกถึงกระดูกอยู่รอยหนึ่ง
“เสี่ยวจือ”
ได้ยินเสียงของเสี่ยวจือในอ้อมอกพูดเบาๆ ว่า “ลุงมาร์ค แม่ละคะ…”
“เธอ…เธอไม่เป็นอะไร”
“ลุงมาร์ค…พวกเรากลับบ้านกันเถอะ…เสี่ยวจือกลัวมาก…กลัวมากเลย…เสี่ยวจือเจ็บ…เจ็บมากเลย…”
คุกยื่นมือออกไปลูบแผ่นหลังของเสี่ยวจืออย่างอ่อนโยน…เลือด
“ตายจริง ดูเหมือนฉันจะฟันโดนนะ” คนประหลาดคนนั้นหัวเราะ
แต่คุกไม่ได้ยิน…เขาไม่อยากได้ยิน ความสงบหายไปจากร่างกายของเขา ส่วนลึกของหัวใจที่เหมือนตายไปแล้วมีบางอย่างที่รุ่มร้อนกำลังปะทุออกมา
“เสี่ยวจือ! เสี่ยวจือ!”
“ลุงมาร์ค…เสี่ยวจือมองไม่เห็น…มันมืดมากเลย…เสี่ยวจือมีอะไรจะบอก…แม่ แม่จะต้อง จะต้องชอบลุงมาร์คแน่ๆ…ลุงมาร์ค…” เสี่ยวจือพูดอย่างอ่อนแรงว่า “ลุงมาร์ค…เป็นพ่อของเสี่ยวจือ…ได้ไหม…”
ในที่สุดเด็กสาวในอ้อมอกก็หมดลมหายใจลง
คุกกอดร่างของเธอแล้วคุกเข่าลงบนพื้น นิ่งไม่ขยับ
…
นานแล้ว…คุกยังคงนิ่ง
คนประหลาดที่ยืนอยู่ไม่ไกลออกไป…หรือนีโรเกาแก้มโดยไม่รู้ตัว คิดว่า ทำเกินไปหน่อยหรือเปล่านะ
ทันใดนั้นดาบยามะที่อยู่ในมือก็ส่งไอความร้อนออกมา แววตาของนีโรวาบขึ้น…ดวงตาเผยร่องรอยตื่นเต้น พึมพำว่า “มาแล้ว มาแล้ว…ในที่สุดก็มาแล้ว”
ไอดำเป็นชั้นๆ เหมือนควันจากกองไฟโผล่ออกมาจากตัวของคุก
ไอสีดำเหล่านี้เหมือนจะแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ คุกวางร่างเสี่ยวจือลงบนพื้นเบาๆ และยืนขึ้นมา
เขามองคนตรงหน้าเงียบๆ หลังผ่านไปครู่หนึ่งถึงได้พูดว่า “นีโร…เธอทำเกินไปแล้ว”
“ตายจริง กลับมาแล้วเหรอ” นีโรฉีกอุปกรณ์ปลอมตัวบนร่างของเธอออก ถือดาบยามะไว้ในมือ “ถือว่าไม่ได้ทำไปโดยเปล่าประโยชน์แล้วสิ”
“ทำเกินกว่าเหตุ” ดวงตาของคุกไร้อารมณ์และพูดว่า “ฉันสามารถฟื้นฟูความทรงจำด้วยตัวเองได้ ไม่จำเป็นต้องให้เธอเข้ามายุ่ง”
“ก็มันน่าเบื่อนี่” นีโรกะพริบตา…แต่ขนทั้งร่างกายกลับตั้งชันเหมือนได้รับความกดดันอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน หัวใจของเธอกำลังเต้นอย่างบ้าคลั่ง ความตื่นตะลึง ความหวาดกลัว รวมไปถึงความตื่นเต้นผสมปนเปกัน ร่างกายรวมไปถึงจิตวิญญาณถูกกระตุ้นให้ตื่นเต้นจนถึงขีดสุด
ผู้ชายที่ภายนอกและในใจเย็นชาอย่างถึงขีดสุดคนนี้…ไม่เคยมีไอสังหารแบบนี้มาก่อน
คุกพยักหน้า “สมาคมส่งเธอมางั้นเหรอ”
“นายหายสาบสูญไปตั้งนานนี่ พวกแก่ๆ เหล่านั้นก็ต้องคิดอะไรบางอยู่แล้ว” นีโรยิ้มและพูดออกมา
“ฉันจะกลับไปอยู่แล้ว” คุกพยักหน้า จากนั้นก็พูดอีกว่า “หลังจัดการกับเธอ”
พูดแล้วเขาก็ยื่นมือขวาออกไป ไอดำที่พันรอบตัวของเขาหมุนวนรอบแขน คุกกางนิ้วทั้งห้าออก
ครั้งนี้เขาไม่ได้สงบนิ่ง เขาเป็นเหมือนกับภูเขาไฟที่หลับใหลมานับพันปีใต้ทะเลลึกที่กำลังปะทุ
เสียงคำรามดังออกมา
“Gae-Bolg (เกโบลก์หรือหอกแห่งความตาย)”
…
ภายในเอลิเซียมบาร์ที่ครึกครื้นและบ้าคลั่ง ซุนเสี่ยวเซิ่งที่กำลังดื่มด่ำไปกับบรรยากาศของความมึนเมากำลังเต้นอย่างสนุกสนานอยู่บนเวที
แต่คิดไม่ถึงว่าเสาสีดำที่เขากำลังรูดตัวปีนขึ้นไปจะเขย่าร่างกายของเขาและร้อนเหมือนลาวาขึ้นมา พริบตาเดียวก็หลุดออกจากการเกาะกุมของเขา พุ่งทะลุเพดานของเอลิเซียมบาร์แล้วหายไปกลางท้องฟ้ายามค่ำคืน
“พี่เสี่ยวเซิ่ง พี่เสี่ยวเซิ่ง”
บรรดาปีศาจตกใจมาก กรูกันเข้ามา เห็นเพียงเถ้าแก่เอลิเซียมบาร์กำลังกุมส่วนล่างของตนเอง ใบหน้าฉายแววเจ็บปวด ส่วนปากก็พ่นฟองน้ำลายออกมา กลิ้งไปมาอยู่บนพื้น
…
…
ทวนยาวสีแดงดุจเลือดฉีกขาดมิติมาปรากฏอยู่ข้างกายคุก พริบตาเดียวที่นิ้วทั้งห้าของเขาจับตัวทวน ความรู้สึกยินดีก็กระจายออกไปทั่วร่างของคุก
เหมือนทวนจะรับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดและเกรี้ยวกราดของเจ้านายมัน ทวนยาวจึงเก็บความรู้สึกยินดีกลับเข้าไปและเผยพลังมหาศาลออกมา
พลังนี้ทำลายชั้นบนของโรงสีให้กลายเป็นฝุ่นในพริบตา
นีโรใช้สองมือจับดาบยามะของตนเอง ผมสีขาวกระจายออก เผยสีหน้าบ้าคลั่ง หัวเราะเสียงดังออกมา “มาแล้ว มาแล้ว มาแล้ว…ฮ่าๆๆๆ ในที่สุดก็มาแล้ว”
มีพลังต้านทานผุดออกมาจากดาบยามะ สองพลังอันแข็งแกร่งปะทะกันทำให้ส่วนที่เหลือของโรงสีฉีกปลิวออกเป็นชิ้นส่วนในพริบตา
แต่คุกกลับไปยืนขวางอยู่หน้าร่างของซานเอ๋อร์และเสี่ยวจือ ด้านหลังของเขา ไม่ว่าพลังจะรุนแรงแค่ไหนก็สงบนิ่งเหมือนวันที่อากาศปลอดโปร่ง
“แบ่งสมาธิก็เป็นนี่ คุก” นีโรกลับใช้พลังของดาบยามะอย่างเต็มที่
“ยิงให้ตาย…แทงทะลุ” คุกพูดเบาๆ… Gae-Bolg (เกโบลก์หรือหอกแห่งความตาย) ในมือก็หายไปในพริบตา…แต่เพียงพริบตาเท่านั้นก็มาปรากฏตัวในมือของเขาอีกครั้ง
ทันใดนั้นนีโรก็ไม่ขยับอีก ดาบยามะที่ปล่อยพลังอันบ้าคลั่งสูญเสียการสนับสนุนและกระจายไปกลายเป็นลมกวาดทุกอย่างรอบๆ
นีโรยื่นมือออกไปกุมหัวใจของตนเอง พิจารณาดูคุกแวบหนึ่ง เหมือนจะเข้าใจขึ้นมาอย่างกะทันหัน “ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง มิน่าในบรรดานักรบเทพถึงไม่มีใครกล้ายั่วโมโหนาย…ที่แท้ก็เป็นแบบนี้ แบบนี้เอง…”
เธอกระอักเลือดออกมาจากปากไม่หยุด
สองมือของนีโรที่ยังจับด้ามของดาบยามะอยู่ แทงมันลงไปในดิน ทันใดนั้นก็ส่งเสียงกรีดร้องที่น่ากลัวออกมา ตอนนี้มีแสงสีทองนับไม่ถ้วนพุ่งออกมาจากร่างกายของเธอ
พลังทำลายระเบิดออกมาจากร่างกายของเธอเหมือนกับคมมีด แทงทะลุอวัยวะภายในของเธอออกมา
ในที่สุดเธอก็คุกเข่าอยู่ตรงหน้าดาบยามะ พิงตัวกับด้ามดาบ พูดเพียงประโยคเดียวว่า แพ้แล้ว
จากนั้นก็ล้มลงไปในกองเลือด
…
คุกสูดหายใจเข้าลึกๆ เงยหน้ามองท้องฟ้ายามค่ำคืน จากนั้นก็ถอนหายใจยาว เขาเดินไปตรงหน้านีโรด้วยดวงตาไร้อารมณ์และใช้ทวนพลิกตัวนีโรขึ้นมา
ใช้ปลายทวนเปิดเสื้อผ้าของนีโรและเอาของที่ซ่อนอยู่ในนั้นออกมา…รวมไปถึงยาช่วยชีวิตที่นักรบเทพมักพกติดตัวเสมอด้วย
เขาเก็บดาบยามะไว้ ดาบยามะที่สูญเสียเจ้าของ ตอนนี้พลันขึ้นสนิม
เขาเก็บดาบยามะอย่างง่ายๆ จากนั้นก็อุ้มร่างของซานเอ๋อร์และเสี่ยวจือขึ้นมา หลังจุดไฟเผาและเห็นว่าศพในนั้นถูกเผาจนหมดสิ้นแล้ว คุกถึงได้จากไป
เขามองดูซานเอ๋อร์กับเสี่ยวจือและพูดว่า “ถึงฉันจะเป็นครอบครัวให้พวกเธอไม่ได้…แต่อย่างน้อย ฉันก็สามารถพาพวกเธอกลับบ้านได้”