จวินอู๋เสียให้ปาเฮ่อกินยานั้นก็เพื่อให้แน่ใจว่าจะรักษาชีวิตเขาไว้ได้ แต่ถึงยานี้จะช่วยชีวิตได้ มันก็มีผลข้างเคียงที่ร้ายแรงมาก!
มันจะเพิ่มความเจ็บปวดที่ร่างกายได้รับขึ้นถึงร้อยเท่า แม้ว่าจะเป็นสัมผัสที่อ่อนโยนที่สุด ก็ทำให้รู้สึกราวกับถูกมีดกรีด
ปาเฮ่อเพิ่งกินยาเข้าไป ความเจ็บปวดเดิมที่เขารู้สึกว่าเป็นเหมือนสัตว์ร้ายถูกปล่อยออกจากประตูได้พุ่งเข้ายึดสติของเขาทั้งหมด ทั้งร่างเหมือนถูกบดขยี้ด้วยก้อนหินใหญ่นับไม่ถ้วน ความเจ็บปวดที่เพิ่มขึ้นทำให้ใบหน้าของเขาเปลี่ยนจากสีขาวเป็นสีม่วง ร่างกายสั่นอย่างรุนแรง
จวินอู๋เสียปล่อยมือ ทำให้ปาเฮ่อล้มลงบนพื้น นางตวัดสายตามองไปที่นิ้วของปาเฮ่อ แล้วยกเท้าขึ้น กระทืบลงไปและบดขยี้กระดูกของเขาทีละนิ้ว!
เสียงกรีดร้องดังก้องอยู่ในหูของทุกคน นิ้วของปาเฮ่อถูกขยี้ครบทุกนิ้ว กระดูกเลือดเนื้อหลอมรวมกันจนกลายเป็นซอสเนื้อ ความเจ็บปวดแสนสาหัสแทบจะทำให้เขาสิ้นสติ แต่ยาที่จวินอู๋เสียให้เขากินทำให้เขาหมดสิทธิ์ที่จะเป็นลม สติของเขายังแจ่มชัด ทุกๆความเจ็บปวดไม่ว่าจะเล็กน้อยแค่ไหน เขาก็รู้สึกได้อย่างชัดเจน
นิ้วมือทั้งสิบถูกบดขยี้ นิ้วเท้าทั้งสิบถูกหัก แค่นี้ก็เจ็บปวดเกินทนแล้ว ยังมีผลของฤทธิ์ยาเพิ่มเข้าไปอีก นั่นไม่ใช่ความเจ็บปวดที่คนธรรมดาจะทนได้เลย
จวินอู๋เสียใช้ดาบแสงฟันไปทั่วร่างของปาเฮ่อ บาดแผลแต่ละแห่งลึกจนเห็นกระดูก แต่นางยังหลีกเลี่ยงจุดสำคัญ ด้วยผลของยา ความเจ็บปวดทรมานจึงเพิ่มขึ้นอีกร้อยเท่า แต่ก็ไม่ได้ทำให้เสียชีวิต
คนของเก้าอารามมองดูฉากนองเลือดตรงหน้าด้วยความรู้สึกสยดสยอง และเกิดความคิดอย่างเดียวกันขึ้น
ถึงแม้อาณาจักรบนจะแข็งแกร่ง แต่วิธีการของจวินอู๋เสียที่แสดงให้เห็นตรงหน้าเป็นสิ่งที่อาณาจักรบนเทียบไม่ได้เลย นางรู้วิธีทำให้คนเจ็บปวดประสบกับความเจ็บปวดอย่างแท้จริง และมันไม่ใช่สิ่งที่จะยุติได้ด้วยการฆ่าตัวตาย
คนของเก้าอารามทุกคนแอบเตือนตัวเองอย่างเงียบๆว่าอย่าได้ไปหาเรื่องคนผู้นี้เด็ดขาด! ไม่เช่นนั้น ต่อให้พวกเขาอยากตาย ก็ตายไม่ได้!
เสียงร้องของปาเฮ่อยังคงดำเนินต่อไป และสุดท้ายก็เจ็บปวดจนไม่สามารถเปล่งเสียงออกมาได้ ทำได้เพียงนอนกระตุกอยู่บนพื้นอย่างน่าสมเพชเหมือนหมาตาย
ในสนามรบ พิษที่จวินอู๋เสียฝังไว้บนร่างผู้ใช้พลังวิญญาณสีทองแสดงผลออกมาแล้ว พวกเขาสูญเสียความสามารถในการต่อสู้และล้มลงกระอักเลือด คนของวิหารหยกวิญญาณและศิษย์สำนักธาราเมฆที่ต่อสู้กับพวกเขาต่างเฝ้ามองศัตรูของตนล้มลงบนพื้น ไม่สามารถจะลุกขึ้นได้อีก
ทั้งจัตุรัสเงียบกริบ กลิ่นคาวเลือดรุนแรงจนทำให้อยากอาเจียน
เมื่อเห็นการต่อสู้สิ้นสุดลงแล้ว บัวเมา อิงซู่ และตู๋เถิงไม่ได้กลับไปอยู่ข้างกายจวินอู๋เสียในทันที แต่พวกเขาแยกย้ายกันรักษาคนที่ได้รับบาดเจ็บหนักด้วยยาที่จวินอู๋เสียเตรียมไว้
บัวเมาเดินไปหาท่านแบะแบะ เมื่อเห็นร่างของมันถูกย้อมด้วยเลือดจนกลายเป็นสีแดง และยังมองมาที่เขาด้วยสายตาคาดหวัง ขอบตาของเขาก็กลายเป็นสีแดง
“เจ้ามันโง่จริงๆ ติดตามเจ้านายมาตั้งหลายปี แต่ไม่พัฒนาขึ้นเลย ถ้าเจ้ายังไร้ประโยชน์เช่นนี้ วันหน้าจะไม่พาเจ้ามาด้วยแล้ว” บัวเมากัดฟัน พยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล เขาหยิบเม็ดบัวออกมากำใหญ่และยัดใส่ปากของท่านแบะแบะ
สัตว์อสูรสีดำเดินไปที่ด้านข้างของท่านแบะแบะและเลียจมูกมันเบาๆ ก่อนที่การต่อสู้จะเริ่ม จวินอู๋เสียได้ให้ยาช่วยชีวิตแก่พวกมัน ตราบใดที่อวัยวะภายในและสมองไม่ได้รับความเสียหาย ก็จะไม่เป็นอันตรายถึงชีวิต
การต่อสู้ครั้งนี้ พวกเขาชนะมาได้ในสภาพที่น่าสังเวชจริงๆ