เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 940
ภายในใจของหยางติ่งเทียนนั้นหัวเราะ
เขานั้นเดาออกแล้ว ว่าเรื่องทั้งหมดนั้นอยู่ในแผนการของหยางเฟิง
ถึงแม้จะไม่รู้ว่าหยางเฟิงทำได้เช่นไร
ตระกูลหยุนและตระกูลหลงนั้นพลาดแล้ว เหมือนโดนเรื่องนี้ตอกตะปูยึดไว้แล้ว
ทั้งสองตระกูลเศรษฐีนั้นได้ต่อสู้กันเองแล้ว
ต่อจากนี้
ทั้งเมืองจงโจว จะต้องเตรียมพร้อมตั้งรับพายุลูกใหญ่นี้！
เวลาผ่านไปไม่นาน
หยุนเฟยฉางที่ถูกบอดี้การ์ดจับลากเข้ามา
“ปล่อยข้านะ！พวกเจ้ารีบปล่อยข้านะ！”
“ข้านั้นเป็นถึงคุณชายของตระกูลหยุน！”
“คุณชายของเจ้านั้นเรียกให้ข้ามาลงมือฆ่าหยางเฟิง พวกเจ้ารีบปล่อยข้านะ！”
หยุนเฟยฉางไม่หยุดที่จะดิ้นร้อง ปากก็ไม่หยุดที่จะเอ่ยตะโกนด่า
“หยุนเฟยฉาง เจ้าหุบปากส่ะ！”
หลงกูเฉิงเอ่ยตะโกน
“หยุนเฟยฉาง เจ้ากล้าที่จะมาฆ่าลูกชายของข้าหรอ？เจ้าอยากตายงั้นหรอ？”
“อะไรนะ？ คุณชายหลงโดนคนทำร้ายหรอ？”
สีหน้าของหยุนเฟยฉางตกตะลึง
นี่มันเรื่องอะไรกันแน่？
ก่อนหน้านี้ เขานั้นโดนเสือขาวตีจนสลบ
หลังจากนี้ที่เกิดเรื่องขึ้น เขานั้นไม่รู้อะไรเลย
จนตอนนี้ เขานั้นก็ยังงงกับสถานการณ์อยู่
“หยุนเฟยฉาง เจ้ามาอย่าแกล้งตีหน้าซื่อ？เจ้านั้นคิดว่าพวกเราตระกูลหลงเป็นคนโง่นะ？”
“พวกเจ้าตระกูลหยุน อยากที่จะประกาศสงครามกับตระกูลหลงงั้นหรอ？”
“หรือว่าพวกเราตระกูลหลงนั้นนิ่งสงบมาหลายปี เจ้านั้นลืมพลังอำนาจของตระกูลหลงไปแล้วใช่ไหม！”
“เจ้าดูสิ ลูกชายของข้าโดนเจ้าทำร้ายเป็นยังไงบ้าง？”
หยุนเฟยฉางนั้นมองออกไปเหมือนเขานั้นบ้าไปแล้ว
หลงกูเฉิงนั้นยิ่งโกรธเข้าไปใหญ่
เขานั้นชี้ไปที่ หลงเฟยหยูที่นอนอยู่กับพื้น พร้อมทั้งตะโกนด่า
หยุนเฟยฉางหันหน้าไปดู พบเห็นเพียงขาของหลงเฟยหยูที่มีเลือดไหลที่โดนคนทำร้าย มีเลือดไหลไม่หยุด
ส่วนหมอด้านข้าง ตอนนี้ที่กำลังรีบกันพันแผล
ส่วนหลงเฟยหยูก็ได้กัดในกัดปากไว้ ด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด
“เป็นแบบนี้ได้ยังไงกัน？เป็นไปได้ยังไงกัน？”
“เป็นไปไม่ได้！นี่มันเป็นไปไม่ได้！”
สีหน้าของหยุนเฟยฉางนั้นไม่หยุดที่จะพูดพร่ำ
แม่งเอ้ย นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่？
ทันใดนั้น สายตาของเขานั้นก็เปล่งประกาย
ต้องเป็นคนนั้นแน่นอนที่ลอบฆ่าหลงเฟยหยู
เจ้าคนนั้นอยากจะให้ตนเองต้องรับโทษพวกนี้สินะ ！
แต่ว่าอาจจะเป็นไปได้ ว่าหลงเฟยหยูนั้นจะใช้แผนอื่นมาทำ
หยุนเฟยฉางนั้นรีบเอ่ยออกมา“คุณลุงหลง ไม่ได้เกี่ยวกับผมนะ！คุณชายหลงไม่ใช่คนที่ผมจะลงมือฆ่า เป็นคนอื่น！ผมนั้นไม่รู้อะไรเลยนะ……”
“เจ้าหุบปากไปเลยนะ มาถึงตอนนี้แล้ว เจ้ายังจะพูดมั่วอีก！”
เอ่ยแล้วหลงกูเฉิงก็ได้หยิบปืนไรเฟิลออกมาแล้วเอ่ยเย็นชา“นี่เป็นอาวุธที่เจ้าใช้สินะ ตอนนี้ใครเขาเอาอะไรไปแล้ว เจ้าคิดอยากที่จะแก้ตัวอีกหรอ？”
เมื่อมองเห็นดังนี้
สีหน้าของหยุนเฟยฉางนั้นมืดเหมือนถ่าน
เขารู้ว่า ตนเองนั้นถึงแม้ล้างมลทินยังไงก็ล้างไม่หมดได้
เขาเอ่ยด้วยสีหน้าร้องไห้ “คุณลุงหลง ผมนั้นโดนเข้าใจผิด！ผมนั้นไม่ได้ทำร้ายคุณชายนะ แต่คุณชายหลงให้ผมมาฆ่าหยางเฟิง คุณไม่เชื่อ คุณไปถามคุณชายหลงสิ……”
“หยุนเฟยฉาง เจ้านั้นรีบหุบปากไปสะ！”
ไม่รอให้หยุนเฟยฉางนั้นเอ่ยจบ
ตอนนี้หลงเฟยหยูที่กำลังรักษาก็ได้เอ่ยร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
สายตาของเขานั้นจ้องไปที่หยุนเฟยฉางด้วยดวงตาที่มีสีแดง“หยุนเฟยฉางอ่าหยุนเฟยฉาง ไม่คิดเลยว่า ข้าเอาเจ้าเป็นเพื่อนพ้อง เจ้านั้นอยากที่จะทำร้ายข้า？ ข้านั้นไปให้เจ้าไปฆ่าหยางเฟิงตอนไหนกัน？”
“คุณชายหลง คุณจะไม่ยอมรับไม่ได้นะ！”
“จริงๆแล้วเจ้าให้ข้านั้น มาลอบฆ่าหยางเฟิงนะ！”
หยุนเฟยฉางนั้นแทบจะแตกสลายแล้ว
เดิมทีเป็นเพราะ หลงเฟยหยูนั้นให้ตนมาลอบฆ่าหยางเฟิง แต่เขานั้นกลับไม่ยอมรับสะงั้น？
หลงเฟยหยูแน่นอนว่าจะไม่ยอมรับ
หากเขายอมรับแล้ว งั้นก็เหมือนจะโดนตัวเองตบหน้านะสิ？