กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ บทที่ 1196
แต่ด้วยความที่โต๊ะนั้นมีคนนั่งเต็มแล้ว เธอจึงต้องไปนั่งกับไซร่าแทน
นายท่านมัวร์ลุกขึ้นยืนขึ้นเพื่อกล่าวขอบคุณ แล้วงานเลี้ยงวันเกิดของจัสมินก็เริ่มต้นขึ้น
ในขณะที่เขากำลังกล่าวขอบคุณแขกเหรื่อในงานอยู่นั้น นายท่านมัวร์ก็พูดขึ้นทันทีว่า “ผมขอขอบคุณปรมาจารย์เวดที่สละเวลามาร่วมงานเลี้ยงวันเกิดของจัสมิน… หลานสาวของผมในวันนี้!”
ทันทีที่นายท่านมัวร์พูดเช่นนี้ ใบหน้าของนายน้อยคนที่สามของตระกูลโคชซึ่งนั่งอยู่ที่โต๊ะหลักสำหรับแขกคนสำคัญ ก็เปลี่ยนเป็นสีดำคล้ำขึ้นทันที
นี่มันเรื่องอะไรกันวะ?!
นายท่านมัวร์ไม่รู้จริง ๆ หรือว่าควรทำตัวอย่างไร? นายน้อยคนที่สามของโคชอุตส่าห์ขับรถมาตั้งไกลเพื่อมาร่วมงานเลี้ยงวันเกิดหลานสาวของเขาโดยเฉพาะ แต่เขากลับไม่ขอบคุณนายน้อยเป็นคนแรกเนี่ยนะ?
ในขณะที่เขากำลังครุ่นคิดอยู่นี้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะเหลือบมองชาร์ลีซึ่งนั่งอยู่โต๊ะเดียวกัน
เด็กคนนี้ดูธรรมดา ๆ และไม่น่าจดจำอะไรเลย เขาคิดไม่ออกเลยว่าทำไมนายท่านมัวร์ถึงได้ชอบชาร์ลีมากมายนัก
หลังจากที่นายท่านมัวร์ได้กล่าวขอบคุณชาร์ลีเสร็จแล้ว เขาก็กล่าวขอบคุณนายน้อยคนที่สามของตระกูลโคชที่มาร่วมงานในวันนี้เป็นลำดับถัดไป
นายน้อยคนที่สามของตระกูลโคชอดรู้สึกโกรธเล็กน้อยไม่ได้ เมื่อตระหนักว่าชาร์ลี… ผู้ที่ไม่มีชื่อเสียงโด่งดังอะไรได้ขโมยความโดดเด่นจากเขาไป
ตอนนี้นายท่านมัวร์ได้กล่าวคำขอบคุณเสร็จสิ้นแล้ว และถึงคราวที่จัสมินต้องกล่าวขอบคุณแขกเหรื่อบ้าง
จัสมินผู้สง่างามและน่าเกรงขามก็ได้กล่าวขอบคุณชาร์ลีเป็นคนแรกเฉกเช่นเดียวกับนายท่านมัวร์
ดวงตากลมโตและเปี่ยมไปด้วยความรักของเธอจับจ้องอยู่ที่ชาร์ลี ในขณะที่พูดด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า “ขอบคุณปรมาจารย์เวดที่กรุณาสละเวลาที่ไม่ค่อยมีอยู่แล้ว เพียงเพื่อมาร่วมงานเลี้ยงวันเกิดของดิฉันในวันนี้ ดิฉันรู้สึกปลาบปลื้มมากเลยค่ะ”
หลังจากกล่าวขอบคุณชาร์ลีเสร็จแล้ว จัสมินก็พูดขึ้นอีกครั้งว่า “นอกจากปรมาจารย์เวดแล้ว ดิฉันก็ขอขอบคุณเพื่อน ๆ และแขกเหรื่อทุกคนที่มาร่วมงานในวันนี้ด้วย ขอบคุณค่ะ”
หลังพูดจบ… จัสมินก็โค้งคำนับให้กับทุก ๆ คน
นายน้อยคนที่สามของตระกูลโคชรู้สึกขุ่นเคืองใจเป็นอย่างมากในตอนนี้
ถึงแม้ว่าเขาจะได้รับการขอบคุณจากนายท่านมัวร์เป็นลำดับที่สอง แต่อย่างน้อยที่สุดก็น่าจะเอ่ยชื่อเขา รวมทั้งกล่าวชื่นชมในการมาปรากฏตัวของเขาบ้าง
แต่อย่างไรก็ตาม เมื่อพูดถึงจัสมิน… เธอไม่แม้แต่จะเอ่ยชื่อของเขาเลย เธอแค่กล่าวขอบคุณโดยรวมพร้อมกับแขกเหรื่อคนอื่น ๆ ที่มาร่วมงานเลี้ยงในวันนี้ ซึ่งทำให้เขาโกรธเป็นฟืนเป็นไฟและฉุนเฉียวมาก
ในเวลานี้เขาได้กระซิบถามรูเบนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เขาว่า “ชาร์ลีเป็นใครมาจากไหน?”
รูเบนไม่ชอบขี้หน้าชาร์ลีมาโดยตลอด แต่ไม่กล้าทำอะไรเขา เมื่อเห็นว่านายน้อยคนที่สามของตระกูลโคชดูเหมือนจะไม่พอใจชาร์ลีเป็นอย่างมาก เขาก็รีบตอบกลับไปว่า “ชาร์ลีเป็นลูกเขยที่มีชื่อเสียงมากในโอลรัส ฮิลล์ ในขณะเดียวกันเขาก็เป็นปรมาจารย์ด้านการดูฮวงจุ้ยที่โด่งดัง และดูเหมือนจะเก่งในด้านการปรุงโอสถด้วย นั่นคือเหตุผลที่ผู้คนเรียกเขาว่าปรมาจารย์เวด”
นายน้อยคนที่สามของตระกูลโคชอดไม่ได้ที่จะเม้มปากด้วยความไม่พอใจ เมื่อเขาได้ยินสิ่งนี้ “ปรมาจารย์เวดเหรอ? เขากล้าเรียกตัวเองว่าปรมาจารย์เพียงเพราะเขารู้เรื่องฮวงจุ้ยและยาเพียงนิด ๆ หน่อย ๆ เท่านั้นน่ะเหรอ? ถ้าคนอ่อนด้อยอย่างเขาไปอยู่ที่อีสต์คลิฟฟ์ เขาก็คงถูกฆ่าตายไปนานแล้ว!”
ในเวลานี้รูเบนรีบพูดขึ้นว่า “คุณโคชพูดถูกแล้วครับ โอลรัส ฮิลล์เป็นเพียงเมืองเล็ก ๆ แต่ถึงอย่างนั้นก็มีผู้คนที่ตื้นเขินอยู่ที่นี่มากมาย บางคนกล้าถึงขนาดเรียกตัวเองว่ามังกรที่แท้จริงด้วยซ้ำ”
“มังกรที่แท้จริงงั้นเหรอ?” นายน้อยคนที่สามของตระกูลโคช พ่นลมออกทางจมูกอย่างแรงก่อนจะเลิกคิ้วแล้วถามว่า “นายชาร์ลีคนนี้อ้างว่าเขาคือมังกรที่แท้จริงอย่างนั้นเหรอ?”
รูเบนตอบด้วยเสียงแผ่วเบา “ผมไม่รู้ว่าเขาอ้างตัวว่าเป็นมังกรที่แท้จริงหรือเปล่า แต่ผู้คนในโอลรัส ฮิลล์ ต่างก็อ้างว่าเขาคือปรมาจารย์เวด… มังกรที่แท้จริง”
นายน้อยคนที่สามของตระกูลโคชหัวเราะเยาะเย้ยในขณะที่พูดว่า “เขาคือมังกรที่แท้จริงเหรอ? ผม… ดีแลน โคช ก็เป็นมังกรด้วยเหมือนกัน! ผมเป็นมังกรจากตระกูลโคชในอีสต์คลิฟฟ์ ผมอยากจะเห็นจริง ๆ ว่าใครคือมังกรที่แท้จริงในวันนี้!”
รูเบนยังประจบประแจงเขาต่อในขณะที่พูดว่า “ถ้าเปรียบเทียบกับคุณแล้ว ชาร์ลีต้องอ่อนด้อยกว่ามากอย่างแน่นอน ผมเกรงว่า เขาคงไม่สามารถแม้แต่จะเอาชนะเส้นผมของคุณได้ด้วยซ้ำไป”
“ไม่ต้องบอกก็รู้อยู่แล้ว” นายน้อยคนที่สามของตระกูลโคชเหลือบมองชาร์ลี เขารู้สึกหยิ่งผยองและจองหองมากในขณะที่เย้ยหยันอยู่ในใจ ‘ไอ้คนน่าสมเพชจากสถานที่เล็ก ๆ แบบนี้ กล้ามาขโมยความโดดเด่นจากฉันไปเหรอ? ฉันขอระบายความโกรธไว้ที่นี่ในวันนี้! ฉันจะจัดการกับแกเป็นคนแรก จะได้ให้ไอ้พวกแก่ ๆ ในโอลรัส ฮิลล์ ได้เห็นกับตาตัวเอง… ว่าใครกันแน่ที่เป็นมังกรที่แท้จริง!’