ชายชราตัวเล็กคาดไว้อยู่แล้วว่าจะถูกเจอเข้าสักวัน แต่ไม่คิดว่าอาณาจักรบนจะใช้วิธีการที่ไร้ยางอายเช่นนี้เพื่อที่จะได้กระดูกวิญญาณ เขาไม่เพียงลากศิษย์ของตนเข้ามาพัวพัน แต่ยังทำให้จวินอู๋เสียติดร่างแหไปด้วย
สายตาของชายชราตัวเล็กมองไปที่จวินอู๋เหยา และพูดขึ้นช้าๆอย่างครุ่นคิดว่า “เย่เจว๋ ตอนที่ข้าพบเจ้าครั้งแรกในอาณาจักรกลาง ข้าแปลกใจมาก ถ้าข้าเดาไม่ผิด วิญญาณต่างโลกที่พวกเขาตามหาเพื่อใช้ในการบูชายัญเลือด……คือเจ้าใช่ไหม?”
เย่เจว๋?
ชื่อที่ชายชราตัวเล็กเรียกนั้นกระตุ้นความสนใจของจวินอู๋เสีย นางไม่เคยรู้ชื่อจริงของจวินอู๋เหยา เขาไม่เคยพูดถึงมันเลย ตั้งแต่ที่ทั้งสองพบกัน เขาก็เป็นจวินอู๋เหยามาตลอด
“เย่เจว๋ตายแล้ว ตอนนี้ข้าคือจวินอู๋เหยา ปรมาจารย์เหรินหวง ไม่จำเป็นต้องเรียกข้าด้วยชื่อของคนตายอีกแล้ว” จวินอู๋เหยายิ้ม แม้ว่าจะเป็นการเตือน แต่ก็เป็นการยอมรับชื่อที่ชายชราตัวเล็กเรียกเขาด้วย
ชายชราตัวเล็กเกาจมูก ฝืนยิ้มและพูดว่า “เจ้าเป็นคนที่ไม่ยอมอะไรเลยจริงๆ ดูเหมือนว่าเจ้ายังไม่ได้บอกความเป็นมาของตัวเองให้ศิษย์หลานข้ารู้ล่ะสิ?”
ไม่ยอมรับชื่อเย่เจว๋ แถมยังจงใจพูดชื่อของชายชราตัวเล็กในอาณาจักรบนอีก คนผู้นี้นี่มัน……
“อดีตไม่สำคัญแล้ว ข้าพูดไปแล้วนี่ว่าเย่เจว๋ตายแล้ว ข้าคือจวินอู๋เหยา สำหรับเสี่ยวเสียเอ๋อร์ ข้าคือจวินอู๋เหยา จะต้องอธิบายความเป็นมาของคนตายไปทำไม?” ใบหน้าของเขาไร้อารมณ์ มีเพียงมือที่โอบไหล่จวินอู๋เสียเท่านั้นที่บีบแน่นขึ้นเล็กน้อย
จวินอู๋เสียมองดูอาจารย์ปู่ของนางและจวินอู๋เหยาที่โต้กันไปมาอย่างเงียบๆ แล้วหัวเราะออกมาเบาๆ
แม้ว่าทั้งสองจะไม่ได้พูดถึงอดีตอันรุ่งโรจน์ของพวกเขา แต่ความแข็งแกร่งของทั้งสองคนก็พิสูจน์ให้เห็นถึงความรุ่งโรจน์ที่พวกเขาเคยมีแล้ว แต่อย่างที่จวินอู๋เหยาพูด อดีตก็คืออดีต
ตัวตนในปัจจุบันของพวกเขา คนหนึ่งคืออาจารย์ใหญ่ อีกคนคือบุตรบุญธรรมของตระกูลจวิน ไม่มีอะไรมากไปกว่านี้
“แค่ก ข้าไม่คุยเรื่องพวกนี้กับเจ้าแล้ว วันนี้ข้าหนีได้ พูดตามตรง แม้ว่าพวกเขาจะจับข้าได้ แต่ก็อาจจะไม่อยากหากระดูกวิญญาณแล้วก็ได้ แต่เจ้าล่ะ? พวกเขาอาจจะหาอะไรมาแทนกระดูกวิญญาณได้ แต่วิญญาณต่างโลก ทั้งสามอาณาจักรมีเจ้าเพียงคนเดียว ไม่ว่ายังไงพวกเขาจะไม่มีวันปล่อยเจ้าไป ไม่เช่นนั้นพวกเขาจะยอมเสียมากขนาดนั้นเมื่อพันปีก่อนเพียงเพื่อจับเจ้าไปทำไม?” ชายชราตัวเล็กหรือเหรินหวงเห็นความเศร้าหมองในแววตาของจวินอู๋เหยา ตอนที่จวินอู๋เหยาปรากฏตัวครั้งแรกในอาณาจักรกลาง เขาก็สังเกตเห็นแล้ว แต่เพื่อปกป้องกระดูกวิญญาณ เขาจึงไม่ปรากฏตัวต่อหน้าจวินอู๋เหยา แต่ดูเหมือนจวินอู๋เหยาจะรู้ถึงตัวตนของเขา ตอนที่จวินอู๋เหยาออกอาละวาดไปทั่วอาณาจักรกลาง ถึงได้จงใจหลีกเลี่ยงสำนักธาราเมฆ novel-lucky
ตอนที่จวินอู๋เหยาใช้ชื่อจักรพรรดิแห่งความมืดออกอาละวาดไปทั่ว เหรินหวงรู้ว่าอาณาจักรบนเริ่มเคลื่อนไหวแล้ว และเพื่อจับจวินอู๋เหยา ราคาที่อาณาจักรบนต้องจ่ายนั้นหนักหนามาก
วิญญาณต่างโลกในสามอาณาจักรมีเพียงจวินอู๋เหยาคนเดียวเท่านั้นหรือ?
จู่ๆ จวินอู๋เสียก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้ ขณะที่นางกำลังจะพูดออกมา มือของจวินอู๋เหยาที่อยู่บนไหล่ของนางก็เลื่อนลงมาที่เอวนางและบีบแน่น ขัดจังหวะคำพูดที่นางตั้งใจจะพูด
จวินอู๋เสียมองจวินอู๋เหยาอย่างประหลาดใจ แต่พบว่าสายตาของเขามองไปที่เหรินหวง ริมฝีปากยกยิ้มอย่างชั่วร้าย
เขาไม่ยอมให้นางพูด หมายความว่า……เขารู้มานานแล้วว่าวิญญาณของนางไม่ใช่วิญญาณของโลกนี้?
“ก็ให้พวกมันมาลองดู ดูสิว่าใครจะได้หัวเราะเป็นคนสุดท้าย” จวินอู๋เหยากล่าวด้วยความมั่นใจอย่างล้นเหลือ