“เจ้านี่มันมั่นใจซะจริง ผ่านมาตั้งหลายปีก็ไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด” เหรินหวงส่ายหน้ายิ้มๆ เขาเห็นนิสัยแบบนี้ของจวินอู๋เหยามานานจนชินแล้ว
ไม่สิ……พูดให้ถูก ไม่ใช่ไม่เปลี่ยนแปลงเลย
สายตาอยากรู้อยากเห็นของเหรินหวงเลื่อนไปมองที่จวินอู๋เสียซึ่งกำลังเอนตัวพิงจวินอู๋เหยา จวินอู๋เหยาเปลี่ยนไป และยังเป็นการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ซะด้วย แม้ว่านิสัยเย่อหยิ่งยังไม่เปลี่ยน แต่เขาดูเหมือนคนมากขึ้น เย่เจว๋ในอดีตเหมือนราชาปีศาจที่สร้างความหวาดกลัวให้ทุกคน ไม่มีใครยับยั้งเขาได้……หรือบอกเขาว่าต้องทำอย่างไร ไม่มีใครกล้าทำให้เขาโกรธ แม้แต่ชายคนนั้นก็ต้องถอยให้
ถ้าจวินอู๋เหยาไม่ใช่กุญแจสำคัญของการบูชายัญเลือด คนพวกนั้นจะไม่มีวันกล้ายั่วยุคนที่น่ากลัวเช่นนี้
แต่จวินอู๋เหยาตอนนี้ แม้ว่าจะยังทำให้ผู้คนเกรงกลัว แต่ในดวงตาคู่นั้นมีความเปลี่ยนแปลงบางอย่าง และมันก็เป็นเพราะจวินอู๋เสีย! novel-lucky
ความอ่อนโยนของเขา ความสงบของเขา ทั้งหมดเป็นเพราะจวินอู๋เสีย
สำหรับคนอื่นๆ เขายังโหดเหี้ยมไร้ความปราณี แต่สำหรับนาง เขายอมยับยั้งชั่งใจ
เหรินหวงไม่มีห่วงอะไรในชีวิต เขาอยู่คนเดียวมาหลายพันปี รับศิษย์แค่สองคนและเลี้ยงดูพวกเขาเหมือนเป็นลูกตัวเอง แต่เมื่อได้เห็นซูหย่ากับเยี่ยนปู้กุย จวินอู๋เสียและจวินอู๋เหยา……เขาก็รู้สึกอิจฉาขึ้นมา ความจริงใจเช่นนี้เป็นสิ่งที่สวยงามที่สุดในโลก เป็นสมบัติล้ำค่าที่ไม่มีอะไรมาแทนที่ได้
“อีกไม่นานเรื่องวันนี้จะไปถึงหูของอาณาจักรบน เกรงว่าอาณาจักรกลางคงจะไม่สงบสุขอีกต่อไป” เหรินหวงถอนหายใจพร้อมส่ายหน้า
เดิมทีจวินอู๋เสียอยากบอกเรื่องวิญญาณของตน แต่เนื่องจากจวินอู๋เหยาไม่ให้นางพูด นางจึงพูดได้เพียงว่า “อาจารย์ปู่ เมื่อกี้ท่านบอกว่าอาณาจักรบนไม่สามารถยื่นมือเข้าไปในอาณาจักรล่างได้ ท่านหมายความว่าอย่างไรหรือ?”
เขาตอบว่า “นั่นเป็นสถานที่มหัศจรรย์ของโลกเลยล่ะ ในสามอาณาจักร อาณาจักรล่างอ่อนแอที่สุดและมีพลังวิญญาณเบาบางที่สุด ไม่เหมาะให้ฝึกพลังวิญญาณ อาณาจักรกลางดีกว่าหน่อย อาณาจักรบนมีพลังวิญญาณหนาแน่นที่สุด พวกเจ้ารู้ว่าพลังวิญญาณที่ภูเขาฝูเหยาหนาแน่นที่สุดในอาณาจักรกลาง แต่อาณาจักรบนนั้น ถึงจะสุ่มเลือกสถานที่ที่รกร้างมาสักแห่ง พลังวิญญาณก็ยังมากกว่าที่ภูเขาฝูเหยาหลายเท่า”
“ยิ่งบริเวณนั้นมีพลังวิญญาณหนาแน่นมากเท่าไร ก็ยิ่งง่ายต่อการฝึกและพลังก็พัฒนาได้เร็วขึ้น แม้จะไม่ได้ฝึกฝน แต่การอยู่ในสภาพแวดล้อมเช่นนี้และหายใจด้วยพลังวิญญาณบริสุทธิ์ขนาดนั้นก็เพียงพอที่จะทำให้บรรลุขั้นพลังที่น่ากลัวได้ นี่เป็นเหตุผลหนึ่งที่คนของอาณาจักรกลางมีผู้ใช้พลังวิญญาณสีทองเป็นส่วนใหญ่ พวกเขาไม่ต้องมีพรสวรรค์มากมาย ไม่จำเป็นต้องฝึกหนัก สิ่งที่ต้องทำก็มีแค่ยืนหายใจอยู่ในอาณาจักรบน ง่ายๆแค่นั้นก็แข็งแกร่งได้ขนาดนั้นแล้ว……”
ถ้าบอกว่าความก้าวหน้าในด้านพลังของจวินอู๋เสียเป็นสิ่งที่น่าเหลือเชื่อแล้วล่ะก็ คนของอาณาจักรบนก็คือการโกงแบบสุดๆ ช่องว่างที่เป็นรากฐานสำคัญที่สุดในสามอาณาจักรไม่ใช่ศักยภาพของผู้คน แต่เป็นเรื่องของสถานที่ที่พวกเขาอาศัยอยู่ มันแตกต่างกันจนน่าตกใจ และทำให้พวกเขามีจุดเริ่มต้นที่ต่างกัน
“ลองคิดดู ถ้าคนที่เติบโตขึ้นมาในสถานที่ที่เต็มไปด้วยพลังวิญญาณหนาแน่นตั้งแต่เด็ก แล้วจู่ๆก็โยนเขาไปในที่ที่แทบไม่มีพลังวิญญาณเลย จะเกิดอะไรขึ้น? ร่างกายที่คุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมที่มีพลังวิญญาณหนาแน่นมานาน แล้วเกิดการเปลี่ยนแปลงสภาพแวดล้อมอย่างฉับพลัน แค่จะทำให้ร่างกายที่มีอาการต่อต้านทรงตัวอยู่ได้อย่างมั่นคงก็ต้องใช้ความอดทนอย่างมากแล้ว” เหรินหวงพูด