“เหตุผลที่อาณาจักรบนไม่โจมตีอาณาจักรล่างนั้น ไม่ใช่เพราะพวกเขาหยิ่งเกินไป แต่เพราะพวกเขาไม่กล้า! ตอนแรกพวกเขาพยายามส่งคนไปที่อาณาจักรล่าง แต่โชคร้าย ตอนที่คนพวกนั้นเข้าไปที่นั่น ไม่เพียงต้องทนทุกข์กับอาการต่อต้านของร่างกายเท่านั้น สิ่งที่น่ากลัวที่สุดไม่ใช่แค่สภาพแวดล้อมของอาณาจักรล่างที่ไม่ช่วยเรื่องพลังวิญญาณเลย แต่มันยังมีพลังที่แปลกประหลาดอยู่ด้วย มันจะทำให้พลังวิญญาณไหลออกจากร่างของพวกเขาจนหมด!” เหรินหวงหรี่ตาและพูดด้วยน้ำเสียงที่มืดมน
สภาพแวดล้อมของอาณาจักรล่างคือฝันร้ายของคนอาณาจักรบน คนอาณาจักรบนบางคนพยายามที่จะอยู่ในอาณาจักรล่าง แต่ไม่เกินหนึ่งปีพวกเขาก็หมดพลังและตายไป ตั้งแต่นั้นมาก็ไม่มีคนจากอาณาจักรบนกล้าเข้าไปในอาณาจักรล่างอีกเลย
เป็นโชคดีสำหรับอาณาจักรล่าง ด้วยพลังวิญญาณที่เบาบาง พลังของคนอาณาจักรล่างจึงอ่อนแอไปด้วย สำหรับคนอาณาจักรบนแล้ว พวกเขาไม่ใช่ภัยคุกคามเลย ดังนั้นจึงได้ปล่อยทิ้งเอาไว้อย่างนั้น ถึงยังไง เมื่อเปิดใช้งานวงเวทย์บูชายัญเลือดที่วางไว้ในอาณาจักรกลาง มันก็จะครอบคลุมทั้งสามอาณาจักรอยู่ดี
ด้วยเหตุผลเหล่านี้ อาณาจักรบนจึงทิ้งอาณาจักรล่างเอาไว้โดยไม่สนใจใดๆ
คำอธิบายของเหรินหวงทำให้ทุกอย่างกระจ่างขึ้นมาในทันที ไอลีนโนเวล
ความแตกต่างระหว่างอาณาจักรบนและอาณาจักรล่างก็เหมือนที่ราบกับภูเขาสูง ความเข้มข้นของออกซิเจนในอากาศแตกต่างกัน เมื่อระดับออกซิเจนเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน ร่างกายจะไม่สามารถปรับตัวได้และส่งผลให้เกิดอาการต่อต้านอย่างรุนแรง
ปรากฏการณ์นี้ในโลกก่อนของนางเรียกว่าภาวะป่วยจากการขึ้นที่สูง (Altitude Sickness) ในสามอาณาจักรแทนที่จะเป็นการขาดออกซิเจนก็เป็นการขาดพลังวิญญาณแทน นอกจากนี้ อายุขัยของคนอาณาจักรบนนั้นก็ยาวนานมาก การพึ่งพาพลังวิญญาณของพวกเขานั้นสูงกว่าคนทั่วไปมาก จึงเป็นเหตุผลว่าทำไมจึงเป็นเรื่องยากที่จะปรับตัวให้เข้ากับความแตกต่างของพลังวิญญาณ และส่งผลให้เสียชีวิตจากการหมดพลังวิญญาณ
แน่นอนว่ายังมีสถานที่ที่แตกต่างกันอยู่มากมาย ตั้งแต่ที่ราบไปจนถึงภูเขา มันไม่ได้บีบออกซิเจนในร่างกายออกไป แต่คนของอาณาจักรบนที่ไปยังอาณาจักรล่าง พลังวิญญาณจะถูกปล่อยออกมาจากร่างกายเหมือนระเบิดออก ส่วนอาณาจักรกลางไม่ได้มีความแตกต่างจากอาณาจักรบนกับอาณาจักรล่างมากนัก จึงไม่มีปฏิกิริยามากเกินไป
“เพราะอย่างนั้นพวกเขาถึงขังท่านไว้ในอาณาจักรล่าง โดยหวังว่าพลังของอาณาจักรล่างจะปราบท่านได้งั้นหรือ?” จวินอู๋เสียมองไปที่จวินอู๋เหยา ตอนที่พวกเขาพบกันครั้งแรกก็คือในอาณาจักรล่างไม่ใช่หรือ?
จวินอู๋เหยาพยักหน้า
เหรินหวงมองจวินอู๋เหยาด้วยสีหน้าตกใจ
“เจ้าถูกขังไว้ในอาณาจักรล่างหรือ? แต่ก็สมเหตุสมผลอยู่ ถ้าเจ้าถูกขังอยู่ในอาณาจักรบนหรืออาณาจักรกลาง ไม่นานเจ้าก็หลุดออกมาได้แล้ว แต่ถ้าถูกขังไว้ในอาณาจักรล่าง พลังของเจ้าก็ถูกอาณาจักรล่างสูบออกไป เป็นการเร่งให้เจ้าสูญเสียพลังเร็วขึ้น……”
อาณาจักรบนขังจวินอู๋เหยาไว้ในอาณาจักรล่างโดยไม่ได้ทิ้งคนเฝ้าเอาไว้เลย พวกเขามั่นใจในสภาพแวดล้อมพิเศษของอาณาจักรล่าง เพราะพลังอันมหาศาลของจวินอู๋เหยา ถ้าเป็นคนอาณาจักรบนคนอื่น เกรงว่าในหนึ่งพันปีก็คงถูกอาณาจักรล่างสูบพลังวิญญาณจนแห้งตายไปแล้ว!
“มิน่าล่ะ……ข้าถึงรู้สึกว่า……พลังของเจ้าอ่อนแอกว่าเมื่อก่อนมาก……” เหรินหวงพึมพำกับตัวเอง
ประมุขวิหารหยกวิญญาณที่ฟังอยู่ด้านข้างแทบกระอักเลือดออกมา
นี่คือ ‘อ่อนแอกว่าเมื่อก่อนมาก’ แล้วหรือ?
ประมุขวิหารหยกวิญญาณจ้องตาแทบถลน แม้ว่าเขาจะไม่ได้เห็นพลังของจวินอู๋เหยากับตาตัวเอง แต่เขาก็รู้สึกได้ว่าจวินอู๋เหยาแข็งแกร่งกว่าเหรินหวงมาก
นั่นก็แข็งแกร่งจนน่าตกใจแล้ว แต่เหรินหวงยังพูดจากปากเองเลยว่า……อ่อนแอ……ไม่ใช่แค่อ่อนแอ แต่เป็นอ่อนแอ ‘มาก’ !!!