เหรินหวงเงียบ ความรักใคร่นี้ แม้แต่คนโง่ก็มองออก เขาคาดไม่ถึงจริงๆว่าเย่เจว๋ผู้ที่สามารถเรียกลมเรียกฝนได้และทำให้อาณาจักรบนสั่นสะเทือนได้ จะมีด้านที่อ่อนโยนเช่นนี้ เพียงแต่ความอ่อนโยนนี้มีไว้สำหรับคนเพียงคนเดียว
ประมุขวิหารหยกวิญญาณกระแอมในลำคอ เขารู้สึกว่าบรรยากาศค่อนข้างกระอักกระอ่วนเล็กน้อย โดยเฉพาะอย่างยิ่ง หลังจากที่เขารู้ถึงพลังที่แท้จริงของจวินอู๋เหยา
ได้เห็นราชาปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ตกหลุมรักเช่นนี้ มันพูดไม่ถูกเลยจริงๆ
“ศิษย์วิหารข้าหลายคนได้รับบาดเจ็บ ถ้าต้องเดินทางไกล เกรงว่าจะลำบากอยู่บ้าง” แม้ว่าครั้งนี้พวกเขาจะได้รับชัยชนะ แต่ราคาที่ประมุขวิหารหยกวิญญาณต้องจ่ายไปนั้นหนักหนามาก คนที่เสียชีวิตไปแล้วถูกเผาและเก็บขี้เถ้าไว้ในกล่อง ใส่ไว้ในกระเป๋ามิติ ถึงพวกนางจะตายไปแล้ว แต่ประมุขวิหารหยกวิญญาณจะไม่ทิ้งพวกนางไว้บนยอดเขาที่เย็นยะเยือก พวกนางจะถูกทำพิธีฝังอย่างถูกต้องในอนาคต
จวินอู๋เสียพยักหน้า นางเห็นอาการบาดเจ็บของศิษย์วิหารหยกวิญญาณแล้ว ถ้าพวกนางต้องเดินทางไกล เกรงว่าแค่เร่งความเร็วขึ้นเล็กน้อยก็สามารถคร่าชีวิตพวกนางได้อย่างง่ายๆ แม้แต่ตอนนี้ก็ยังไม่สามารถเคลื่อนย้ายซูหย่าได้ง่ายๆ จำเป็นต้องใช้เวลาพักฟื้นอีกระยะ
จวินอู๋เหยากางอาณาเขตป้องกันไว้รอบๆป่านี้แล้ว ถ้ามีคนอื่นเข้ามา เขาจะรู้ได้ทันที
“โชคดีที่คุณหนูจวินมีความสามารถด้านการรักษาที่ไม่มีใครเทียบได้ ไม่เช่นนั้นจำนวนผู้เสียชีวิตจะยิ่งน่าตกใจกว่านี้” ประมุขวิหารหยกวิญญาณกล่าวด้วยเสียงชื่นชม
ความแข็งแกร่งของจวินอู๋เสียนั้นฉีกกฎสวรรค์อยู่แล้ว ความเร็วในการพัฒนาก็ไม่เคยมีมาก่อน แต่ที่ยิ่งกว่านั้น – ความสามารถด้านการรักษาระดับหมอเทวดา ราวกับว่านางเกิดมาเพื่อเป็นศัตรูกับผู้คน
แต่ไม่มีใครรู้ว่า ทักษะระดับหมอเทวดาของนางนั้นไม่ได้มาจากชาตินี้
“แน่อยู่แล้ว ศิษย์หลานของข้าไม่มีใครเทียบได้หรอก!” เหรินหวงยืดอกอย่างภูมิใจ ไม่จำเป็นต้องพูดเลยว่าเขารู้สึกภูมิใจมากขนาดไหนในตอนนี้
ประมุขวิหารหยกวิญญาณไอค่อกแค่ก เหรินหวงและตัวเขารู้จักกันมานาน เขาชินกับนิสัยของเหรินหวงแล้ว
“ใช่แล้ว เราใช้ประโยชน์จากโอกาสนี้ได้ ข้าจะสอนวิธีการฝึกของอาณาจักรบนให้เจ้า ขนาดไม่รู้เจ้ายังบรรลุถึงขั้นพลังวิญญาณสีเงินในอาณาจักรกลางได้แล้ว วิธีการฝึกของอาณาจักรบนดีมากเลยนะ รู้ไว้ก็ไม่เสียหาย ถึงจวินอู๋เหยาจะแข็งแกร่ง แต่เขาฝึกพลังวิญญาณปีศาจที่แตกต่างจากพลังวิญญาณของเรา เขาสอนได้ไม่ดีเท่าข้าหรอก” มีความเย่อหยิ่งในน้ำเสียงของเหรินหวง ในด้านพลังเขาสู้จวินอู๋เหยาไม่ได้ แต่ในเรื่องของการสอนแล้ว……ต่อให้ขี่ม้า จวินอู๋เหยาก็ตามเขาไม่ทันหรอก
จวินอู๋เหยาเลิกคิ้ว แต่ไม่ได้พูดอะไร novel-lucky
จวินอู๋เสียตาเป็นประกาย ไม่มีใครปรารถนาที่จะแข็งแกร่งมากไปกว่านางแล้ว
เป็นเรื่องยากที่จะเห็นศิษย์หลานของตนจ้องมองเขาด้วยสายตากระตือรือร้นเช่นนี้ เหรินหวงจึงเต็มด้วยความสุขและความภาคภูมิใจ
ในช่วงหลายวันต่อมา จวินอู๋เสียได้ช่วยรักษาคนเจ็บและเรียนวิธีการฝึกฝนของอาณาจักรบนจากเหรินหวง วิธีการฝึกของอาณาจักรบนแตกต่างจากอาณาจักรกลางและอาณาจักรล่างอย่างสิ้นเชิงและยังเร็วกว่า แม้ว่าวิธีการฝึกของนางจะแตกต่างจากคนทั่วไป แต่หลังจากรวมวิธีการฝึกของอาณาจักรบนเข้าไปแล้ว นางก็เหมือนเสือติดปีก นางก้าวหน้าไปอย่างรวดเร็วจนน่าตกใจ
เพียงแต่ว่า……
นางยุ่งมากจนลืมไปว่าตัวเองได้รับบาดเจ็บ พอนางเหนื่อยก็จะถูกจวินอู๋เหยาลากกลับไปที่กระโจมและบังคับให้พัก แม้ว่านางจะประท้วง จวินอู๋เหยาก็จะทำเป็นหูทวนลม
��