หลังจากที่ซูหย่าฟื้นคืนสติได้ไม่นาน นางก็ได้รู้ว่าศิษย์ที่น่ารักของนางที่แท้คือสาวน้อยผู้งดงาม เรื่องนี้ทำให้นางตกใจมาก ตอนที่พบกันครั้งแรกที่สำนักธาราเมฆ พวกนางใช้เวลาส่วนใหญ่ด้วยกัน แต่นางกลับมองการปลอมตัวของจวินอู๋เสียไม่ออก ไม่รู้ว่าเป็นนางที่พลาดเอง หรือเพราะจวินอู๋เสียปลอมตัวดีเกินไป
จวินอู๋เสียแตะปลายจมูกของตนอย่างกระอักกระอ่วน นางไม่ได้ตั้งใจจะปกปิดซูหย่า แต่ตอนนั้นนางจำเป็นต้องหลบเลี่ยงสิบสองวิหารและเพื่อความสะดวกในการเคลื่อนไหวด้วย
“เอาน่า ถ้าเจ้าดุขนาดนี้ เดี๋ยวศิษย์ก็กลัวหรอก” เยี่ยนปู้กุยเห็นคนรักของตนจงใจหาเรื่องศิษย์ของเขาก็อดพูดไม่ได้
“ก็นี่ศิษย์ข้า!” นางเลิกคิ้ว
เยี่ยนปู้กุยพูดไม่ออก
หวงขนาดนี้ กลัวว่าเขาจะแย่งศิษย์นางไปรึไง……
เขาเป็นคนรับศิษย์คนนี้ก่อนนะ……
“เจ้าก็ศิษย์ข้าเหมือนกัน” ซูหย่าส่งเสียงฮึ
“ขอรับ อาจารย์……” เยี่ยนปู้กุยพูดไม่ออกบอกไม่ถูก แต่ในใจเต็มไปด้วยความสุข วันนี้ซูหย่ากลับมาเป็นซูหย่าคนเดิมแล้ว หมายความว่าเหลือแค่การพักฟื้นเพื่อให้หายดีซึ่งก็ขึ้นอยู่กับเวลา
“เด็กดี……”
เยี่ยนปู้กุยกับซูหย่าแสดงฉากหวานแหววกันต่อหน้าจวินอู๋เสียจนนางต้องรีบเปลี่ยนยาของซูหย่าแล้วรีบออกไปอย่างรวดเร็ว
ถ้าพวกเฉียวฉู่อยู่ด้วย พวกเขาคงจะหัวเราะขำจนแทบบ้า สวรรค์เท่านั้นที่รู้ว่าทุกครั้งที่จวินอู๋เสียและจวินอู๋เหยาแสดงความรักกันต่อหน้าพวกเขา จิตใจที่บอบบางของพวกเขาจะบอบช้ำมากเพียงใด?
ตอนที่จวินอู๋เสียก้าวออกจากกระโจมของซูหย่า นางเห็นประมุขวิหารหยกวิญญาณยืนตัวสั่นอยู่นอกกระโจม เย่เม่ยยืนอุ้มท่านแบะแบะอยู่ห่างจากเขาประมาณสิบก้าว สีหน้าของประมุขวิหารหยกวิญญาณดูรันทดหดหู่ราวกับไม่ได้รับความเป็นธรรมอย่างใหญ่หลวง ส่วนเย่เม่ยทำหน้าเอ๋อขณะที่อุ้มท่านแบะแบะอย่างมึนงง
ถ้าคนอื่นไม่รู้คงคิดว่าเย่เม่ยทำอะไรบางอย่างกับประมุขวิหารหยกวิญญาณ
“นี่ทั้งสองคน?” จวินอู๋เสียถาม
“ข้า……ข้ามาเพราะ……อยากจะถามว่าอีกสามวันศิษย์ของข้าจะสามารถเดินทางได้หรือไม่ ข้า……ข้าจะกลับไปรอเจ้าที่กระโจมแล้วกัน” ประมุขวิหารหยกวิญญาณเสียงสั่น ดวงตาของเขามองเย่เม่ยที่ยืนอยู่ด้านข้างอย่างระแวง ไอลีนโนเวล
ทันทีที่พูดจบเขาก็หันหลังวิ่งกลับไปที่กระโจมของตัวเอง
จวินอู๋เสียและเย่เม่ยมองหน้ากัน เย่เม่ยรีบพูดทันที “ข้าไม่ได้ทำอะไรเลยขอรับ!!”
เป็นเพราะท่านแบะแบะอยากมาหาจวินอู๋เสีย เขาก็เลยอุ้มมันมาหานางที่นี่ แต่คาดไม่ถึงว่าจะเจอประมุขวิหารหยกวิญญาณยืนอยู่นอกกระโจมของซูหย่า เขายังไม่ทันพูดอะไร ทันทีที่ประมุขวิหารหยกวิญญาณเห็นเขา ก็ทำหน้าเหมือนเจอผีและร้องโหยหวนดังลั่น ก่อนจะกอดไหล่ตัวเองถอยไปยืนอยู่ที่มุมหนึ่ง
เย่เม่ยกลัวปฏิกิริยาของเขาและยืนนิ่งอยู่กับที่อย่างมึนงง
จวินอู๋เสียเข้าใจสาเหตุทันที
สงสัยว่า “โรคเก่า” ของประมุขวิหารหยกวิญญาณจะกำเริบอีกแล้ว
อาการกลัวผู้ชายทำให้ประมุขวิหารหยกวิญญาณแทบไม่ออกจากวิหารหยกวิญญาณเลย ครั้งนี้เขาได้นำกองกำลังขนาดใหญ่มาเพื่อช่วยซูหย่า คงเป็นเพราะสถานการณ์ที่เร่งด่วน ‘โรค’ ของเขาจึงดีขึ้นมาก แต่พอพ้นช่วงวิกฤตแล้ว……มันก็กำเริบขึ้นมาอีกครั้ง
ทั้งค่ายพักมีผู้ชายอยู่แค่หยิบมือ เยี่ยนปู้กุยคอยดูแลอยู่ข้างกายซูหย่าตลอดเวลาไม่ออกห่างเลย จวินอู๋เหยานอกจากตอนที่อยู่ข้างๆจวินอู๋เสีย เขาก็ไม่ค่อยปรากฏตัวให้เห็นนัก เหรินหวงกับประมุขวิหารหยกวิญญาณเป็นคนรู้จักเก่าแก่กันมานาน จึงมี ‘ภูมิต้านทาน’ แล้ว
��