เมื่อมองดูทั่วทั้งค่ายพักแล้ว ก็มีผู้ชายแค่คนเดียวคือเย่เม่ย เป็นเพราะเขาต้องคอยส่งยาทำโน่นนี่อยู่บ่อยๆ จึงต้องไปๆมาๆรอบค่ายพัก ทำให้ประมุขวิหารหยกวิญญาณที่เป็นโรคกลัวผู้ชายตกใจกลัว
จวินอู๋เสียเข้าใจเหตุผลและไม่ได้พูดอะไรอีก นางแค่เดินเข้าไปอุ้มท่านแบะแบะจากมือของเย่เม่ยที่ยังคงมึนงงอยู่
ความสามารถในการฟื้นฟูตัวเองของสัตว์อสูรนั้นเหนือกว่ามนุษย์มาก เมื่อรวมกับการดูแลและความสามารถในด้านการรักษาของจวินอู๋เสีย บาดแผลของท่านแบะแบะก็ดีขึ้นมาก แต่ดูเหมือนมันจะรู้ว่า ‘ความอ่อนแอ’ ของมันก่อให้เกิดประโยชน์บางอย่าง ดังนั้นถึงจะเห็นชัดๆว่ามันเดินเองได้แล้ว แต่มันก็ยังคงนอนอยู่บนเตียงอย่างน่าสงสารเพื่อที่จะให้จวินอู๋เสียดูแล
“ไอ้แบะแบะเจ้าเล่ห์” เจ้าแมวดำที่ยืนอยู่บนไหล่ของจวินอู๋เสียพึมพำ
ท่านแบะแบะทำเป็นหูทวนลม มันปรือตาและยกเท้าหน้าขึ้นเกาคอเสื้อของจวินอู๋เสียอย่างน่าสงสาร แน่ล่ะว่ามันแลกกับการลูบอย่างอ่อนโยนจากจวินอู๋เสียได้สำเร็จ
กระต่ายโลหิตที่ตามมาด้วยรู้สึกอิจฉา ถ้าไม่ใช่เพราะขนาดตัวของท่านแบะแบะ มันก็อยากแลกหน้าที่กับท่านแบะแบะเพื่อที่จะได้รับความรักความสนใจแบบนั้นบ้าง novel-lucky
หลังจากโอ๋ท่านแบะแบะแล้ว จวินอู๋เสียก็ก้มลงไปลูบกระต่ายโลหิต ทำให้หัวใจน้อยๆของมันรู้สึกเท่าเทียมขึ้น
มันหรี่ตาด้วยความยินดีเมื่อได้สัมผัสจากจวินอู๋เสีย เนื่องจากพลังที่เพิ่มขึ้นของจวินอู๋เสียและการมีตู๋เถิงเพิ่มเข้ามา ทำให้กลิ่นอายของพืชจากร่างจวินอู๋เสียเข้มข้นขึ้น เจ้ากระต่ายโลหิตจึงยิ่งโลภมากขึ้น
ตอนแรกท่านแบะแบะเพลิดเพลินกับการถูกโอ๋อยู่ตัวเดียว เมื่อคิดว่าจะต้องแบ่งความรักของจวินอู๋เสียกับกระต่ายโลหิต มันก็ใช้เท้าเตะหน้าเจ้ากระต่ายทันทีตอนที่จวินอู๋เสียเผลอ
หลังจากโดนเจ้าแกะย่ำหน้า กระต่ายโลหิตก็ทนต่อการหาเรื่องไม่ได้อีกต่อไป มันอ้าปากกว้างและกัดลงไปที่เท้าจอมเกเรนั่น
“แบะ แบะ แบะ!!!” พอท่านแบะแบะเจ็บ มันก็กระโดดออกจากอ้อมแขนของจวินอู๋เสียทันที และวิ่งเข้าไปกัดเจ้ากระต่ายโลหิต สัตว์อสูรจอมโง่ทั้งสองวิ่งไล่กันไปทั่วค่ายพักสร้างความโกลาหลวุ่นวาย
“เห็นไหม ข้าบอกแล้ว อาการบาดเจ็บของมันดีขึ้น 70-80% แล้ว เจ้าก็ไม่เชื่อ” เจ้าแมวดำเลียอุ้งเท้าของตนแล้วมองไปที่ท่านแบะแบะซึ่งกำลังวิ่งไล่กระต่ายโลหิตไปรอบๆอย่างกระฉับกระเฉง ไอ้เจ้านี่ได้ยามหัศจรรย์จากจวินอู๋เสียไปมากมาย แถมยังกินเม็ดบัวทั้งกำมือจากบัวเมา อย่าพูดถึงเรื่องบาดเจ็บเลย แค่พละกำลังก็น่าจะเพิ่มขึ้นมาก ยังจะเสแสร้งทำตัวน่าสงสารอยู่อีก
จวินอู๋เสียไม่ได้รู้สึกเช่นนั้น ท่านแบะแบะกับกระต่ายโลหิตได้ติดตามนางมาโดยบังเอิญ พวกมันไม่เหมือนเจ้าแมวดำที่เชื่อมโยงกับวิญญาณของนาง และไม่ใช่ภูติประจำตัวของนางด้วย เป็นเรื่องบังเอิญที่ได้พบกับพวกมัน แต่พวกมันก็ยังติดตามนางอย่างขยันขันแข็ง พยายามอย่างเต็มที่เพื่อนาง ไล่ตามและผลักดันตัวเองอย่างกระตือรือร้นเพื่อช่วยนางสุดความสามารถ ไม่กลัวที่จะบาดเจ็บเพื่อนาง ต่อให้เดิมพันด้วยชีวิต พวกมันก็ทำด้วยความเต็มใจ เพียงแค่นี้ก็ทำให้นางเต็มใจที่จะแบ่งปันความรักทั้งหมดของนางให้พวกมัน
“ไม่รู้ว่า……พวกเฉียวฉู่ได้รับข่าวแล้วรึยัง……” จวินอู๋เสียละสายตากลับมา ก่อนที่นางจะลงมือ นางได้ส่งข้อความไปที่อาณาจักรล่างเผื่อเอาไว้ก่อน ตอนนี้พวกเขาน่าจะได้รับข่าวแล้ว และนางกลัวว่าพวกเขาจะรีบมาที่อาณาจักรกลาง ตอนนี้เรื่องได้ยุติลงชั่วคราว ถ้าได้เจอกัน นางจะได้มอบหมายให้พวกเขาช่วยในการเคลื่อนย้ายไปที่อาณาจักรล่าง นางจะได้ไม่ต้องกลับไปกลับมา
นางกลัวว่าเมื่อนางกลับไป ตอนที่นางได้พบกับจวินชิงและคนอื่นๆ นางจะทำใจไม่ได้ นางหาจวินกู่ไม่พบ จึงไม่อยากเห็นความผิดหวังในแววตาของจวินเสี่ยน