เลือดกำเดาไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว
หลินเป่ยเฉินต้องรีบยกมือขวาขึ้นปาดโลหิตเหนือริมฝีปาก
ใบหน้าแดงก่ำ
อาการออกแล้วสิเรา
หลินเป่ยเฉินไม่นึกเลยว่าตนเองจะเป็นไก่อ่อนถึงขนาดนี้ เพียงเห็นแผ่นหลังเปลือยเปล่าของเด็กสาว เลือดกำเดาก็ไหลออกมาเสียแล้วหรือ?
เสียชาติเกิดคนเสเพลชะมัด
เด็กหนุ่มยกแขนเสื้อขึ้นเช็ดคราบเลือดกำเดาโดยไม่กวาดสายตามองไปที่ไหนอีก พร้อมกันนั้นก็ต้องพึมพำออกมาว่า “เฮ้อ เหตุไฉนที่นี่จึงร้อนขนาดนี้? ร้อนในชนิดที่ว่าเลือดกำเดาข้าไหลออกมาแล้ว… คงเป็นเพราะหลายวันที่ผ่านมา ข้านอนน้อยเกินไปแน่ๆ ท่านป้าขอรับ เรามาถึงสระน้ำศักดิ์สิทธิ์แล้วหรือยัง ข้าขอถอดที่ปิดตาได้หรือไม่?”
นักพรตใหญ่หลงเยว่ซึ่งยืนมองหลินเป่ยเฉินด้วยความสงสัยอยู่ด้านข้าง กลับมามีสีหน้าเป็นปกติอีกครั้ง
“ไม่ได้ ที่นี่คือเขตศักดิ์สิทธิ์ของวิหาร มีเพียงสตรีเท่านั้นที่ได้รับอนุญาตให้เข้ามา ตามกฎของวิหารเราแล้ว บุรุษจะก้าวเท้าเข้ามาไม่ได้เด็ดขาด”
นักพรตใหญ่หลงเยว่ตอบ
“แล้วถ้ามีบุรุษแอบเข้ามาล่ะขอรับ?”
หลินเป่ยเฉินถามด้วยความสงสัย
นักพรตใหญ่หลงเยว่ตอบเสียงเรียบ “ก่อนอื่น ส่วนกลางของร่างกายบุรุษก็จะถูกจับสับเป็นพันๆ ชิ้น ส่วนดวงวิญญาณก็ต้องถูกจองจำอยู่ที่นี่ตลอดไป”
หลินเป่ยเฉินเสียวหว่างขาขึ้นมาโดยทันที
เขาถึงกับยืนหนีบขาโดยไม่รู้ตัว
“ถ้าอย่างนั้น… ท่านป้าพาข้าเข้ามาที่นี่ทำไมล่ะขอรับ?”
หลินเป่ยเฉินถามด้วยเสียงที่สั่นเครือเล็กน้อย
ในฐานะผู้ที่ทำตามกฎระเบียบของวิหารอย่างเคร่งครัด นักพรตใหญ่หลงเยว่ไม่มีทางละเมิดกฎโดยไม่มีเหตุผลเด็ดขาด
หรือว่าจะเป็นเพราะ…
เมื่อเรื่องราวทุกอย่างจบลง นางก็ตั้งใจจะตอนเขา และแผดเผาดวงวิญญาณให้ตายทั้งเป็น?
ในระหว่างที่คิดด้วยความระแวงอยู่นั้น
หญิงชราก็เอนตัวเข้ามากระซิบข้างหูเด็กหนุ่มว่า
“เจ้าคือข้อยกเว้น”
นักพรตใหญ่หลงเยว่อธิบายด้วยความอดทน “เจ้าคือผู้ที่ถูกเลือก วิญญาณของเทพีกระบี่เคยสถิตอยู่ในตัวเจ้าหลายต่อหลายครั้ง เจ้าจึงมีสถานะแตกต่างจากคนทั่วไป เมื่อเจ้าปิดตา ก็เท่ากับเจ้ามองไม่เห็น เมื่อมองไม่เห็น ก็เท่ากับว่ายังไม่ได้เข้ามาที่นี่ จึงไม่ถือว่าเป็นการละเมิดกฎ”
“จริงหรือขอรับ?”
หลินเป่ยเฉินถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก
โชคดีไป
อย่างนี้เขาก็ไม่ต้องถูกจับตอนแล้ว
เมื่อพูดคุยมาถึงตรงนี้ หลินเป่ยเฉินก็ไม่กล้าสอดส่ายสายตาไปที่ไหนอีก
เขากลัวว่านักพรตใหญ่หลงเยว่จะจับพิรุธได้
หลินเป่ยเฉินไม่กล้าขยับสายตาไปไหนแล้วด้วยซ้ำ
เขาได้แต่จ้องมองไปที่แผ่นหลังเปลือยเปล่าของเยว่เว่ยหยางผู้นั่งอยู่บนแท่นดอกบัวสีขาวบริสุทธิ์
ในเวลาเดียวกันนี้ หลินเป่ยเฉินก็ได้แต่พยายามสะกดจิตตัวเองว่า ไอ้น้องชาย อย่าเพิ่งผงาดขึ้นมาตอนนี้นะเว้ย อยู่นิ่งๆ ไปก่อน อย่าแสดงตัวออกมาเด็ดขาด…
แต่สิ่งที่เกิดขึ้นกลับไม่ได้เป็นไปอย่างที่คิด
ในไม่ช้า เป้ากางเกงของหลินเป่ยเฉินก็โด่เด้งขึ้นมาอย่างชัดเจน
โชคดีที่นักพรตใหญ่หลงเยว่เป็นนักบวชผู้มีคุณธรรมสูงส่ง เมื่อนางไม่ได้สงสัยในตัวหลินเป่ยเฉินอีกต่อไป หญิงชราจึงไม่ได้สังเกตว่าเป้ากางเกงของหลินเป่ยเฉินได้กลายเป็นกระโจมขนาดย่อมขึ้นมาแล้ว
“ท่านป้าขอรับ ที่นี่คือที่ไหน”
เด็กหนุ่มแสดงละครตบตาต่อไป และพยายามเปลี่ยนเรื่องเพื่อหาทางรอด “ทำไมข้าถึงได้ยินเสียงน้ำ?”
นักพรตใหญ่หลงเยว่ตอบกลับมา สีหน้าเคร่งขรึม “พวกเราอยู่ในค่ายอาคมเทวะจำพราก ที่นี่มีสิ่งเดียวที่เชื่อมต่อกับโลกมนุษย์คือสายน้ำจากน้ำพุ สระน้ำศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้จะช่วยประทานพลังให้แก่เยว่เว่ยหยาง มันจะทำให้วิญญาณของนางผ่านการทดสอบอันโหดร้ายของเทพเจ้าได้สำเร็จ”
“หืม”
หลินเป่ยเฉินยิ่งเสียงสั่นมากกว่าเดิม “ถ้าอย่างนั้น พวกเราจะทำสิ่งใดต่อไปขอรับ?”
นักพรตใหญ่หลงเยว่ตอบว่า “พวกเราจะรอ”
หลินเป่ยเฉินขมวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจ
นักพรตใหญ่หลงเยว่กล่าวเสริม “เราจะรอให้วิญญาณของเยว่เว่ยหยางกลับเข้าร่าง เมื่อเราได้ลูกแก้ววิเศษกลับคืนมา เราก็จะสามารถควบคุมวิหารประจำเมืองแห่งนี้ได้อีกครั้ง”
หลินเป่ยเฉินได้รับฟังคำตอบก็รู้สึกร้อนใจเล็กน้อย
“แล้วเราต้องรอจนถึงเมื่อไหร่ขอรับ?”
ถ้าให้รออยู่ในสระน้ำแห่งนี้เป็นเดือนๆ เขาจะไม่ปอดบวมตายเอาหรือ?
อีกอย่าง หลินเป่ยเฉินมีภารกิจต้องสร้างสถานศึกษา
ก่อนหน้านี้ หลินเป่ยเฉินไปมีเรื่องกับคนใหญ่คนโตในนครเจาฮุย ถ้าเขาไม่อยู่คอยคุ้มกันค่ายที่พัก รับรองว่าทุกคนคงใช้ชีวิตไม่สงบสุขแน่นอน
นั่นหมายความว่าผู้คนจากเมืองหยุนเมิ่งต้องได้รับความเดือดร้อนจากการกระทำของเขา
นักพรตใหญ่หลงเยว่หันมาชำเลืองมองหน้าเด็กหนุ่มและกล่าวว่า “ไม่ต้องกังวล ข้าคำนวณดูจากเวลาแล้ว อีกไม่เกินสองชั่วยาม วิญญาณของเยว่เว่ยหยางก็จะกลับเข้าร่างในที่สุด”
สองชั่วยามอย่างนั้นหรือ?
พอไหวอยู่แฮะ
ใช่ว่าจะทนรอไม่ได้สักหน่อย
จากนั้น… เวลาสองชั่วยามก็ผ่านไปไวเหมือนโกหก
แต่วิญญาณของเยว่เว่ยหยางยังไม่กลับเข้าร่าง
สีหน้าของนักพรตใหญ่หลงเยว่เต็มไปด้วยความวิตกกังวล
ดวงตาของนางจ้องมองสลับกันระหว่างหลินเป่ยเฉินกับเยว่เว่ยหยางตลอดเวลา
สุดท้าย หญิงชราก็เหมือนกับตัดสินใจอะไรบางอย่างได้แล้ว
นางลุกขึ้นยืน กล่าวว่า “มีบางอย่างไม่ชอบมาพากล วิญญาณของเยว่เว่ยหยางสมควรกลับร่างได้แล้ว… หลินเป่ยเฉิน ข้ามีเรื่องสำคัญอยากจะขอร้องเจ้า เจ้าจงคิดดูให้ดีก่อนให้คำตอบ”
หลินเป่ยเฉินหัวใจกระตุกวูบ
“ท่านป้าอยากจะขอร้องอะไรหรือขอรับ?”
เขาถามด้วยความลังเล
นักพรตใหญ่หลงเยว่ตอบด้วยสีหน้าวิตกกังวล “เจ้าต้องเป็นผู้ช่วยนำวิญญาณของเยว่เว่ยหยางกลับมา แต่การจะทำอย่างนั้นได้ เจ้าต้องสละบางอย่างของตัวเองเล็กน้อย แต่ข้าขอรับปากว่าชีวิตของเจ้าจะไม่ตกอยู่ในอันตรายแน่นอน เจ้าจะยินดีทำหรือไม่?”
หลินเป่ยเฉินถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก
ไม่เป็นอันตรายต่อชีวิต?
แค่นี้ก็ไม่มีปัญหาแล้ว
ตราบใดที่ไม่เป็นอันตรายถึงชีวิต มีอะไรบ้างที่เขาจะทำไม่ได้?
“ยินดีขอรับ”
หลินเป่ยเฉินตอบ น้ำเสียงหนักแน่น “ท่านป้าบอกออกมาได้เลย ขอแค่สามารถช่วยเหลือเยว่เว่ยหยางได้ ข้ายินดีทำทุกอย่าง”
นักพรตใหญ่หลงเยว่พยักหน้าด้วยความพอใจ “ประเสริฐ ถ้าอย่างนั้นไม่ว่าเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้ เจ้าจงทำตามที่ข้าสั่งโดยห้ามตั้งคำถามเด็ดขาด ขอให้จงระลึกอยู่เสมอว่าท่านป้าของเจ้าคนนี้ไม่มีทางทำอันตรายเจ้าแน่นอน”
หลินเป่ยเฉินผงกศีรษะ “รับทราบขอรับ”
ทว่า หลังจากนั้น เด็กหนุ่มก็กล่าวเสริมว่า “แต่ท่านป้าขอรับ ข้าต้องทำสิ่งใด ช่วยบอกให้ชัดเจนได้หรือไม่ พูดกำกวมเช่นนี้ข้าชักกลัวขึ้นมาชอบกล”
นักพรตใหญ่หลงเยว่ตอบว่า “ไม่ต้องห่วง นี่ไม่ใช่เรื่องอันตราย”
หลังหยุดชะงักด้วยความลังเลเล็กน้อย
หญิงชราก็กล่าวต่อ “เอาล่ะ ในเมื่อบัดนี้เจ้าสวมใส่ที่ปิดตา คงไม่สามารถมองเห็นทางเดินได้ถนัด ข้าจะใช้พลังศักดิ์สิทธิ์นำทางเจ้าก็แล้วกัน ขอให้เดินตามพลังเหล่านั้นไป อย่าได้ย้อนกลับมาเด็ดขาด”
หลินเป่ยเฉินพยักหน้า
นักพรตใหญ่หลงเยว่ค่อยๆ ถอยกลับไปยืนอยู่ที่ประตูทางเข้าอย่างแช่มช้า
นิ้วมือของนางเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว
แล้วพลังศักดิ์สิทธิ์สีขาวก็รวมตัวกันเป็นเหมือนเส้นด้าย ลอยข้ามผ่านหลินเป่ยเฉิน ตรงเข้าไปหาเยว่เว่ยหยางผู้นั่งเปลือยเปล่าอยู่บนแท่นดอกบัวกลางสระน้ำ
เข้าไปใกล้มากขึ้น
เข้าไปใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ
หลินเป่ยเฉินสามารถมองเห็นผิวพรรณที่ขาวเนียนปราศจากตำหนิภายใต้เส้นผมสีดำยาวสลวยของเยว่เว่ยหยางได้อย่างชัดเจน ซึ่งเพียงจ้องมองก็ทำให้หัวใจเต้นแรงแทบทะลุหน้าอกออกมาแล้ว
ให้ตายสิ
ทำไมเขาต้องทำแบบนี้ด้วย
ทำไมเขาถึงไม่ปิดตาตัวเองจริงๆ นะ?
ถึงหลินเป่ยเฉินจะไม่ใช่สุภาพบุรุษคนดีศรีสังคม แต่ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ การเห็นร่างเปลือยของเยว่เว่ยหยางก็ชวนให้รู้สึกอึดอัดอยู่ดี
หลินเป่ยเฉินไม่กล้าขยับเขยื้อนเคลื่อนไหว เพราะกลัวว่านักพรตใหญ่หลงเยว่จะสังเกตเห็นสิ่งผิดปกติ
เด็กหนุ่มถึงกับหลับตาลง ไม่ยอมมองสิ่งใดทั้งนั้น
แล้วเส้นด้ายสีขาวก็รัดพันข้อมือของเขา ก่อนจะดึงหลินเป่ยเฉินให้เดินขึ้นบันไดไปบนแท่นดอกบัวอย่างเชื่องช้า
หลินเป่ยเฉินขยับเท้าก้าวเดิน แล้วแขนของเขาก็กางออกโดยไม่รู้ตัว
ทันใดนั้น รู้ตัวอีกที เด็กหนุ่มก็พบว่าตนเองกำลังกอดเยว่เว่ยหยางผู้เปลือยเปล่าอยู่ในอ้อมอก
หืม?
สัมผัสอ่อนนุ่ม อบอุ่นและเด้งดึ๋งสู้มือเช่นนี้
นี่มัน…
หลินเป่ยเฉินยืนตัวแข็งทื่อ
นักพรตใหญ่หลงเยว่ควบคุมร่างกายเขาให้มากอดร่างเปลือยของเยว่เว่ยหยางเนี่ยนะ?
นี่เป็นเรื่องราวใดกันแน่?
เด็กหนุ่มกำลังจะหันหน้ากลับไปถาม
แต่ในจังหวะนั้น พลังศักดิ์สิทธิ์ที่ลอยวนอยู่เหนือสระน้ำก็พุ่งเข้ามาในร่างของเด็กหนุ่มเด็กสาวทั้งสองคน
หลินเป่ยเฉินรู้สึกเหมือนกับว่าในร่างกายมีกระแสความเย็นและกระแสความร้อนกำลังตีกันปั่นป่วนชุลมุน
เยว่เว่ยหยางส่งเสียงครางในลำคอและหันกลับมากอดเขาแนบแน่น
ในเวลาเดียวกันนี้
แอ๊ด…
ได้ยินเสียงบานประตูเลื่อนปิด
ปรากฏว่านักพรตใหญ่หลงเยว่ถอยออกไปอยู่นอกประตูและปิดประตูลงแล้ว
ในสระน้ำศักดิ์สิทธิ์ขณะนี้ จึงเหลือหลินเป่ยเฉินกับเยว่เว่ยหยางอยู่เพียงสองคน
แต่เยว่เว่ยหยางมีร่างกายที่ร้อนผ่าว นางโอบรัดลำตัวของหลินเป่ยเฉินราวกับเป็นนางพญางูขาว
นี่เขาโดนหลอกอย่างนั้นหรือ?
นักพรตใหญ่หลงเยว่หลอกเขามาบูชายัญเยว่เว่ยหยางหรืออย่างไร?
หลินเป่ยเฉินคิดด้วยความตกตะลึง
และในจังหวะต่อมา ริมฝีปากสีชมพูของเยว่เว่ยหยางก็ประทับลงมาที่ลำคอของเขา…