ดาบในมือของชายชุดดำคนหนึ่งฟันลงบนหลังของประมุขวิหารหยกวิญญาณอย่างไม่ลังเล บาดแผลลึกจนเห็นถึงกระดูกปรากฏขึ้นบนหลังของเขา เลือดพุ่งออกมาทำให้แผ่นหลังของเขาชุ่มโชกไปด้วยเลือดสดๆ แต่ดูเหมือนประมุขวิหารหยกวิญญาณไม่สนใจเรื่องนั้นเลย เขายังคงพุ่งเข้าใส่คนที่ทำร้ายศิษย์ของเขาด้วยความเร็วสูงสุดของตน และหักคอชายคนนั้นด้วยมือของตัวเอง!
แต่……
เขาช้าไปก้าวหนึ่ง
คนที่ล้มลงบนพื้นไม่ใช่แค่คนที่ฆ่าเหล่าศิษย์ของเขาเท่านั้น แต่ยังรวมถึงศิษย์คนที่เขาพยายามช่วยคนนั้นด้วย
ศิษย์คนนั้นดูเด็กมาก ใบหน้าเล็กๆขาวเนียนของนางยังมีลักษณะของเด็กอยู่เลย ปากของนางเต็มไปด้วยเลือด หน้าอกของนางถูกเลือดย้อมจนกลายเป็นสีแดงเข้ม ดวงตาที่เคยสดใสเป็นประกายก็สูญสิ้นประกายไปแล้วอย่างสิ้นเชิง ดวงตาไร้แววคู่นั้นจ้องมองมาที่เขา……
ภายใต้แสงอาทิตย์ยามโพล้เพล้ การได้เห็นเด็กสาวคนนี้นอนจมกองเลือดทำให้ใจของประมุขวิหารหยกวิญญาณแทบแตกสลาย
นี่คือศิษย์ที่อายุน้อยที่สุดของวิหารหยกวิญญาณ นางอายุแค่ 15 ปีเท่านั้น เป็นช่วงเวลาที่นางควรได้สนุกสนานกับวัยเยาว์ แต่ทั้งหมดนั่นก็สูญเสียไปเมื่อนางล้มลงบนกองเลือดอย่างเงียบๆ ดวงตาฉายแววเหลือเชื่อ……
ประมุขวิหารหยกวิญญาณยังคงจำตอนที่พวกเขาเดินทางไปที่ภูเขาฝูเหยาได้ นางเต็มไปด้วยชีวิตชีวา ไม่ว่าจะนั่งเรือหรือเดินทางไปตามถนน เด็กคนนี้ก็มีรอยยิ้มกว้างที่เต็มไปด้วยความคาดหวังอยู่บนใบหน้าเสมอ
นางบอกว่าในอนาคตนางอยากเป็นวีรสตรีผู้ยิ่งใหญ่เหมือนผู้มีพระคุณของพวกนาง
นางบอกว่านางชอบไปเที่ยวกับพวกพี่สาวในวิหารมากที่สุด
นางบอกว่าคนที่นางเลื่อมใสศรัทธามากที่สุดในชีวิตคือท่านประมุข……
ในตอนนี้เสียงที่นุ่มนวลอ่อนโยนนั้นเหมือนจะดังก้องอยู่ในหูของเขา ร่างที่สดใสในความทรงจำของเขากำลังนอนจมอยู่บนกองเลือด
ประมุขวิหารหยกวิญญาณยืนนิ่งอยู่กับที่ เขาอยากเอื้อมมือไปปิดตาของเด็กสาวคนนั้น แต่ก็ไม่สามารถทำได้ คนชุดดำที่ตามมายกดาบขึ้นอีกครั้ง!
เมื่อเจอกับความแข็งแกร่งของอาณาจักรบน แม้แต่เด็ก……เขาก็ไม่สามารถปกป้องเอาไว้ได้……
ประมุขวิหารหยกวิญญาณไม่เคยรู้สึกไร้อำนาจเช่นนี้มาก่อน เขาไม่เคยรู้สึกปวดร้าวถึงขนาดนี้มาก่อนเลย จิตใจของเขาพังทลายลงอย่างสิ้นเชิง ทันใดนั้นเขาก็เปล่งเสียงร้องออกมาอย่างสิ้นหวังและพุ่งเข้าใส่คนชุดดำด้วยความบ้าคลั่ง novel-lucky
เสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดและสิ้นหวังดังก้องไปทั่วภูเขา กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งทำให้พวกสัตว์ที่อยู่แถวนั้นถอยหนีอย่างหวาดระแวง การสังหารหมู่และความตายได้เปลี่ยนสถานที่อันเงียบสงบให้กลายเป็นสนามรบที่เต็มไปด้วยเลือด
เยี่ยนปู้กุยปกป้องซูหย่าด้วยทุกสิ่งทุกอย่างที่เขามี แต่พลังของเขาไม่แข็งแกร่งเท่าซูหย่า ไม่ต้องพูดถึงการต่อต้านผู้ใช้พลังวิญญาณสีทองพวกนั้นเลย แม้ว่าเขาอยากจะต่อสู้ แต่เขาไม่มีพลังที่แข็งแกร่งมากพอ เขาเกลียดช่วงเวลานี้จริงๆ และเกลียดตัวเองที่ไร้ความสามารถ!
แค่จะปกป้องหญิงที่ตนรักด้วยสองมือของตัวเองก็ไม่สามารถทำได้ สิ่งที่ทำได้มีแค่กอดนางไว้และใช้ร่างของตัวเองเป็นโล่ปกป้องนาง การโจมตีนับครั้งไม่ถ้วนฟาดฟันลงมาที่หลังของเขา แต่เขาก็ยังใช้ร่างของตัวเองปกป้องซูหย่าเอาไว้อย่างแน่วแน่ แม้ว่าทั่วทั้งหลังของเขาจะถูกโจมตีจนอยู่ในสภาพที่น่าเวทนา เลือดเนื้อสาดกระเซ็น เปิดให้เห็นกระดูกสีขาวจากตรงบาดแผล
“ไม่ต้องสนใจข้า……” ซูหย่าถูกกดแนบอยู่ตรงหน้าอกของเยี่ยนปู้กุย นางเอ่ยคำเดิมซ้ำแล้วซ้ำเล่าด้วยน้ำเสียงหดหู่สิ้นหวัง นางรู้สถานการณ์ตอนนี้ดี มันไม่มีทางออกแล้ว! นางไม่สามารถหนีรอดไปได้ แต่เยี่ยนปู้กุยยังมีโอกาส นางไม่อยากเป็นภาระของเขา!!