หลังจากการปรับสภาพแวดล้อม มันก็สว่างขึ้นเรื่อยๆ และวันใหม่ก็เริ่มขึ้นที่วิทยาลัยเวทมนตร์ไฮด์เลอร์
ดอนนี่ที่นอนไม่หลับ กระโจนลงจากเตียงและรีบเข้าไปในห้องน้ำทันทีที่เขาได้ยินเสียงสะท้อนของระฆังกะโหลก เขาตะโกนว่า “แซมมี่ คาร์ล ลุกขึ้นและเปล่งประกาย! วันนี้เจ้าเฟลิเปเปิดคลาส! พวกเราจะเข้าไปในห้องไม่ได้ถ้าพวกเรามาสาย!”
คลาสเปิด ตามชื่อที่แนะนำ เปิดสำหรับผู้ฝึกหัดทุกคน โดยที่พวกเขาสามารถหาที่ในห้องโถงได้
เนื่องจากเขาตื่นขึ้นกลางดึก ดอนนี่จึงพิจารณาใช้โอกาสนี้และไปที่หอสอนที่จะจัดให้มีการบรรยายล่วงหน้า อย่างไรก็ตาม เขารู้ว่าในช่วงระหว่างเที่ยงคืนและเมื่อเสียงระฆังกะโหลกดังขึ้น ไม่มีใครยกเว้นอาจารย์อาวุโสที่ได้รับอนุญาตบางคนเท่านั้นที่ได้รับอนุญาตให้เข้าใกล้หอคอยเวทมนตร์กลางทั้งสามแห่งของวิทยาลัยอ หอเรียน หอคอยทดลอง และอาคารสำนักงาน
จากรุ่นพี่ที่เขาคุยด้วยในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา ดอนนี่ได้ยินเรื่องราวมากมายที่นักเวทบุกเข้าไปในหอคอยเวทมนตร์ทั้งสามในตอนกลางคืนเพื่อกลายเป็นผู้คุ้มกันซอมบี้
“ดังนั้น มันเป็นเพียงฝันร้ายจริงๆ ที่เราผ่านทั่วทั้งวิทยาลัยโดยไม่ส่งสัญญาณเตือนใดๆ เลย…” ดอนนี่คิดกับตัวเอง
คาร์ลซึ่งหลับไปเมื่อถึงจุดหนึ่งก็ลุกขึ้นนั่งด้วยความสับสน หลังจากที่เขาหวีข้าแล้ว ดวงตาที่เหมือนอัญมณีของเขาก็เปล่งประกายอีกครั้งในที่สุด หลังจากนั้นเขาก็กระโดดลงจากเตียงและเคาะราวเหล็กของเตียงของแซมมี่ กระตุ้นให้เขาลุกขึ้น
แซมมี่ลูบหัวแล้วหาว ราวกับว่าเขาลืมไปแล้วว่าเมื่อวานเกิดอะไรขึ้น หลังจากนั้น เขาก็มึนงงและพูดอย่างประหม่าว่า “คาร์ล อย่าลืมส่งข้อความออกไปนะ”
“มั่นใจได้ ข้ามีความทรงจำที่ดีที่สุดเสมอ” คาร์ลพูดพร้อมกับแปรงฟันในปากและเกิดฟองขึ้นทั่วริมฝีปาก
หลังจากที่ดอนนี่ล้างหน้าและแปรงฟันเสร็จแล้ว เขาก็ดูสมุดโน้ตและตบหัว”โจนส์ ไปกันเถอะ”
“ในที่สุดเจ้าก็จำข้าได้” โจนส์อ้วน ดูค่อนข้างขยับ”หลังจากที่เจ้าเขียนข้าลงในสมุดบันทึกของเจ้าเท่านั้น”
“แน่นอน” คาร์ลทำความสะอาดเสื้อของเขาต่อหน้ากระจก แสยะยิ้มอย่างไม่พอใจ อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าเขาแสดงท่าทางแปลกๆ อะไร เขาก็ยังดูเหมือนสาวสวย”พ่อของข้าเคยพูดไว้ว่าต่ำกว่าระดับอาวุโส ความทรงจำที่ดีที่สุดไม่สามารถเทียบกับบันทึกย่อได้”
เขาสวมชุดวิเศษและกำลังจะเดินออกจากห้อง เมื่อเปิดประตู เขาพูดว่า “อย่าลืมเก็บที่ให้ข้าด้วย”
“ไม่ใช่ปัญหา” ดอนนี่สวมชุดวิเศษของเขา
หลังจากเห็นคาร์ลออกไป ทั้งสามก็ตกอยู่ในความเงียบงุ่มง่ามในทันใด พวกเขายังไม่ฟื้นตัวเต็มที่จากฝันร้ายเมื่อคืนนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะภูมิหลังที่น่าอัศจรรย์ของคาร์ล พวกเขาก็คงไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้เลย
“ไปกันเถอะ. เราจะพลาดคำปราศรัยของท่านเฟลิเปหากมาสาย” ในท้ายที่สุด ดอนนี่คือคนที่ทำลายความเงียบอันแปลกประหลาด
“ก็ได้” แซมมี่พูดพร้อมตาบวม
……
“คนมากันเยอะแล้วเหรอ” ดอนนี่รู้สึกทึ่งกับความร้อนและเสียงดังขณะที่เขาเดินเข้าไปในล็อบบี้ที่ชั้นหนึ่งของหอสอน มีเวลาหนึ่งชั่วโมงครึ่งก่อนเปิดชั้นเรียนและเกือบสามร้อยคนรอเข้าแถวแล้ว!
เมื่อมองไปที่ล็อบบี้ที่อัดแน่นอยู่ข้างหน้าพวกเขา แซมมี่ส่ายหัวด้วยความประหลาดใจ”เราลุกขึ้นทันทีหลังจากที่ระฆังกะโหลกดังขึ้น พวกเขาจะเร็วกว่าเราได้อย่างไร”
“บางทีพวกเขาไม่ได้แปรงฟันหรือล้างหน้า บางทีพวกเขาอาจทำทุกอย่างเสร็จก่อนที่ระฆังจะดังและรีบมาที่นี่ทันทีที่พวกเขาได้ยินเสียงเคาะ” ในฐานะนักข่าวลับ โจนส์ค่อนข้างมีความรู้และมีประสบการณ์
แซมมี่มองเขาอย่างแปลกใจ”เจ้าคือใคร?”
เมื่อถูกโจมตีหลายครั้งเกินไป โจนส์ก็ชาแล้ว เขายักไหล่และพูดว่า “ข้าเป็นของเจ้า—”
ก่อนที่เขาจะจบประโยค แซมมี่หันกลับมาอย่างไม่สนใจแล้วคุยกับผีบนหลังของเขา เขาไม่สนใจว่าเขาเป็นใครเลย! หรือมากกว่านั้นเขารู้สึกว่าคำถามนั้นไม่สำคัญ
“เรายังไม่สายเกินไป” เมื่อสังเกตเห็น “ความโกรธ” ของโจนส์ ดอนนี่จึงแทรก “ห้องพูดสามารถรองรับคนได้ห้าร้อยคน เราเข้าไปได้แน่นอน”
“ใช่” โจนส์พูดด้วยความโล่งใจ นั่นคือรางวัลของฝันร้าย!
หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง ผู้คนก็ต่อคิวกันมากขึ้นเรื่อยๆ นอกห้องพูดโดยไม่ทิ้งพื้นที่ว่างเปล่า ลูกศิษย์และนักเวทที่มาสายได้เพียงมองดูฝูงชนด้วยความเสียใจและจากไปอย่างไม่เต็มใจ
ในขณะนี้ คาร์ลเดินเข้ามาจากด้านนอก เห็นได้ชัดว่าเขาตกใจกับฝูงชนจำนวนมาก แต่เขาว่องไวพอที่จะว่ายน้ำท่ามกลางผู้คนเหมือนปลาตัวเล็กๆ และเข้าหาเพื่อนร่วมห้องของเขา
เด็กฝึกงานที่อยู่เบื้องหลัง ดอนนี่ ทั้งหมดโกรธจัดเมื่อพวกเขาเห็น คาร์ลตัดเส้น แต่ก่อนที่พวกเขาจะฟาดฟัน คาร์ลก็เงยหน้าขึ้นและยิ้ม”ขอโทษที เพื่อนของข้าคอยดูแลข้าอยู่”
รอยยิ้มของเขาผสมกับคำขอโทษ ความละอาย ความสงสาร และความอ่อนโยน ดวงตาของเด็กฝึกงานโปนทันทีขณะที่พวกเขาพูดว่า “มัน… มันไม่สำคัญ”
จนกระทั่งถึงตอนนั้น คาร์ลก็หันกลับมาและพูดกับ ดอนนี่, แซมมี่ และโจนส์ด้วยเสียงต่ำๆ ว่า “ข้าส่งข้อความไปแล้ว เราจะได้รับบทวิเคราะห์และข้อเสนอแนะของผู้เชี่ยวชาญในวันพรุ่งนี้”
“ขอบคุณนะคาร์ล” ดอนนี่พูดอย่างจริงใจ
ทั้งสี่คนหยุดพูดและเริ่มคิดเกี่ยวกับธุรกิจของตัวเองจนกระทั่งประตูห้องพูดถูกเปิดออกและผู้คนที่อยู่ข้างหน้าก็ก้าวไปข้างหน้าตามลำดับ
เพราะพวกเขายังไม่สายเกินไป คาร์ลและคนอื่นๆ อยู่ที่ใจกลางห้องโถงและมองเห็นแท่นข้างหน้าได้ค่อนข้างชัดเจน นอกประตูมีผู้ฝึกสอนและนักเวทหลายคนที่ไม่มีที่นั่งกำลังยืนฟังอยู่
ในขณะนั้น ประตูเล็กๆ อีกด้านหนึ่งก็ส่งเสียงแหลม และชายร่างสูงผอมบางสวมเสื้อคลุมสีดำเดินเข้ามา เขาไอออกมาอย่างเฉยเมยบนใบหน้าที่ป่วยของเขา
“ท่านเฟลิเปก็เหมือนกับที่อธิบายไว้ในบทความ” ดอนนี่พูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา
เฟลิเปไม่ชอบถูกเปิดเผยต่อสาธารณะ ดังนั้นเขาจึงไม่ค่อยยอมรับคำเชิญให้สัมภาษณ์ทางทีวีและหนังสือพิมพ์หรือสถานีวิทยุที่ชื่นชอบ
คาร์ลยิ้มด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา”ข้าสงสัยว่าความเชี่ยวชาญด้านอาร์คานาของเขาเป็นไปตามที่หนังสือพิมพ์อธิบายหรือไม่…”
“เจ้าไม่รู้อย่างนั้นหรือ” ดอนนี่ถามกลับรู้สึกแปลกๆ ดังพูดที่มีชื่อเสียงระดับบรมอาจารย์ผู้วิเศษที่มีโอกาสที่ดีที่จะกลายเป็นตำนานควรจะได้รับความสนใจมากในครอบครัวของเขา ฮะ. ทำไมเจ้าเฟลิเปจึงสวมเพียงตราของคณะกรรมการตรวจสอบอาร์คานา และหัตถ์ไร้ชีวาแทนที่จะเป็นอาร์คานาและตราเวทมนตร์เหมือนนักเวททั่วไป
คาร์ลส่ายหัว”ข้าไม่มีความรู้เกี่ยวกับอาร์คานามากพอที่จะตัดสินใจเกี่ยวกับงานวิจัยและงานวิจัยของเขา และพี่ชายของข้าไม่ชอบที่จะพูดถึงเขา อย่างไรก็ตาม เขาต้องยอดเยี่ยมมากที่ได้รับเกียรติมากมาย”
จากโพเดียม เฟลิเปมองไปรอบๆ เด็กฝึกหัดและนักเวทที่อยู่ด้านล่าง สายตาไปถึงไหนๆ ทุกคนก็เงียบ หลังจากนั้นเขาก็พูดด้วยน้ำเสียงที่มืดมนเป็นพิเศษว่า “ข้าชื่อเฟลิเป เรียกข้าว่าอาจารย์หรือพี่เลี้ยงก็ได้ ข้ามาที่นี่ในวันนี้เพื่อแสดงให้เจ้าเห็นถึงทฤษฎีที่เฉียบขาดและความสำเร็จในด้านพันธุศาสตร์ เป็นไปได้ว่าเจ้าไม่เข้าใจพวกมัน แต่เจ้าต้องรู้จักมัน ไม่อย่างนั้นเจ้าจะเน่าเปื่อยเหมือนศพในโลงศพโดยไม่สามารถนำเสนอผลงานอันมีค่าใดๆ…”
ดอนนี่ฟังอย่างตั้งใจ อย่างไรก็ตาม เขาสัมผัสได้อย่างชัดเจนว่าดวงตาของท่านเฟลิเปดูเหมือนจะหยุดอยู่ชั่วขณะหนึ่ง แน่นอนว่าการหยุดชั่วคราวนั้นสั้นมากจนดอนนี่คิดว่ามันเป็นภาพลวงตาของเขา
“ท่านเฟลิเปแตกต่างจากพี่เลี้ยงคนอื่นๆ อย่างสิ้นเชิง พี่เลี้ยงคนอื่นๆ บอกว่าพวกเขามาที่นี่เพื่อแบ่งปันความรู้ล่าสุดกับเรา แต่เขา…” แซมมี่ขอให้ผีที่อยู่บนหลังของเขาถูหน้าผากเพื่อให้ตัวเองสงบ
โจนส์ยังพยักหน้า”ใช่ เขาเป็นคนตรงไปตรงมา ไม่สนใจความรู้สึกของเราเลย…”
เมื่อคำพูดของเฟลิเปลึกซึ้งขึ้น ทุกคนต่างก็หลงใหลในพันธุกรรมอันน่าอัศจรรย์ ซึ่งรวมถึงโครโมโซม แบบจำลองทางพันธุกรรมตามปฏิกิริยาการเล่นแร่แปรธาตุ การคาดเดาและการทดลองเกี่ยวกับพันธุกรรม
ข้อมูลส่วนใหญ่นั้นมากเกินไปสำหรับนักเวทและลูกศิษย์ที่จะเข้าใจ แต่พวกเขารู้สึกทึ่งกับความมหัศจรรย์ของสนามที่เกี่ยวข้องกับความลับของชีวิต
“นั่นคือคำพูดของข้าทั้งหมด เจ้ามีคำถามอะไรไหม?” โดยที่พวกเขาไม่รู้ตัว นี่ก็เป็นเวลาเที่ยงวันแล้ว และเฟลิเปก็เอามือขวากลับเข้าไปในกระเป๋าเสื้อ
เด็กฝึกงานและนักเวทกลับมาเป็นตัวเองและไม่ได้ยกมือขึ้นเมื่อมีเสียงผู้ชายที่เป็นแม่เหล็กพูดว่า “ข้ามีคำถาม!”
ดอนนี่ มองไปที่ คาร์ลเพียงเพื่อดูมือที่ยกขึ้นสูงและสมุดบันทึกที่เขียนไว้ครบถ้วนของเขา
เฟลิเปพยักหน้าและพูดอย่างสบายๆ “เจ้ามีคำถามอะไร”
คาร์ลยืนขึ้นอย่างตื่นเต้นและโค้งคำนับ”สวัสดีท่านเฟลิเป ข้าเบรดส์ ข้าต้องการถามความคิดเห็นของเจ้าเกี่ยวกับแบบจำลองทางพันธุกรรมในปัจจุบัน ส่วนตัวข้าไม่…”
ดอนนี่จับหน้าผากของเขาอย่างช่วยไม่ได้และละสายตาไปจากเดิม แสร้งทำเป็นว่าเขาไม่รู้จักคาร์ล จากประสบการณ์ของเขา คาร์ลจะเดินเตร่อย่างแน่นอน
อย่างไรก็ตาม แทนที่จะรอให้คาร์ลพูดจบ เฟลิเปตอบคำถามว่า “เห็นได้ชัดว่าความอุดมสมบูรณ์และความมหัศจรรย์ของโลกนี้ไม่สามารถอธิบายและสืบทอดโดยแบบจำลองง่ายๆ นี้ได้”
ทุกคนอ้าปากค้างอย่างหนัก เจ้าเฟลิเปแสดงความไม่พอใจอย่างเปิดเผยเกี่ยวกับแบบจำลองทางพันธุกรรมในปัจจุบันหรือไม่?
คาร์ลดูค่อนข้างอึดอัดเมื่อคำพูดยาวๆ ของเขาถูกตัดออกไป เขาจึงถามอีกครั้งว่า “แล้วเจ้าเฟลิเป เจ้าคิดว่าเป็นไปได้ไหมที่จะเปลี่ยนรูปลักษณ์โดยการควบคุมยีน? เป็นไปได้ไหมที่จะ”
เฟลิเปขัดจังหวะเขาอีกครั้ง “นั่นไม่ใช่ปัญหาเลย ตามจริงแล้ว การวิจัยพลังโลหิตในอาณาจักรเวทมนตร์นั้นเป็นแนวทางปฏิบัติในเรื่องนั้น ยกเว้นว่าพวกเขาไม่มีคำแนะนำทางทฤษฎีและสามารถสรุปรูปแบบได้ด้วยการทดลองของมนุษย์อย่างมากมายเท่านั้น”
ใบหน้าของคาร์ลบิดเบี้ยวราวกับว่าเขาขาดอากาศหายใจ”ข้ามีอีกหนึ่งคำถาม…”
“โปรดให้โอกาสผู้อื่น เจ้าได้ถามคำถามสองข้อแล้ว” เฟลิเปพูดอย่างตรงไปตรงมา
คาร์ลทำได้เพียงนั่งลงอย่างเศร้าโศก แต่ริมฝีปากของเขายังคงขยับขึ้นลงราวกับว่าเขากำลังพูดกับตัวเอง
ดอนนี่อดไม่ได้ที่จะรู้สึกขบขัน ปกติแล้ว ไม่มีทางที่เขาจะหยุดคาร์ลไม่ให้เดินเตร่ได้ มันค่อนข้างสนุกที่ได้เห็นผู้ชายสำลัก
ระหว่างนั้นเขาก็ยกมือขึ้นเพื่อรอคนมารับ
……
หลังเลิกเรียน เฟลิเปนั่งอยู่ในห้องลับในหอสอนคนเดียว ปัญญาประดิษฐ์ที่อยู่ตรงหน้าเขากำลังเล่นรูปภาพทั้งหมดที่บันทึกไว้ในวิทยาลัยในช่วงสามวันที่ผ่านมา หลังจากการพัฒนาปัญญาประดิษฐ์และวัสดุจัดเก็บที่เล่นแร่แปรธาตุ ตอนนี้การบันทึกสิ่งต่างๆ
ในภาพสลัว ทั้งวิทยาลัยอยู่ในระเบียบ และเมื่อถึงเวลากลางคืน ทุกสิ่งทุกอย่างก็เงียบสงบโดยไม่มีความผิดปกติแม้แต่น้อย เฟลิเปจ้องไปที่รูปภาพพร้อมกับถ้วยไวน์แดงในมือ โดยไม่ทิ้งรายละเอียดใดๆ อย่างไรก็ตาม หลังจากผ่านไปครึ่งวัน เขายังไม่พบสิ่งใดที่สมควรได้รับความสนใจ
จู่ๆ ก็มีคนมาเคาะประตูเบาๆ
“มันคืออะไร?” เฟลิเปถาม
“ท่านเฟลิเป มีคนส่งข้อความถึงเจ้า” มันเป็นคนรับใช้
เฟลิเปพยักหน้าและประตูห้องก็เปิดออก คนใช้เดินเข้ามาและยื่นโน้ตที่ดูธรรมดาให้เขา
“ดอนนี่?” เฟลิเปเห็นลายมือที่เขาค่อนข้างคุ้นเคยในบันทึกย่อและอ่านคำนั้น
……
ในห้อง 202 ของหอคอยชีวิต…
“หู้.. มันไม่อันตราย พี่ชายของข้าขอให้เราไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้และปล่อยให้อยู่คนเดียว” คาร์ลวิ่งเข้ามาจากด้านนอกและโบกโน้ตในมือด้วยความยินดีอย่างยิ่ง