เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 972
“ในเมื่อคุณกล้าทรยศหักหลังฉัน งั้นก็รับสิ่งตอบแทนไปก็แล้วกัน!”

“แกต้องการจะทำอะไร?”

หยุนจงเฮ่อมองเจ้าสำนักอยู่ด้วยใบหน้าที่หวาดกลัว

“ฮึ ๆ !ไม่อยากจะทำอะไร ฉันเพียงแค่อยากที่จะให้คุณอยากมีชีวิตก็มีไม่ได้!อยากตายก็ตายไม่ได้!”

“คนบ้า!แกเป็นคนบ้า!”

“เก่งจริง แกก็ฆ่าฉันไปเลยสิ!ฆ่าฉันไปเลยสิ!”

หยุนจงเฮ่อคำรามด้วยความโกรธไม่หยุด

เจ้าสำนักสะบัดมือแล้ว

ทันใดนั้นคนชุดดำสองสามคนก็เอาหยุนจงเฮ่อลากออกไปแล้ว

เวลานี้

ด้านหน้าของอาคารไม้ไผ่

คนชุดดำยืนอยู่นับร้อยคนเต็ม ๆ

คนชุดดำเหล่านี้ทั้งหมดต่างก็ใส่หน้ากากอยู่

พวกเขาทำได้เพียงมองเห็นดวงตา ที่อื่น ๆ อะไรต่างก็มองไม่เห็น

แต่นาทีนี้

ทุกคนมีใบหน้าที่เคารพ

ไม่กล้ามีคนไม่เคารพต่อเจ้าสำนักใด ๆ

แข็งแกร่งอย่างหยุนจงเฮ่อ

ผู้แข็งแกร่งที่บรรลุแดนแปรเทพชนิดนี้

ล่วงเกินเจ้าสำนักแล้วก็คือมีจุดจบที่น่าเศร้า

สายตาของเจ้าสำนักกวาดมองทุกคน

ทันใดนั้น

ทุกคนกลั้นหายใจรวบรวมสติ รู้สึกว่าหายใจต่างก็เปลี่ยนเป็นยากลำบากขึ้นมาแล้ว

“ฮิ ๆ !”

จู่ ๆ

เจ้าสำนักยิ้มขึ้นมาแล้ว

“พวกนายไม่ต้องตื่นเต้นมากเกินไป คนทรยศก็เป็นจุดจบหนึ่งอย่างนี้!”

“นับจากวันนี้ไป ทุกคนอพยพออกจากจงโจว!”

“จงโจวนี้ไม่มีมูลค่าที่จะอยู่ต่อแล้ว!”

พูดจบ

บนใบหน้าของเจ้าสำนักก็เปิดเผยความรู้สึกที่ถอนใจออกมา

เขาได้อยู่ต่อที่จงโจวหลายปีมากแล้ว

ตอนนี้……เป็นเวลาที่จะออกไปแล้ว

ชิ้นส่วนภาพมกุฎมังกรของตระกูลหนิงกับตระกูลหยุนได้ตกลงในมือของเขาแล้ว

และชิ้นส่วนภาพมกุฎมังกรของตระกูลหยางกับตระกูลหลง คงจะตกลงในมือของเด็กที่ชื่อว่าหยางเฟิงคนนั้นแล้ว

อยู่ต่อที่นี่ไม่มีความหมายใด ๆ แล้ว

“ครับ!”

คนนับร้อยร้องตะโกนออกมาพร้อมกัน

ฟิ้ว!

ฟิ้ว!

ฟิ้ว!

……

หลังจากนั้น

เงาจางแต่ละเงาก็ออกไปอย่างรวดเร็ว

ในพริบตา

อาคารไม้ไผ่ก็ว่างเปล่าขึ้นมาแล้ว

มีเพียงคนเสื้อคลุมดำยังอยู่ต่อที่นี่

เขาลังเลสักพักเอ่ยปากพูด

“เจ้าสำนัก หยางเฟิงนั่น……”

“ไม่รีบร้อน เขายังมีมูลค่าอยู่!”

ๆ ดื่มชาแล้วอึกหนึ่ง ถามอย่างจาง ๆ

“ตงไห่ทางนั้นได้จัดวางเรียบร้อยแล้ว ก็รอหยางเฟิงกลับไปแล้ว!”

คนเสื้อคลุมดำเงยหน้าขึ้นมา เปิดเผยหน้าผีที่เหมือนยิ้มก็ไม่ยิ้ม เหมือนร้องไห้ก็ไม่ร้องไห้ออกมา

“ดีมาก!นายทำได้ดีมาก!”

“นายออกไปก่อนเถอะ!”

เจ้าสำนักสะบัดมือแล้ว

“ครับ!”

คนเสื้อคลุมดำหมุนตัวออกไปอย่างไม่ได้ลังเล

หลังคนเสื้อคลุมดำออกไป

เจ้าสำนักนี่ถึงเอาน้ำชาดื่มรวดเดียวจนหมด ยิ้มเบา ๆ พูด“อยากจะดูจริง ๆ ตอนนี้หยางเฟิงสรุปแล้วเป็นยังไง!”

พูดอยู่

เจ้าสำนักเดินออกจากอาคารไม้ไผ่

เขาใส่หน้ากากหนึ่งที่ว่างเปล่า

มีเพียงสองดวงตาที่ขุ่นมั่วนั้น เหมือนมองไม่เห็นจุดสิ้นสุด!

“ถึงเวลาที่ควรจะกลับไปแล้ว!”

ครื้น ๆ !

เจ้าสำนักพอสะบัดมือ

อาคารไม้ไผ่ทั้งหลังก็พังทลายลง!

เจ้าสำนักมองต่างก็ไม่มองสักแวบหนึ่ง หมุนตัวออกไป

ในพริบตาก็หายตัวไป

เพียงแค่ทิ้งซากปรักหักพังของอาคารไม้ไผ่ไว้!

……

“พ่อ รีบมาช่วยหนู!”

“พ่อ หนูถูกคนชั่วจับไปแล้ว!”

“พ่อ……”

“เร็ว ๆ ๆ !”

“เร็วหน่อย!เร็วอีกหน่อยสิ!”

เสียงของลูกสาวขอความช่วยเหลือ สะท้อนกลับมาในสมองของหยางเฟิงไม่หยุด

โอ๊ย ๆ ๆ!

นาทีนี้

ใจของหยางเฟิงร้อนรนดั่งไฟ เขาได้เป็นปีศาจบ้าอย่างสิ้นเชิงแล้ว

กลิ่นไอความชั่วร้ายบนตัวพุ่งขึ้นฟ้าอย่างควบคุมไม่ได้!

หยางพั่นพั่นแค่ห้าขวบ หล่อนก็ได้ถูกลักพาตัวหลายครั้งแล้ว