ผู้คุมกฎเก้าพูดร้องตะโกนเสียงดังอย่างบ้าคลั่ง“อยากจะให้ฉันปล่อยลูกสาวของนาย？หยุดคิดไปเถอะ！เอาชิ้นส่วนภาพมกุฎมังกรมอบให้ฉันจากนั้นเตรียมเฮลิคอปเตอร์ลำหนึ่งให้ฉัน ฉันก็จะปล่อยลูกสาวของนาย！”
ถึงตอนนี้
ผู้คุมกฎเก้ายังคงไม่ได้ทิ้งชิ้นส่วนภาพมกุฎมังกร
ถ้าหากเขาไม่ได้เอาชิ้นส่วนภาพมกุฎมังกรมาได้
ถึงแม้กลับไปที่กุ่ยเหมินก็คือตายสถานเดียว！
ยังไม่สู้ลองสู้ตายสักครั้ง！
“หาที่ตาย！”
นาทีนี้
หยางเฟิงถูกกระตุ้นให้โกรธอย่างสิ้นเชิงแล้ว
ฟิ้ว！
เพียงเห็นแค่หยางเฟิงทั้งคนเปลี่ยนเป็นเงาจางหนึ่ง
ระดับความเร็วของเขายังเร็วกว่าสายฟ้าแลบ
“นี่เป็นไปได้ยังไง？”
ผู้คุมกฎเก้าทั้งคนต่างก็ตกตะลึงแล้ว
ยังไม่ได้รอให้เขามีปฏิกิริยามา
หยางเฟิงได้มาถึงด้านหน้าแล้ว
ในขณะที่ผู้คุมกฎเก้าเตรียมหยุดกึก
หมัดหนึ่งของหยางเฟิงได้ต่อยไปอย่างแรงแล้ว
ปัง！
สักพัก
ผู้คุมกฎเก้าทั้งคนก็ถูกโจมตีบินออกไปแล้ว
“พ่อ！พ่อ！”
หลังผู้คุมกฎเก้าถูกโจมตีบินออกไป
หยางพั่นพั่นก็หลุดพ้นจากการควบคุมของผู้คุมกฎเก้าแล้ว
“ฮือ！”
เพียงได้ยินหยางพั่นพั่นร้องไห้หนักเสียงหนึ่ง จากนั้นทั้งคนก็กระโจนเข้าในอ้อมกอดของหยางเฟิง
“พ่อ！พ่อ！”
“พั่นพั่นอีกนิดเดียวก็จะไม่ได้เจอพ่อแล้ว……”
“พั่นพั่น เป็นเพราะพ่อไม่ดี！”
“เป็นเพราะพ่อไม่ได้ปกป้องหนูให้ดี ๆ ขอโทษ！”
“ขอโทษ ลูกสาวของฉัน！”
สองมือของหยางเฟิงกอดหยางพั่นพั่นไว้แน่น พูดด้วยใบหน้าที่ตำหนิตัวเอง
เดิมทีเขาคิดว่าตงไห่ได้ป้องกันอย่างแข็งแกร่งมากแล้ว
หยางพั่นพั่นอยู่ที่ตงไห่ มีการคุ้มครองของหม่าตงและคนอื่น ๆ น่าจะไม่มีปัญหาใด ๆ
แต่เขาประเมินความสามารถในการป้องกันของตงไห่สูงไปแล้ว
ถ้าหากรับมือกับปรมาจารย์ธรรมดา พลังตงไห่ยังใช้ไม่หมด
แต่เผชิญหน้ากับพลังที่ยิ่งใหญ่ของกุ่ยเหมินอย่างนี้
อีกทั้งผู้คุมกฎเก้าที่เป็นปรมาจารย์ที่มีพลังแข็งแกร่งอย่างนี้
ความสามารถของหม่าตงและคนอื่น ๆ ก็ไปไม่ถึงแล้ว！
หยางเฟิงไม่ได้โทษหม่าตง
หม่าตงถึงแม้พยายามยังไง
ก็จะมีช่วงเวลาที่เกิดความประมาทได้！
ที่เขาโทษก็คือตัวเอง
เป็นตัวเองที่ประมาทมากไปแล้ว
ถึงจะปรากฏเรื่องชนิดนี้
หยางพั่นพั่นพูดด้วยใบหน้าที่เข้าใจเหตุผล“พ่อ พั่นพั่นไม่ได้โทษคุณ！รอพั่นพั่นโตแล้วก็ไม่มีใครสามารถรังแกหนูได้อีกแล้ว！ต่างก็เป็นพั่นพั่นไม่ดีมักจะทำให้พ่อแม่เป็นห่วง！”
ได้ยิน
จู่ ๆ หยางเฟิงก็ปวดใจขึ้นมา รู้สึกไม่สบายมาก
ลูกสาวที่เข้าใจและเฉลียวฉลาดมากเท่าไหร่
มีลูกสาวที่น่ารักอย่างนี้
ทั้งชีวิตของเขานี้ถือว่าคุ้มค่าแล้ว！
“พั่นพั่น！”
เวลานี้
เย่เมิ่งเหยียนก็ร้องตะโกนเสียงหนึ่งแล้ว จากนั้นรีบพุ่งมาแล้วเอาหยางพั่นพั่นทั้งคนอุ้มขึ้นมา
“แม่！”
หยางพั่นพั่นร้องเรียกเสียงหนึ่งแล้ว กระโจนเข้าในอ้อมกอดของเย่เมิ่งเหยียน
เย่เมิ่งเหยียนกอดหยางพั่นพั่นไว้แน่น พูดด้วยกรอบตาที่แดง“พั่นพั่น หนูคือทำให้แม่ร้อนรนจะตายจริง ๆ แล้ว！ ถ้าหากหนูเกิดเรื่องอะไรแล้ว แม่จะมีชีวิตได้ยังไง？”
พูดถึงที่นี่
น้ำตาของเย่เมิ่งเหยียนก็ไหลลงมาอย่างควบคุมไม่ได้
หยางพั่นพั่นใช้มือเล็กของตัวเองเช็ดน้ำตาที่มุมตาของเย่เมิ่งเหยียนแล้ว พูดเสียงหวานหน่อมแน้ม“แม่ ไม่ต้องร้องไห้！ต่างก็เป็นพั่นพั่นที่ไม่ดี มักจะทำให้คุณเป็นห่วงวันหลังพั่นพั่นจะต้องดูแลตัวเองให้ดี ๆ แน่นอน！”
“อืม แม่ไม่ร้องไห้ พั่นพั่นเป็นเด็กดีที่สุด！”
เย่เมิ่งเหยียนฝืนกลั้นน้ำตาไว้ ใช้แรงพยักหน้าพูด
ไม่ว่างานจะเหนื่อยจะลำบากอีก
ทุกครั้งขอแค่มองเห็นลูกสาวของตัวเอง
ความเหนื่อยความยากลำบากทั้งหมดก็สลายหายไปแล้ว
สำหรับเย่เมิ่งเหยียนแล้ว
หยางพั่นพั่นเป็นคนที่สำคัญที่สุดในใจของหล่อน
หล่อนไม่สามารถสูญเสียลูกสาวของตัวเองได้
หยางเฟิงมองเย่เมิ่งเหยียนอยู่ พูด“เมิ่งเหยียน คุณพาพั่นพั่นกลับไปก่อน！”
“อืม！”
เย่เมิ่งเหยียนพยักหน้าแล้ว จากนั้นก็พาหยางพั่นพั่นออกไปแล้ว