กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ บทที่ 1236
หลังจากทำการตรวจร่างกายอย่างละเอียดหลายรายการ แพทย์ก็ลงความเห็นว่าคุณย่าของดีแลนได้รับบาดเจ็บที่กระดูกก้นกบ และจำเป็นต้องนอนพักบนเตียงเป็นเวลาอย่างน้อยหนึ่งสัปดาห์
เนื่องจากหญิงชรามีอาการเจ็บปวดมาก แพทย์จึงฉีดยาชาและยาแก้ปวดให้เธอ
ดีแลนเดินตามแม่ไปที่ห้องคนไข้ของคุณย่าด้วยความรู้สึกเขินอาย
ทันทีที่เขาเดินเข้าไปในห้องคนไข้นั้น ลีโอนาร์ดผู้เป็นพ่อก็รีบเดินออกมาตบหน้าเขาอย่างแรง แล้วตะโกนเสียงดังลั่นว่า “ไอ้ลูกชั่ว! แกทำให้ชื่อเสียงของตระกูลป่นปี้ไปหมดแล้ว! โชคดีนะที่คุณย่าของแกไม่ได้บาดเจ็บอะไรมาก ไม่อย่างนั้นฉันได้ฆ่าแกแน่!”
ดีแลนไม่เคยถูกลงโทษตั้งแต่เด็ก การตบอย่างกะทันหันของพ่อ ทำให้เขาตกตะลึงและรู้สึกเสียใจ
คุณย่าของเขารู้สึกเสียใจเล็กน้อยที่เห็นหลานชายถูกตบ เธอจึงพูดขึ้นว่า “พอเถอะลีโอนาร์ด ดีแลนยังเด็กอยู่ พวกเด็ก ๆ ก็มักทำตัวแบบนี้ ถึงแม้ว่ามันจะไม่ใช่เรื่องดีงามก็ตาม”
คุณท่านโคชไม่ได้ใจกว้างเท่าภรรยาของเขา เขามองจ้องไปที่ดีแลน แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เขาไม่ใช่เด็กแล้วนะ ตอนนี้เขาเป็นผู้ใหญ่แล้ว ฉันจะไปคาดหวังอะไรจากเขาได้ ขนาดความต้องการทางเพศของตัวเองเขายังควบคุมไม่ได้เลย?”
ดีแลนตัวสั่นด้วยความกลัว เมื่อได้ยินคำพูดเหยียดหยามของคุณปู่
เขาไม่ได้กลัวการลงโทษทางร่างกายจากพ่อ แต่เขากลัวการปฏิเสธจากคุณปู่และการหักห้ามใจตัวเองเป็นอย่างมาก
ถ้าคุณปู่รู้สึกแย่ในตัวเขา นั่นก็จะส่งผลต่อสถานะในอนาคตของครอบครัวเขาเป็นอย่างมาก
เมื่อลีโอนาร์ดได้ยินคำพูดของผู้เป็นพ่อ เขาก็ยิ่งรู้สึกโกรธมากขึ้น เขายกมือขึ้นตบดีแลนครั้งแล้วครั้งเล่า แล้วส่งเสียงดังลั่น “ไอ้สารเลว! ถ้าฉันจับได้ว่าแกทำเรื่องเลว ๆ แบบนี้อีก ฉันจะหักขาแก!”
ดีแลนเอามือปิดใบหน้าด้วยความเจ็บปวด และร้องไห้ด้วยความอับอาย “ผมขอโทษครับคุณปู่ ผมขอโทษ! ผมจะไม่ทำอย่างนี้อีกแล้วครับ!”
คุณท่านโคชพ่นเสียงออกทางจมูกอย่างเย็นชา “ฉันไม่เหมือนย่าของแกหรอกนะ เธอตามใจแกทุกอย่างจนเหลิง ฉันมีหลักการของตัวเองและปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัด ถ้าแกยังกล้าทำแบบนี้อีก ฉันจะไล่แกออกจากอีสต์คลิฟฟ์ และจะไม่ให้แกกลับมาอีกเลย!”
ดีแลนพยักหน้ารัว ๆ แล้วพูดว่า “ไม่ต้องเป็นห่วงครับคุณปู่ ผมจะไม่ทำอย่างนี้อีก ผมให้สัญญาครับ”
สีหน้าอันบูดบึ้งของคุณท่านโคชคลายลงเล็กน้อย เมื่อได้ยินคำขอโทษของดีแลน
คุณท่านหญิงโคชพูดพร้อมกับถอนหลายใจ “พอเถอะ เขาได้รับบทเรียนแล้ว เลิกตบตีและดุด่าเขาได้แล้ว เขากำลังจะเข้ารับการผ่าตัดนะ!”
เมื่อดีแลนได้ยินคุณย่าช่วยปกป้องเขาเอาไว้ เขาก็เดินไปที่เตียงแล้วย่อตัวลง น้ำตาไหลอาบแก้ม เขาจับมือคุณย่าแล้วพูดว่า “ผมขอโทษครับคุณย่า ผมผิดเองทั้งหมด…”
คุณท่านหญิงโคชเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้ดีแลนแล้วพูดด้วยเสียงอ่อนโยน “การยอมรับผิดเป็นจุดเริ่มต้นของการให้อภัย ฉันไม่ตำหนิแกหรอก”
ในเวลานี้แพทย์ระบบทางเดินอาหารได้เดินเข้ามาในห้องคนไข้แล้วพูดว่า “นายท่านครับ ห้องผ่าตัดพร้อมสำหรับการผ่าตัดนายน้อยแล้วครับ”
ลีโอนาร์ดพยักหน้าแล้วพูดกับดีแลนว่า “นี่เป็นแค่การผ่าตัดเล็กเท่านั้นเอง ไม่ต้องเป็นกังวล ไปหาหมอเถอะ ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนคุณย่าที่นี่เอง”
ดีแลนพยักหน้าอย่างรวดเร็ว
คุณท่านหญิงโคชพูดเร่งเร้าขึ้นว่า “ซิลเวียไปกับพวกเขาเถอะ ไม่ต้องอยู่ที่นี่หรอก”
ซิลเวียไม่อยากปล่อยลูกชายไปเข้ารับการผ่าตัดโดยลำพังเช่นกัน จึงรีบพูดขึ้นว่า “ได้ค่ะคุณแม่ ฉันจะไปดูเขาเอง”
หลังจากที่ดีแลนและซิลเวียเดินออกไปพร้อมคุณหมอแล้ว ลีโอนาร์ดก็หันไปหาผู้เป็นพ่อ แล้วพูดด้วยสีหน้าที่มีความละอายใจ “ผมขอโทษครับคุณพ่อ ผมเลี้ยงลูกไม่ดีเอง…”
คุณท่านโคชโบกมือด้วยสีหน้าเฉยเมย แล้วพูดว่า “ดีแลนอายุเกือบ 28 ปีแล้ว ถึงเวลาที่เขาต้องลงหลักปักฐานเสียที เด็กผู้ชายจะไม่มีวันโตหากพวกเขายังไม่ได้แต่งงาน รีบหาคู่ที่เหมาะสมให้เขาได้แล้ว!”
ลีโอนาร์ดรีบพูดว่า “พูดตามตรงนะครับคุณพ่อ ผมกับซิลเวียได้หาคู่ที่เหมาะสมกับเขาได้แล้ว เธอเป็นหญิงสาวของตระกูลมัวร์ในโอลรัส ฮิลล์ เด็กสาวคนนี้ไม่เพียงแต่สวย มีเสน่ห์ และรอบรู้เท่านั้น แต่ยังมีความสามารถในการทำงานอีกด้วย เธอทำสัญญากับตระกูลหลี่ในฮ่องกงได้สำเร็จเมื่อไม่นานมานี้ สิ่งที่ผมคิดไว้ก็คือ หลังจากแต่งงานเพื่อปรองดองกับตระกูลมัวร์แล้ว เราจะทำให้ตระกูลนี้กลายเป็นตระกูลอันดับหนึ่งในแถบภาคใต้ ซึ่งก็หมายความว่าอิทธิพลของเราจะสามารถแผ่ขยายไปยังส่วนนั้นของประเทศได้”
คุณท่านโคชพยักหน้า “เป็นความคิดที่ดีในการหาทางเลี่ยงอีสต์คลิฟฟ์ที่เต็มไปด้วยอันตราย แล้วไปพัฒนาในพื้นที่ทางภาคใต้แทน รีบ ๆ ลงมือเข้าเถอะ!”