บทที่ 422
เย่เฉินพยักหน้า พูดว่า:”หวังเจิ้งกางพูดกับผมว่า เดือนหน้าต้องเก็บงานเสร็จแน่นอน ถึงตอนนั้นก็สามารถย้ายเข้าไปได้”
เซียวชูหรันพูดว่า: “เพิ่งจะตกแต่งเสร็จก็ย้ายเข้าไปไม่เหมาะมั้ง? ยังไงก็ยังต้องรอให้กลิ่นหมดก่อน”
หม่าหลันรีบพูดว่า: “ไม่ต้องไม่ต้อง ครั้งที่แล้วฉันไปดูกับพ่อแกแล้ว ที่เขาตกแต่งกันนั้น ของที่ใช้เป็นวัสดุนำเข้าไม่มีมลพิษ ฟอร์มาลดีไฮด์เป็นศูนย์ ในห้องไม่มีกลิ่นแม้แต่นิดเดียวจริงๆ อีกทั้งในคฤหาสน์ยังใสตัวกลองอากาศใหม่ กรองอากาศตลอด24ชั่วโมง ไม่รู้ว่าทันสมัย และดีแค่ไหน!”
เซียวชูหรันถึงได้พยักหน้า ไม่ได้พูดอะไรมาก
ที่จริงคฤหาสน์Tomson Rivieraสำหรับเธอแล้ว ไม่ได้รู้สึกอะไร
แต่ว่าครั้งที่แล้วเย่เฉินพูดถูก ย้ายเข้าไป อย่างน้อยก็สามารถพักคนละชั้นกับพ่อแม่ อย่างนี้ละก็ ก็มีพื้นที่ส่วนตัวมากขึ้น จะได้ไม่เหมือนกับตอนนี้แม้ว่าจะเป็นห้องของตัวเอง ก็ไม่มีความเป็นส่วนตัว
อีกทั้งยัง ตัวเองได้สัญญากับต่งรั่งหลินว่า หลังจากที่ย้ายเข้าไปอยู่ในคฤหาสน์จะเก็บไว้ให้เขาหนึ่งห้อง เชิญเธอมาพัก เธอผู้หญิงตัวคนเดียว พักที่โรงแรมคนเดียวตลอดที่จริงแล้วก็ค่อนข้างเงียบเหงา
คฤหาสน์สำหรับเย่เฉินแล้วยังไงก็ได้ ก่อนที่เขาจะอายุแปดขวบมีแต่เสื้อผ้าอาหารดีๆ หลังจากอายุแปดขวบอยู่ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าตั้งหลายปี เกินช่วงที่จะมีความสุขกับของนอกกายนานแล้ว
เวลานี้ จู่ๆหม่าหลันได้รับข้อความหนึ่ง หยิบโทรศัพท์ออกมาดู คิ้วขมวดอย่างมีความสุข
เธอพูดกับทั้งสามคนว่า: “ตอนบ่ายเพื่อนๆฉันนัดไปเล่นไพ่นกกระจอกที่บ้าน จะเล่นแปดรอบ อาหารเย็นไม่กลับมากินนะ”
เซียวฉางควนถามด้วยความประหลาดใจว่า: “เล่นแปดรอบ?นั่นจะไม่เล่นถึงสิบชั่วโมงเลยเหรอ?”
หม่าหลันมองบนให้กับเขา พูดว่า: “สิบชั่วโมงแล้วยังไง? สองวันสองคืน ประสบการณ์เล่นสี่สิบกว่าชั่วโมง ตอนที่ยังสาวๆไม่ใช่ว่าจะไม่เคย!”
เซียวฉางควนเตือนไปว่า: “ยังไงตอนนี้ก็อายุมากแล้ว! นั่งเป็นเวลานานทำให้เกิดโรคได้ง่าย พวกหมอนรองกระดูกสันหลังบ้าง โรคกระดูกคอ ความดันโลหิตสูง ต่างก็เป็นเพราะนั่งนานๆ”
หม่าหลันโบกมือ: “ร่างกายของฉันแข็งแรงดี คุณก็อย่ามาแช่งฉัน!”
เซียวชูหรันขมวดคิ้ว อดที่จะพูดด้วยความเป็นห่วงไม่ได้ว่า: “แม่ คุณเล่นไพ่นกกระจอกเป็นครั้งคราวเพื่อความสนุกสนาน หนูไม่ได้ว่าอะไร แต่แม่ฟังหนูสักหน่อย หนึ่งคืออย่าเล่นนานเกินไป อีกอย่างหนึ่งคือ อย่าเล่นแพ้ชนะครั้งละแสนๆล้านๆแบบนั้น”
“ไอ้หยา การเล่นไพ่นกกระจอกก็เพื่อความสนุกสนานเท่านั้นเอง!”
หม่าหลันพูดอย่างไม่สนใจอะไรทั้งนั้น: “จะว่าไป ฉันออกไปเล่นไพ่นกกระจอกทุกวัน ยังไม่ใช่เพราะครอบครัวเราเหรอ? พ่อแกและยังมีไอ้สวะอีก เย่เฉินไม่เพียงแต่ไร้ประโยชน์ ยังเป็นคนที่ชอบไปหลอกลวงคนอื่นเขาไปทั่วต่อไปไม่แน่ว่าอาจจะสร้างความเดือดร้อนให้กับครอบครัวเราก็ได้ ตอนนี้แกกำลังเปิดธุรกิจอีก บริษัทยังไม่ได้ทุนคืน ต่อไปฉันและพ่อของแกแก่แล้วจะอยู่ยังไง? ตอนนี้ฉันกำลังใช้การเล่นไพ่นกกระจอกเพื่อหารายได้เลี้ยงตัวเองตอนแก่ หารายได้เสริมให้กับครอบครัว!”
เย่เฉินได้ยินแล้วไม่สบอารมณ์
แม่ยายคนนี้ มีเรื่องไม่มีเรื่องก็ชอบดึงตัวเองออกมาพูดเหน็บแหนบ ถึงตอนนี้แล้วยังคิดว่าตัวเองเป็นนักต้มตุ๋น อยากจะพูดใส่หน้าเธออย่างแรงจริงๆ บอกกับเธอว่า: “ในเมื่อคุณคิดว่าฉันเป็นนักต้มตุ๋น งั้นคฤหาสน์ที่ฉันต้มตุ๋นมา งั้นคุณก็อย่าเสนอหน้าเข้ามาอยู่!
จะว่าไปแล้ว แม่ยายคนนี้ของตัวเอง ขาดการอบรมสั่งสอน!