บทที่ 2707 ทอดทิ้ง 2
กวนย่าหนิงกลั้นหายใจมองอุปกรณ์จับตำแหน่งบนแท่นควบคุม ประหลาดใจยิ่งนักที่ยานหลักของท่านจอมพลจับตำแหน่งของตนไม่ได้…
“ไม่ต้องมองแล้ว อุปกรณ์จับตำแหน่งพังแล้ว และท่านพ่อก็กางเขตแดนชั้นหนึ่งไว้ด้านนอกยานรบลำนี้แล้วด้วย อีกฝ่ายไม่มีทางจับตำแหน่งของพวกเราได้” ตี้เฮ่าอธิบายให้เขาอย่างมีน้ำใจ
กวนย่าหนิงถอนหายใจอย่างโล่งอก มองยานหลักลำนั้นอย่างค่อนข้างเหม่อลอย “ไม่นึกเลยว่าเขาคิดจะฆ่าฉันจริงๆ…”
พี่น้องที่สมัครสมานกันดุจพี่น้องร่วมสาบานในสวนท้อ[1] ไม่น่าเชื่อว่าเกือบจะถูกทำลายล้างด้วยเรื่องงี่เง่าแค่นี้! ในใจกวนย่าหนิงเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ไม่สามารถอธิบายได้
“บางทีเขาอาจจะไม่ใช่จอมพลคนนั้นของเจ้าแล้วก็ได้ แต่ถูกคนอื่นสวมร่างแล้ว” ตี้เฮ่าเอ่ยด้วยน้ำเสียงยะเยือก “มิใช่เจ้าบอกว่าสองเดือนมานี้เขาเปลี่ยนไปมากหรอกหรือ?”
กวนย่าหนิงตะลึงงัน เขาก็เคยมีข้อสงสัยเช่นนี้มาก่อนจริงๆ
แต่ร่างกายของชาวดาวจิ้งจอกครามมีความพิเศษ ไม่มีทางถูกสิ่งใดเข้าสิงสู่ร่างของพวกเขาได้ ที่ยิ่งไปกว่านั้นคือตวนมู่เหยียนมีพลังจิตอันสูงส่งลึกล้ำอยู่ด้วย ถ้าบอกว่าเขาไปเข้าร่างคนอื่นยังน่าเชื่อกว่า เรื่องมีคนมาเข้าร่างเขา…กวนย่าหนิงคิดอย่างไรก็รู้สึกว่าไม่น่าเชื่อทั้งนั้น!
เขาจ้องมองยานรบลำนั้น อยากมุดเข้าไปดูใจจะขาด อยากดูว่าท่านจอมพลที่อยู่ข้างในเป็นตัวจริงหรือตัวปลอม…
แขนน้อยๆ ของตี้เฮ่าก็กอดอกมองอยู่เช่นกัน ท่าทางจดจ่อมีสมาธิ
กวนย่าหนิงมองเขา ไม่ทราบเช่นกันว่าเกิดอะไรขึ้น อีกฝ่ายเป็นแค่เด็กน้อยยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมคนหนึ่งชัดๆ แต่ยามนี้พอยืนอยู่ตรงนั้นแล้ว ไม่น่าเชื่อว่าจะมีรัศมีของนายทัพผู้เด็ดเดี่ยวมั่นคง บนร่างแฝงอำนาจอย่างหนึ่งเอาไว้รางๆ ทำให้คนไม่กล้าล่วงเกิน
“พวกเรา…อยู่ที่นี่เพื่ออะไร?” กวนย่าหนิงอดไม่อยู่จึงเอ่ยถามอีกครั้ง
“รอ” ตี้เฮ่าตอบเพียงคำเดียว
รออะไรล่ะ?
กวนย่าหนิงไม่กล้าถามต่อแล้ว ตี้เฮ่าก็ไม่ได้อธิบายต่อเช่นกัน
….
และภายในยานหลัก
ฟั่นเชียนซื่อหรี่ตาลงนิดๆ!
เขายิงปืนใหญ่ลูกนั้นออกไปแม่นยำยิ่ง หลังจากพุ่งออกไปแล้ว ยานรบลำนั้นของกวนย่าหนิงก็อันตรธานหายไปเลย
ว่ากันตามเหตุผลแล้ว ถ้าโดนปืนใหญ่ระเบิด ยานลำนั้นจะกลายเป็นเถ้าธุลีไปทันทีเลยจริงๆ หายไปเลย
เขาตรวจดูเครื่องจับตำแหน่งอีกครั้ง จับตำแหน่งของอีกฝ่ายไม่ได้แล้ว
แต่ฟั่นเชียนซื่อรู้สึกอยู่เสมอว่าเรื่องราวไม่ได้ง่ายดายขนาดนั้น ยานลำนั้นของอีกฝ่ายหายไปง่ายเกินไป! เขานึกว่าจะได้เห็นอีกฝ่ายถูกกระสุนปืนใหญ่ไล่ล่าเหมือนหมาป่าไล่กวดสุกรก่อน!
กลับคาดไม่ถึงเลย…
เขาเปิดโหมดค้นหาด้วยระบบอินฟราเรดขึ้นมา ค้นหาภายในรัศมีหลายร้อยลี้ ยังคงหาร่องรอยของอีกฝ่ายไม่พบเลยสักนิด
หรือว่าจะถูกระเบิดวอดไปแล้วจริงๆ?
จู่ๆ ฟั่นเชียนซื่อก็สำนึกเสียใจขึ้นอยู่บ้าง ถ้ารู้แบบนี้แต่แรก เขาควรจะติดต่อหากวนย่าหนิงก่อนสักหน่อย ดูลาดเลาสถานการณ์
เขายืนอยู่ตรงนั้น ควบคุมทุกสิ่งอย่างเงียบงัน
และด้านหลังของเขา อูอู๋เหยียนนั่งทรุดอยู่บนเก้าอี้เหงื่อนองเต็มหน้าผากแล้ว ท้องของนางพองเหมือนลูกโป่ง พองตัวขึ้นมาทีละชุ่นๆ ทำให้ผิวหน้าท้องของนางเจ็บปวดไปหมดแล้ว! แถมด้านในก็ราวกับขังมังกรเป็นๆ ตัวหนึ่งไว้ กำลังปั่นป่วนดิ้นพล่านก่อกวนมหาสมุทรอยู่ ทำให้หน้าท้องของนางไหวกระเพื่อมดั่งระลอกคลื่นซัดโถม
เจ็บ!
เสมือนมีบางสิ่งกำลังโยกไกวอวัยวะภายในของนางอยู่ ทำให้นางเจ็บปวดเหลือคณา หยาดเหงื่อเย็นเฉียบไหลย้อย
กู้ซีจิ่วก็ขมวดคิ้วอยู่ด้านข้าง เริ่มแรกเธอหลงนึกว่าอูอู๋เหยียนกำลังจะแท้งแล้ว แต่พอเห็นหน้าท้องของนางขยายใหญ่ขึ้นก็คล้ายจะไม่ใช่แล้ว…
ราวกับเด็กที่อยู่ข้างในถูกเร่งรัดให้เติบโตขึ้น!
โตเร็วเกินไปแล้ว!
สุรานั้นคืออะไรกันแน่?!
กู้ซีจิ่วจับข้อมือของอูอู๋เหยียนไว้ ตรวจชีพจรให้นาง พบว่าชีพจรของนางเต้นถี่รัวประหนึ่งบ้าคลั่งไปแล้ว ไม่คล้ายมนุษย์ปกติเลย!
แถมในชีพจรของนางเหมือนจะมีแรงดึงดูดอย่างหนึ่งอยู่ นิ้วของกู้ซีจิ่วเพิ่งแตะลงไป ก็ถูกดูดดึงอย่างรุนแรง ความรู้สึกนั้นเสมือนด้านในมีมือน้อยๆ ข้างหนึ่งกำลังฉุดกระชากทุกอย่างที่สัมผัสสิ่งที่อยู่ด้านในนี้…
————————————————————————————-
บทที่ 2708 ทอดทิ้ง 3
โชคดีที่กู้ซีจิ่วตอบสนองว่องไว ชักมือกลับดุจสายฟ้าแลบ ต่อให้เป็นเช่นนี้ เธอก็ยังรู้สึกว่านิ้วชี้ร้อนลวก จึงยกขึ้นมองแวบหนึ่ง ปลายนิ้วชี้มีไอดำหมุนวนอยู่จางๆ ไอดำนั้นลอยม้วนเป็นรูปหัวกะโหลก คล้ายว่าจะแสยะปากยิ้มให้เธอด้วย!
เส้นขนบนร่างกู้ซีจิ่วพลันลุกชันขึ้นมา เธอรีบกระดิกนิ้วร่ายอาคม โคจรพลังวิญญาณ ไอดำบนนิ้วสลายหายไปทันที นิ้วเธอกลับมาขาวกระจ่างดังเดิม
สถานการณ์ประหลาดเช่นนี้กู้ซีจิ่วก็เพิ่งเคยพบเป็นครั้งแรก เธอมุ่นคิ้ว ไม่กล้าผลีผลามลงมือชั่วขณะ
‘ตึง!’ อูอู๋เหยียนดิ้นรนรุนแรงเกินไป ทรุดลงบนพื้นแล้ว สีหน้านางซีดเขียวแล้ว ท้องที่ขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ทำให้นางทุกข์ทรมาน
แต่นางฝืนอดทนไม่โคจรอาคมย้ายวิญญาณออกจากร่าง
หากว่านางละสังขาร เด็กในท้องก็จะรักษาไว้ไม่ได้แล้ว นางยังหักใจไม่ลงอยู่บ้าง…
และความเคลื่อนไหวด้านหลังเหล่านี้ไม่อาจทำให้ชายที่อยู่หน้าแท่นควบคุมหันกลับมาได้เลย อูอู๋เหยียนสั่นเทิ้มไปทั้งร่างแล้ว
“สุรานั้น…คืออะไรกันแน่เจ้าคะ?” นางเอ่ยถามด้วยเสียงระโหย
“ทำให้ทารกในครรภ์เจ้าคลอดก่อนกำหนด” ในที่สุดฟั่นเชียนซื่อก็หันกลับมาแล้ว มองนางแวบหนึ่ง น้ำเสียงราบเรียบ
อูอู๋เหยียนลูบหน้าท้องตนด้วยมือที่สั่นเทา นางไม่เคยคลอดลูก ไม่รู้เลยว่าการคลอดลูกต้องเจ็บปวดขนาดนี้หรือไม่
แต่ถ้าหากว่านางกำลังจะคลอดลูกจริงๆ นางก็จะอดทนไว้ นางอยากพบเด็กคนนี้มากจริงๆ…
“เด็กคนนี้ผิดปกติ!” กู้ซีจิ่วเอ่ยเสียงเข้ม สายตาร่อนลงบนหน้าท้องของอูอู๋เหยียน
จุดนั้นมีไอหมอกเจ็ดสีกระเพื่อมวนเวียนอยู่รอบตัวนาง เป็นสีสันที่เห็นได้ชัดว่าสดใสยิ่งนัก ทว่ามอบความรู้สึกมืดมนอึมครึมอย่างหนึ่งแก่ผู้คน ทำให้คนหนาวยะเยือกไปทั้งร่าง
นั่นคือไอมาร! ไอมารที่เข้มข้นจนไม่อาจสลายได้!
ลูกของหลานไว่หูจะมีไอมารได้อย่างไร? ในท้องของอูอู๋เหยียนคืออะไรกันแน่?!
อูอู๋เหยียนเจ็บปวดแทบเป็นแทบตายแล้ว นางมองไม่เห็นไอมารเจ็ดสีนั้น เพียงเอ่ยถามออกไปตามสัญชาตญาณ “อะไร…ผิดปกติยังไง?”
“ในท้องของเจ้าไม่คล้ายว่าจะใช่ทารก!”
กู้ซีจิ่วงอนิ้วเล็กน้อย พลันดีดไปทางหน้าท้องของอูอู๋เหยียน แสงรุ้งสายหนึ่งพุ่งเข้าไป ทว่ายามที่กำลังจะกระทบครรภ์นั้น ได้ถูกไอมารเจ็ดสีสกัดขวางไว้ จากนั้นก็ดีดสะท้อนกลับมา!
โชคดีที่กู้ซีจิ่วหลบหลีกว่องไว แสงรุ้งที่ถูกดีดสะท้อนกลับมาสายนั้นจึงกระทบเข้ากับเคาน์เตอร์ตัวหนึ่งด้านหลังเธอ เคาน์เตอร์แหลกเป็นจุณในทันใด
สิ่งนี้ร้ายกาจถึงเพียงนี้เชียว?!
กู้ซีจิ่วสัมผัสถึงอันตรายมหันต์ได้ตามสัญชาตญาณ เธอไม่ทนต่อไปแล้ว ดีดนิ้วอย่างต่อเนื่อง แสงรุ้งสายแล้วสายเล่าพุ่งออกไป…
แต่ไม่ว่าเธอจะใช้อาคมขจัดมารอันใด แสงรุ้งเหล่านั้นล้วนถูกไอมารดีดสะท้อนกลับมาทั้งสิ้น เครื่องเรือนเหล่านั้นที่อยู่ภายในห้องโดยสารได้รับเคราะห์ ถูกแสงรุ้งที่ลอยละลิ่วโจมตีจนแหลกเป็นผุยผง…
การโจมตีอย่างต่อเนื่องของกู้ซีจิ่วทำอันตรายท้องของอูอู๋เหยียนไม่ได้เลยสักนิด กลับทำให้ไอมารเจ็ดสีนั้นหนาแน่นขึ้นเรื่อยๆ สุดท้ายไอมารนั้นก็แปรสภาพเป็นใบหน้าทารกสีแดงฉานดวงหนึ่ง
หน้าตาของทารกคนนั้นดูยิ้มแย้ม ทว่าดวงตากลับเฉียบคมส่องประกายยะเยือก ดุร้ายเหมือนหมาป่า
ในที่สุดอูอู๋เหยียนก็สังเกตเห็นแล้วว่าครรภ์ของตนผิดปกติ นางก็มองเห็นไอมารหน้าทารกนั้นเช่นกัน ทารกคนนั้นยิ้มให้นาง ยามที่สบตากัน เด็กคนนั้นยังแสยะปากด้วย อูอู๋เหยียนมองเห็นฟันที่แหลมคมราวกับเข็มในปากของทารกคนนั้นอย่างชัดเจน! นี่ทำให้นางขนลุกเกรียว
นี่มันตัวประหลาดอันใด?!
อูอู๋เหยียนไม่สนใจอะไรอีกแล้ว หลับตาลง เริ่มร่ายอาคมละสังขาร…
อาคมละสังขารของนางได้ผลทันใจเสมอมา คิดจะออกก็ออกได้เลย แถมไม่เคยล้มเหลวเลยด้วย แต่หนนี้นางเตะถูกแผ่นเหล็กเข้าแล้ว นางพยายามอยู่พักใหญ่ ดวงวิญญาณก็ยังคงถูกกักไว้ในสังขารนี้…
————————————————————————————-
[1] ร่วมสาบานในสวนท้อ ซึ่งเป็นการกล่าวร่วมสัตย์สาบานตนเป็นพี่น้องร่วมสายเลือดระหว่างเล่าปี่ กวนอูและเตียวหุย