ผู้หญิงร่างเล็กคนนั้นสวมชุดเกราะสีเงิน พื้นใต้เท้าของนางนองไปด้วยเลือด สีเงินและสีแดงยิ่งตัดกันเป็นพิเศษเมื่ออยู่ใต้แสงแดดเจิดจ้า เมื่อพวกเฉียวฉู่เห็นภาพเงาที่คุ้นเคย ตัวของพวกเขาก็เริ่มสั่นอย่างควบคุมไม่ได้
“เสี่ยว……เสี่ยวเสีย……” ริมฝีปากของเฉียวฉู่สั่นระริก ดวงตาเบิกกว้างจ้องมองไปยังร่างเล็กที่ยืนอยู่กลางทะเลเลือด
ห้าปี วันคืนผ่านไปมากกว่า 1,800 วัน แต่ร่างนี้ก็ไม่เคยหายไปจากความทรงจำของพวกเขาเลย พวกเขาจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าได้เห็นนางในฝันกี่ครั้ง หลังจากค้นหามาหลายปี ไม่คิดเลยว่าพวกเขาจะได้เจอนางวันนี้จริงๆ……
นางยังมีดวงตาที่เย็นชา ยังมีร่างที่ผอมบาง ยังคงเข้มแข็งและไม่ยอมอ่อนข้อ ทุกอย่างช่างเหมือนกับความฝันของพวกเขา
ความแตกต่างเพียงอย่างเดียวก็คือ……สีหน้าของนางเย็นชาขึ้นมาก เหมือนตอนที่เฉียวฉู่เจอนางเป็นครั้งแรก นางเย็นชาไร้ความรู้สึก ไม่เหมือนคนเลย
“เสี่ยวเสีย……เจ้าใช่ไหม? เจ้ากลับมาแล้ว……เจ้า……กลับมาแล้วจริงๆ……” เฉียวฉู่ตาแดงและอดตัวสั่นไม่ได้ เสียงของเขานุ่มนวลมาก นุ่มนวลเหมือนกลัวว่าเสียงของเขาจะทำให้นางกลัวและทำให้นางหายไปจากสายตาของเขาอีกครั้ง
จวินอู๋เสียยืนนิ่งอยู่กับที่ เมื่อสายตาของนางเห็นร่างที่คุ้นเคย นางก็ตะลึงงันไปครู่หนึ่ง
นางคิดไม่ถึงว่าจะได้เจอกับพวกเขาในเวลาเช่นนี้
“เสี่ยวเสีย หลายปีมานี้……เจ้าสบายดีรึเปล่า? พวกเรา……คิดถึงเจ้ามากเลย……” เฉียวฉู่เสียงสั่น ไม่สนเลือดเนื้อเหนียวเหนอะหนะใต้เท้า เขาเดินเข้าไปหาจวินอู๋เสียทีละก้าว ในสายตาเขาไม่มีคนอื่นอีกแล้ว
จวินอู๋เสียยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ทำได้เพียงมองเขาเดินเข้ามาหา “ข้ามันโง่จริงๆ……เจ้าไม่สบายแน่ๆอยู่แล้ว ใช่ไหม? ห้าปีแล้ว……เจ้าต้องทุกข์ทรมานมากแน่……” เฉียวฉู่เดินเข้าไปหานางอย่างช้าๆ ระยะทางสั้นๆแต่เขากลับรู้สึกว่ามันใช้เวลานานเหลือเกิน เมื่อเขาไปถึงนาง เขามองใบหน้าที่คุ้นเคยตรงหน้า ดวงตาทั้งสองของเขาแดงก่ำและยังมีประกายในดวงตาอย่างที่เขาเองก็ไม่รู้ตัว
“ไม่ต้องกลัว พวกเรามาแล้ว พวกเรามารับเจ้าแล้ว กลับบ้านกับพวกเรานะ” เสียงของเฉียวฉู่สั่นมากขึ้น เขาอยากเอื้อมมือไปกอดเพื่อนของเขาที่หายไปนาน แต่พอยกมือขึ้น ยังไม่ทันได้แตะตัวนาง เขาก็ยืนนิ่งค้าง เฉียวฉู่พยายามระงับความรู้สึกในอกที่กำลังจะระเบิดออกมา แต่แล้วเขาก็ทรุดตัวลงร้องไห้บนพื้นอย่างหมดหนทาง
“ขอโทษ……ขอโทษ……เป็นเพราะพวกเราไม่เอาไหน……ห้าปีก่อนพวกเราไปไม่ทัน ทำให้เจ้าต้องทนทุกข์เช่นนี้ ทั้งหมดเป็นความผิดของพวกเรา……เจ้าอย่า……เจ้าอย่าไม่สนใจเราเลย……” เฉียวฉู่คุกเข่าร้องไห้บนพื้นเหมือนเด็ก ตลอดห้าปีที่ผ่านมา พวกเขาฝันถึงการต่อสู้ที่พวกเขาไม่ได้เข้าร่วมนับครั้งไม่ถ้วน ฝันว่าจวินอู๋เสียตกอยู่ภายใต้ความสิ้นหวังและหมดหนทาง ฝันว่านางต้องเจ็บปวดอยู่เพียงลำพังในช่วงเวลาที่ยากลำบากที่สุด
ในช่วงห้าปีที่ผ่านมา พวกเขาฝึกฝนอย่างต่อเนื่อง หวังว่าโศกนาฏกรรมเช่นนี้จะไม่เกิดขึ้นอีก พวกเขาเฝ้าตามหาอย่างขมขื่น แต่เมื่อได้เจอนางจริงๆ พวกเขาก็พบว่าตนเองไม่มีหน้าจะเผชิญหน้ากับนาง