หลายปีแห่งความกังวลผ่านไป แต่เมื่อได้พบกัน มันกลับเป็นความรู้สึกผิดอย่างไร้ที่สิ้นสุด เหมือนกับเมื่อห้าปีก่อน พวกเขายืนกรานที่จะโทษตัวเองมาตลอดในเรื่องของจวินอู๋เสีย
พวกเขาพูดว่าจะอยู่และตายไปด้วยกัน แต่ในเวลาที่จวินอู๋เสียต้องการพวกเขามากที่สุด พวกเขากลับอยู่ไกลสุดขอบฟ้า
เสียงร้องไห้ของเฉียวฉู่ดังก้องไปทั่วเมืองที่เงียบสงัด กวาดเอาความกลัวที่มากับความตายออกไป เหลือทิ้งไว้เพียงความเศร้าเปล่าเปลี่ยวและความไม่สบายใจ
เฟยเหยียนและคนอื่นๆยืนอยู่ที่ประตูเมือง พวกเขาไม่กล้าขยับ และไม่สามารถขยับได้ พวกเขาไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้ากับจวินอู๋เสียอย่างไรดี จะเผชิญกับความรู้สึกผิดที่สะสมอยู่ในใจมาตลอดห้าปีได้อย่างไร พวกเขาทำได้แค่กำหมัดและก้มหน้าลง ไม่กล้าสบตากับนาง พวกเขารู้สึกสับสนวุ่นวายใจและรู้สึกเหมือนหัวใจกำลังถูกฉีกกระชาก
ตลอดห้าปีที่ผ่านมา พวกเขาคิดเรื่องนี้หลายครั้ง ถ้าพวกเขาอยู่ที่นั่นด้วย ถ้าพวกเขาไม่ได้ออกจากอาณาจักรกลาง พวกเขาก็คงได้อยู่กับนางในสถานการณ์ที่เจ็บปวดและสิ้นหวังที่สุด
จวินอู๋เสียช่วยพวกเขาแก้แค้นศัตรู แต่พวกเขา……ทิ้งนางไว้เพียงลำพัง นางต้องแบกรับทุกอย่างด้วยตัวเองคนเดียว การเสียสละของเหรินหวง การตายที่น่าเศร้าของเยี่ยนปู้กุย และการจากไปของจวินอู๋เหยา……แต่ละเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นเหมือนใบมีดคมแทงหัวใจของพวกเขา แค่ฟังพวกเขาก็รู้สึกรับไม่ได้แล้ว พวกเขาไม่กล้าคิดเลยว่าจวินอู๋เสียที่เจอกับเรื่องทุกอย่างนี้ด้วยตัวเอง นางจะทนรับเรื่องโหดร้ายนี้ได้อย่างไร
จวินอู๋เสียยืนมองเฉียวฉู่ร้องไห้อยู่บนพื้น ทั้งหมดที่นางได้ยินคือเสียงพร่ำขอโทษและเสียใจของเฉียวฉู่
ดวงตาเย็นชาของนางสั่นไหวเล็กน้อยนางเหลือบสายตาขึ้นมองพวกเฟยเหยียนที่ยืนอยู่ตรงประตูเมือง พวกเขาคือสหายที่ต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่กับนางมาหลายปี เป็นสหายที่นางทิ้งมาในช่วงห้าปีที่ผ่านมา……
พวกเขามาแล้ว
พวกเขาบอกว่าพวกเขามารับนางกลับบ้าน
กลับบ้าน……
แววตาของจวินอู๋เสียสั่นไหวเล็กน้อย นางลดสายตาลงทันทีพร้อมกับสูดหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นก็หันหลังกลับ
“กลับกัน” เสียงของจวินอู๋เสียเย็นชาจนทำให้ผู้คนสั่นสะท้าน คำพูดนั้นนางพูดกับกองทัพราตรี
เย่ฉาตกตะลึง เขาคิดว่าการมาของพวกเฉียวฉู่อาจจะช่วยเปิดใจจวินอู๋เสียได้ ไม่คิดเลยว่า……จวินอู๋เสียยังคงเลือกที่จะจากไป
“คุณหนู……” เย่ฉาทนไม่ไหวอีกต่อไป เสียงร้องไห้ของเฉียวฉู่ทำให้เขาปวดใจและเศร้าใจ เขาไม่เชื่อว่าจวินอู๋เสียจะไม่รู้สึกรู้สาอะไรจริงๆ
“ข้าบอกให้กลับ……” เสียงของจวินอู๋เสียเย็นชา แต่ก่อนที่จะพูดจบ นางก็นิ่งค้างไป
เฉียวฉู่ที่คุกเข่าอยู่ข้างหลังนางเอื้อมมือออกมาและจับมือนางเอาไว้
จวินอู๋เสียยืนตัวแข็งราวกับถูกฟ้าผ่า
“อย่าไป……อย่าไปเลยนะ……เราผิดไปแล้ว……อย่า……อย่าทิ้งเราไปเลย……พวกเราตามหาเจ้าอยู่นาน……นาน……นานมากจริงๆ” เฉียวฉู่เห็นว่าจวินอู๋เสียตั้งใจจะไปจริงๆ เขาก็ไม่สนความรู้สึกผิดอะไรแล้ว และคว้ามือนางเอาไว้
พวกเขาย้อนเวลากลับไปในปีนั้นไม่ได้ เมื่อพบกันในวันนี้ พวกเขาก็ได้รู้ว่าจวินอู๋เสียตั้งใจที่จะต่อสู้กับอาณาจักรบน พวกเขาจะปล่อยให้นางเผชิญหน้ากับศัตรูที่ทรงพลังและอันตรายตามลำพังได้อย่างไร? พวกเขาจะนิ่งดูดายและปล่อยให้นางสู้ตัวคนเดียวได้อย่างไร? “ปล่อย” จวินอู๋เสียไม่หันกลับมามอง เสียงของนางเย็นชาราวกับว่านางไม่รู้จักเฉียวฉู่
แต่เฉียวฉู่ก็ดื้อรั้นเหลือเกิน เขาไม่ยอมปล่อยมือจากนาง
“ไม่ปล่อย! ข้าไม่ปล่อย! ยังไงก็ไม่ปล่อยเด็ดขาด! ครั้งนี้ต่อให้เจ้าฆ่าข้า ข้าก็จะไม่ปล่อย! ถ้าเจ้าอยากไป เจ้าก็ต้องฆ่าข้าก่อน!!”