เฉินโม่มองสวีจื่อหาว และรู้สึกตะลึงเล็กน้อย
ถานชิวเซิงหัวเราะและกล่าวว่า “เป็นไง นึกไม่ถึงว่าเธอจะกลับมาใช่ไหม?”
เฉินโม่ยิ้มอย่างทันที มองพวกเขาสองคนแล้วกล่าวว่า “กลับมา แต่แล้วไงล่ะ? ต้นหลิวไม่อยู่ ต้นปอปลาร์เหี่ยวเฉา มันไม่ใช่วันเก่าอีกต่อไปแล้ว!”
“จุ๊ ๆ ๆ ทำไมฉันถึงได้กลิ่นเปรี้ยว!” ถานชิวเซิงพูดด้วยความโอเวอร์
ส่วนสวีจื่อหาวก็ให้ความร่วมมือ เขาสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ พยักหน้าอย่างจริงจังและกล่าวว่า “เปรี้ยว เปรี้ยวจริง ๆ เปรี้ยวจนฉันเสียวฟัน!”
เฉินโม่มองเพื่อนสองคนนี้ด้วยสายตาดุดัน และกล่าวว่า “พวกนายสองคนไม่ต้องมาพูดจาประชดฉันอีก บอกมาสิว่าการที่พวกนายมาหาฉันนั้นคิดจะทำอะไร?”
ถานชิวเซิงหัวเราะและกล่าวว่า “แล้วยังจะสามารถทำอะไรได้อีก? หลังจากหูหยางหยู่กลับมา ถามหานายเป็นคนแรก และแน่นอนว่าการที่พวกเรามาที่นี่ ก็เพื่อที่จะพานายไปหาเธอ เพื่อเอาความดีความชอบไง!”
“มันเป็นเรื่องสมัยเด็ก จะพูดถึงอีกทำไม” ความคิดถึงปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเฉินโม่
สาวสวยดวงตาสดใส สวมชุดนักเรียนสีน้ำเงินขาว หลังจากเวลาผ่านไปนาน ภาพของเธอก็ปรากฏอยู่ในสมองของเฉินโม่อีกครั้ง
แต่กล่าวตามตรง ระหว่างเฉินโม่และหูหยางหยู่นั้นไม่มีอะไรจริง ๆ หากยืนกรานที่จะกำหนดความสัมพันธ์ในอดีตระหว่างพวกเขา อย่างมากที่สุด อาจถือได้ว่าเป็นความรู้สึกที่คลุมเครือระหว่างผู้ชายและผู้หญิง ตอนที่เพิ่งเข้าสู่วัยรุ่น
วันเก่า ๆ เป็นภาพที่สวยงาม เช่นเดียวกับหนุ่มสาวที่ไร้เดียงสา!
ความรู้สึกนี้ที่แทบจะเรียกว่าความรักไม่ได้ แต่เป็นประสบการณ์ที่ยากจะลืมเลือน และเป็นความทรงจำที่ชัดเจนที่สุด
“เธอกลับมาทำไม?” เฉินโม่ถาม
ถานชิวเซิงและสวีจื่อหาวยิ้มด้วยความชั่วร้าย “ฮ่า ๆ คนบางคนที่ภายนอกจริงจัง แต่ตอนนี้เปิดเผยความลับออกมาแล้ว!”
“ความจริงแล้วมันก็ไม่มีอะไรหรอก เธอจะไปต่างประเทศแล้ว ดังนั้นเธอเลยอยากจะกลับมาสถานที่ที่เคยอยู่ อยากมาระลึกความทรงจำมั้ง!”
“และแน่นอนว่าถ้านายสามารถคว้าโอกาสนี้ไว้ได้ บางทีเธออาจจะอยู่ที่นี่ต่อเพื่อคุณ และกลายเป็นตำนานรักที่ยิ่งใหญ่!” ถานชิวเซิงกล่าวด้วยสีหน้าโอเวอร์
เฉินโม่รู้สึกหดหู่ ใช้เท้าเตะก้นของถานชิวเซิง “นายอย่าทำตัวน่าขยะแขยงแบบนี้ได้ไหม?”
ถานชิวเซิงยิ้ม แต่ไม่โกรธ และขยิบตาให้เฉินโม่ต่อ “เพื่อนรัก ฉันทำเพื่อนายน่ะ นายเข้าใจเจตนาดีของฉันผิดได้อย่างไร?”
สวีจื่อหาวกล่าวด้วยรอยยิ้ม “เอาล่ะ หยุดก่อกวนได้แล้ว พรุ่งนี้หูหยางหยู่จะจัดงานเลี้ยงที่โรงแรมแชงกรีล่า แล้วพรุ่งนี้พวกเราจะมารับนาย ไม่ว่ายังไง พวกเราก็เป็นเพื่อนนักเรียน เธอมาอำลาพวกเราก่อนที่จะไปต่างประเทศ พวกเราควรจะให้เกียรติเธอใช่ไหม?”
“สรุปตามนี้ พรุ่งนี้พวกเราจะมารับนาย!” สวีจื่อหาวทำสัญญาลักษณ์มือคำว่า OK กับเฉินโม่
เฉินโม่พยักหน้า “โอเค พรุ่งนี้มารับฉัน!”
“โอเค!”
ขณะที่กำลังเดินออกมาจากบ้านเฉินโม่ ถานชิวเซิงยังคงขยิบตาให้เฉินโม่ แล้วเฉินโม่ก็โบกกำปั้นใส่เขา ถานชิวเซิงหัวเราะแล้วเดินจากไป
หลังจากพวกเขาสองคนจากไปแล้ว เฉินโม่ไม่รู้ว่าควรจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี แต่เมื่อนึกถึงหูหยางหยู่แล้ว มีความคิดถึงอยู่ในดวงตาของเฉินโม่
มีคนบอกว่าวัยหนุ่มสาว ก็คือในอนาคตเมื่อมองย้อนกลับไป เรื่องราวที่เคยทำนั้นก็จะกลายเป็นเรื่องตลก
แต่มันเป็นเรื่องตลกที่ทำให้คนอดไม่ได้ที่จะยิ้มทุกครั้งที่นึกถึงมัน เป็นความทรงจำที่ฝังลึกที่สุด ถึงแม้ว่าเวลาจะผ่านไปนาน แต่ก็ยากที่จะลืมเลือน
ทุกครั้งที่คิดถึงมัน ยังพูดกับตนเองว่า ตอนนั้นตนเองโง่จริง ๆ
อย่างไรก็ตาม ถ้าเขากลับไปที่จุดเดิม บางทีเขาอาจจะทำแบบนั้นโดยไม่ลังเล
หูหยางหยู่และเฉินโม่พบกันท่ามกลางสายฝน ตอนนั้น ต้นหลิวพลิ้วไหว ทิวทัศน์ในฤดูใบไม้ผลิสวยงาม เธอล้มอยู่บนพื้น ชุดนักเรียนสีขาวของเธอเปื้อนน้ำโคลน