ขณะที่ซูจิ่นซีกำลังครุ่นคิด บุรุษในชุดลายใบไผ่สีเขียวกับราชาเฮยซาหู่ก็ต่อสู้กันอีกครั้ง
ลูกน้องของบุรุษผู้นั้นและลูกสมุนของราชาเฮยซาหู่ก็เข้าปะทะกันเช่นกัน
นี่เป็นการต่อสู้นองเลือดฉากหนึ่ง อย่างไรก็ตาม เห็นได้ชัดว่าลูกน้องของบุรุษผู้นั้นไม่ใช่คู่ต่อสู้ของผู้ที่มาจากแดนปีศาจ
นอกจากนั้น บุรุษผู้นั้นยังเสียแรงไปมากเมื่อรับมือกับราชาเฮยซาหู่
“ฮ่า ฮ่า เจ้าหนุ่มหน้ามน ข้าจะให้โอกาสเจ้าอีกครั้ง มอบดินแดนลึกลับเสวียนคงมาให้ข้าเดี๋ยวนี้ แล้วข้าจะไว้ชีวิตเจ้า”
“หึ ท่านพูดสิ่งใด ข้าฟังไม่รู้เรื่อง ดินแดนลึกลับเสวียนคง ดินแดนจริงเสวียนคงอันใด ข้าไม่เคยได้ยินมาก่อน”
“เฮ้ เจ้าหนุ่มหน้ามน เจ้าไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา วันนี้ข้าจะให้เจ้าเห็นถึงพลังอันร้ายกาจของสัตว์ร้ายจากแดนปีศาจ”
ราชาเฮยซาหู่พูดพลางโบกมือ ทันใดนั้นก็มีแสงสว่างจ้าปรากฏขึ้นบนฝ่ามือของเขา แสงนั้นสว่างมากขึ้นเรื่อยๆ จนกระจายไปทั่ว
อสูรครึ่งมนุษย์ที่อยู่ด้านหลังแปลงร่างกลายเป็นสัตว์ร้าย มีทั้งเสือ สิงโต เสือดาว หมาป่า ทุกตัวต่างกระโจนเข้าไปหาบุรุษที่สวมเสื้อลายใบไผ่สีเขียว
คนที่อยู่ด้านหลังชายผู้นั้นรีบเข้ามาปกป้องพร้อมอาวุธครบมือ ทว่าเหล่าสัตว์ร้ายดุร้ายยิ่งนัก แม้วรยุทธ์ของพวกเขาจะไม่สูงส่ง แต่พวกเขาไม่มีทางสู้สัตว์ร้ายจากแดนปีศาจได้เลย
ราชาเฮยซาหู่ยืนอยู่บนกิ่งไม้สูง สองมือกอดอก พลางมองดูการต่อสู้อันแสนดุเดือดด้านล่างด้วยท่าทางผ่อนคลาย
“ฮ่า ฮ่า เจ้าหนุ่มหน้ามน ขอร้องข้าสิ! หากเจ้าขอร้องข้า ข้าจะปล่อยพวกเจ้าไป ขอร้องข้าตอนนี้ยังทันเวลา”
ชายผู้นั้นได้รับบาดเจ็บหลายจุด ร่างของเขาเต็มไปด้วยเลือด ทว่ายังถือกระบี่ต่อสู้กับสิงโตดุร้าย แววตาเปี่ยมไปด้วยความอาฆาตและไอสังหารรุนแรง
“หึ เจ้าหรือ… เจ้าคู่ควรให้ข้าขอร้องอ้อนวอนหรือ? ถุย เจ้าไม่คู่ควร! ”
ทันทีที่สิ้นเสียงพูด จู่ๆ หมาป่าตัวหนึ่งก็กระโจนเข้ามากัดแขนของเขา บุรุษผู้นั้นไร้เรี่ยวแรงตอบโต้ เขาถูกหมาป่าลากไปบนพื้นหลายเมตร ดูท่าแขนของเขาคงถูกหมาป่าตัวนั้นกัดขาดแน่นอน
ราชาเฮยซาหู่มองด้วยความตื่นเต้นอย่างมาก “ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ดื้อรั้นแล้วมีประโยชน์อันใด? ดื้อรั้นแล้วสามารถอยู่รอดได้หรือ? ดื้อรั้นแล้ว… สามารถช่วยพวกไร้ประโยชน์ของเจ้าได้หรือ? ”
“เจ้าคนแซ่ฉู่ ข้าขอพูดอีกครั้ง มอบดินแดนลึกลับเสวียนคงให้ข้า เจ้ารู้ดีว่าวันนี้เจ้าต้องตายด้วยน้ำมือของข้าแน่นอน ไม่เช่นนั้น… ฮ่าฮ่า ข้าจะบุกหุบเขาหลูเหว่ยของเจ้า”
“หึ! ”
แม้บุรุษผู้นั้นจะได้รับบาดเจ็บสาหัส ทว่าแววตายังเฉียบคมอย่างมาก และไม่ยอมอ่อนข้อแม้แต่น้อย
“เจ้าน่ะหรือต้องการค้นหาหุบเขาหลูเหว่ย… ต่อให้บรรพบุรุษของเจ้ามาก็หาไม่พบ! ”
ราชาเฮยซาหู่เดือดดาลสุดขีด และสั่งการสัตว์ร้ายอย่างบ้าคลั่ง “ไป… กัด… พวกมันให้ตาย… ฆ่าพวกมันให้หมด”
ทันใดนั้น สัตว์ร้ายทั้งหมดก็พุ่งเข้าหาบุรุษผู้นั้นอย่างบ้าคลั่ง แม้แต่คนที่แปลงร่างเป็นสัตว์ไม่ได้ก็ฟันกระบี่ยาวในมืออย่างดุเดือด
เมื่อเห็นฉากนี้ ซูจิ่นซีก็หวนนึกถึงเหตุการณ์ที่นางและอวิ๋นจิ่นตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ ตอนที่อยู่ในโลกเขตแดน พวกเขาก็ถูกไล่ล่าและสังหารโดยคนของโลกเขตแดนเช่นกัน
เพื่อช่วยนางให้รอดพ้นจากโลกเขตแดน อวิ๋นจิ่นแทบเอาชีวิตไม่รอดอยู่ในเขตเวทมนตร์ม่านจันทรา
ซูจิ่นซีขมวดคิ้วเล็กน้อยและเรียกสัตว์เทพกิเลนออกมาจากอาคมกำไลปี่อั้นอย่างไม่ลังเล
ทันทีที่สัตว์เทพกิเลนออกมา จิ้งจอกน้อยแสนน่ารักก็ออกมาจากอาคมกำไลปี่อั้นด้วย เมื่อลงมาบนพื้น สัตว์เทพทั้งสองก็กลายร่างเป็นร่างเดิมของมัน
สัตว์ร้ายแดนปีศาจจำนวนมากเคยเผชิญหน้ากับสัตว์เทพกิเลนและจิ้งจอกน้อยตอนที่อยู่ในโลกเขตแดนแล้ว ทันทีที่เห็นสัตว์เทพกิเลนและจิ้งจอกน้อยปรากฏตัวขึ้น พวกมันต่างหยุดชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะถอยกลับอย่างเชื่องช้า
เมื่อราชาเฮยซาหู่เห็นเช่นนี้ สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย และขมวดคิ้วมองไปทางซูจิ่นซี
“เป็นเจ้านั่นเอง! ”
ราชาเฮยซาหู่ไม่คิดว่าจะได้พบซูจิ่นซีที่นี่
“ราชาเฮยซาหู่ พวกเราพบกันอีกแล้ว! ”
ซูจิ่นซีมีท่าทางเคร่งขรึม ดวงตาที่สดใสเต็มไปด้วยไอสังหาร นางค่อยๆ ชักกระบี่เฟิ่งอวี่ออกมา
เมื่อราชาเฮยซาหู่เห็นกระบี่เฟิ่งอวี่ในมือของซูจิ่นซี ดวงตาของเขาพลันทอประกายเล็กน้อย ทว่าไม่นาน สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นยินดีและดุร้าย
“ฮ่า ฮ่า สตรีร้ายกาจ ทางไปสวรรค์มีไม่ไป นรกไม่มีประตูกลับบุกเข้ามา วันนี้เจ้ารนหาที่ตาย โทษข้าไม่ได้! ”
ทันทีที่สิ้นเสียงพูดของราชาเฮยซาหู่ แสงสว่างวาบสีขาวก็ปรากฏขึ้น ราชาเฮยซาหู่ตอบสนองอย่างรวดเร็วและหลบได้ทันเวลา ทว่าเขายังช้าไปก้าวหนึ่ง มุมปากของเขาจึงมีเลือดไหลซึมออกมา
เป็นเยี่ยโยวเหยาที่ฟาดกระบี่ไปทางราชาเฮยซาหู่
โชคดีที่เขาตอบสนองไวและหลบได้ทันเวลา ไม่เช่นนั้นการโจมตีเมื่อครู่ เขาอาจต้องตายภายใต้คมกระบี่เสวียนหยวนของเยี่ยโยวเหยาเป็นแน่
ราชาเฮยซาหู่หมุนกลิ้งไปบนพื้นเพื่อหลบคมกระบี่ของเยี่ยโยวเหยา ก่อนจะยกนิ้วปาดที่มุมปากแผ่วเบา เมื่อเห็นเลือดที่นิ้วจึงหรี่ตาลง และมองไปที่เยี่ยโยวเหยาด้วยท่าทีดุดัน
“เจ้าหนุ่มน้อย เจ้าเป็นผู้ใดกันแน่? ”
อย่างไรเสีย มีคนไม่มากนักที่สามารถทำร้ายราชาเฮยซาหู่ได้
ทว่าผู้ที่กล้ากล่าววาจาให้ร้ายสตรีผู้เป็นที่รักของโยวอ๋อง ต่อหน้าโยวอ๋อง ในโลกนี้ก็มีไม่กี่คนเช่นกัน
เยี่ยโยวเหยาไม่ตอบคำถามของราชาเฮยซาหู่แม้แต่น้อย เขาหมุนกระบี่เสวียนหยวนในมือ และฟาดแสงสีขาวราวหิมะพุ่งตรงไปในทิศทางของราชาเฮยซาหู่
ราชาเฮยซาหู่เห็นกระบี่ในมือของเยี่ยโยวเหยา เมื่อชัดเจนแล้วว่าเป็นกระบี่เสวียนหยวนโบราณ ดวงตาของเขาพลันเบิกกว้างและถอยหลังกลับอย่างไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เห็น
ในเมื่อไม่มีทางให้หลบ ราชาเฮยซาหู่จึงยกตัวขึ้น ตามมาด้วยเสียงคำรามดัง “โฮก… ” ราชาเฮยซาหู่กลายร่างเป็นฉางปี้เหยียน [1]
แท้จริงแล้ว ร่างจริงของราชาเฮยซาหู่ไม่ใช่เสือดำ แต่เป็นฉางปี้เหยียน
ทันทีที่เขาแปลงร่างเป็นฉางปี้เหยียน เมื่อลงมาบนพื้น ร่างสูงใหญ่เท่าต้นไม้ก็ส่งเสียง ‘ฟี้ด ฟี้ด ฟี้ด’ ออกจากจมูก และจ้องเยี่ยโยวเหยาด้วยท่าทีดุดัน
ซูจิ่นซีเคยอ่านเจอในหนังสือโบราณว่า ฉางปี้เหยียนเป็นสัตว์เทวะโบราณ เมื่อเวลาผ่านไป สัตว์จำนวนมากในสมัยโบราณต่างสูญพันธุ์ สัตว์ที่ยังรอดชีวิต ส่วนใหญ่ถ้าไม่มีสายเลือดพิเศษ ก็อาจมีสาเหตุพิเศษบางอย่าง
มีบันทึกว่า มีฉางปี้เหยียนชนิดหนึ่งชื่อเถี่ยปี้เหยียน ซึ่งได้รับการเลี้ยงดูด้วยผลไม้วิเศษในป่าโบราณ แขนของมันแข็งเหมือนเหล็กสีดำ มัดกล้ามเนื้อแข็งแกร่ง ผิวหนังแข็งมาก แทบกล่าวได้ว่าอยู่ยงคงกระพัน
เมื่อครู่ เมื่อเห็นราชาเฮยซาหู่กลายร่างเป็นฉางปี้เหยียน ซูจิ่นซีแน่ใจว่าราชาเฮยซาหู่เป็นเถี่ยปี้เหยียนที่ยังหลงเหลือ และถูกบันทึกไว้ในหนังสือโบราณอย่างแน่นอน
หากเป็นเช่นนี้ เกรงว่าเหตุการณ์ในวันนี้คงยากรับมือ
ชั่วพริบตา เยี่ยโยวเหยากับราชาเฮยซาหู่ที่กลายร่างเป็นฉางปี้เหยียนก็ต่อสู้กันอีกครั้ง
กระบวนท่าก่อนหน้านี้ เห็นได้ชัดว่าราชาเฮยซาหู่ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเยี่ยโยวเหยา ทว่าตอนนี้ พวกเขากลับสู้กันได้อย่างทัดเทียม บางครั้งเยี่ยโยวเหยาก็มีจังหวะที่ยากจะหลบเลี่ยงเช่นกัน
สิ่งสำคัญที่สุดคือ เยี่ยโยวเหยากำลังถือกระบี่เสวียนหยวนซึ่งเป็นกระบี่ศักดิ์สิทธิ์โบราณ แต่เมื่อฟันไปที่ร่างของราชาเฮยซาหู่กลับปรากฏเพียงแสงจ้า ทว่าไม่มีบาดแผลแม้แต่น้อย
ซูจิ่นซีขมวดคิ้ว แม้แต่กระบี่เสวียนหยวนก็ไม่สามารถทำร้ายเถี่ยปี้เหยียนได้ ไม่ต้องพูดถึงกระบี่เฟิ่งอวี่ของนาง
ดูเหมือนว่าวันนี้ เขาได้พบคู่ต่อสู้ที่สมน้ำสมเนื้อเข้าแล้ว
……
เชิงอรรถ
[1] ฉางปี้เหยียน คือ สัตว์เทพคล้ายชะนี