เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 1086
หยางเฟิงหันมามองเย่เมิ่งเหยียนหัวเราะอย่างมั่นใจแล้วเอ่ยว่า： “ที่รัก หรือคุณไม่เชื่อมั่นในตัวผม？”
เอ่อ？
พอได้ยิน
เย่เมิ่งเหยียนก็ชะงักไปชั่วขณะ
ทว่าหลังจากได้เห็นรอยยิ้มที่เชื่อมั่นของหยางเฟิง
ไม่รู้เพราะอะไร อยู่ ๆ จิตใจของเย่เมิ่งเหยียนก็มีความเชื่อมั่นขึ้นมาในฉับพลัน
เธอพยักหน้าแล้วเอ่ยว่า： “ที่รัก ฉันเชื่อมั่นในตัวคุณ！”
จากนั้น
หยางเฟิงก็หันมามองหลันซินเอ่ยอย่างเหมือนยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม： “แม่ แม่คิดว่าตัวเองชนะจริง ๆ เหรอ？”
“หืม？เธอหมายความว่าอะไร？”
“อย่ามาทำแม่ใจเสีย！”
“ไพ่ตั้งหลายใบ มี A แค่สี่ตัว เธอจะจับได้เหรอ？”
“อย่ามาเล่นตุกติกหน่อยเลย！”
มองดูใบหน้าทะเล้นของหยางเฟิงแล้วหลันซินก็กัดฟันเอ่ยขึ้น
แต่ในใจของเธอกลับมีลางสังหรณ์ไม่ค่อยดี
หยางเฟิงไม่พูดพล่ำทำเพลงอีก หัวเราะใส่แล้วก็เปิดไพ่ของตัวเอง
ตัวเลขสีแดงสด แทงเข้าที่ดวงตาทั้งคู่ของหลันซิน
A โพธิ์แดง！
“เป็นไปไม่ได้！”
“จะเป็นไปได้ยังไง？”
พอเห็นไพ่ของหยางเฟิง หลันซินตกใจจนคางแทบจะตกลงมา！
เธอนึกไม่ถึงว่า หยางเฟิงจะจับได้ A จริง ๆ！
ไพ่หนึ่งสำหรับมี A แค่สี่ใบ ทำไมบังเอิญขนาดนั้น ถูกหยางเฟิงจับได้หนึ่งใบ？
เป็นไปไม่ได้！
เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด！
หรือดวงของหยางเฟิงจะดีขนาดนี้？
หรือเขาจะเล่นโกง？
หยางเฟิงเอ่ยอย่างทะเล้นว่า： “แม่ แม่แพ้แล้ว！หวังว่าแม่จะยอมรับว่าเดิมพันแพ้ ต่อไปห้ามไปเล่นพนันอีก！”
“หยางเฟิง ฝันไปเถอะ！”
พอได้ยิน
สีหน้าหลันซินก็แดงก่ำ หลุดปากด่ายกใหญ่ขึ้นมาทันที
“หยางเฟิง ไอ้เด็กเวร ฉันว่าเธอขี้โกงแน่！ไม่อย่างนั้นเธอจะจับได้ A ได้ยังไง？”
“พนันตานี้ เราไม่นับ！เธอต้องให้ฉันพันล้าน！”
พอเห็นเช่นนี้
สีหน้าหยางเฟิงก็ค่อย ๆ ขรึมลง
เขาเล่นตุกติกจริง ๆ
จากวิชาของเขา ต่อให้โกงต่อหน้าเจ้ามือที่ร้ายกาจที่สุดในโลก อีกฝ่ายก็จับไม่ได้！
แต่
ในเมื่อจับไม่ได้
ก็ต้องยอมแพ้พนัน！
อยู่ ๆ หลันซินก็กลับเสียใจ？
อีกทั้งเห็นได้ชัดว่าจะชักดิ้นชักงอแล้ว
เย่เมิ่งเหยียนที่อยู่ข้าง ๆ ดูต่อไปไม่ได้
“แม่ เห็นชัด ๆ ว่าแม่แพ้แล้ว ยังจะไปว่าหยางเฟิงขี้โกงได้ยังไง？”
“หุบปากซะ！”
หลันซินตวาดใส่เย่เมิ่งเหยียน： “ตรงนี้ไม่มีธุระของเธอ ไสหัวไปไกล ๆ ฉันซะ！”
“แม่……ไร้เหตุผลสิ้นดี！”
พอเห็นเล่นลูกไม้ เย่เมิ่งเหยียนก็โมโหจนตัวสั่น
ทำไมตัวเองถึงซวยขนาดนั้น มีแม่เป็นอย่างนี้？
พอได้ยินหลันซินโมโหใส่เย่เมิ่งเหยียน สีหน้าหยางเฟิงก็ขรึมลงทันที
เขายืนขึ้น จ้องหลันซินแล้วเอ่ยว่า： “ผมไม่ยอมให้แม่ด่าเมิ่งเหยียน！”
ความน่าเกรงขามไร้อารมณ์แพร่จากตัวหยางเฟิง！
แต่หลันซินไม่กลัวแม้แต่นิดเดียว เธอยังเกร็งคอเอ่ยว่า： “หยางเฟิง เธอนี่พูดจาน่าขำจริง ๆ เมิ่งเหยียนเป็นลูกสาวแท้ ๆ ของฉัน มีสิทธิ์อะไรที่ฉันจะว่าหล่อนไม่ได้？”
“อย่าว่าแต่จะว่าหล่อนเลย ต่อให้ฉันตีหล่อนก็เป็นเรื่องสมควรแล้ว！”
“หล่อนให้เงินฉันใช้ก็เป็นหน้าที่ที่ต้องทำ！”
หลันซินเห็นว่าเย่มิ่งเหยียนเป็นลูกสาวของเธอ ให้หล่อนทำอะไรก็เป็นเรื่องสมควร
อีกทั้งเงินแค่นิดเดียวเท่านั้น จะสักเท่าไหร่กันเชียว
รู้กันอยู่ว่าตอนนี้สมบัติของเย่เมิ่งเหยียนมีมากกว่าพันล้าน
ให้เธอสักพันล้าน สองพันล้านขนหน้าแข้งไม่ร่วงหรอก
แต่เจ้าบ้าหยางเฟิง กลับห้ามเธอถามเอาเงินกับเย่เมิ่งเหยียน ช่างเป็นเรื่องทุเรศจริง ๆ！
เขาเป็นแค่ลูกเขย อีกทั้งเป็นลูกเขยที่แต่งเข้า มีสิทธิ์อะไรมายุ่งกับเธอ？