เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 1087
“ถูกต้อง！เมิ่งเหยียนเป็นลูกสาวของคุณจริง ๆ แต่หล่อนก็เป็นเมียของผม！” หยางเฟิงเอ่ยด้วยสีหน้าเย็นชา
“เมียของผม ผมจะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมาสบประมาท ต่อให้คุณที่เป็นแม่ก็ตาม！”
สิ้นเสียงคำพูด
หยางเฟิงก็ไม่อำพรางไอสังหารของตัวเองต่อไป！
ไอสังหารที่เยือกเย็นแพร่ออกมา
อุณหภูมิทั้งห้องลดลงอย่างรวดเร็ว！
หลันซินอดตัวสั่นไม่ได้！
“เธอ……”
เดิมทีเธอยังอยากจะพูดอะไรบางอย่าง……
แต่รู้สึกได้ถึงไอสังหารที่เยือกเย็นในตัวหยางเฟิงก็อึก ๆ อัก ๆ ขึ้นมาชั่วขณะ
เย่เมิ่งเหยียนที่อยู่ข้าง ๆ ซาบซึ้งใจจนดวงตาแดงก่ำ
เย่เมิ่งเหยียนรู้ว่าหยางเฟิงให้ท้ายเธอจนลยขึ้นฟ้าแล้ว！
พอเห็นลูกสาวตัวเองร้องไห้ ดวงตาของหลันซินก็เปลี่ยนจากเดิมที่หวาดกลัวเป็นไม่หวาดกลัวในฉับพลัน
ในเมื่อว่าลูกสาวตัวเองไม่ได้
เธอไม่ว่าก็เท่านั้น
ไม่ว่ายังไงเย่เมิ่งเหยียนก็เป็นลูกสาวของเธอเอง ส่วนหยางเฟิงก็เป็นลูกเขยของเธอ
หลันซินไม่เชื่อว่า
หยางเฟิงจะทำอะไรเธอ！
“กบฎ！กบฎกันแล้ว！”
“หยางเฟิง เธอเป็นแค่ลูกเขย มีสิทธิ์อะไรมาพูดกับฉันอย่างนี้？”
“ฉันเป็นแม่ยายของเธอ กล้าไม่เคารพฉันเพราะไม่อยากอยู่บ้านหลังนี้แล้วใช่มั๊ย！”
อยู่ ๆ หลันซินก็เสียงดังขึ้นมาสองสามประโยค เริ่มชักดิ้นชักงอขึ้นมา
พอเห็นหลันซินชักดิ้นชักงอ หยางเฟิงขมวดคิ้ว
เมื่อก่อนเห็นแก่หน้าเย่เมิ่งเหยียน เย่เฟิงจึงขี้เกียจคิดเล็กคิดน้อยกับเธอ
แต่ครั้งนี้
หลันซินเดิมพันแพ้ก่อนแต่ไม่ยอมรับ
แล้วยังตวาดเสียงดังใส่เย่เมิ่งเหยียน
นี่เป็นการเหยียบเส้นตายของเขาแล้ว！
ต้องให้บทเรียนที่แสนสาหัสกับหลันซินบ้าง！
ไม่อย่างนั้นไม่รู้ว่าเธอจะทำอะไรแผลง ๆ อีก！
พอคิดถึงตรงนี้
หยางเฟิงก็เอ่ยด้วยเสียงเย็นชาว่า： “หลันซิน แม่อย่ามาไม้นี้ ไม้นี้ใช้กับผมไม่ได้หรอก！ผมจะบอกให้ แพ้ก็คือแพ้ ไม่ว่าแม่จะเล่นลูกไม้ยังไงก็ไม่มีประโยชน์！”
“ตอนนี้ผมจะโทรศัพท์ให้คนทั่วตงไห่ไม่เล่นพนันกับแม่ ผมจะดูสิว่าแม่จะเล่นพนันยังไงอีก？”
“นายกล้าเหรอ？”
พอได้ยินคำของหยางเฟิง อยู่ ๆ หลันซินก็เคว้งขึ้นมา
ถ้าไม่มีใครเล่นพนันกับเธอ เงินที่แพ้ไปเมื่อก่อนจะถอนทุนคืนยังไงกัน！
“แม่ก็ดูว่าผมกล้าไม่กล้า？”
หยางเฟิงทำเสียงแสยะใส่หนึ่งที ขี้เกียจพูดพร่ำเพรื่อกับหลันซิน หยิบมือถือขึ้นมาโทรหาหม่าตง
“หม่าตง ถ่ายทอดคำสั่งฉันไป นับจากวันนี้เป็นต้นไป ไม่อนุญาตให้ใครเล่นพนันกับแม่ยายฉันอีก！”
“ถ้าใครฝ่าฝืน……”
พอพูดถึงตรงนี้
หยางเฟิงก็เอ่ยด้วยไอสังหารที่คุกรุ่นว่า： “อย่าหาว่าผมใจร้าย！”
“หยางเฟิง เจ้าคนชั่ว！เจ้าคนสารเลว……”
พอได้ยินโทรศัพท์หยางเฟิง หลันซินก็ร้องไม่ออก！
ตื๊ด ตื๊ด！
เวลานี้เอง
เสียงมือถือของหลันซินก็ดังขึ้น
“อะไรนะ？คุณจะไม่เล่นพนันกับฉันแล้ว เพราะอะไร？”
“หา！คุณว่าอะไรนะ？ต่อไปฉันเข้าบ่อนคุณไม่ได้อีกแล้ว！”
“คนเลว นายถึงกับตัดขาไพ่ของฉันเลยเหรอ！”
……
ต่อมา
หลันซินก็สายโทรศัพท์ต่อเนื่องอีกสิบกว่าสาย
แต่ละสาย ต่างปฏิเสธที่จะเล่นพนันกับหลันซินแล้ว
ล้อเล่นอะไรกัน？
ราชาตงไห่ผู้ยิ่งใหญ่มีคำสั่งลงมาใครจะไม่กล้าทำตาม？
ใบหน้าของหลันซิน ค่อย ๆ เปลี่ยนสีซีดเซียวขึ้นมา
หยางเฟิงแสยะยิ้มอย่างไม่แยแส
เขาเดาจุดจบของสถานการณ์นี้ออกไว้แต่แรกแล้ว
สู้กับเขา？
หลันซินยังอ่อนไปหน่อยมั๊ง！
ขอแค่เขาอยากเล่น เขาก็มีวิธีเล่นงานหลันซินเป็นร้อยวิธี！
อยู่ ๆ
สีหน้าของหลันซินก็เปลี่ยนเป็นดูไม่ได้เลย！