จางจื่อเจี้ยนเดินไปที่ประตูห้องส่วนตัว ชี้ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงประตูแล้วกล่าวว่า “พี่ชาย ก็คือพวกเขา เพื่อนนักเรียนของผมถูกขังอยู่ข้างใน!”
เห็นได้ชัดว่าชายวัยกลางคนเป็นพวกกลุ่มอิทธิพลมืด แต่เขาไม่ได้เป็นคนมุทะลุ เขามองชายหนุ่มที่ไม่มีความเกรงกลัวคนนั้น แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า “เจ้าหนู ถ้าคุณต้องการผู้หญิง เพียงแค่บอกผม และผมรับประกันว่าจะทำให้พวกคุณพอใจอย่างแน่นอน แต่คนพวกนี้ล้วนเป็นนักศึกษา เกิดเรื่องได้ง่าย หวังว่าพวกคุณจะไม่ทำให้ผมลำบากใจ!”
เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มคนนั้นไม่ทำตามกติกา สีหน้าของชายวัยกลางคนยิ่งแย่ขึ้น “เห็นแก่หน้าผมอู๋ซื่อหาว ปล่อยนักเรียนหญิงคนนั้นเถอะ”
อู๋ซื่อหาว!
ถานชิวเซิงรู้สึกประหลาดใจ “เขาคืออู๋ซื่อหาว!”
เฉินโม่มองถานชิวเซิง แล้วถามว่า “บุคคลนี้มีชื่อเสียงมากเหรอ?”
ถานชิวเซิงพยักหน้า มองอู๋ซื่อหาวด้วยสายตาเคารพยำเกรง “พี่หาวแห่งอำเภอเฟิ่งซาน ชื่อนี้แม้แต่ในอู่โจว ก็ยังเป็นบุคคลที่มีชื่อเสียง นึกไม่ถึงว่าจะได้พบเขาที่นี่!”
ถานชิวเซิงรู้จักอู๋ซื่อหาว แต่ชายหนุ่มคนนั้นไม่รู้จัก
ชายหนุ่มคนนั้นกล่าวเยาะเย้ย “เห็นแก่หน้าคุณ คุณเป็นตัวอะไร! ไสหัวออกไปให้พ้น อย่ามาทำลายอารมณ์ของคุณชายหลิ่ว!”
ถานชิวเซิงส่ายศีรษะ “เจ้าหมอนี้น่าจะเป็นคนต่างถิ่น เขาไม่รู้จักแม้แต่พี่หาวแห่งอำเภอเฟิ่งซานด้วยซ้ำ เขาจะซวยแล้ว”
แน่นอนว่าสีหน้าของอู๋ซื่อหาวเคร่งขรึมอย่างยิ่ง เขาใช้เท้าเตะไปที่ชายหนุ่มคนนั้นทันที
ชายหนุ่มคนนั้นหลบเลี่ยง แล้วเข้าไปหลบซ่อนตัวอยู่ในห้อง อู๋ซื่อหาวตะโกนว่า “รีบเข้าไป! อย่าให้เขาปิดประตู!”
หลังจากกล่าวจบ เขาเป็นผู้นำและพุ่งเข้าไปในห้อง ชายหนุ่มทั้งคนดุด่า แล้วพุ่งเข้าไปในห้องทันที
ปัง!
ประตูถูกปิดจากด้านใน ไม่มีเสียงการต่อสู้ที่ดุเดือดอย่างที่ทุกคนคาดการณ์ไว้ และไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมาใด ๆ
จางจื่อเจี้ยนหันกลับมาพร้อมรอยยิ้มที่มั่นใจ เขากล่าวกับเพื่อนนักเรียนว่า “ทุกคนวางใจเถอะ พี่หาวลงมือจัดการเอง หลินเหมิงเหมิงต้องปลอดภัยอย่างแน่นอน!”
หลังจากจางจื่อเจี้ยนกล่าวจบ เพื่อนนักเรียนเบิกตากว้างทันที ราวกับว่าพวกเขาเห็นสัตว์ประหลาด
จางจื่อเจี้ยนหันกลับไปด้วยความสงสัย เห็นพี่หาวที่พุ่งเข้าไปในห้องด้วยความยโสโอหังเมื่อสักครู่ ตอนนี้ใบหน้าของเขาบวมเหมือนหัวหมู ก้มหน้าแล้วเดินตามหลังชายวัยกลางคนที่มีหนวดเครา เหมือนสุนัขที่ประจบสอพลอ
“พี่…พี่หาว คุณเป็น…… ” จางจื่อเจี้ยนขยี้ตา มองภาพนี้ด้วยความไม่อยากจะเชื่อ
ชายวัยกลางคนมองอู๋ซื่อหาวด้วยรอยยิ้ม และเรียกเขาด้วยความสนใจว่า “พี่หาว?”
ใบหน้าของอู๋ซื่อหาวเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก และรีบด่าว่า “เด็กเปรต เรียกไปเรื่อยทำไม! ต่อหน้าท่านฮู่แล้ว จะมีพี่หาวได้อย่างไร!”
“ท่านฮู่ พวกเขาเป็นกลุ่มเด็กเปรตที่ไม่รู้ว่าอะไรควรหรือไม่ควร คุณอย่าถือคำพูดของพวกเขาเป็นเรื่องจริงจัง!” พี่หาวยิ้มด้วยความประจบสอพลอ ทำให้สุนัขรับใช้สองคนที่อยู่ข้างจางจื่อเจี้ยนรู้สึกขยะแขยง
ถึงแม้ว่าทุกคนจะไม่รู้จักท่านฮู่ แต่คนที่สามารถทำให้อู๋ซื่อหาวประจบสอพลอได้ แสดงให้เห็นว่าสถานะตัวตนของบุคคลนี้ไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน
ทันใดนั้น ถานชิวเซิงที่ยืนอยู่หลังฝูงชนก็ตะโกนด้วยความตื่นตระหนกว่า “ฮู่เชียนเสวี่นแห่งหลานไห่!”
สีหน้าของสวีจื่อหาวก็เปลี่ยนไปเช่นกัน เขามองถานชิวเซิงและถามด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า “ชิวเซิง นายไม่ได้เข้าใจผิดใช่ไหม? ท่านฮู่แห่งหลานไห่เป็นคนใหญ่คนโต ที่สามารถเทียมหน้าเทียมตากับคุณท่านจินของตระกูลจินแห่งฮ่านหยางได้ แล้วเขาจะมาสถานที่เล็ก ๆ อย่างอำเภอเฟิ่งซานได้อย่างไร?”
ชายวัยกลางคนมองถานชิวเซิง แล้วกล่าวด้วยความสนใจ “เจ้าหนู คุณรู้จักผมด้วยเหรอ?”
นี่ถือว่าเป็นคำตอบสำหรับคำถามของสวีจื่อหาว
ถานชิวเซิงแสดงสีหน้าตื่นตระหนกอีกครั้ง “คุณคือท่านฮู่แห่งหลานไห่จริง ๆ!”
ฮู่เชียนเสวี่นกล่าวว่า “หรือว่ามีคนกล้าปลอมตัวเป็นผม? มีคนใจกล้าขนาดนั้นเชียวเหรอ?”