มณฑลหลานไห่และมณฑลฮ่านหยางถูกกั้นด้วยแม่น้ำสายเล็ก ๆ เท่านั้น โดยเฉพาะอำเภอเฟิ่งซานซึ่งอยู่ติดกับหลานไห่ ด้วยชื่อเสียงที่โด่งดังของท่านฮู่แล้ว ขอเพียงแค่เป็นคนชนชั้นสูง หรือคนที่ต้องการเข้าสู่ชนชั้นสูง ล้วนรู้จักเขาเป็นอย่างดี
แน่นอนว่าจางจื่อเจี้ยนก็รู้จักเขาเช่นกัน
“มิน่าเมื่ออยู่ต่อหน้าเขาแล้ว แม้แต่พี่หาวก็เหมือนสุนัขที่ประจบสอพลอ ที่แท้เขาคือท่านฮู่แห่งหลานไห่นี่เอง!”
จางจื่อเจี้ยนรู้สึกตกใจมาก แต่ขณะเดียวกันก็มีคำถามหนึ่งปรากฏอยู่ในสมองของเขา
“ท่านฮู่แห่งหลานไห่มาที่นี่ทำไม? เขากับคุณชายหลิ่วที่อยู่ในห้อง ที่จับตัวหลินเหมิงเหมิงไป มีความสัมพันธ์เกี่ยวข้องกันอย่างไร?”
จางจื่อเจี้ยนหยุดพูด เมื่ออยู่ต่อหน้าท่านฮู่แห่งหลานไห่แล้ว พลังอำนาจของตระกูลจางนั้นไม่สามารถถือเป็นอะไรได้
ดูเหมือนว่าผู้หญิงที่เป็นเพื่อนกับหลินเหมิงเหมิง จะมองอะไรบางอย่างออก เธอขอร้องจางจื่อเจี้ยนด้วยน้ำเสียงเบา ๆ “จางจื่อเจี้ยน นายต้องช่วยเหมิงเหมิงน่ะ!”
สีหน้าของจางจื่อเจี้ยนแย่มาก นิ่งเงียบไม่พูดอะไร ล้อเล่นน่ะ ตอนนี้ยังไม่รู้ว่าท่านฮู่อยู่ฝ่ายไหน ดังนั้นเขาจึงไม่กล้าผลีผลาม
เมื่อเห็นจางจื่อเจี้ยนไม่พูดอะไร นักเรียนบางคนกล่าวเบา ๆ ว่า “พวกเราแจ้งตำรวจดีไหม?”
“อย่า! คนพวกนี้ล้วนเป็นคนที่ไม่ธรรมดา ต้องมีคนอยู่เบื้องหลังพวกเขาอย่างแน่นอน ถึงแม้ว่าพวกเราจะแจ้งตำรวจ และเมื่อตำรวจมาถึงแล้ว ไม่รู้ว่าเหมิงเหมิงจะเป็นอย่างไร?”
“แล้วควรทำอย่างไรดี หรือจะถ่วงเวลาไปแบบนี้เหรอ?”
เมื่อถานชิวเซิงได้ยินการสนทนาของเพื่อนนักเรียน เขามองฮู่เชียนเสวี่น และรู้สึกหวาดกลัวเล็กน้อย แต่เขาก็รวบรวมความกล้าและกล่าวว่า “ท่านฮู่ คุณเป็นคนใหญ่คนโต อย่าทำให้เพื่อนนักเรียนของพวกเราลำบากใจเลย โปรดให้อภัยด้วย ปล่อยเพื่อนนักเรียนของพวกเราเถอะ!”
เมื่อได้ยินถานชิวเซิงขอร้องให้ฮู่เชียนเสวี่นปล่อยคน จางจื่อเจี้ยนมองเขาเหมือนมองคนโง่เขลา และหัวเราอยู่ในใจ “ถานชิวเซิง นายมันแกว่งเท้าหาเสี้ยนจริง ๆ กล้าที่จะขอให้ท่านฮู่ปล่อยคน ถึงแม้ว่าพ่อของนายอยู่ที่นี่ ก็ไม่มีคุณสมบัติที่จะพูดแบบนี้กับท่านฮู่!”
เมื่อเพื่อนนักเรียนเห็นถานชิวเซิงออกหน้าแทน พวกเขารู้สึกตื่นเต้นทันที เพราะในบรรดาเพื่อนนักเรียน มีเพียงภูมิหลังครอบครัวของถานชิวเซิงเท่านั้น ที่สามารถเทียบกับจางจื่อเจี้ยนได้
“ฮึ่ม คนบางคนชอบคุยโวโอ้อวด แต่เมื่อเกิดปัญหาจริง ๆ ก็ตกใจกลัวจนกลายเป็นเต่าหดหัวทันที ดูถานชิวเซิงสิ ทั้งที่รู้ว่าอันตราย แต่ก็ยังเผชิญหน้าด้วยความกล้าหาญ เมื่อเทียบกับคนบางคนที่ชอบคุยโวโอ้อวดแล้ว เขาเหนือกว่ามาก!”
เพื่อนนักเรียนมองจางจื่อเจี้ยนด้วยความเย็นชา ตอนนี้พวกเขาเห็นธาตุแท้ของเขาแล้ว
จางจื่อเจี้ยนโกรธจนหน้าแดงก่ำ และด่าอยู่ในใจ “พวกแกมันเป็นคนโง่ที่ไม่เคยเห็นโลกกว้าง พวกแกไม่รู้พลังอำนาจของท่านฮู่ คนอย่างถานชิวเซิงยังกล้าขอคนกับท่านฮู่ อีก รนหาที่ตายจริง ๆ!”
“อีกสักครู่ฉันจะคอยดูว่าพวกแกจะตายอย่างไร! เมื่อถึงเวลานั้น ก็อย่ามาขอร้องให้ฉันช่วยพวกแก!”
ฮู่เชียนเสวี่นมองถานชิวเซิงด้วยสายตาหยอกล้อ “อยากจะช่วยเพื่อนนักเรียนของคุณเหรอ? ถ้าเช่นนั้นพวกคุณก็เข้าไปข้างในกับผม!”
เข้าไปข้างใน?
พวกเพื่อนนักเรียนและถานชิวเซิงมองหน้ากัน
เฉินโม่รู้ว่าถานชิวเซิงกำลังกังวลใจ เขาจึงกล่าวเบา ๆ ว่า “เข้าไปเถอะ!”
เมื่อได้ยินเฉินโม่เอ่ยปาก ถานชิวเซิงก็รู้สึกโล่งใจทันที เขาเคยเห็นความแข็งแกร่งของเฉินโม่แล้ว มีเฉินโม่อยู่ เขาก็ไม่จำเป็นต้องกลัวอะไร?
“เข้าไปกันเถอะ!” ถานชิวเซิงเกิดความกล้าทันที ตะโกนเสียงดังและเป็นผู้นำในการเดินเข้าไปด้านใน
“ไปกันเถอะ! อย่าเป็นเต่าหดหัวเหมือนเพื่อนนักเรียนบางคน!”
พวกเพื่อนนักเรียนมองจางจื่อเจี้ยนด้วยความเหยียดหยาม แล้วเดินเข้าไปในห้อง
ห้องวีไอพีนั้นไม่เหมือนห้องทั่วไป ขนาดใหญ่กว่าห้องทั่วไปหลายเท่า และมีสิ่งอำนวยความสะดวกครบครัน
ชายหนุ่มสวมชุดสูทสีขาวกำลังนั่งอยู่บนโซฟาสีดำ มือข้างหนึ่งถือแก้วไวน์ และกำลังจิบไวน์แดงที่อยู่ในแก้ว
โดยมีชายหนุ่มสองคนยืนอยู่ข้างหลังชายหนุ่มคนนี้ หนึ่งในนั้นเป็นคนที่เปิดประตูให้ทุกคนก่อนหน้านั้น
มีสาวสวยหน้าขาวซีดและตัวสั่น นั่งขดตัวอยู่บนโซฟาทางด้านขวา ซึ่งก็คือหลินเหมิงเหมิง