สีหน้าของลั่วชิงเฉิงเย็นชา นางนั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆ
“ว่ามา ท่านอาจารย์มีเรื่องอะไร?” เห็นได้ชัดว่าลั่วชิงเฉิงไม่อยากคุยกับอีกฝ่ายเท่าไรนัก
ชายคนนั้นไม่สนใจท่าทางเย็นชาของลั่วชิงเฉิง รอยยิ้มที่อยู่บนริมฝีปากของเขาไม่เจื่อนลงเลยสักนิด
“ก็ไม่มีอะไร แค่สุนัขขี้แพ้นำข่าวกลับมาเท่านั้น”
ลั่วชิงเฉิงมองเขาอย่างงุนงง
“หนานกงเล่ยกลับมาแล้ว” ชายคนนั้นพูดพลางหัวเราะเบาๆ “ตอนแรกเขานำผู้ใช้พลังวิญญาณสีทองประมาณหนึ่งหมื่นคนไปที่อาณาจักรกลาง แต่ตอนนี้เขาเป็นเพียงคนเดียวที่รอดกลับมาได้ ผู้ใช้พลังวิญญาณสีทองหมื่นคนตายในอาณาจักรกลาง ไม่มีใครรอดสักคนยกเว้นเขาซึ่งก็แทบจะไม่รอดเหมือนกัน ตอนนี้ก็เลยวิ่งหนีหางจุกตูดกลับมา”
ลั่วชิงเฉิงเบิกตากว้างทันที นางรู้อยู่แล้วว่าหนานกงเล่ยไปที่อาณาจักรกลาง และรู้เกี่ยวกับภารกิจในอาณาจักรกลางของเขาด้วย แม้ว่าคนส่วนใหญ่ที่เขาพาไปอาณาจักรกลางจะเป็นแค่ผู้ใช้พลังวิญญาณสีทอง แต่ก็มีบางคนแข็งแกร่งมากพอที่จะควบแน่นอักขระวิญญาณได้
เป็นไปได้อย่างไรที่ผู้ใช้พลังวิญญาณสีทองเกือบหมื่นคนถูกฆ่าตายจนหมดในอาณาจักรกลาง!
“ใครเป็นคนทำ?” สีหน้าของลั่วชิงเฉิงเปลี่ยนเป็นจริงจัง แม้ว่าหนานกงเล่ยจะไม่ได้แข็งแกร่งกว่านาง แต่เขาก็เป็นหนึ่งในสิบยอดฝีมือของอาณาจักรกลาง พลังของเขาไม่ได้อ่อนแออย่างแน่นอน แต่เขาพ่ายแพ้ต่อคนของอาณาจักรกลางได้อย่างไร?
ชายคนนั้นไม่ตอบในทันที เขาหยิบถ้วยชาขึ้นมาจิบช้าๆ ดูเหมือนดวงตายิ้มแย้มของเขากำลังชื่นชมสีหน้าที่เปลี่ยนไปของลั่วชิงเฉิง
“จากที่ข้าได้ยินมา เป็นผู้หญิงที่ชื่อจวินอู๋เสีย นำกองกำลังที่เรียกว่ากองทัพราตรีที่เย่เจว๋ทิ้งไว้ในอาณาจักรกลางเข้าโจมตี”
ทันทีที่ชายคนนั้นพูดคำว่า ‘จวินอู๋เสีย’ แววตาของสาวสวยไร้อารมณ์ที่ยืนอยู่ข้างหลังเขาก็วูบไหวขึ้นมา มันปราฏขึ้นแวบเดียวเท่านั้นแล้วก็หายไปทันทีโดยที่ไม่มีใครสังเกตเห็น
“จวินอู๋เสีย?” ลั่วชิงเฉิงพยายามค้นหาในความทรงจำของนางอยู่พักหนึ่ง แต่ก็นึกอะไรที่เกี่ยวกับคนผู้นี้ไม่ออกเลย
“คนที่ชื่อจวินอู๋เสียนี่เป็นใครมาจากไหน? ไม่มีทางที่คนจากอาณาจักรกลางจะเอาชนะหนานกงเล่ยได้” ลั่วชิงเฉิงตัดความเป็นไปได้ที่จวินอู๋เสียจะเป็นคนของอาณาจักรกลางไปทันที
ตอนนี้ทุกอย่างในอาณาจักรบนอยู่ในการควบคุมของอาจารย์ของนางเรียบร้อยแล้ว แต่ยังมีบางคนในมุมมืดที่ไม่พอใจเขาและรอคอยโอกาสที่จะดึงเขาลงมา เนื่องจากคนเหล่านั้นไม่สามารถไปไหนได้ จึงเป็นธรรมดาที่ลั่วชิงเฉิงจะไม่ให้ความสำคัญกับพวกเขา ดังนั้นนางจึงคาดเดาว่าคนที่สามารถเอาชนะหนานกงเล่ยได้จะต้องเป็นคนของอาณาจักรบนอย่างแน่นอน
“เจ้าพูดถูก นางไม่ใช่คนของอาณาจักรกลาง” รอยยิ้มในแววตาของชายคนนั้นยิ่งเข้มขึ้น เขาเลื่อนสายตาลงต่ำเล็กน้อยเพื่อซ่อนประกายเย็นเยียบในดวงตา
“นางมาจากอาณาจักรล่าง และ……เจ้าเคยเจอนางมาก่อน”
“อาณาจักรล่าง? ข้าเคยเจอนาง? เป็นไปไม่ได้!” ลั่วชิงเฉิงปฏิเสธคำพูดของเขาทันที บอกว่ามีคนของอาณาจักรล่างเอาชนะหนานกงเล่ยได้เนี่ยนะ? ตลกแล้ว! “ข้าไม่เคยไปอาณาจักรล่าง แล้วก็ไม่เคยรู้จักคนที่ชื่อจวินอู๋เสียนั่นด้วย” ชายคนนั้นเอามือเท้าคาง ส่งยิ้มให้ลั่วชิงเฉิงที่ยังคงมีสีหน้าเย็นชา แล้วพูดว่า “ไม่ใช่ เจ้าเคยเจอนางแล้ว เคยกระทั่ง……มีโอกาสฆ่านางเมื่อห้าปีก่อนด้วย”
สีหน้าของลั่วชิงเฉิงเปลี่ยนไปทันที ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อห้าปีก่อนผุดขึ้นในความทรงจำนาง นางจ้องชายคนนั้นด้วยสายตาเย็นยะเยือก
“กู่อิ่ง เจ้าอยากจะพูดอะไรกันแน่!”