เมื่อสุราหมดไปสามรอบ วิญญาณทุกตนก็เมาแอ๋แล้ว ตอนนี้เองที่จ้าววิญญาณมีเวลาถามคำถามจวินอู๋เสีย
“สามคนนี้……” สายตาของจ้าววิญญาณมองไปที่ฉินเกอ หลงจิ่ว และซือถูเหิงที่นั่งข้างจวินอู๋เสีย
จวินอู๋เสียอธธิบายให้จ้าววิญญาณฟังถึงที่มาที่ไปของพวกฉินเกอแบบง่ายๆ แต่ความตกใจที่จ้าววิญญาณได้รับไม่ได้เรียบง่ายแบบนั้น
เมล็ดของต้นวิญญาณอยู่ในร่างของจวินอู๋เสียจริงๆหรือ?!!!
แต่……เขาไม่รู้สึกถึงมันเลยสักนิด!
“ไม่ได้เจอกันนาน หลังจากเจ้าออกจากดินแดนแห่งวิญญาณ ทุกคนยังคิดถึงเจ้านะ” ฉินเกอมองจ้าววิญญาณและหัวเราะอย่างร่าเริง แววตาของจ้าววิญญาณเปลี่ยนไป ดูเศร้าซึมเล็กน้อย
คำพูดของฉินเกอดึงดูดความสนใจของพวกเฉียวฉู่ทันที ทุกคนพากันเงี่ยหูฟังเนื่องจากได้กลิ่นเรื่องซุบซิบโชยมา
ฉินเกอคนนี้เป็นเพื่อนเก่าของจ้าววิญญาณ!
จ้าววิญญาณฝืนยิ้มและพูดว่า “ทำไมต้องคิดถึงข้า ข้าแค่ออกท่องเที่ยวเท่านั้น ดินแดนแห่งวิญญาณมีชีวิตชีวามากอยู่แล้ว ข้าจะอยู่หรือไม่อยู่ก็ไม่ได้สำคัญอะไร”
“ต้นไม้วิญญาณคิดถึงเจ้ามากนะ” ฉินเกอถอนหายใจ
จ้าววิญญาณตัวสั่น แต่ไม่ตอบ เอาแต่ก้มหน้าดื่มเหล้า
เฉียวฉู่ที่อยู่ข้างๆคันยุบยิบในใจจนยากจะทนไหว เขาอยากรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับบทสนทนาระหว่างฉินเกอและจ้าววิญญาณ แต่ก็ไม่ได้รายละเอียดที่แน่นอนใดๆ จึงทำได้แค่แอบใช้ศอกสะกิดหลงจิ่วที่กำลังกินอยู่ “พวกเจ้ารู้จักจ้าววิญญาณด้วยหรือ?”
หลงจิ่วกำลังกินอย่างมีความสุข ต้องรู้ว่าถึงแม้โลกวิญญาณจะเรียบง่ายและหยาบกว่าดินแดนแห่งวิญญาณ แต่วิญญาณที่นี่ก็รู้วิธี ‘สนุกกับชีวิต’ อย่างแท้จริง เนื่องจากพวกเขาได้ผ่านชีวิตมาอย่างโชกโชนแล้ว ส่วนดินแดนแห่งวิญญาณน่ะหรือ? จะไปหาของกินอร่อยๆมากมายขนาดนี้ได้จากที่ไหนกัน?
“หือ? เอ่อ……อื้อ……” หลงจิ่วมีอาหารอยู่เต็มปากจึงตอบได้ไม่ชัดนัก
แน่นอนว่าเฉียวฉู่ไม่พอใจกับคำตอบนี้ เขาบังคับให้หลงจิ่วกลืนอาหารเข้าไปเร็วๆ ด้วยความอยากรู้เรื่องวงในเต็มแก่
หลงจิ่วกับเฉียวฉู่เข้ากันได้ดี ทั้งสองคนมีนิสัยง่ายๆสบายๆไม่คิดมาก เป็นคนประเภทเดียวกัน คุยกันได้ทุกเรื่อง หลงจิ่วจึงไม่ได้คิดอะไรมากและพูดออกมาตรงๆว่า “ก็เป็นเรื่องธรรมดาที่รู้จักกันไม่ใช่หรือ? จ้าววิญญาณของพวกเจ้าก็กลายร่างมาจากเมล็ดของต้นวิญญาณเรา เขาอยู่ที่ดินแดนแห่งวิญญาณมานานกว่าข้ากับเหล่าอู่ซะอีก แต่ไม่รู้ทำไมจู่ๆเขาก็บอกว่าอยากออกไปข้างนอก แล้วก็สะบัดก้นออกมาเลย……”
แม้ว่าหลงจิ่วจะเล่าแบบง่ายๆ แต่คำพูดของเขาทำให้จวินอู๋เสียที่ฟังอยู่ชะงักไปเล็กน้อย นางมองไปที่จ้าววิญญาณด้วยแววตาประหลาดใจ
จ้าววิญญาณ……
แม้แต่เขาก็กลายร่างมาจากเมล็ดของต้นวิญญาณงั้นหรือ?
ก่อนหน้านี้จวินอู๋เสียเคยได้ยินจ้าววิญญาณพูดว่าผลของต้นวิญญาณสามารถกลายร่างเป็นวิญญาณได้ แต่นางไม่รู้ว่า……เมล็ดก็สามารถทำได้เช่นกัน
หลงจิ่วคิดว่าตัวเองกำลัง ‘แอบกระซิบกระซาบ’ ไม่ได้รู้ตัวเลยว่าเสียงตอนเมาเหล้าของตนนั้นดังมาก ไม่ใช่แค่เฉียวฉู่และจวินอู๋เสียที่ได้ยิน ฉินเกอและจ้าววิญญาณก็ได้ยินอย่างชัดเจน ทุกคนที่โต๊ะเงียบกริบทันที จ้าววิญญาณขมวดคิ้ว ดวงตาหลุบลง ส่วนฉินเกอก็จ้องไปที่หลงจิ่วอย่างตำหนิ
หลงจิ่วสังเกตเห็นทันทีว่าตนปากพล่อยไปซะแล้ว เขาหดคอก้มหน้าลงอย่างสำนึกผิดและกินข้าวต่อ
“ในเมื่อ……เมล็ดของต้นวิญญาณสามารถกลายเป็นร่างวิญญาณได้ ทำไมพวกเจ้ายังยืนกรานที่จะเอาเมล็ดในตัวเสี่ยวเสียล่ะ?” หรงรั่วรู้สึกว่ามีบางอย่างแปลกๆ ถ้าเมล็ดของต้นวิญญาณจะกลายเป็นวิญญาณในที่สุดแล้วล่ะก็ ทำไมพวกฉินเกอต้องลำบากลำบนเอาเมล็ดกลับไปด้วย? มันก็แค่เมล็ดที่ไม่เปลี่ยนเป็นวิญญาณไม่ใช่หรือ?