จ้าววิญญาณยังคงนิ่งเงียบ ฉินเกอได้แต่ถอนหายใจ หลงจิ่วมีอาหารอยู่เต็มปาก……ช่วยอะไรไม่ได้เลยจริงๆ
“ต้นไม้วิญญาณคือผู้สร้างวิญญาณทั้งหมด ผลของมันสามารถเปลี่ยนเป็นวิญญาณได้ แม้ว่าเมล็ดก็ทำได้เช่นกัน แต่ความเป็นไปได้ก็น้อยนิด นอกจากนี้เมล็ดของต้นวิญญาณนั้นหมื่นปีมีเพียงเมล็ดเดียวเท่านั้น และต้องใช้เวลาอีกหลายพันปีในการกลายเป็นวิญญาณ ถ้าเมล็ดในร่างของคุณหนูจวินเป็นแค่เมล็ดธรรมดา พวกเราคงไม่สนใจนักหรอก แต่ว่า……เมล็ดนี้เป็นเมล็ดแรกที่ต้นวิญญาณสร้างขึ้น และยังถูกเก็บไว้เพื่อเป็นผู้สืบทอดของต้นวิญญาณด้วย”
ทุกชีวิตบนโลกมีจำนวนคงที่ แม้ว่าต้นวิญญาณจะอยู่มานานก็ไม่สามารถแน่ใจได้ว่าจะอยู่ไปได้ตลอดกาล เพื่อให้แน่ใจว่าจะไม่มีอะไรผิดพลาด ตอนแรกที่ให้กำเนิดเมล็ดมันได้ใช้พลังไปมากและกลั่นออกมาเป็นเมล็ดสีทอง เมล็ดนี้ได้รับการดูแลอย่างดีจากต้นไม้วิญญาณ ปกป้องมันอย่างระมัดระวังเพื่อไม่ให้เกิดภัยพิบัติขึ้นกับดินแดนแห่งวิญญาณหากวันหนึ่งต้นไม้วิญญาณเกิดเหี่ยวเฉาขึ้นมา……
หลังจากนั้นเมล็ดที่เกิดจากต้นไม้วิญญาณล้วนเป็นสีฟ้าทั้งหมดซึ่งเป็นเพียงเมล็ดธรรมดาทั่วไป วิญญาณที่เกิดมาจากเมล็ดเหล่านั้นมีพลังมหาศาล แต่สุดท้ายแล้วพวกมันก็ยังด้อยกว่าเมล็ดแรกสุด เมล็ดสีทองนั้นต่อให้ไม่สามารถกำเนิดร่างวิญญาณได้ แต่มันก็ยังเป็นตัวตนที่ไม่สามารถแทนที่ได้
เพราะเหตุนี้ พวกฉินเกอจึงใช้เวลาหลายปีในการตามหามัน
“…………” หรงรั่วพูดไม่ออก ตีนางให้ตาย นางก็คิดไม่ถึงว่าเมล็ดในร่างจวินอู๋เสียจะมีความสำคัญขนาดนี้ มิน่าล่ะดินแดนแห่งวิญญาณถึงร้อนใจกัน
แต่……
พวกเขาสงสัยจริงๆเลยว่าจวินอู๋เหยาเอาเมล็ดนี้ออกจากดินแดนแห่งวิญญาณได้ยังไง?
“ข้าไม่คิดว่าเมล็ดสีทองจะ……” จ้าววิญญาณถอนใจ เขาอยู่กับต้นไม้วิญญาณมานานกว่าใครและเคยเห็นเมล็ดนั้นหลายครั้ง คิดไม่ถึงเลยว่ามันจะถูกจวินอู๋เหยาเอาไป……
ยิ่งไปกว่านั้น ตัวเขาเองก็เป็นเมล็ดของต้นวิญญาณ ไม่แปลกถ้าจะพูดว่าเขาเป็นส่วนหนึ่งของต้นไม้วิญญาณ เขาควรสัมผัสถึงเมล็ดนั้นได้ แต่น่าแปลกมาก ถ้าไม่ใช่เพราะพวกฉินเกอพูดถึงมัน เขาคงไม่รู้สึกถึงเศษเสี้ยวกลิ่นอายของต้นไม้วิญญาณ แม้แต่ตอนนี้เขาก็ยังสัมผัสถึงมันไม่ได้
“พวกเจ้าแน่ใจหรือว่าเมล็ดสีทองอยู่ในร่างของคุณหนูจวิน?” จ้าววิญญาณอดถามไม่ได้
“แน่ใจ ถึงตอนนี้จะรับรู้ถึงมันไม่ได้ แต่ตอนที่คุณหนูจวินบาดเจ็บสาหัส เมล็ดนั่นได้ใช้พลังของมันซ่อมแซมจิตวิญญาณของคุณหนูจวิน กลิ่นอายของมันจึงหนาแน่นมาก หลังจากจิตวิญญาณของคุณหนูจวินเสถียรแล้ว มันก็กลับไปเงียบสงบอีกครั้ง เลยไม่สามารถรับรู้ถึงมันได้” ฉินเกอเข้าใจปรากฏการณ์นี้อยู่แล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะเรื่องนี้ พวกเขาคงพบจวินอู๋เสียไปนานแล้ว จะต้องรอจนถึงเมื่อห้าปีที่แล้วทำไม?
ปกติแล้วเมล็ดในร่างของจวินอู๋เสียจะนิ่งสงบมาก จึงไม่สามารถสัมผัสถึงมันได้ มีเพียงตอนที่วิญญาณของจวินอู๋เสียได้รับบาดเจ็บเท่านั้นมันจึงปล่อยพลังออกมา
จ้าววิญญาณพยักหน้าอย่างครุ่นคิด
ซือถูเหิงที่นั่งอยู่ด้านหนึ่งมีสีหน้ามืดมนตั้งแต่ต้นจนจบ ราวกับว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นในหุนหุนโหลวไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเขา แม้แต่เหล้าตรงหน้าเขาก็ยังไม่แตะสักนิด เอาแต่นั่งจ้องทุกการเคลื่อนไหวของจวินอู๋เสีย
แม้แต่จ้าววิญญาณก็สังเกตเห็นว่าซือถูเหิงมีพฤติกรรมแปลกๆ แต่จ้าววิญญาณได้ออกจากดินแดนแห่งวิญญาณมาก่อนหน้านี้นานมากแล้ว จึงไม่เคยพบเขามาก่อน