“โอ้?” หลิงฮันพูดด้วยความประหลาดใจ “ก่อนอื่น ทำไมข้าจะต้องพาเจ้าออกไปด้วย? ไม่ใช่ว่าเจ้าเองก็มีขาหรอกรึ?”
และมันยังวิ่งเร็วมากอีกด้วย
“เจ้ามนุษย์โง่เขลา นี่เจ้าไม่เห็นหรือไงว่ามีผู้คนมากมายแค่ไหนในโลกภายนอก หากข้าออกไปคงไม่พ้นการถูกจับ!” โสมเฒ่ากล่าว
“นี่เจ้ารู้เรื่องโลกภายนอกด้วยอย่างนั้นรึ?” หลิงฮันปรบมือและพูดว่า “ที่แท้เหตุผลที่เจ้ารออยู่ที่ประตูเมื่อเขตแดนลี้ลับเปิด นั่นเป็นเพราะเจ้าต้องการออกไปจากที่นี่ แต่เจ้าเองก็กลัวว่าจะถูกจอมยุทธระดับดาราหรือแม้กระทั่งจอมยุทธระดับวารีนิรันดร์พบ!”
“ถึงแม้ข้าจะเก่งด้านการหลบหนี แต่ข้าก็ยังกลัวสุนัขรับใช้บางคนที่อยู่ด้านนอก” โสมเฒ่ากล่าว “ข้ารู้ว่าเจ้ามีอุปกรณ์มิติที่สามารถเก็บสิ่งมีชีวิตได้อยู่กับตัว หากเจ้าพาข้าเข้าไปหลบซ่อนอยู่ด้านใน หลังจากที่ข้าออกไปจากที่นี่ได้แล้ว ข้าจะตบรางวัลให้เจ้าด้วยหยดหล่อเลี้ยงวิเศษที่ไม่มีใครเทียบได้!”
หลิงฮันจ้องไปที่โสมเฒ่าและช่วยไม่ได้ที่เขาจะนึกถึงเหตุการณ์ที่โสมเฒ่าจ้องมองหน้าอกของเฉินจู๋เอ๋อแล้วน้ำลายไหล ซึ่งนั่นทำให้สีหน้าของหลิงฮันกลายเป็นเขร่งขรึมทันทีและพูดว่า “หยดหล่อเลี้ยงวิเศษที่เจ้าพูดถึง ไม่ใช่ว่ามันเป็นน้ำลายของเจ้าหรอกเรอะ?”
ช่วยไม่ได้ที่โสมเฒ่าจะดูกระอักกระอ่วน เขาส่งเสียงไอและพูดว่า “ข้าถือกำเนิดขึ้นมาจากสวรรค์และปฐพี ทุกส่วนล้วนคือสมบัติ เจ้าคิดหรือว่าจะเป็นใครก็ได้ที่จะได้รับน้ำลายของข้าได้?”
โสมเฒ่าช่างไร้ยางอายยิ่งนัก!
ช่วยเจ้าไปจากที่นี่ แต่ตบรางวัลให้กับผู้ที่ช่วยเหลือด้วยน้ำลายไม่กี่หยด นี่เจ้าดูถูกข้าหรือไง?
หลิงฮันต่อรอง “ผ่าครึ่ง แล้วข้าจะพาเจ้าออกไป”
“เด็กอย่างเจ้าช่างโลภมากยิ่งนัก นี่เจ้าคิดจะผ่าข้าออกเป็นสองส่วนอย่างนั้นรึ?” โสมเฒ่ากรีดร้อง “ดูเท้าข้า ข้าจะทำให้เจ้าไปนอนจมดิน!”
ทั้งสองคนต่อสู้กันอีกครั้ง แต่ก็หยุดหลังจากผ่านไปไม่กี่กระบวนท่า
“อย่างมากหนึ่งหยด!” โสมเฒ่ากล่าว
“หนึ่งร้อยหยด!” หลิงฮันพูดเสียงดัง
“นี่เจ้าบ้าหรือเปล่า ข้ามีหยดหล่อเลี้ยงวิเศษทั้งหมดสามสิบเจ็ดหยด แม้จะให้ทั้งหมดก็มีไม่เพียงพอให้เจ้า!” โสมเฒ่ากรีดร้อง
“ถ้างั้นสามสิบเจ็ดหยด” หลิงฮันกล่าว
“ไม่ อย่างมากที่สุดข้าให้ได้แค่สองหยด!” โสมเฒ่าส่ายหัวอีกครั้ง
ทั้งสองคนต่อรองกันไปมา จนท้ายที่สุดก็จบลงที่สิบหยด
“จะว่าไปแล้ว เจ้าเป็นโสมสายพันธุ์ไหนกัน?” หลิงฮันถามด้วยรอยยิ้ม
“เจ้าหนู นี่เจ้ากำลังจะดูถูกข้าอย่างนั้นรึ!” โสมเฒ่ากรีดร้องและกระโดดเตะอีกครั้ง
หลิงฮันเอื้อมมือหยุด จากนั้นเขาก็พยักหน้าและพูดว่า “ไม่จำเป็นต้องพูดก็ได้ ข้ารู้อยู่แล้วว่าเจ้าเป็นโสมเฒ่าลามก”
“เจ้า!” โสมเฒ่ากระโดดและพูดว่า “เจ้าต้องให้คำสาบาน!”
การสาบานคือการสาบานต่อสวรรค์และปฐพี หากทำผิดต่อคำสาบานก็จะถูกสวรรค์และปฐพีลงโทษ นี่เป็นข้อห้ามอันยิ่งใหญ่ ซึ่งไม่มีใครกล้าผิดคำสาบาน
หลิงฮันพยักหน้าและสาบานต่อสวรรค์และปฐพี แม้เขาจะเปลี่ยนรูปลักษณ์หรือตัวตนก็ตาม แต่ก็ไม่สามารถหลอกสวรรค์และปฐพีได้
โสมเฒ่าโล่งใจ จากนั้นเขาก็กระโดดขึ้นไปอยู่บนไหล่ของหลิงฮันและพูดว่า “เจ้าหนู เจ้าเป็นคนที่โชคดีมากที่มีสาวงามอยู่กับเจ้าสองคน”
โสมเฒ่าทำให้หลิงฮันตะหงิดใจอีกครั้ง
หลิงฮันส่ายหัว โสมเฒ่ารู้ว่าเขามีอุปกรณ์มิติที่สามารถเก็บสิ่งมีชีวิตได้ บางทีเขาอาจถูกโสมเฒ่าสังเกตมานาน
“จะว่าไปแล้วทำไมเจ้าถึงเปลี่ยนแปลงขนาดนี้และทำไมเจ้าถึงต้องการออกไปจากที่นี่?”
“ข้าดูดซับพลังแห่งสวรรค์และปฐพี จากนั้นมันก็ทำให้ข้าบรรลุระดับสุริยันจันทรา-“
“หยุด หยุด อย่าพูดโม้ไปกว่านี้เลย!” หลิงฮันรีบขัดจังหวะ
โสมเฒ่าไม่พอใจอย่างมาก แต่ถึงยังไงเขาก็พูดต่อให้จบอยู่ดี
เมื่อหนึ่งหมื่นปีก่อน เขาเริ่มต้นความทะเยอทะยานและดูดซับพลังแห่งสวรรค์และปฐพีโดยสัญชาตญาณ จากนั้นเขาก็เริ่มฝึกฝนบ่มเพาะพลัง จนกระทั่งไม่กี่ร้อยปีต่อมา ในที่สุดเขาก็มีมือและเท้างอกเงยออกมา และทำให้เขาสามารถออกเดินทางไปได้ทุกที่
แต่ทว่าสถานที่แห่งนี้เล็กเกินไป ยิ่งไปกว่านั้นด้วยกฎแห่งสวรรค์และปฐพี ทำให้เขาพบว่าสถานที่แห่งนี้กำลังมุ่งเป้ามาที่เขาและกำจัดเขา ดังนั้นเขาจึงต้องหาทางออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด
แม้ประตูจะมีการเปิดสองครั้งทุกหนึ่งร้อยปี เมื่อมีคนเข้ามา ย่อมมีคนออกไป แต่โลกภายนอกมีจอมยุทธมากมายนับไม่ถ้วน ดังนั้นเขาจึงไม่กล้าออก เพราะกลัวจะถูกนำไปตุ๋นปรุงยา
ทว่าครั้งนี้ เขามีความรู้สึกว่าจะต้องออกไปให้ได้ เพราะเขารู้สึกว่าถ้าพลาดโอกาสครั้งนี้ไปจะไม่มีโอกาสครั้งหน้าอีกแล้ว
“ฮ่าฮ่าฮ่า ยังไงก็ตามมันยังเร็วไปสองหมื่นปีที่เจ้าจะสู้กับข้าได้!” โสมเฒ่ากล่าวอย่างภาคภูมิใจ
หลิงฮันแสยะยิ้ม โชคดีที่ฮูหนิวไม่อยู่ที่นี่ มิฉะนั้นโสมเฒ่าคงจะถูกนางกัดและวินาทีต่อไปคงจะถูกยัดลงไปในหม้อเพื่อตุ๋มเป็นซุป
หลิงฮันยิ้มและพูดว่า “ในอนาคต ข้าจะแนะนำเจ้าให้รู้จักกับใครบางคน”
เขารอแทบไม่ไหวแล้วว่าถ้าโสมเฒ่าเจอกับฮูหนิวจะเป็นเช่นไร?
โสมเฒ่านั้นฉลาดมาก เมื่อไม่มีใครอยู่รอบๆ เขาก็จะคุยกับหลิงฮันเรื่องลามกเกี่ยวกับสุ่ยเยี่ยนยวี่และหูเฟยหยิน ซึ่งนั่นทำให้หลิงฮันอยากจะฟันมันแยกออกเป็นส่วนๆ
เมื่อมีคนอื่นเข้ามา เขาก็จะรีบซ่อนตัว โดยไม่มีใครหาเจอ
“เจ้าหนู นี่เจ้ากำลังจะไปคลังสมบัติอย่างนั้นรึ?” เมื่อเขาตามหลิงฮัน มันทำให้เขารู้เป้าหมายสุดท้ายของการเดินทางของหลิงฮัน “มันไม่ใช่สถานที่ที่ดีนัก ข้าเคยไปที่นั่นมาก่อน มันแตกต่างจากที่อื่นๆมาก และทำให้ข้ารู้สึกหวาดกลัว”
“โอ้ ถ้างั้นเจ้ามีข้อมูลอะไรบ้าง?” แม้หลิงฮันจะมีหอคอยทมิฬที่มั่นใจว่าสามารถช่วยชีวิตเขาเอาไว้ได้ แต่หอคอยทมิฬนั้นใช่ว่าจะมีพลังอำนาจทุกอย่าง หากเขาติดอยู่ที่นี่มันจะไม่ใช่เรื่องตลก
“มันมีกลิ่นอายแห่งความตายที่รุนแรง ทำให้ข้าไม่กล้าเข้าไปใกล้ แล้วข้าจะมีข้อมูลได้อย่างไร!” โสมเฒ่าส่ายหัวไปมา
หลิงฮันไตร่ตรองชั่วครู่ แต่เขาก็ตัดสินใจที่จะไป
นั่นเป็นเพราะเขาสัญญากับคนอื่นเอาไว้และรู้สึกอยากรู้อยากเห็น
หลังจากเดินผ่าน “ภูเขาเหยี่ยว” สภาพแวดล้อมก็กลายเป็นที่รกร้างไม่มีทั้งสัตว์อสูรและสมุนไพร แล้วยังสามารถมองเห็นซากปรักหักพังจากการต่อสู้ได้ทุกหนแห่ง นี่แสดงให้เห็นว่าการต่อสู้นั้นรุนแรงแค่ไหน