บทที่ 2851 ถูกควบคุม 1
กู้ซีจิ่วกลิ้งเข้าหาอ้อมอกของเขาเหมือนแมว เขาก็ไม่มีปฏิกิริยาอะไร เพียงมองดูเธอเท่านั้น
ตี้ฝูอีดูแลเธอดีมาก บาดแผลที่เกิดจากสายฟ้าบนร่างของเธอได้รับการทำแผลแล้ว พันแผลได้งดงามเสียยิ่งกว่าบุปผา มองแวบเดียวก็รู้แล้วเป็นฝีมือของตี้ฝูอี
กู้ซีจิ่วใจฝ่อนัก! ฝ่อเป็นอย่างยิ่ง!
ช้อนตามองสีหน้าไร้อารมณ์ของตี้ฝูอี นวดหว่างคิ้วอย่างสิ้นหวัง
ทำยังไงดีล่ะ? เธอควรทำยังไงดี?
เธอสัญญากับเขาไปแล้วชัดๆ! บอกว่าต่อไปจะไม่ใช้อาคมมาควบคุมเขาอีก ไม่นึกเลยว่าวันนี้จะผิดคำพูดเสียแล้ว!
ก่อนที่เธอจะสลบไป ไม่น่าเชื่อว่าเธอจะร่ายอาคมควบคุมเขา มีคำสั่งหนึ่งต่อเขา “ดูแลข้าให้ดี จนกว่าข้าจะฟื้น”
ตอนนี้…ขึ้นหลังเสือแล้วยากจะลงได้อยู่บ้าง
เธอสำรวจร่างกายดูเล็กน้อย พลังวิญญาณแทบจะหมดเกลี้ยง เธออยากจะลุกขึ้น ทว่าแข้งขากลับไม่มีเรี่ยวแรงเลย ยังไม่ทันลุกขึ้นก็เหงื่อแตกแล้ว
เมื่อเป็นเช่นนี้ อย่าว่าแต่เธอจะฝึกฝนเลย เกรงว่าแม้แต่จะออกไปจากแดนน้ำแข็งแห่งนี้ก็คงทำไม่ได้แล้ว
เธอไม่นึกเลยว่าตัวเองรับอัสนีด่านเคราะห์เพียงไม่กี่สาย ก็จะอ่อนแอจนกลายเป็นแบบนี้ไปได้
โชคดีที่ตี้ฝูอีอยู่ที่นี่ด้วย มิเช่นนั้นเกรงว่าทันทีที่เธอโผล่ขึ้นมาในแดนน้ำแข็ง ก็คงจะกลายเป็นประติมากรรมน้ำแข็งอยู่ที่นี่ไปทันที
เขาช่างเป็นดาวนำโชคของตนโดยแท้!
กู้ซีจิ่วยังคงซาบซึ้งในตัวตี้ฝูอียิ่งนัก อดไม่ได้ที่จะมองดูเขา เขาหลุบตามองเธอ ยังคงเงียบงันไร้วาจา
เธอนวดหว่างคิ้วอีกครั้ง ก่อนที่จะสลบไปเธอรีบร้อนจะหาทางรอด ร้อนใจไปชั่วขณะ จึงใช้อาคมควบคุมที่รุนแรงที่สุด
ตอนนี้สตินึกคิดตอบสนองของเขายังคงเป็นไปตามปกติ แต่ความเคลื่อนไหวจะเป็นไปตามคำสั่งของเธอทุกอย่าง
ตอนนี้เขาคงเกลียดเธอสุดฤทธิ์แล้วแน่นอน! เกรงว่าคงจะมีความคิดอยากซัดเธอให้ตายแล้ว!
สำหรับตนแล้วเขาคือดาวนำโชค แต่สำหรับเขาเกรงว่าตนคงเป็นดาวหายนะ…
กู้ซีจิ่วรู้สึกลุแก่โทษยิ่งนัก
แต่เธอไม่สามารถคลายอาคมนี้ได้ชั่วคราว อย่างแรกคือการคลายอาคมนี้จำเป็นต้องใช้พลังวิญญาณ ตอนนี้เธอยังไม่มีกำลังพอ อย่างที่สองคือเธอกลัวว่าทันทีที่คลายอาคม เขาอาจจะลงมือกับเธอทันที หรือไม่ก็สะบัดแขนเสื้อจากไปเลย ไม่ว่าจะเป็นแบบไหน เธอล้วนต้องตายสถานเดียว
“ตี้…ฝูอี ขออภัยด้วย ข้า…ข้าก็ไม่มีทางเลือกเหมือนกัน รอข้าหายดีแล้ว จะชดใช้ให้เจ้าแน่นอน บนตัวข้ามีสมบัติวิเศษมากมาย ขอเพียงข้ามี ขอเพียงเป็นสิ่งที่เจ้าต้องการ ข้าล้วนจะมอบให้เจ้าทั้งสิ้น”
ตี้ฝูอียังคงเงียบงัน แต่มุมปากกลับยกขึ้นนิดๆ สิ่งที่วาบผ่านนัยน์ตาไม่ทราบว่าเป็นการเย้ยหยันหรือว่าถากถาง
กู้ซีจิ่วก็ทำตัวเหมือนตนมองไม่เห็นไปเสีย ตอนนี้เธอมีแต่ต้องทำหน้าหนาเข้าไว้ถึงจะรอดชีวิตไปได้
ท้องค่อนข้างหิว ร้องโครกครากอยู่เป็นระยะๆ เธอลูบท้อง อดทอดถอนใจไม่ได้
ทันทีที่สูญสิ้นพลังวิญญาณ ย่อมไม่แตกต่างอะไรกับมนุษย์ธรรมดาแล้ว หิวเป็นเช่นกัน…
เธอรู้ว่าในแดนน้ำแข็งแห่งนี้มีสัตว์แดนหนาวอยู่ห้าหกชนิด เพียงแต่ดุร้ายยิ่งนัก และจับยากยิ่ง
หากว่าเป็นเมื่อก่อน การล่าสัตว์ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเธอเลย แต่ตอนนี้…
เธอถอนหายใจเบาๆ เอ่ยกับเขาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ฝูอี เจ้าหิวหรือเปล่า? ช่วยล่ากระต่ายมาให้ข้าสักตัวสิ”
ตี้ฝูอีไม่พูดพร่ำทำเพลงอะไรก็เดินออกไปเลย พริบตาเดียวก็หายออกไปจากกระท่อมน้ำแข็งแล้ว
เห็นกันอยู่ชัดๆ ว่าเป็นเพียงที่พักชั่วคราวเท่านั้น แต่ข้าวของที่อยู่ด้านในกลับไม่เรียบง่ายเลย ผนังน้ำแข็งเรียบใสปานกระจก บนผนังยังแขวนภาพวาดไว้หลายภาพด้วย บางภาพเป็นบรรพตสูงตระหง่าน บางภาพเป็นธาราไหลริน ยังมีเมฆาเคลื่อนคล้อยด้วย ยามที่แขวนเอาไว้ด้วยกันเช่นนี้ ไม่น่าเชื่อว่าจะทำให้คนรู้สึกหลอนคล้ายถูกโอบล้อมด้วยเขาเขียวธารใส
บนพื้นของกระท่อมน้ำแข็งปูด้วยพรมสีขาวพิสุทธิ์ และในตอนนี้เธอก็นั่งอยู่บนผ้านวมเช่นกัน
กู้ซีจิ่วเป็นเทพผู้สร้างโลก แต่เธอกลับไม่มีนิสัยชอบจัดแจงบ้านเลย ขอเพียงเรือนสะอาดเรียบร้อยก็พอแล้ว อย่างอื่นจะอย่างไรก็ได้
————————————————————————————-
บทที่ 2852 ถูกควบคุม 2
ดังนั้นข้าวของในที่พักอาศัยของเธอส่วนใหญ่จึงเรียบง่ายยิ่งนักเน้นใช้งานจริง
เวลาที่เดินทางอยู่ด้านนอก ต่อให้เป็นจุดพักเกวียนที่ผู้คนจอแจเธอก็นอนหลับได้สบายมาก
เธอไม่เคยนึกเลยว่าคนผู้หนึ่งจะสามารถใช้ชีวิตอย่างวิจิตรประณีตปานนี้ แม้ว่าจะถูกควบคุมให้สร้างที่พักชั่วคราวขึ้นมา ก็ยังมีความคิดบรรเจิดสร้างสรรค์อยู่ เธอรู้สึกว่ากระท่อมหลังนี้เสมือนงานศิลปะชิ้นหนึ่ง แค่มองเช่นนี้ก็จรรโลงใจแล้ว
บุรุษผู้นี้…
ใช้ชีวิตดุจบทกวี
พิเศษยิ่งนักจริงๆ ไม่รู้ว่าวันหน้าจะเป็นผู้ใดที่วาสนาดีได้เป็นศรีภรรยาของเขา
เพียงแต่ เขามีนิสัยหยิ่งทะนงเช่นนี้ จะหลงรักใครสักคนคงยากเย็นยิ่งนักกระมัง?
เธอหยิบกระจกออกมาส่องดูตน เป็นไปตามคาด เธอกลายเป็นแม่สาวน้อยอีกแล้ว หนนี้ยิ่งไปกันใหญ่ ดูอายุราวสิบสองสิบสามเท่านั้น
มิน่าเล่าตอนที่เธอซุกอยู่ในอ้อมกอดเขาถึงรู้สึกว่าพอดียิ่ง ไม่รู้สึกติดขัดเลย
ประหลาด ภายในกระท่อมนี้อบอุ่นเพียงพอแล้ว ต่อให้เธอนอนอยู่บนพื้นก็ไม่ถูกแช่แข็ง แล้วทำไมก่อนหน้านี้เธอถึงซุกอยู่ในอ้อมแขนของเขาล่ะ? ต้องกอดคนผู้หนึ่งเอาไว้เขาก็คงนอนไม่สบายกระมัง?
จะว่าไป ตัวเธอสลบไปนานแค่ไหนกัน?
คำถามมากมายผุดวาบเข้ามาในหัวใจกู้ซีจิ่ว ทำได้เพียงรอตี้ฝูอีกลับมาแถลงไข
ตี้ฝูอีที่เธอรอคอยไม่ได้มา ที่มากลับเป็นสัตว์ร้ายเขี้ยวแหลมเล็บคมหลายตัว!
เสียงคำรามหลายเสียงสะท้านฟ้าสะเทือนดิน สะเทือนปฐพีให้โยกไหวไปหมด
เสียงคำรามยังไม่ทันขาด สัตว์ร้ายร่างใหญ่โตมโหฬารสี่ตัวก็โผล่ออกมาจากพายุหิมะแล้ว!
หัวเสือ หางเสือดาว ทั้งร่างขาวปลอด เขี้ยวโง้งออกมาด้านนอก สองตาแดงฉาน ตัวใหญ่เหมือนช้าง แต่กลับเคลื่อนไหวปราดเปรียวดุจวิฬาร์
คล้ายจะได้กลิ่นเลือดเนื้ออันโอชะจากร่างเธอ พุ่งตรงเข้าใส่กระท่อมน้ำแข็งหลังนี้ของเธอในทันใด…
กู้ซีจิ่วสบถคำหนึ่ง กุมกระบี่ล้ำค่าข้างกายแน่น
สัตว์ร้ายชนิดนี้เป็นราชาผู้ปกครองแดนน้ำแข็งแห่งนี้ ตะปบทีเดียวก็สามารถฉีกทึ้งหนังแรดได้แล้ว ทันทีที่ลงมือ สามารถเคลื่อนภูเขาน้ำแข็งลูกเล็กๆ ให้ปลิวออกไปได้เลย!
และกระท่อมน้ำแข็งที่เธออยู่หลังนี้ถึงจะวิจิตรงดงาม แต่กำแพงน้ำแข็งกลับไม่หนาเลย น่าจะรับสักกรงเล็บของสัตว์ร้ายเหล่านี้ไม่ได้ด้วยซ้ำ!
ส่วนตัวเธอก็คงพอให้สัตว์ร้ายเหล่านี้ขย้ำได้แค่ไม่กี่คำ!
เธอใช้กระบี่ค้ำยันกายขึ้นมา
ถึงแม้จะทราบว่าตัวเองในเวลานี้ไม่อาจต้านทานการโจมตีของสัตว์ร้ายสี่ตัวนี้ได้ แต่จะให้นั่งรอความตายเฉยๆ ก็ไม่ใช่วิสัยของเธอ อย่างไรก็ต้องสู้สักตั้ง
‘ตึง!’
‘ตึง!’
เกิดเสียงดังขึ้นต่อเนื่องกัน สัตว์ร้ายสี่ตัวนั้นทะยานมาถึงหน้ากระท่อมแล้ว มีสองตัวที่ใช้หัวกระแทกลงบนผนังน้ำแข็ง…
กู้ซีจิ่วกลั้นหายใจ รอคอยวินาทีที่กระท่อมหลังนี้จะแตกกระจายเป็นเสี่ยง
กลับคาดไม่ถึงว่ากระท่อมนี้จะแน่นิ่งปานขุนเขา อย่าว่าแต่พังถล่มเลย ไม่แม้แต่จะโยกคลอนด้วยซ้ำ
กู้ซีจิ่วนิ่งงัน
หรือว่าสัตว์ร้ายเหล่านี้เป็นเสือกระดาษ? ดูดีแต่ใช้การไม่ได้?
สัตว์ร้ายสี่ตัวนั้นย่อมไม่ยินยอม โถมกระแทกจากด้านนอกอย่างต่อเนื่อง ผลคือสั่นคลอนกระท่อมน้ำแข็งไม่ได้เลย
กระตุ้นความดุร้ายของสัตว์ร้ายเหล่านี้ให้มากขึ้น หงุดหงิดเป็นพิเศษ ตัวหนึ่งในกลุ่มนั้นฟาดกรงเล็บใส่ยอดน้ำแข็งด้านข้าง ยอดน้ำแข็งที่มีความสูงหลายจั้งถูกฟาดจนแหลกเป็นเสี่ยง หมอกน้ำแข็งฟุ้งตลบ
กู้ซีจิ่วใจเต้นแวบหนึ่ง ดูเหมือนสัตว์ร้ายชนิดนี้จะมีกำลังมหาศาลยิ่ง เช่นนั้นเหตุใดจึงซัดกระท่อมน้ำแข็งหลังนี้ให้พังไม่ได้ล่ะ?
เธอลุกขึ้นมาตรวจสอบภายในกระท่อมรอบหนึ่ง มองไม่เห็นสิ่งของจำพวกกลไกอันใดเลย ถึงขั้นที่ผนังน้ำแข็งก็ไม่หนาเลยด้วย หนาเท่าอิฐก้อนหนึ่งเท่านั้น
เห็นทีว่าเขาคงจะติดตั้งกลไกอันใดเอาไว้นอกกระท่อม ทำให้กระท่อมหลังนี้ไม่พังทลาย
กู้ซีจิ่วถอนหายใจอย่างโล่งอก ลงไปนั่งอีกครั้ง
ตี้ฝูอีผู้นี้กระทำการรอบคอบจริงๆ! ถึงถูกควบคุมแล้วก็ยังทำการได้รัดกุมปานนี้…
ผ่านไปครู่หนึ่ง เงาคนวาบขึ้นมานอกกระท่อม ในที่สุดตี้ฝูอีก็ปรากฏตัวแล้ว
เมื่อสัตว์ร้ายสี่ตัวนั้นมองเห็นเขา ก็ปรีดานัก แผดร้องขึ้นแล้วก็พุ่งใส่เขาจากสี่ทิศทาง!
กู้ซีจิ่วประหลาดใจ ไม่น่าเชื่อว่าสัตว์ร้ายสี่ตัวนี้จะโจมตีประสานกันเป็นด้วย!
————————————————————————————-