เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1146
ตบลงมาอีกครั้ง ความทรงจำในหัวสมองลู่ฝานระเบิดออก กลายเป็นแสงเต็มท้องฟ้า
ความทรงจำในหัวสมองได้รับความเสียหาย จิตวิญญาณดับสลาย
ในช่วงเวลานี้ ลู่ฝานเห็นทุกอย่างในอดีตที่ผ่านมาของตัวเอง ภาพทั้งหมดวนไปวนมาอยู่ในแสง
การฝึกฝนอย่างยากลำบากตอนเด็ก ความอับอายตอนวัยรุ่น
ช่วงเวลาโรแมนติกกับจางเยว่หาน ภาพที่ล้มลงบนพื้นหิมะ
ฝากตัวเป็นศิษย์กับอาจารย์หวูเฉิน ฝึกฝนที่เขาซีซาน ทดสอบที่ลานกว้าง
เข้าสถาบันสอนวิชาบู๊ แย่งชิงอันดับหนึ่งของคณะ
เข้ามาในเมืองตงหวา ต่อสู้ดุเดือดกับกุยวัว ได้ตำแหน่งผู้ตรวจกลางระดับกลาง
เข้าไปในคุกใต้ดิน ดูป้ายศิลาเทพฝน รอดตายแบบเกือบเอาชีวิตไม่รอด ฝึกพลังความเป็นความตายวนเวียนสำเร็จ
ผ่านอุโมงค์มิติเข้าสู่เมืองหลวง ต่อสู้อย่างหนักหน่วงกับแปดผู้โดดเด่น
เหยียบลงบนสะพานสายรุ้ง เข้าสู่เขาวิถีบู๊ เข้าไปในบ้านหินของจักรพรรดิอู่
ทุกสิ่งทุกอย่าง ย้อนไปมาอยู่ในแสงทั้งหมด
จักรพรรดิอู่มองอดีตในชีวิตของลู่ฝานอย่างเงียบๆ จากนั้นพูดพึมพำว่า “ชีวิตของนายช่างมีสีสันจริงๆ ที่แท้พลังของนาย คือการฝึกทั้งบู๊และชี่ ดีสุดยอดไปเลย ดีสุดยอดจริงๆ ดูเหมือนฉันต้องก้าวข้ามผ่านโลกนี้ได้แน่ๆ!”
จักรพรรดิอู่หัวเราะอย่างบ้าคลั่งออกมา
ตอนนี้ใบหน้าของเขาแปรเปลี่ยนเป็นโหดเหี้ยมน่ากลัว
ในประวัติศาสตร์ จักรพรรดิอู่คนที่สู้กับฟ้าดินอย่างหนักหน่วง สร้างอู่อาน สยบสัตว์อสูร อันที่จริงหายไปกับฝุ่นผงในประวัติศาสตร์ตั้งนานแล้ว
สิ่งที่หลงเหลืออยู่ที่นี่ เป็นเพียงแค่ความโหยหาของเขา
แต่ความโหยหาเพียงแค่นี้ กลับทำลายลู่ฝานจนพินาศย่อยยับคาที่ในวันนี้
ในแสงเต็มท้องฟ้า มีความไม่พอใจอย่างไม่สิ้นสุดวนเวียนอยู่ เหมือนกับไม่ยอมหายไป
แต่ความไม่พอใจเหล่านี้ ไม่เป็นผลอะไรกับจักรพรรดิอู่เลย
เพียงแค่เขาเหวี่ยงมือเบาๆ ทุกสิ่งทุกอย่างของลู่ฝานจะเหมือนหมอกควันผ่านตา หายไปอย่างสมบูรณ์ ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป ร่างกายนี้จะเป็นของเขา
แม้เขาเป็นจิตวิญญาณเล็กๆ ความโหยหาเพียงเล็กน้อยของจักรพรรดิอู่
แต่ไม่ด้อยไปกว่าจิตวิญญาณสมบูรณ์แบบของนักบู๊ทุกคน
เขาไม่ต้องการความทรงจำในหัวสมอง ก็สามารถควบคุมร่างกายได้
แค่มีร่างกายอยู่ในมือ เขาสามารถกลับไปในแดนจักรพรรดิอู่ดั่งตอนแรก และสู้กับฟ้าดินอีกครั้ง!
จักรพรรดิอู่ยื่นมือออกมา พูดด้วยรอยยิ้มว่า “ฉันสัมผัสได้ถึงความไม่พอใจของนาย แต่นี่ไม่ได้ช่วยอะไรเลย ความจริงไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ด้วยความคิดของนายหรอก!”
จักรพรรดิอู่เหวี่ยงมือเบาๆ แสงหายไปทั้งแถบ
แสงแต่ละแสงเป็นความทรงจำส่วนหนึ่งของลู่ฝาน เป็นตัวแทนอดีตของลู่ฝาน
เมื่อแสงเหล่านี้หายไปจนหมด จะเป็นตอนที่ลู่ฝานตายอย่างสมบูรณ์
แสงหายไปอย่างรวดเร็ว เพียงครู่เดียวเหลืออยู่เพียงแถบสุดท้ายแล้ว
ในแสงเหล่านี้ ไม่มีความทรงจำของลู่ฝานแล้ว เหลือเพียงความไม่พอใจและความโหยหาของลู่ฝาน
จักรพรรดิอู่มองแสงสุดท้ายด้วยรอยยิ้ม แล้วพูดว่า “ความโหยหาคือสิ่งที่น่ากลัวตามคาด มันสามารถทำให้คนที่ตายไปแล้ว ยังคงหลงเหลือร่องรอยสุดท้ายของการดำรงอยู่!”
พูดจบ จักรพรรดิอู่เหวี่ยงมืออีกครั้ง แสงสุดท้ายโดนเหวี่ยงจนกระจาย
จักรพรรดิอู่พยักหน้าอย่างพอใจ เตรียมยึดร่างของลู่ฝาน แต่ขณะนั้นเอง จู่ๆ มีแสงสว่างขึ้นมาอีกครั้ง
“หืม”
จักรพรรดิอู่ขมวดคิ้วมองแสงเล็กๆ นี้ คิดไม่ถึงว่ามันจะไม่โดนเหวี่ยงจนกระจาย
จักรพรรดิอู่ยื่นมือออกมาปาดลงไปด้านบน แสงมืดลงทันที แต่ก็กลับมาสว่างอย่างรวดเร็ว
จู่ๆ จักรพรรดิอู่หัวเราะออกมา
“นี่มันความโหยหาอะไรกัน คิดไม่ถึงว่าจะกำจัดทิ้งไม่ได้ อย่านะว่าความโหยหาของนาย แข็งแกร่งกว่าพลังของฉัน”
พูดจบ จักรพรรดิอู่ยื่นหนึ่งนิ้วเข้าไปหาแสง ใช้แรงกดลงไป เขาจะกดความโหยหานี้ทิ้งไป
แต่ช่วงเวลาที่นิ้วของเขาแตะลงบนแสง จู่ๆ เหมือนจักรพรรดิอู่สัมผัสโดนสายฟ้า จนต้องชักมือกลับมา