ตงป๋อเสวี่ยอิงไม่กล้าเชื่อ ตอนนี้ยอดเคารพซื่อฝาเผชิญกับแรงดึงดูดของ ‘หยาดน้ำพันเนตร’ ก็ย่อมสามารถทำการล้อมโจมตีโดยไม่สนใจหน้าตาได้อย่างสิ้นเชิง เช่นนี้ เพื่อรักษาชีวิต จักรพรรดิเป่ยเหออาจยอมประนีประนอม แต่รอจนใกล้จะออกจากเกาะซื่อฝาแห่งนี้ได้แล้วเกรงว่าจักรพรรดิเป่ยเหออาจจะแปรพักตร์เพื่อหยาดน้ำพันเนตรก็ได้
“จักรพรรดิเป่ยเหอ สิ่งที่ยอดเคารพซื่อฝาพูดนั้นถูกต้อง” ตงป๋อเสวี่ยอิงถ่ายเสียงพูด “ข้ามิได้สำเร็จเป็นขั้นสุดยอด ถึงแม้ว่าจะมีความสนใจในการเข้าไปยังทางเดินเขี้ยวอสรพิษอยู่บ้า แต่ก็มิได้ความมุ่งมาดปรารถนาอย่างบ้าคลั่งถึงเพียงนั้น”
จักรพรรดิเป่ยเหอได้ฟังแล้วก็หัวใจสั่นไหว
“แต่หยาดน้ำพันเนตรนี้ก็มีความพิเศษอยู่บ้าง ข้าอยากลองหยั่งรู้ดูสักหน่อย” ตงป๋อเสวี่ยอิงถ่ายเสียงพูดอีก “เอาอย่างนี้ ให้ข้าหยั่งรู้หยาดน้ำพันเนตรนี่สักล้านล้านปี หลังจากล้านล้านปีแล้วค่อยคืนให้ท่าน ว่าอย่างไรเล่า ถ้าหากท่านเป็นกังวลว่าข้าจะนำเอาหยาดน้ำพันเนตรหนีไป เช่นนี้ร่างแยกของข้าที่พกหยาดน้ำพันเนตรเอาไว้ก็จะอยู่ข้างกายท่านตลอดเวลา แล้วก็สามารถอยู่ภายในสมบัติล้ำค่าคูหาสวรรค์ของท่านก็ได้ ทำเช่นนี้พวกเราทั้งสองฝ่ายก็สามารถให้สัตย์สาบานกันได้! เชื่อว่าท่านก็รู้ว่าคำสาบานนั้นมีความสำคัญต่อพวกเราผู้บำเพ็ญอย่างที่สุด!”
“ดีๆๆ” จักรพรรดิเป่ยเหอยินดีเป็นอย่างยิ่งแล้วถ่ายเสียงพูดว่า “น้องหิมะเหินมีบุญคุณยิ่งใหญ่เช่นนี้ ไม่รู้ว่าจะตอบแทนเช่นไรดี นี่ล้วนเป็นข้าที่ติดหนี้น้องหิมะเหินทั้งสิ้น รอให้เสร็จเรื่องแล้วน้องหิมะเหินอยากจะให้ข้าตอบแทนเช่นไรก็จงพูดมาให้หมด”
“แต่ต้องให้สัตย์สาบานด้วยนะ” ตงป๋อเสวี่ยอิงถ่ายเสียงพูด
“สาบานสิ น้องหิมะเหินให้สัตย์สาบาน ข้าก็จะให้สัตย์สาบานเช่นกัน” จักรพรรดิเป่ยเหอพูด
คนทั้งสองต่อรองกันอย่างเงียบเชียบ แล้วต่างก็ให้สัตย์สาบาน
ตงป๋อเสวี่ยอิงเองก็ไม่มีหนทาง
ให้เชื่อใจ ‘ยอดเคารพซื่อฝา’ อย่างนั้นหรือ เขาก็ยังไม่กล้าไว้ใจยอดเคารพของเผ่ามรณะทมิฬเลยจริงๆ!
เช่นนั้นก็ได้แต่เชื่อใจจักรพรรดิเป่ยเหอแล้ว!
ถ้าหากไม่ให้ผลประโยชน์มากพอ แม้กระทั่งให้สัตย์สาบาน ตงป๋อเสวี่ยอิงก็รู้สึกว่าด้วยอุปนิสัยของ ‘จักรพรรดิเป่ยเหอ’ เกรงว่าจะต้องแปรพักตร์อย่างแน่นอน
ช่วยไม่ได้…
พลังยุทธ์อ่อนแอ! ก็ได้แต่ทำเช่นนี้!
“จ้าวหิมะเหิน เจ้าคงเลือกดีแล้วสินะ จะเชื่อใจข้า หรือว่าเชื่อใจเขากันเล่า” ยอดเคารพซื่อฝาเอื้อนเอ่ย
“ยอดเคารพ ขออภัยด้วย” ตงป๋อเสวี่ยอิงพูด
“เอาล่ะ หวังว่าเจ้าจะไม่นึกเสียใจภายหลังนะ” ยอดเคารพซื่อฝาสีหน้าเย็นชา เขาก็รู้ว่ายอดเคารพทั้งสามของเผ่ามรณะทมิฬล้วนมีชื่อเสียงไม่ค่อยดีนัก อีกฝ่ายเลือกที่จะเชื่อใจจักรพรรดิเป่ยเหอก็เป็นเรื่องปกติอย่างยิ่ง
ยอดเคารพซื่อฝามองไปทางจักรพรรดิเป่ยเหอ “เป่ยเหอ เจ้าช่างโชคดีเสียจริง ต้องการให้ข้าช่วยส่งพวกเจ้าจากไปหรือไม่เล่า”
“ไม่ต้องหรอก” จักรพรรดิเป่ยเหอพูด “เหาะเหินออกไปก็คงไม่นานสักเท่าใดนักหรอก!”
พรึ่บ!
จักรพรรดิเป่ยเหอโบกมือเก็บตัวตงป๋อเสวี่ยอิงเข้าไปแล้วเหินทะยานมุ่งออกไปยังที่ไกลๆ อย่างรวดเร็ว กลายเป็นกระแสน้ำสายหนึ่งเคลื่อนผ่านบนเกาะลอยคว้างไปด้วยความเร็วสูง
……
ภายในสมบัติล้ำค่าคูหาสวรรค์
ร่างแยกกลุ่มหนึ่งของตงป๋อเสวี่ยอิงอยู่กันที่นี่
“หยาดน้ำพันเนตร” ตงป๋อเสวี่ยอิงกุมหยาดน้ำพันเนตรเอาไว้พลางรับสัมผัสโดยละเอียดแล้วก็ต้องหลงใหลและตกตะลึงเพราะสิ่งนี้
‘โลกลวง’ ที่แฝงอยู่ในหยาดน้ำพันเนตรช่างหน้าอัศจรรย์เหลือเกิน ส่วนประกอบเขตลวงภายในดวงตาสีทองและดวงตาสีเทาทั้งหมดที่จดจำเอาไว้ก่อนหน้าต่างก็สามารถแทรกซึมเข้าไปกลายเป็นส่วนหนึ่งของมันได้ทั้งสิ้น คล้ายกับไม่มีส่วนใดแยกออกจากกันเลย
“แก่นแท้ของโลกคือการรวมเข้าด้วยกัน”
“ทุกสิ่งอย่างล้วนสามารถรวมเข้าด้วยกันได้”
“โลกลวงภายในหยาดน้ำพันเนตรหยดนี้ยังไม่สมบูรณ์แบบพอ ถึงอย่างไรสิ่งมีชีวิตคละถิ่นตนนั้นก็ตายไปแล้ว ความมหัศจรรย์ของหยาดน้ำพันเนตรก็ลดต่ำลงไปอย่างมหาศาล” ตงป๋อเสวี่ยอิงพึมพำ แต่ถ้าหากมีชีวิตอยู่ ตนเองจะมีโอกาสหยั่งรู้โดยละเอียดเสียที่ไหนกัน
ขณะที่ตงป๋อเสวี่ยอิงอยู่ระหว่างกระบวนการหยั่งรู้นั้นเอง
ทันใดนั้นเงาร่างสายหนึ่งก็ปรากฏขึ้นข้างกาย ซึ่งก็คือร่างแปรของจักรพรรดิเป่ยเหอนั่นเอง
“จักรพรรดิ” ตงป๋อเสวี่ยอิงมองไปทางจักรพรรดิเป่ยเหอที่อยู่ข้างๆ “ว่าอย่างไร ใกล้จะบินออกจากเกาะลอยคว้างแล้วหรือ”
“เกือบแล้วล่ะ” จักรพรรดิเป่ยเหออมยิ้มพยักหน้า “คราวนี้ต้องขอบคุณน้องหิมะเหินมากจริงๆ เป็นเพราะน้องหิมะเหินแท้ๆ ข้าจึงรวบรวมน้ำค้างบุปผาของดอกใบไม้ดำได้มากพอสมควรเลยทีเดียว หรือแม้กระทั่งที่น้องหิมะเหินรับปากข้าว่าอีกล้านล้านปีให้หลังจะยกหยาดน้ำพันเนตรให้กับข้า บุญคุณอันยิ่งใหญ่นี้ไม่รู้ว่าควรจะตอบแทนอย่างไรดีเลยจริงๆ! ถึงแม้ว่าข้าเองก็สามารถรวบรวมสุดยอดสมบัติลับล้ำค่ามาได้ชิ้นสองชิ้น แต่เมื่อเทียบกับหยาดน้ำพันเนตรแล้วก็ยังห่างชั้นกันมากมายเหลือเกิน บุญคุณอันยิ่งใหญ่นี้คงยากจะตอบแทนได้ ก็ได้แต่จดจำเอาไว้ด้วยใจแล้วล่ะ”
“จดจำเอาไว้ด้วยใจหรือ” ตงป๋อเสวี่ยอิงตกตะลึง มิได้บอกว่าจะมอบสุดยอดสมบัติลับล้ำค่าให้แทนคำขอบคุณหรือไร เขารู้สึกผิดแปลกขึ้นมาในทันใด
“ยังมีอีก หยาดน้ำพันเนตรนั้นล้ำค่าเหลือเกิน ความจริงแล้วข้าก็ไม่วางใจที่จะให้น้องหิมะเหินครอบครองเป็นเวลายาวนานถึงล้านล้านปีหรอก เอามาไว้ในมือเสียตั้งแต่เนิ่นๆ จะดีกว่า ข้าจึงจะวางใจได้” รอยยิ้มของจักรพรรดิเป่ยเหอยิ่งสว่างไสว
ตงป๋อเสวี่ยอิงสีหน้าแปรเปลี่ยนอย่างใหญ่หลวง “เป่ยเหอ นี่ท่านจะ…”
“ถูกต้อง เจ้าก็มิได้โง่เขลาเลยนี่” จักรพรรดิเป่ยเหอโบกมือคราหนึ่ง ครืน… ประกายกระบี่อันปั่นป่วนน่าหวาดหวั่นราวกับกระแสน้ำหลั่งไหลมา จักรพรรดิเป่ยเหอยิ้มตาหยีมองตงป๋อเสวี่ยอิง
ตงป๋อเสวี่ยอิงหมายจะสำแดงศาสตร์การส่งถ่ายทลายโลกา แต่ตอนนี้ร่างกายยังคงอยู่ในอาณาบริเวณของเกาะลอยคว้าง ก็ย่อมไม่สามารถส่งถ่ายทลายโลกาหลบหนีไปได้
“ข้ามันตาบอดไปแล้วจริงๆ!” ตงป๋อเสวี่ยอิงนัยน์ตาเยียบเย็นดุจน้ำแข็ง
ปัง!
ร่างแยกมากมายของเขายามอยู่ต่อหน้ากระแสน้ำประกายกระบี่ของจักรพรรดิเป่ยเหอก็ไม่มีเรี่ยวแรงต้านทานเลยแม้แต่น้อย แหลกสลายไปจนหมดสิ้น
หลังจากที่แหลกสลายไปแล้วกลับมีหยาดน้ำพันเนตรหยดหนึ่งไหลลงมา
จักรพรรดิเป่ยเหอเผยสีหน้าตื่นเต้นออกมา เขายื่นมือออกมาคว้าหยาดน้ำพันเนตรเอาไว้ ร่างกายก็สั่นสะท้านน้อยๆ “ได้หยาดน้ำพันเนตรมาไว้ในมือแล้ว! ช่างโง่เง่าเสียจริง ล้านล้านปีอย่างนั้นหรือ ถึงแม้ว่าเจ้าจะให้สัตย์สาบาน แต่เนิ่นนานถึงล้านล้านปี ระยะเวลายาวนานเช่นนี้ ใครจะไปรู้ว่าจะเกิดเหตุการณ์อันใดขึ้นบ้าง เอามาไว้ในมือเสียตั้งแต่เนิ่นๆ ข้าจึงจะวางใจได้”
“ฮ่าฮ่า คราวนี้ได้ผลตอบแทนมหาศาลนัก น้ำค้างบุปผาก็รวบรวมได้มากพอแล้ว ทั้งยังได้หยาดน้ำพันเนตรมาไว้ในมืออีกด้วย”
“จ้าวหิมะเหินผู้นี้ช่างโง่เง่าเสียจริง ถึงกับเชื่อคำสาบานของข้าได้ลงคอ ฮ่าฮ่าฮ่า…” จักรพรรดิเป่ยเหอห้วเราะเสียงเย็น
ยามที่เขายังอ่อนแอก็เคยใช้ชีวิตอยู่ที่ดินแดนจิตโลกามาก่อน
เหล่าผู้บำเพ็ญของดินแดนจิตโลกาก็ไม่รู้ว่าเขาเป็นชนพื้นเมืองดั้งเดิมของหุบเขาเขี้ยวหัก ดังนั้นจึงได้อาศัยลูกไม้ ‘การสาบาน’ ขุดหลุมพรางผู้บำเพ็ญมานักต่อนักแล้ว!
“พวกเจ้าผู้บำเพ็ญใส่ใจกับคำสาบาน แต่ข้ามิได้ใส่ใจด้วยเสียหน่อย!” จักรพรรดิเป่ยเหอแค่นหัวเราะ ในบรรดาชนพื้นเมืองดั้งเดิมก็มีผู้แกร่งกล้าชนพื้นเมืองดั้งเดิมบางคนที่ศึกษา ‘ผู้บำเพ็ญ’ พากเพียรบำเพ็ญจิต แล้วก็ใส่ใจกับคำสาบาน แต่กลับมีผู้แกร่งกล้าบางคนที่มิได้แยแส จักรพรรดิเป่ยเหอก็เป็นหนึ่งในนั้นด้วย!
……
ยามที่จักรพรรดิเป่ยเหอลงมือนั้นก็กำลังบินมาถึงชายขอบของเกาะลอยคว้างแห่งนี้พอดี อาศัยแรงกดดันของเกาะลอยคว้าง ทำให้ตงป๋อเสวี่ยอิงไม่สามารถส่งถ่ายทลายโลกาหลบหนีไปได้
ในขณะที่สังหารนั้นเขาก็ออกมาจากเกาะลอยคว้างแล้ว
“เป่ยเหอ เจ้าก็ลงมือจริงๆ เสียด้วย” เงาร่างสายหนึ่งปรากฏขึ้นยังที่ไกลๆ ซึ่งก็คือยอดเคารพซื่อฝาที่เคลื่อนที่ในพริบตามาปรากฏตัวขึ้น
“หึๆ” จักรพรรดิเป่ยเหอมองไปทางยอดเคารพซื่อฝา “น่าเสียดายที่ข้าออกมาจากเกาะลอยคว้างแล้ว ท่านก็ทำอะไรข้ามิได้หรอก”
พูดจบแล้วก็เคลื่อนที่ในพริบตาหายลับไปในทันที
ยอดเคารพซื่อฝาเห็นแล้วก็หัวเราะเยาะเบาๆ คราหนึ่ง “จ้าวหิมะเหินที่น่าสงสาร ข้าเคยบอกแล้วว่าเจ้าจะต้องนึกเสียใจภายหลังแน่! ถ้าหากเจ้ายืนอยู่ฝ่ายเดียวกับข้า ในภายหน้าข้าก็ยังสามารถมอบผลประโยชน์ให้กับเจ้าได้บ้าง ยืนอยู่ฝั่งเดียวกันกับเป่ยเหอกลับถูกช่วงชิงสมบัติล้ำค่าไปในทันที สุดท้ายพลังยุทธ์ในการสังหารซึ่งหน้าก็ยังอ่อนแอเกินไป! อาศัยเพียงแค่เคล็ดวิชาวิญญาณ การต่อสู้ซึ่งหน้าก็ได้แต่พึ่งพาผู้อื่นเท่านั้น”
“เป่ยเหอ การแปรพักตร์ของเจ้าก็อยู่ในความคาดหมายของข้าด้วย”
“แต่หยาดน้ำพันเนตรหยดนี้ เจ้าช่วงชิงเอาไปแล้วแต่ก็สร้างความแค้นต่อจ้าวหิมะเหินผู้นั้น พลังรบของตัวเขานั้นธรรมดาๆ แต่พลังคุกคามกลับมหาศาลยิ่งนัก” ยอดเคารพซื่อฝามีแววเยียบเย็นในดวงตา
หยาดน้ำพันเนตรที่อยู่ต่อหน้าต่อตา ในที่สุดก็ถูกจักรพรรดิเป่ยเหอเอาไปครอบครองเสียแล้ว ยอดเคารพซื่อฝาก็ย่อมไม่มีทางปล่อยให้จักรพรรดิเป่ยเหออยู่อย่างเป็นสุขอยู่แล้ว
******
“แปรพักตร์จริงๆ เสียด้วย”
“ข้าให้สัตย์สาบาน ตัวเขาเองก็ให้สัตย์สาบานเช่นกัน แต่กลับยังแปรพักตร์อีกหรือ” ที่โลกแสงดาว ร่างแยกร่างหนึ่งที่กำลังจิบสุราตามลำพังอยู่ในลานบ้านของตงป๋อเสวี่ยอิงเผยสีหน้าโกรธเคืองออกมา
ตงป๋อเสวี่ยอิงรู้ดีว่าไม่ว่าจะเลือกช่วยเหลือใครต่างก็มีอันตรายทั้งคู่
เขารับปากจะมอบหยาดน้ำพันเนตรให้แล้ว เพียงแค่ต้องการใช้บำเพ็ญเป็นเวลาล้านล้านปีเท่านั้น ทั้งสองฝ่ายต่างก็ให้สัตย์สาบาน บวกกับอิทธิพลของเขา ตงป๋อเสวี่ยอิงทั่วทั้งหุบเขาเขี้ยวหัก ในเมื่อแปรพักตร์ ในภายหน้าจักรพรรดิเป่ยเหอย่อมมิได้อยู่อย่างเป็นสุขแน่! แต่จักรพรรดิเป่ยเหอก็ยังแปรพักตร์อยู่ดี
“สมควรตาย”
ตงป๋อเสวี่ยอิงเองก็จนใจ
ช่วยไม่ได้ ก็ตนเองพลังยุทธ์อ่อนแอ! ถึงแม้พลังยุทธ์ของบรรดาจักรพรรดิและเหล่ายอดเคารพจะลดลงไปจนเหลือเพียงแค่ส่วนเดียว การจะบดขยี้เขาให้ตายนั้นก็ยังคงง่ายดายเป็นอย่างยิ่งอยู่ดี
“น้องหิมะเหิน เจ้าถึงกับได้หยาดน้ำพันเนตรมาจากเกาะซื่อฝาแต่ถูกเป่ยเหอช่วงชิงไปเสียแล้วอย่างนั้นหรือ”
“จ้าวหิมะเหิน ได้ยินว่าเจ้าช่วยเหลือเป่ยเหอ แต่เป่ยเหอกลับแปรพักตร์แล้วช่วงชิงหยาดน้ำพันเนตรไปอย่างนั้นหรือ เขาได้รับความช่วยเหลือจากเจ้า แต่กลับยังแปรพักตร์อย่างไร้น้ำใจ จะปล่อยเขาไปง่ายๆ ได้อย่างไรกัน จ้าวหิมะเหิน ข้ามาช่วยเจ้าแล้ว พวกเราบุกสังหารโลกเป่ยเหอแล้วไปหาตัวจักรพรรดิเป่ยเหอผู้นั้นกันเถิด!”
“น้องหิมะเหิน! เป่ยเหอผู้นั้นรังแกกันเกินไปแล้ว! จะปล่อยไปมิได้นะ!”
มีข้อความส่งมาอยู่แทบจะตลอดเวลา
…