เจตจำนงของกระบี่กาลเคลื่อนคล้อยปรากฏขึ้นใกลๆ อีกครั้ง
เยี่ยนจ้าวเกอประหลาดใจ ไม่ใช่ว่าตนเพิ่งออกจากเตากลืนดินมา ก็เจอกับคนในเก้ากระบี่ผู้วิเศษพอดีหรอกกระมัง?
แต่ว่าไม่ทันไร เยี่ยนจ้าวเกอก็รู้สึกได้ว่า เจตจำนงนั้นเหมือนข้ามผ่านดินแดนแห่งนี้ไป
ประกายกระบี่ดุจกระแสน้ำพาดผ่านท้องฟ้า มิติเวลาที่มันเคลื่อนผ่านเหมือนเชื่องช้าลง ริบหรี่ไร้แสง สูญเสียสีสัน
กลับมีใช่คังฮูหยินก่อนหน้า แต่เป็นจอมยุทธ์ที่ฝึกฝนวิชากระบี่กาลเคลื่อนคล้อยอีกคนหนึ่ง
หลังจากเยี่ยนจ้าวเกอทำความเข้าใจกับเจตจำนงในประกายกระบี่แล้ว ก็พอจะรู้สึกมั่นใจบ้าง ‘อยู่ในระดับจอมยุทธ์ศักดิ์สิทธิ์ขั้นสาม ขั้นหลอมรวมรูประยะท้ายเหมือนคังจิ่นหยวน และคนที่ใส่อาภรณ์ขาวผู้นั้น’
‘แต่อ่อนแอกว่าคนใส่อาภรณ์ขาว แกร่งกว่าคังจิ่นหยวน…หือ? นี่มันอะไรกัน?’
กลิ่นหอมจางๆ พลันลอยเข้ามาแตะจมูกของเยี่ยนจ้าวเกอ ทำให้เขารู้สึกงงงัน
‘เป็นกลิ่นที่มาจากร่างคนผู้นั้น นี่คือกลิ่นของเครื่องหอมบรรจุฟ้าหรือ?’
จอมยุทธ์ที่มีพลังฝึกปรือสูงขนาดนี้ พกพาสิ่งของกับตัว ไม่เอ่ยถึงใส่ไว้ในถุงย่อส่วน ต่อให้กำไว้ในมือ ภายใต้การห่อคลุมของญาณจริงแท้ ตามปกติแล้วไม่ควรมีกลิ่นโชยออกมา
หากของวิเศษเช่นนี้แข็งแกร่งกว่าคนถือเกินไปยังพอว่า แต่ว่าหากไม่มีความพิเศษ ที่ยอดฝีมือในระดับจอมยุทธ์ศักดิ์สิทธิ์ไม่อาจขัดขวางไม่ให้กลิ่นโชยออกด้านนอกโดยสิ้นเชิง ถือเป็นเรื่องที่เห็นได้น้อยยิ่ง
ตามที่เยี่ยนจ้าวเกอรู้ ทั้งหมดเป็นเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นน้อยครั้งยิ่ง
กลิ่นหอมจางที่ปรากฏขึ้นอย่างกะทันหัน แฝงกลิ่นหอมของดิน เหมือนกับดอกกล้วยไม้และชะมด
ตัวกลิ่นไม่มีสิ่งใดผิดปกติ แต่เมื่อรวมเข้าด้วยกันแล้ว กลับโดดเด่นกว่าของทั่วไป
ในความทรงจำของเยี่ยนจ้าวเกอ มันคล้ายกับของวิเศษที่มีชื่อว่าเครื่องหอมบรรจุฟ้าในบันทึกคัมภีร์โบราณมาก
แต่ว่าวัสดุดั้งเดิมของเครื่องหอมบรรจุฟ้าหายากยิ่ง กอปรกับสร้างยาก ไม่มีคุณค่ามากนัก มีประโยชน์เพียงไม่กี่อย่าง
คนในเก้ากระบี่ผู้วิเศษเหตุใดจึงพกของสิ่งนี้ติดตัว
แค่ได้มาโดยบังเอิญหรือ?
เมื่อเชื่อมโยงถึงต้นกำเนิดอันเป็นการถ่ายทอดสายเต่าของสำนักหยกพิสุทธิ์ เยี่ยนจ้าวเกอก็รู้สึกว่าไม่ได้ง่ายดายถึงเพียงนั้น
หลังจากครุ่นคิดครู่หนึ่ง เยี่ยนจ้าวเกอก็ไล่ตามไป
การเคลื่อนไหวของเขาชัดเจน คนตรงหน้านั้นรู้สึกได้ทันที ประกายกระบี่หยุดเล็กน้อย ร่างปรากฏขึ้น ก่อนจะหันกายมา
คนผู้นี้ภายนอกมองไปชรายิ่ง ร่างกายงองุ้ม ผิวที่ปรากฏออกมาด้านนอกเสื้อผ้าถึงกับมีรอยเหี่ยวย่น ดูไปมีอายุไม่น้อย เป็นไม้ใกล้ฝั่งแล้ว
แต่ว่าดวงตาทั้งสองข้างในขณะที่ขยับ กลับไม่มีเค้าความชราแม้แต่น้อย เต็มไปด้วยกำลังวังชา
เมื่อเห็นรูปร่างของเยี่ยนจ้าวเกอกับวังฝูงมังกรชัดตา ชายชราก็ชะงักเล็กน้อย “เจ้า…เจ้าคือคนที่ทำร้ายคังจิ่นหยวน?”
ถึงจะประหลาดใจที่พบชายหนุ่มที่นี่ แต่การเคลื่อนไหวของชายชราก็ไม่ช้าลง ฟันกระบี่มาทันที
เยี่ยนจ้าวเกอลงมือทันทีเช่นกัน เขากับร่างแยกสมุทรสุดขอบโลกกระโจนออกจากด้านในวังฝูงมังกร พุ่งเข้าปะทะ
บนมหาสมุทรที่สงบลงได้ไม่นาน เกิดการต่อสู้ครั้งใหญ่ขึ้นอีกครั้ง
ชายชราผู้นี้มีพลังเหนือกว่าคังจิ่นหยวน นิสัยระแวดระวังยิ่งกว่า ประกายกระบี่สายหนึ่งเดี๋ยวเร็วเดี๋ยวช้า ครอบคลุมบริเวณรอบๆ
หลังจากเขาไม่พบว่าไม่อาจทำลายการประสานระหว่างเยี่ยนจ้าวเกอกับกับร่างแยกสมุทรสุดขอบโลกได้ ก็ไม่ได้อับอายจนกลายเป็นโทสะ แต่จิตใจกลับสั่นสะท้านเสียด้วยซ้ำ
ชายชราผู้นี้สงบสติอารมณ์ เข้าปะทะกับเยี่ยนจ้าวเกอ หมายจะรอกำลังเสริม ดึงดูดให้จอมยุทธ์ราชวงศ์ต้าเสวียนอ๋องคนอื่นเข้าใกล้ จากนั้นค่อยรวมพลังกันล้อมจับชายหนุ่ม
เยี่ยนจ้าวเกอกับร่างแยกสมุทรสุดขอบโลกร่วมมือกันตีขนาบ เตรียมจะใช้วิธีการเดิม โดยการขังชายชราผู้นี้ในวังฝูงมังกร
ชายชราระวังตัวกว่าเดิม ประกายกระบี่ปรากฏขึ้น ไม่ได้ต้องการให้ประสบผลเพียงหวังไม่ให้เกิดข้อผิดพลาด
ขอเพียงเยี่ยนจ้าวเกอเผยความคิดถอย เขาจะใช้ประกายกระบี่เข้าไปพัวพัน ไม่ให้ชายหนุ่มหลุดไปได้
หลังจากสัมผัสได้ว่าเป็นหลุมพรางพลิกกลับมาของเยี่ยนจ้าวเกอ เขาก็ถอยหนีทันที
ชายหนุ่มเลิกคิ้ว เหมือนไม่ต้องการสู้ติดพันอยู่ที่นี่นาน หมุนร่างทีหนึ่ง ผละไปทันที
ชายชราผู้นั้นใช้ประกายกระบี่ เข้าไปเกาะติดอีกรอบ
แต่ว่าครั้งนี้เยี่ยนจ้าวเกอเหมือนไม่คิดใช้แผนล่องูออกจากถ้ำ แต่มีความตั้งใจจะหนีจริงๆ
เนื่องจากชายชราระมัดระวังตัว จึงปล่อยให้เยี่ยนจ้าวเกอหลุดออกจากอาณาเขตต่อสู้ หนีไปยังที่ไกลออกไป
ครั้นเห็นอีกฝ่ายไปไกลแล้ว ชายชราก็ขมวดคิ้ว เอ่ยปากขึ้น “สุนัขน้อย ครั้งนี้คิดหนีแล้วหรือ?”
น้ำเสียงดูถูกของเขาทอดดังออกไปไกล
ครั้นเยี่ยนจ้าวเกอได้ยิน เขาพลันหยุดฝีเท้าลง มองชายชราผู้นั้นอย่างเย็นชา
ชายชรารู้สึกยินดี กล่าวเยาะเย้ยต่อ “นึกว่าจะแน่สักแค่ไหน ที่แท้ก็รังแกอ่อนเกรงกลัวแข็งนี่เอง”
เยี่ยนจ้าวเกอแค่นหัวเราะ “คนที่ถูกข้าเล่นงานจนหดหัวเหมือนเต่าได้กล่าววาจาใหญ่โตโดยไม่ละอายเช่นนี้ ไม่ใช่น่าตลกหรือ?”
ชายชราพูดด้วยรอยยิ้มสบายอารมณ์ “เป็นสุนัขน้อยอย่างเจ้าชนกำแพงครั้งแล้วครั้งเล่า ชนจนศีรษะแตกเลือดอาบ ก็ได้แต่ก้มศีรษะหนีกระมัง?”
“เหอะ!” เยี่ยนจ้าวเกอแค่นเสียงคำหนึ่ง ร่างกายหักเลี้ยวกลางอากาศ เข่นฆ่ามาถึงเบื้องหน้าชายชราด้วยความเร็วที่เร็วกว่าตอนหนี!
ชายชราผู้นั้นเห็นเขาไปแล้วกลับมา ในใจอดผ่อนคลายไม่ได้ รู้สึกได้ใจเงียบๆ
ปากเขาไม่หยุด สะกิดเพลิงโทสะของเยี่ยนจ้าวเกอต่อ “เมื่อครู่เพิ่งรับบทเรียนไปไม่หลาบจำ มาๆๆ ให้ข้าได้ชี้แนะเจ้าเสียหน่อย”
ขณะที่พูด เขาก็ใช้ประกายกระบี่ต่อสู้กับเยี่ยนจ้าวเกออีกครั้ง
แต่ถึงแม้ว่าน้ำเสียงของเขาจะรังเกียจและผ่อนคลาย เมื่อลงมืออีกครั้งกลับใจเย็นลง
คนหนุ่มตรงหน้าแสดงให้เห็นถึงความเร่งร้อน แม้จะถูกกระตุ้นเพลิงโทสะ แต่หลังจากโมโหเสร็จก็สงบสติได้
เมื่อใจเย็นลงแล้ส เยี่ยนจ้าวเกอก็รู้ว่าไม่อาจสู้ที่นี่ได้นาน เกิดความคิดหนีอีกครั้ง
ใช้คำพูดสะกิดความโกรธของเขาแม้จะได้ผล แต่บ่อยครั้งเข้า ประสิทธิภาพก็ลดลงอย่างเลี่ยงไม่ได้
‘จะปล่อยให้หนีไม่ได้!’ ชายชราคิดไปพลาง ออกกระบี่ไปพลาง
ผ่านไปสองกระบวนท่า เยี่ยนจ้าวเกอเหมือนใจเย็นลงหลายนส่วน มองชายชราผู้นั้นอย่างเคียดแค้น เห็นว่าไม่อาจเอาชนะได้ในทันที ก็หมุนตัวผละไปอีกครั้ง
ชายชราใช้คำพูดสะกิดโทสะเขาอีก ทว่าชายหนุ่มไม่คิดหวนกลับ หนีไปไกลแล้ว
แต่ครั้งนี้ชายชราเตรียมตัวไว้ก่อนแล้ว ประกายกระบี่ปรากฏขึ้น ไล่ตามด้วยความเร็วสูง ยังคงเกาะติดร่างของเยี่ยนจ้าวเกอที่ออกห่างไป
ทว่าในวินาทีนี้เอง หัวใจเขาพลันเต้นระส่ำ
ใบหน้าของเยี่ยนจ้าวเกอที่ปรากฏขึ้นเบื้องหน้าเขา สงบนิ่งไร้อารมณ์ มุมปากปรากฏรอยยิ้มเล็กน้อย
ไหนเลยจะมีความโกรธและความใจร้อน?
ชายชราพลันร้องโอดครวญในใจ
ไม่รอให้เขาเปลี่ยนแปลงกระบวนท่า เยี่ยนจ้าวเกอกับร่างแยกสมุทรสุดขอบโลก คนหนึ่งถือหอกขนอีกาสังหาร คนหนึ่งถึงหอกมังกรมัจฉา แทงหอกออกพร้อมกัน
คนทั้งสองใช้กระบวนท่าที่เหมือนกัน แต่กลับเกิดการเปลี่ยนแปลงที่ไม่เคยมีมาก่อน!
กลางอากาศปรากฏภาพคลื่นสูงเทียมฟ้า ในท้องทะเลไร้สิ้นสุดมีคุนเผิงขนาดเท่าเกาะหนึ่งล่องลอย
คุนเผิงตัวนี้อ้าปาก ส่งแรงดึงดูดน่ากลัวออกมาจากด้านใน
หอกของเยี่ยนจ้าวเกอและร่างแยกสมุทรสุดขอบโลกวาดโค้งกลางอากาส ต่างกลายเป็นครึ่งวงกลม ประกบเข้าด้วยกัน
ประกายกระบี่ที่ชายชราจู่โจมด้วยตัวเองถูกดึงดูดไว้
‘ติดกับแล้ว ครั้งนี้กลายเป็นส่งตัวเองให้อีกฝ่าย!’
ชายชราตื่นตระหนก เห็นประตูมังกรอ้าออก ส่งแรงดึงดูดน่าพรั่นพรึงออกมาเช่นกัน
“สุนัขเฒ่า ให้ข้าชี้แนะท่านหน่อยเถอะ” รอยยิ้มของเยี่ยนจ้าวเกอเปลี่ยนเป็นดุร้าย บังคับอีกฝ่ายให้เข้าไปในวังฝูงมังกรด้วยกัน!