บทที่ 1763 พ่อช่วยผมด้วยยย
คลับเฮาส์ชั้นสูงแห่งหนึ่ง
เหลียงเหม่ยเซวียนกับหวงหมิงคุนตรงดิ่งไปหาเลี่ยวไห่เฉิงแล้ว
คนทั้งสองถูกทรมานหลายวัน เวลานี้เหมือนคนประสบภัยยังไงยังงั้น บนร่างเหม็นโฉ่ สีหน้าซีดเผือด เพิ่งมาถึงหน้าประตูก็ถูกบอดี้การ์ดชุดดำขวางไว้
“ใครกัน!”
“ฉัน! ฉันคือเหลียงเหม่ยเซวียนนะ! พวกเรามีเรื่องสำคัญมากจะมาหาคุณเลี่ยว!” เหลียงเหม่ยเซวียนรีบร้อนเอ่ยปาก
“เหลียงเหม่ยเซวียน? พวกคุณทำอะไรถึงกลายเป็นแบบนี้” บอดี้การ์ดจำสองคนนี้ได้แล้วก็เผยสีหน้าดูถูก
“พวกเราถูกคนลักพาตัว! ยากลำบากกว่าจะหลบหนีออกมาได้!”
“ลักพาตัว? ”
“ใครอยู่ข้างนอกกัน” เวลานี้ มีเสียงทุ้มต่ำของชายคนหนึ่งดังขึ้นมา
“คุณเลี่ยว เป็นคุณเหลียงกับคุณหวงครับ!”
“ให้พวกเขาเข้ามา”
“ครับ!”
บอดี้การ์ดได้ยินเสียงของเลี่ยวไห่เฉิงก็พาเหลียงเหม่ยเซวียนกับหวงหมิงคุนเข้าไป
บนโซฟาสีดำ ชายหน้าตาห้าหกสิบปีคนหนึ่ง ในปากคาบซิการ์กำลังนั่งอยู่ตรงนั้นด้วยท่าทีสบายๆ
“เกิดอะไรขึ้น” เลี่ยวไห่เฉิงพิจารณาทั้งสองคน
เหลียงเหม่ยเซวียนรีบเล่าเรื่องราวที่ผ่านมาทั้งหมดอย่างใส่สีตีไข่หนึ่งรอบทันที
ผู้ช่วยของเลี่ยวไห่เฉิงที่อยู่ด้านข้างได้ยินดังนั้นหัวคิ้วก็ขมวดเล็กน้อย “หึ หลายวันก่อนเด็กคนนั้นเพิ่งไปพังสตูดิโอของเหยาเจียเหวิน คุณเลี่ยวเพิ่งจะส่งคนไปโทรศัพท์ตักเตือน
แต่นึกไม่ถึงว่าความกล้าของเด็กนั่นจะมากกว่าที่พวกเราจินตนาการ ถึงกับกล้าลักพาตัวพวกคุณสองคนเลย”
“ว่าไงนะ นังสารเลวนั่นยังไปก่อเรื่องที่สตูดิโอด้วย?”
หวงหมิงคุนได้ยินก็รีบพูดกับเลี่ยวไห่เฉิง “ไม่ใช่แค่นั้นนะครับ นังสารเลวนั่นยังส่งคนมาล้วงคำสารภาพจากปากของพวกเรา! คุณเลี่ยว นังสารเลวนั่นจะแค่ตักเตือนแล้วปล่อยไปไม่ได้เด็ดขาดนะครับ! ตอนนี้คำสารภาพของพวกเราตกอยู่ในมือมัน ถ้ารอจนเปิดศาลแล้วมันชนะคดี บริษัทได้ตกอยู่ในมือพวกมันแน่…”
ผู้ช่วยที่อยู่ด้านข้างเลี่ยวไห่เฉิงได้ยินดังนั้น ก็มองเหลียงเหม่ยเซวียนกับหวงหมิงคุนด้วยสายตาเย็นชาเล็กน้อย “คุณเลี่ยวทำอะไรยังต้องให้พวกคุณสอนเหรอ”
หวงหมิงคุนตกใจกลัวจนหน้าซีด เอ่ยอย่างหน้าไม่อายว่า “แน่นอนว่าไม่ต้องครับ ไม่ต้องอยู่แล้ว คุณเลี่ยวเป็นใครกัน นังสารเลวนั่นก็แค่มดตัวหนึ่ง คุณขยับปลายนิ้วหนึ่งทีก็บี้มันตายได้แล้ว!”
เวลานี้เอง มือถือของเลี่ยวไห่เฉิงพลันดังขึ้นมา หมายเลขที่โทรมาเป็นเบอร์โทรแปลกหน้า
“ว่ายังไง”
เลี่ยวไห่เฉิงรับสายด้วยสีหน้าไร้อารมณ์
“เลี่ยวไห่เฉิง ไม่ทราบว่าลูกชายคุณเลี่ยวเจียฉี…ตอนนี้อยู่ไหน” เสียงหัวเราะเกียจคร้านของผู้หญิงดังมาจากในโทรศัพท์
สิ้นเสียงของหญิงสาว หัวคิ้วของเลี่ยวไห่เฉิงพลันขมวดมุ่นเหมือนรู้อะไรบางอย่าง จึงปิดโทรศัพท์ไว้แล้วหันไปหาผู้ช่วยด้านข้าง “เจียฉีล่ะ”
ได้ยินดังนั้นผู้ช่วยก็เอ่ย “คุณชายเจียฉีไม่รู้อยู่ไหนครับ ก่อนหน้านี้เคยติดต่อแล้วแต่มือถืออยู่ในโหมดปิดเครื่อง…”
“ว่าไงนะ…”
เลี่ยวไห่เฉิงหน้าเปลี่ยนสีทันควัน ในฐานะหัวหน้าของสมาคมหงซิ่ง เลี่ยวไห่เฉิงเข้าใจเจตนาของโทรศัพท์ทันที เกรงว่าเลี่ยวเจียฉีตกอยู่ในมือคนอื่นแล้ว…
“คุณคิดว่ายังไงล่ะ”
เลี่ยวไห่เฉิงถือโทรศัพท์ น้ำเสียงแฝงเร้นความโกรธ
“หึ…เลี่ยวไห่เฉิง…ลูกชายคุณเลี่ยวเจียฉีตอนนี้อยู่ในมือฉัน…ฉันหวังว่า…”
แต่ทว่ายังไม่รอให้เยี่ยหวันหวั่นพูดจบประโยค เสียงกรีดร้องหนึ่งก็ดังขึ้นจากทางด้านหลัง แม้แต่เยี่ยหวันหวั่นเองก็ยังตกใจสะดุ้งโหยง
“อ้าก…อย่าตีเลย…ฮึก…ช่วยด้วย…พ่อ รีบช่วยผมเร็ว ผมจะตายแล้ว…อ้ากกก…”
————————————————————–
บทที่ 1764 พ่อจะเสียผมไป!
เวลานี้เลี่ยวเจียฉีจ้องเยี่ยหวันหวั่นอย่างโง่งม แต่ในปากกลับส่งเสียงกรีดร้องซ้ำแล้วซ้ำเล่า
“เจียฉี…!”
เลี่ยวไห่เฉิงได้ยินเสียงของเลี่ยวเจียฉีแล้ว
สำหรับเลี่ยวเจียฉี เลี่ยวไห่เฉิงเข้าใจอีกฝ่ายมาก ยังไงก็เป็นลูกสาวของเขาเลี่ยวไห่เฉิง พ่อเป็นสิงโตลูกไม่อาจเป็นหมา นิสัยของเลี่ยวเจียฉีเข้มแข็งอดทน นับได้ว่าเป็นชายกระดูกเหล็กกล้า เวลานี้สามารถส่งเสียงร้องแทบขาดใจได้ ก็พอมองได้ว่าเลี่ยวเจียฉีลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของเขาโดนทรมานมากขนาดไหน…
เวลานี้ เหลียงเหม่ยเซวียนกับหวงหมิงคุนยืนอยู่กับที่ด้วยสีหน้าตาเปี่ยมความตกใจ ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นเลย
“ถ้าลูกชายฉันเป็นอะไรไป ฉันจะให้แกไม่ตายดี!”
เลี่ยวไห่เฉิงตะคอกเสียงเย็น
เยี่ยหวันหวั่นหัวเราะเบาๆ “เลี่ยวไห่เฉิง ไม่ต้องให้ฉันบอกคุณก็คงรู้ตัวตนของฉัน เรื่องของฉันกับหวงเทียนเอนเตอร์เทนเมนต์ ไม่เกี่ยวอะไรกับสมาคมหงซิ่งของพวกคุณ หวังว่าคุณจะไม่ถามหาปัญหายุ่งเรื่องของคนอื่น…คำพูดของฉันคุณเข้าใจไหม”
“พ่อ…รีบช่วยผม…รีบรับปากเธอ…ผมรับไม่ไหวแล้ว…พ่อ ผู้หญิงคนนี้…พูดอะไรก็รับปากเธอเถอะ ไม่งั้น…พ่อจะเสียผมไปแล้ว…พ่อ…” ปลายสายมือถือ เลี่ยวเจียฉีเรียกได้ว่าเพิ่มความน่าเวทนาแล้ว ทักษะการแสดงเปี่ยมพลังการสร้างความรู้สึกร่วมพอสมควร
พวกเป่ยโต่ว ชีซิง และผู้อาวุโสใหญ่กับผู้อาวุโสสามที่อยู่ด้านข้างต่างมองเลี่ยวเจียฉีด้วยสีหน้าสุดจะหมดคำพูด ล้วนมีสีหน้าค่อนข้างอธิบายยาก
ก่อนหน้านี้ยังไม่กลัวตาย ถึงขั้นยังพูดอย่างองอาจว่า ‘อยากใช้ฉันข่มขู่พ่อ ฝันไปเถอะ! ต่อให้ฉันตายก็จะไม่ให้พวกแกสมปรารถนา’ พริบตาเดียวก็ตบหน้าตัวเองจนจะบวมเป่งแล้ว…
“แก…” เลี่ยวเจียเฉิงกัดฟัน สุดท้ายก็พยักหน้าเอ่ยว่า “ได้! ฉันรับปากแก ฉันจะไม่ยุ่งเรื่องของหวงเทียนเอนเตอร์เทนเมนต์เด็ดขาด จากนี้หวงเทียนเอนเตอร์เทนเมนต์กับสมาคมหงซิ่งพวกเราไม่เกี่ยวข้องกัน…”
“อีกอย่าง มีอะไรมาลงที่ฉันลูกเมียฉันไม่เกี่ยว ฉันหวังว่าแกจะไม่ทำร้ายลูกชายฉันอีก ไม่งั้น…สมาคมหงซิ่งฉันมีที่มายังไงแกก็คงรู้ดี ฉันรับปากว่าแกจะไม่มีปัญหา แต่ถ้าลูกชายฉันเกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้น ฉันจะฝังทั้งครอบครัวแกพร้อมกับคนตาย”
ลูกเมียไม่เกี่ยว?
พูดเสียสูงส่ง ตอนพวกเขาลักพาตัวเจียงเยียนหรานเด็กสาวคนหนึ่งก็ไม่ได้ฝืนใจแม้แต่น้อย
เธอแค่ใช้วิธีอีกฝ่ายคืนสนองก็เท่านั้นเอง
“หึ…เลี่ยวไห่เฉิง ฉันไม่สนใจลูกชายของคุณ ตราบใดที่คุณร่วมมือแต่โดยดี ฉันก็รับประกันความปลอดภัยของลูกชายคุณ”
เยี่ยหวันหวั่นพูดจบก็วางสายในทันที
…
เวลานี้เลี่ยวไห่เฉิงมีสีหน้าทะมึนเหลือคณา หน้าผากเหมือนมีเงามืดสีดำ
“คุณเลี่ยว…”
เหลียงเหม่ยเซวียนมองเลี่ยวไห่เฉิงอย่างกระดากอาย อยากถามว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่
“ไสหัวไป”
เลี่ยวไห่เฉิงตะคอกใส่เหลียงเหม่ยเซวียนกับหวงหมิงคุน
ถ้าไม่ใช่เพราะหวงเทียนเอนเตอร์เทนเมนต์ ลูกชายของเขาจะถูกลักพาตัวและถูกทรมานอย่างผิดมนุษย์มนาได้ยังไง!
“อัดพวกมันแล้วโยนออกไปซะ!”
เหมือนยังไม่ค่อยได้ระบายความแค้น เลี่ยวไห่เฉิงจึงให้ผู้ช่วยสั่งสอนเหลียงเหม่ยเซวียนกับหวงหมิงคุนอย่างรุนแรงหนึ่งยก
หลังถูกอัดจนเนื้อหนังถลอกปอกเปิก เหลียงเหม่ยเซวียนกับหวงหมิงคุนจึงค่อยถูกโยนออกไปจากคลับเฮาส์
ทั้งสองถูกทุบตีจนมีสีหน้าโง่งม ตั้งแต่ต้นจนจบไม่รู้สักนิดเดียวว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น
…
ในที่ของเยี่ยหวันหวั่น
เยี่ยหวันหวั่นไม่ใส่ใจสมาคมหงซิ่งแม้แต่น้อย แต่ที่นี่คือประเทศจีน ถ้าปะทะกับสมาคมหงซิ่ง ด้วยนิสัยของผู้อาวุโสใหญ่กับผู้อาวุโสสาม เกรงว่าถึงตอนนั้นคงหาคนรอดชีวิตในสมาคมหงซิ่งไม่เจอสักคน เพื่อหลีกเลี่ยงการเกิดปัญหาแทรกซ้อน นี่จึงเป็นแผนที่ปลอดภัยอย่างยิ่ง