บทที่ 2943 เทวาดับสูญ 3 / บทที่ 2944 เทวาดับสูญ 4

ลำนำบุปผาพิษ

บท​ที่​ ​2943​ ​เทวา​ดับสูญ​ ​3

หัวใจ​พลัน​เต้น​กระหน่ำ​ขึ้น​มา​เล็กน้อย​ ​บางสิ่ง​ที่​อุ่น​ร้อน​ริน​ไหล​ลงมา​จาก​ดวง​หน้า​ ​หยด​ลง​บน​หลัง​มือ

เธอ​ยกมือ​ขึ้น​มาม​อง​หยาดน้ำ​ที่​ทอ​ประกาย​วาววับ​อย่าง​ตกตะลึง​เลื่อนลอย​ ​ที่แท้​ ​เธอ​ก็​เป็น​มนุษย์​ที่​มีน​้ำ​ตา​เช่นกัน

ยาม​นี้​หัวใจ​เจ็บปวด​เสมือน​ถูก​มีด​คว้าน​ ​เป็นความ​รู้สึก​ที่​ชั่วชีวิต​นี้​ไม่เคย​มีมาก​่อน

ทัณฑ์​อัสนี​ผ่า​ใส่​จน​เกือบ​คร่าชีวิต​ของ​เธอ​ไป​ ​ทว่า​ได้​ส่งคืน​สายใย​อารมณ์​ให้​เธอ​แล้ว​ ​ความรู้สึก​ที่ว่างเปล่า​วูบ​โหวง​ในที่สุด​ก็​ถูก​เติมเต็ม​ ​ทว่า​เปี่ยม​ไป​ด้วย​ความเจ็บปวด​และ​ขื่นขม​ ​ความคับ​ข้อง​หมองใจ​และ​ความเศร้า​สร้อย​หลั่งไหล​ท่วมท้น​ ​เจ็บปวด​จน​เธอ​ทำ​อะไร​ไม่​ถูก

ตี้ฝู​อี.​..

ตี้ฝู​อี.​…

สุดท้าย​ข้า​กับ​เจ้า​ก็​มีบุพ​เพ​แต่​ไร้​วาสนา

กู้​ซีจิ​่ว​หลับตา​ลง​ฝืน​สะกด​ความ​ขื่นขม​นั้น​ที่​เอ่อล้น​ขึ้น​มา

เบื้องหน้า​มืดมัว​เป็นพักๆ​ ​ร่างกาย​หนาว​ยะเยือก​เป็นพักๆ​ ​เธอ​หน่วงเหนี่ยว​พลัง​เทพ​ที่​ล้น​ทะลัก​ออกมา​จาก​ร่างกาย​ไม่อยู่​แล้ว​ ​รับรู้​ถึง​สัญญาณ​การ​ไหล​ทะลัก​ออก​ไป​สู่​ภายนอก​ของ​ดวงวิญญาณ​ได้​…

แพ​ขน​ตาของ​เธอ​จับตัว​แข็ง​ ​ร่างกาย​ก็​เย็น​จน​เหมือน​น้ำแข็ง​ก้อน​หนึ่ง​แล้ว​ ​แต่​เธอ​กลับ​รู้สึก​ค่อยๆ​ ​สูญเสีย​ความรู้สึก​ไป​…

เส้นเลือด​แห้งเหือด​ ​พลัง​วิญญาณ​ล้น​ทะลัก

ต่อจากนี้​ ​เธอ​จะ​ค่อยๆ​ ​สูญเสีย​สัมผัส​ทั้ง​ห้า​ไป​ ​จม​ลง​สู่​ความมืด​มิด​อย่าง​สมบูรณ์

ถึง​เวลา​แล้ว​…

เธอ​สูด​หายใจ​แรง​ๆ​ ​ครา​หนึ่ง​ ​ก้าว​ขึ้น​สู่​แท่น​บงกช​ ​อาภรณ์​ไหว​กระเพื่อม​โดย​ไร้สาย​ลม​ ​เธอ​ทอด​มองโลก​ใบ​นี้​เป็น​ครั้งสุดท้าย​แวบ​หนึ่ง​ ​เผย​รอยยิ้ม​ขมขื่น​ออกมา

เธอ​รัก​โลก​ใบ​นี้​ ​และ​สุดท้าย​ก็​จะ​แตกดับ​ไป​เพื่อ​โลก​ใบ​นี้

ค่อยๆ​ ​หลับตา​ลง​ไป​ ​ค่าย​อาคม​เปิด​ใช้งาน​ในทันที​ ​คลื่น​แสงสี​รุ้ง​สาย​หนึ่ง​เข้า​ห่อหุ้ม​เธอ​ไว้​ใน​ชั่วพริบตา​…

….

ประตู​หยก​สี​รุ้ง​เปิด​อ้า​อยู่​ครึ่งหนึ่ง​ ​ด้านใน​คล้าย​มี​ระลอกคลื่น​ซัด​ตลบ​ ​แรงกดดัน​อัน​น่าประหลาด​หลั่งไหล​ออกมา​จาก​ใน​ประตู​ ​ทำให้​คนที​่​อยู่​หน้า​ประตู​ไม่​อาจ​เข้าใกล้​ได้​ใน​ระยะ​หลาย​ร้อย​เมตร

นก​เหอถง​[1]​ที่​คอย​เฝ้า​อารักขา​สถานที่​แห่ง​นี้​หลีก​ห่าง​ออก​ไป​ไกล​ ​หดตัว​ซุก​อยู่​ด้านหลัง​ศิลา​ใหญ่​ก้อน​หนึ่ง

ตี้ฝู​อี​คว้า​ปีก​ของ​นก​เหอถง​ตัว​นี้​ไว้​ ​“​นาง​อยู่​ข้างใน​ใช่ไหม​?​”

ถึงแม้​เขา​จะ​พยายาม​ควบคุม​อารมณ์​อย่างเต็มที่​แล้ว​ ​แต่​สุ้มเสียง​ก็​ยังคง​สั่น​พร่า​อยู่​บ้าง

“​พระองค์เจ้า​…​ก่อนหน้านี้​พระองค์เจ้า​เพิ่ง​เปิด​ประตู​ใหญ่​ของ​ที่นี่​ ​แล้ว​เข้าไป​…​”

ตี้ฝู​อี​คลาย​มือ​ทันที​ ​ยก​เท้า​หมาย​จะ​พุ่ง​เข้าไป​ข้างใน​ ​นก​เหอถง​รีบ​ทะยาน​เข้าไป​ขัดขวาง​ ​“​ท่าน​ราชครู​ ​ที่​แห่ง​นี้​นอกเหนือจาก​ทวยเทพ​แล้ว​ ​ผู้ใด​ก็​เข้าไป​ไม่ได้​ทั้งนั้น​ ​ถ้า​เข้าไป​จะ​ต้อง​มอดไหม้​เป็น​เถ้า​ธุลี​!​ ​และ​ประตู​บาน​นี้​จะ​เปิด​อยู่​เพียง​ครึ่ง​ชั่ว​ยาม​เท่านั้น​ ​ถ้า​พ้น​ครึ่ง​ชั่ว​ยาม​ไป​แล้ว​จะ​ปิด​ลง​ด้วยตัวเอง​ ​หนึ่ง​เดือน​ให้​หลัง​ถึง​จะ​เปิด​ได้​อีกครั้ง​ ​ตอนนี้​ประตู​บาน​นี้​เปิด​มาก​ว่า​สาม​เค​่อ​แล้ว​ ​อีก​ไม่​ถึง​หนึ่ง​ถ้วย​ชา​ ​มัน​ก็​จะ​ปิด​ลง​แล้ว​ ​ถ้า​ท่าน​เข้าไป​ก็​ไม่มีทาง​ออกมา​ได้​แล้ว​ ​ดังนั้น​ไม่​อาจ​…​”

“​เข้าไป​แล้ว​จะ​มอดไหม้​เป็น​เถ้า​ธุลี​หรือ​?​ ​เมื่อ​สอง​ปี​ครึ่ง​ที่ผ่านมา​ ​ฟั่น​เชียน​ซื่อ​ก็​เคย​บุกเข้าไป​แล้ว​มิใช่​หรือ​?​ ​มิใช่​ว่า​ก็​ออกมา​ได้​อย่าง​สบายดี​หรอก​หรือ​?​”

นก​เหอถง​ส่ายหน้า​ ​“​คุณชาย​เชียน​ซื่อ​ต่าง​จาก​คน​ทั่วไป​ ​เขา​เป็น​ศิษย์​ของ​พระองค์เจ้า​ ​เมื่อ​ครู่​ก่อน​พระองค์เจ้า​จะเข้า​ไป​ได้​สั่งการ​ข้า​น้อย​ไว้​ ​บอกว่า​อีก​ครึ่ง​ปี​ให้​หลัง​ขอ​เพียง​คุณชาย​เชียน​ซื่อ​มี​มังกร​ประทีป​ไว้​ใน​ครอบครอง​ ​พลัง​ยุทธ์​บรรลุ​ระดับ​ซ่าง​เสิน​ขั้น​แปด​แล้ว​ ​เขา​ก็​สามารถ​เข้าออก​ที่นี่​ได้​อย่าง​อิสระ​เสรี​ ​เมื่อ​เวลา​นั้น​ข้า​น้อย​ไม่จำเป็น​ต้อง​สกัด​ขวาง​เขา​ ​ใช่​แล้ว​ ​อันที่จริง​ตอนนั้น​คุณชาย​เชียน​ซื่อ​ดันทุรัง​เปิด​ประตู​ของ​ที่นี่​แล้ว​บุกเข้าไป​ ​เคราะห์ดี​ที่​พระองค์เจ้า​มาถึง​ทันเวลา​ ​ถึง​ได้​ลาก​เขา​ออกมา​จาก​ด้านใน​ได้​ภายใน​เวลา​ครึ่ง​ชั่ว​ยาม​ ​มิเช่นนั้น​แล้ว​คุณชาย​เชียน​ซื่อ​คง​หาไม่​แล้ว​แน่นอน​!​ ​ท่าน​ไม่เข้าใจ​หรอก​ว่า​สถานการณ์​ใน​ตอนนั้น​อันตราย​มาก​ขนาด​ไหน​ ​ทันทีที่​พระองค์เจ้า​ลาก​เขา​ออกมา​ได้​ ​ประตู​บาน​นี้​ก็​ปิด​ลง​เลย​ ​เกือบจะ​หนีบ​ชายกระโปรง​ด้านหลัง​ของ​พระองค์เจ้า​ไว้​แล้ว​!​ ​ยาม​ที่​ออกมา​พระองค์เจ้า​ได้รับบาดเจ็บ​ ​ส่วน​เขา​ก็​ประหนึ่ง​ม้วน​ตำรา​เกรียม​ไฟ​ ​ดูแล​้​วน​่า​สะพรึง​นัก​”

ตี้ฝู​อีนิ​่​งงั​น.​..

นก​เหอถง​ตัว​นั้น​เอ่ย​ต่อไป​ ​“​ครานั้น​พระองค์เจ้า​พิกล​นัก​ ​สวม​ชุดเจ้าสาว​อยู่​ ​มา​อย่าง​รีบร้อน​และ​จากไป​อย่าง​รีบเร่ง​ ​โยน​คุณชาย​เชียน​ซื่อ​ลง​บน​พื้น​ระเบิด​โทสะ​สั่งสอน​เขา​อย่าง​ดุเดือด​สอง​ประโยค​ก็​เคลื่อนย้าย​จากไป​เลย​ ​ราวกับว่า​ถ้า​กลับ​ไป​แล้วก็​ยัง​สามารถ​แต่งงาน​ต่อ​ได้​ ​ยังคง​เป็น​ข้า​น้อย​ที่​จัดการ​บาดแผล​เหล่านั้น​ให้​คุณชาย​เชียน​ซื่อ​…​”

————————————————————————————-

บท​ที่​ ​2944​ ​เทวา​ดับสูญ​ ​4

ในที่สุด​ตี้ฝู​อีก​็​เข้าใจ​แล้ว​ว่า​ ​‘​ถ้า​เขา​รอ​ข้า​อีก​ครึ่ง​ชั่ว​ยาม​ก็​คงดี​’​ ​ประโยค​นั้น​ที่อยู่​บน​กระดาษ​ ​หมายความว่า​ยังไง​!

หลัง​จบเรื่อง​ ​นาง​คง​อยาก​มา​อธิบาย​กับ​เขา​ยิ่งนัก​ ​เคย​ใช้​ยันต์​ถ่ายทอด​เสียง​ติดต่อ​หา​เขา​ ​เคย​สะกดรอย​ตาม​ลูกน้อง​ของ​เขา​ ​สืบหา​ร่องรอย​ของ​เขา​สารพัด​วิถีทาง​ ​คิด​หาทาง​ให้​ได้​พบ​หน้า​เขา​อีก​สักครั้ง​…

แต่​เขา​…​ไม่เคย​มอบ​โอกาส​นี้​ให้​นาง​เลย​…

อาจิ​่ว​!

เป็นครั้งแรก​ที่​นก​เหอถง​ตัว​นั้น​ได้​เห็น​ราชครู​ตี้​ผู้​แข็งแกร่ง​เสมอมา​คน​นี้​นัยน์ตา​แดงก่ำ​ ​เขา​จ้อง​ตรง​ไป​ที่​ประตู​ใหญ่​ซึ่ง​เปิด​อ้า​อยู่​ครึ่ง​บาน​ ​ไม่ทราบ​เช่นกัน​ว่า​คิด​อะไร​อยู่

และ​ตอนนี้​ก็​ครบกำหนด​เวลา​แล้ว​ ​ประตู​ใหญ่​เริ่ม​หุบ​เข้าไป​อย่าง​ช้าๆ​ ​ทีละ​ชุ​่​น.​..

นก​เหอถง​ถอนหายใจ​อย่าง​โล่งอก​ ​“​ครบกำหนด​ครึ่ง​ชั่ว​ยาม​ ​ประตู​ใหญ่​บาน​นี้​จะ​ปิด​แล้ว​ ​ถ้า​คิด​จะ​เปิด​อีกครั้ง​ก็​ต้อง​รอ​อีก​หนึ่ง​เดือน​…​”​ ​เอ่ย​ยัง​ไม่ทัน​จบ​ ​มัน​ก็​ร้อง​อุทาน​เสียงดัง​ ​‘​อ๋า​’​ ​ออกมา​!

ราชครู​ตี้​ที่​เมื่อครู่นี้​ยัง​ยืน​ทึ่ม​ทื่อ​อยู่​ตรงหน้า​เขา​ไม่น่าเชื่อ​เลย​ว่า​จะ​พุ่ง​เข้าไป​ใน​ประตู​ใหญ่​บาน​นั้น​ปาน​พายุ​หอบ​หนึ่ง​ ​และ​ทันทีที่​เขา​เข้าไป​ได้​ ​ประตู​ใหญ่​ก็​ส่งเสียง​ดัง​แอ๊ด​ปิด​สนิท​อย่าง​สมบูรณ์​!

ทิ้ง​นก​เหอถง​ให้​ตาค้าง​อ้า​ปาก​หวอ​อยู่​ด้านนอก​ประตู

….

ตี้ฝู​อี​วิ่ง​ทะยาน​อยู่​ใน​แดน​ต้องห้าม​ของ​ทวยเทพ​!

เขา​จับ​สัมผัส​ถึง​การ​คงอยู่​ของ​นาง​ได้​ ​สมควร​จะ​อยู่​ด้านหน้า​แล้ว​!

เขา​ไม่สน​ใจ​ทิวทัศน์​อัน​งดงาม​ตระการตา​ของ​ที่นี่​เลย​ ​ไม่ทัน​คิด​เลย​ว่า​เหตุใด​ตน​ถึง​ไม่​ถูกที่​นี่​ทำร้าย​จน​บาดเจ็บสาหัส​ ​ถึงขั้น​ที่​ไม่ได้​รับ​การ​โจมตี​ใดๆ​ ​เลย​ ​ใน​สมอง​เขา​มี​เพียง​ความคิด​หนึ่ง​ที่​หมุน​วน​ไปมา​อย่าง​บ้าคลั่ง​…

รอ​ข้า​นะ​ ​อาจิ​่ว​ ​ต้อง​รอ​ข้า​นะ​!

จนกระทั่ง​ตอนนี้​เขา​ก็​ยัง​สัมผัส​ถึง​การ​คงอยู่​ของ​นาง​ได้​ ​นั่น​ยืนยัน​ได้​ว่านาง​ยัง​มิได้​ดับขันธ์​ ​มิได้​ดับขันธ์​ก็​ยัง​มีความหวัง​อยู่​…

บางที​นาง​อาจจะ​แค่​บาดเจ็บสาหัส​เกินไป​ ​จึง​มา​พักฟื้น​ที่นี่​ ​ไม่แน่​ว่า​อาจจะ​หลับ​ลึก​อยู่​ที่นี่​แค่​ไม่​กี่​ปี​เท่านั้น​ ​เหมือน​ตอน​ก่อนหน้านี้

เทพ​เป็น​อมตะ​ไม่​แก่​ไม่​ตาย​ ​จะ​ดับสูญ​ไป​ได้​อย่างไรเล่า​?​ ​เป็น​ตน​เข้าใจผิด​ไป​อย่างแน่นอน​!

เทพ​มี​เพียง​การเข้าสู่​ห้วง​นิทรา​ ​บางที​ที่นา​งบ​อก​ว่า​ไม่มีเวลา​แล้ว​ ​คง​เป็น​เพราะ​ต้อง​เข้าสู่​ห้วง​นิทรา​อีกครั้ง​ก็ได้​ ​หลับใหล​ไป​อีก​นับ​หมื่น​ปี​ ​จากนั้น​ก็​ตื่นขึ้น​มา​อย่าง​งุนงง​เลอะเลือน​…

และ​ใน​ครั้งนี้​เขา​จะ​เฝ้า​อยู่​ข้าง​กาย​นาง​ ​จะ​ไม่​ปล่อยมือ​นาง​ไป​อีกแล้ว

ปวงชน​เพียง​เทิดทูน​บูชา​นางใน​ฐานะ​เทพยดา​ผู้​สูงส่ง​เลิศล้ำ​ ​กลับ​ไม่รู้​เลย​ว่านา​งก​็​เหมือน​สาวน้อย​คน​หนึ่ง​เช่นกัน​ ​ตะกละ​ ​ขี้เซา​ ​บางครั้ง​ยัง​ชมชอบ​ทำตัว​กลับกลอก​ด้วย​ ​ยาม​ที่​ต้อง​อยู่​เพียงลำพัง​นาง​จะ​ประหม่า​และ​หวาดกลัว​…

และ​ด้าน​ที่​เป็นสาว​น้อย​ของ​นาง​ล้วน​เคย​แสดงออก​มา​เพียง​ต่อหน้า​เขา

เขา​นึกถึง​ท่าทาง​ของ​นาง​ตอนที่​นาง​วอนขอ​ดื่ม​สุรา​กับ​เขา​ที่​ทะเลทราย​ ​คล้าย​เด็กน้อย​คน​หนึ่ง​ที่​กำลังจะ​ถูก​ทอดทิ้ง​ ​แต่​เขา​กลับ​คิด​ว่านา​งกำ​ลังเล​่น​เล่ห์​อยู่​ ​ปฏิเสธ​คำขอ​สุดท้าย​ของ​นาง​อย่าง​เย็นชา

ตอนนั้น​นาง​ต้อง​โศกเศร้า​ยิ่งนัก​เป็นแน่

เหตุใด​เขา​จึง​ปฏิบัติ​ต่อนา​งอย​่าง​โหดร้าย​ถึง​เพียงนี้​ได้​…

ตี้ฝู​อี​หลับตา​ลง​อย่าง​ขมขื่น​ ​ความเจ็บปวด​ใน​หัวใจ​แทบจะ​ทำให้​เขา​หายใจไม่ออก​แล้ว

อาจิ​่​ว.​..

ข้า​ผิด​ไป​แล้ว​ ​เจ้า​อภัย​ให้​ข้า​ได้​ไหม​?

เจ้า​ต้อง​รอ​ข้า​นะ​…

ทันใดนั้น​ ​คล้าย​ว่า​เขา​จะ​สัมผัส​ถึง​อะไร​ได้​ ​พลัน​เงยหน้า​ ​มอง​ไป​ยัง​ยอด​ตำหนัก​ใหญ่​ที่อยู่​ไม่​ไกล

ตรงนั้น​มีแสง​เจ็ด​สี​สาดส่อง​ระยิบระยับ​ ​แสง​นั้น​ส่อง​สะท้อน​ท้อง​นภา​ไป​ครึ่ง​ฟาก​…

เป็น​นาง​!

ในที่สุด​เขา​ก็​หานาง​พบ​แล้ว​!

จวบจน​ยาม​นี้​เขา​ถึง​ได้​พบ​ว่า​ตน​ขาอ่อน​จน​แทบจะ​ยืน​ไม่อยู่​แล้ว

เขา​ฝืน​สะกด​กลั้น​ความหวาดหวั่น​ใน​ใจ​นั้น​ไว้​ ​พลัน​ดีด​กาย​แวบ​ ​ทะยาน​ขึ้นไป​บน​ยอด​ตำหนัก

บน​ยอด​ตำหนัก​ ​ธาร​ดารา​ส่อง​พร่างพราว​ ​เมื่อยื​นอยู​่​ที่นี่​แล้ว​ ​เสมือน​ได้​เผชิญหน้า​กับ​จักรวาล​อัน​เวิ้งว้าง​กว้างไกล

มีบ​งกช​โลหิต​ทอด​ปู​ทาง​ ​ตรง​ไปหา​แท่น​บงกช​ ​ทุกอย่าง​นี้​ล้วน​งดงาม​ราวกับ​ห้วง​ฝัน​ ​งดงาม​เป็น​ที่สุด​ ​ทว่า​เปลี่ยว​ร้าง​เป็น​ที่สุด​เช่นกัน​ ​มอง​แวบ​แรก​คล้าย​จะ​ได้​เห็น​ความงดงาม​อัน​เปลี่ยว​ร้าง​และ​น่า​พรั่นพรึง​ของ​วัน​สิ้น​โลก

นาง​นั่ง​อยู่​บน​แท่น​บงกช​นั้น​ ​ดวง​หน้า​ผุดผาด​แข็ง​ยะเยือก​ ​แฝงกลิ่น​อาย​เหมันต์​ ​มือ​จรด​เป็น​ท่ามุ​ทรา​ที่​แปลกประหลาด​อย่างหนึ่ง​ ​พริ้ม​ตาลง​เล็กน้อย​ ​มี​ละออง​แสง​ค่อยๆ​ ​ผุด​ซึม​ออกมา​จาก​รอบกาย​นาง​ ​ผสาน​เข้ากับ​แสงรุ้ง​ที่อยู่​รอบข้าง

————————————————————————————-

[1]​ ​นก​เหอถง​ ​นก​ใน​ตำนาน​โบราณ​ของ​จีน​ ​ตัว​เป็น​นก​กระ​เรียน​ ​แต่​มี​ใบหน้า​เหมือน​เด็กทารก