บทที่ 505
ขณะที่เหอเหลียนกำลังร้องไห้ให้กับความสูญเสียของเธออยู่นั้น เย่เฉินก็ได้ให้หงห้าไปเรียกลูกน้องมา ให้ไปลากตัวเฉียนหงเย่นมาข้างหน้าตน
เฉียนหงเย่นกำลังตัวสั่นด้วยความตกใจ เธอมองไปที่เย่เฉินและคร่ำครวญว่า “เย่เฉิน ฉันเป็นป้าใหญ่ของแก แก…แกไม่มองพระมองเจ้าบ้าง แกเป็นลูกเขยของตระกูลเซียวของเรา ใช่ไหมล่ะ？ครั้งนี้แกยกโทษให้ฉันเถอะนะ แกว่ายังไงล่ะ？”
เย่เฉินหัวเราะและกล่าวว่า “อย่ามาพูดเรื่องไร้สาระนี่กับผม พูดว่า ตอนนี้คุณมีเงินทั้งหมดเท่าไหร่？”
หัวใจของเฉียนหงเย่นนั้นพองโตขึ้นมา เธอโพล่งออกไปว่า “ฉันไม่มีเงิน…ฉันไม่มีเงินจริงๆ！”
เย่เฉินพูดอย่างเย็นชาว่า “ผมจะให้โอกาสคุณได้อธิบาย คุณต้องคว้าโอกาสนี้ให้ดี ไม่อย่างนั้น เหอเหลียนจะกลายเป็นแบบอย่างให้กับคุณ”
เฉียนหงเย่นสั่นสะท้านไปทั้งตัว เธอตกใจทำให้เหลือสติปัญญาเพียงน้อยนิด จึงรีบพูดออกไปว่า “ฉัน…ฉันมีอยู่ห้าล้าน นี่เป็นทรัพย์สินทั้งหมดของครอบครัวฉันแล้ว”
เย่เฉินพยักหน้าและพูดว่า “โอเค เปิดบัญชีทางโทรศัพท์ขึ้น ผมจะเช็คยอดเงิน”
เฉียนหงเย่นตื่นตระหนกและพูดว่า “ฉัน….ฉันไม่มีบัญชีธนาคารในโทรศัพท์！”
“จริงเหรอ？” เย่เฉินก่าวอย่างเย็นชา“ หากฉันพบว่าคุณติดตั้งโมบายแบงกิ้งในโทรศัพท์แล้วล่ะก็ ฉันจะหักขาของคุณ”
เฉียนหงเย่ตกใจและรีบพูดว่า “ฉันจะให้แกดู…ฉันจะให้แกดูเอง”
หลังจากพูดจบหล่อนก็รีบหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา แล้วเปิดโมบายแบงกิ้ง
เมื่อเห็นยอกเงินในบัญชี เฉียนหงเย่นก็ลนลานไปชั่วครู่
ในบัตรนี้ มีเงินกว่าสิบห้าล้าน
นี่คือเงินที่หล่อนกับสามีของหล่อนร่วมกันเก็บมาทั้งชีวิต บวกกับเงินที่เซียวเวยเวยนั้นได้ให้จากเซียวอี้เชียนสำหรับการเป็นคนรัก！
แต่ก่อนนี้เงินไม่ได้อยู่กับหล่อน แต่อยู่กับเซียวฉางเฉียนสามีของหล่อน
อย่าไรก็ตามเป็นเพราะแม่เฒ่าชอบถามหาแต่เงินนั้น นั่นทำให้เซียวฉางเฉียนรีบโอนเงินมาให้หล่อนอย่างรวดเร็ว
หล่อนวางแผนที่จะเอาไปเงินไปซื้อบ้าน
แต่ครั้งก่อนที่ไปดูบ้าน ดันเจอหม่าหลัน จึงทำให้โดนหม่าหลันเยาะเย้ยเขาอย่างหนัก
ดังนั้นหล่อนจึงยกเลิกความคิดที่จะซื้อบ้านไป และเตรียมตัวที่จะไปเอาเงินและวิลล่าของหม่าหลัน จากนั้นก็จะมีเงินไปซื้อบ้านดีๆสักหลัง
แต่หากว่าเย่เฉินรู้ว่าตนมีเงินถึงสิบห้าล้านล่ะก็ เขาต้องไม่ให้ตนเหลือเงินเลยแม้แต่สักหยวนเดียว…
ขณะที่หล่อนไม่รู้ว่าควรทำตัวอย่างไรดีนั้น เย่เฉินก็คว้าโทรศัพท์ไป มองอย่างตั้งใจจากนั้นก็ขมวดคิ้ว “คุณบอกว่ามีห้าล้านไม่ใช่เหรอ？”
เฉียนหงเย่นร้องไห้และกล่าวว่า “เย่เฉิน นี่เป็นเงินออมของครอบครัวเราทั้งสี่คน！ตระกูลเซียวก็จะจบเห่ทันที วิลล่าของแม่เฒ่าก็จะถูกยึดไปในไม่ช้านี้ พวกเราก็หวังที่จะใช้เงินนี้ไปซื้อบ้านสักหลัง…”
จากนั้นเธอก็กล่าวอย่างน่าสงสารว่า “จนถึงตอนนี้ไห่หลงก็ยังไม่ได้แต่งงาน เวยเวยก็ยังไม่ได้แต่งออกไป นี่เป็นฐานเงินสุดท้ายของครอบครัวพวกเราสี่คนรวมแม่เฒ่าแล้ว….”
เย่เฉินตะคอกอย่างเย็นชาว่า “มันเกี่ยวอะไรกับฉันรึไง？คุณอย่ามาพูดว่าผมไม่ได้ให้ทางออกแก่คุณนะ บริจาคเงินสิบห้าล้านเดี๋ยวนี้ แล้วผมจะไว้ชีวิตคุณสำหรับเรื่องนี้ ถ้าไม่อย่างนั้น ผมจะให้หงห้าพาคุณไปโยนลงน้ำ คุณเลือกเองละกัน！”
เฉียนหงเย่นมองไปที่ท่านหงห้าที่มีท่าทีที่ดุร้าย ในใจรู้สึกตึงเครียดและพูดด้วยความกลัวว่า “ฉันบริจาค！ฉันบริจาค！ไว้ชีวิตฉันเถอะ ฉันจะบริจาคเงินทั้งหมดให้เลย！”
หลังจากนั้นหล่อนก็ได้หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโอนเงินสิบห้าล้านไปยัง project hope ในทันที
เย่เฉินรู้สึกพอใจกับสิ่งนี้ “เอาล่ะ คุณเองก็รู้จักปรับตัวดี ครั้งนี้ก็จะไว้ชีวิตคุณแล้วกัน”
เฉียนหงเย่นรู้สึกโล่งใจและร้องไห้ออกมาพร้อมกับถามว่า “เย่เฉิน ปล่อยฉันไปได้หรือยัง？”
“ปล่อยคุณไป？”เย่เฉินส่ายหัวและพูดว่า “ฉันแค่จะไว้ชีวิตไม่ให้คุณตายต่างหาก ยังไม่ได้บอกว่าจะปล่อยคุณไปเลย!”