บทที่ 507
หม่าหลันเพิ่งจะมองพวกเขาร้องไห้อย่างข่มขื่นกันไป จนลืมไปว่าตนเองนั้นถูกโกงเงินชนะไปสองล้าน！
ทันใดนั้นก็เกิดจำขึ้นมาได้ เลยโพล่งบอกกับเย่เฉินว่า “ให้พวกเขาคืนเงินฉันมาเร็วๆเลย พวกเขาโกงเงินเอาชนะฉันไปกว่าสองล้าน！”
เย่เฉินได้ให้พวกเขาเอาเงินทั้งหมดบริจาคให้กับ project hope ไปหมดแล้ว ทั้งหมดนี้ก็เพื่อลงโทษพวกเขา ส่วนอีกแง่หนึ่งก็คือให้บทเรียนแก่แม่ยายของตัวเอง
คุณเป็นคนโลภไม่รู้จักพอไม่ใช่เหรอ？
คุณเองก็เป็นนักพนันไม่ใช่เหรอ？
คุณไม่ได้คิดว่าการเล่นไพ่นกกระจอกนี้เป็นการทำให้ตัวเองรวยรึไง？
ตอนนี้มันทำให้คุณเสียเงินสดทั้งหมดไป แล้วยังจะทำให้คุณจำได้ไปอีกนาน
เย่เฉินจึงแสร้งถามทั้งสองว่า “เงินที่พวกเธอเอาจากแม่ยายฉันไปสองล้าน ปรึกษากันหน่อยซิว่าจะเอามาคืนยังไง？”
ทั้งสองมองหน้ากันแล้วร้องไห้พร้อมกับพูดว่า “เงินทั้งหมดที่เรามีก็ได้บริจาคไปหมดแล้ว！ซึ่งมันรวมเงินที่โกงเอาชนะมาสองล้านด้วย…”
เย่เฉินหันไปมองแม่ยายและพูดอย่างช่วยไม่ได้ว่า “แม่ พวกหล่อนไม่มีเงินแล้ว”
“นายพูดว่าอะไร？！” หม่าหลันกลายเป็นบ้าขึ้นมาทันที รีบพุ่งไปใช้มือข้างหนึ่งดึงผมของเฉียนหงเย่น ส่วนอีกข้างก็ดึงผมของเหอเหลียนไว้แล้วเขย่าอย่างรุนแรงและดึงไปมา จากนั้นเอากระแทกใส่กัน
เธอด่าอย่างเจ็บแสบไปว่า “ไอพวกโง่เง่าทั้งสองคนนี่ รีบเอาเงินมาคืนฉัน！เอาเงินมาคืนฉัน！”
ผมของทั้งสองคนร่วงเป็นจำนวนมาก ทั้งสองต่างร้องด้วยความเจ็บปวด เฉียนหงเย่นร้องไห้อย่างเสียใจ “น้องสาวได้โปรดไว้ชีวิตฉันเถอะนะ เงินของเธอไปอยู่กับเหอเหลียนหมดแล้ว ฉันชนะคุณไปไม่กี่แสนเอง และฉันเอาไปบริจาคหมดแล้ว…”
หม่าหลันปล่อยผมของเฉียนหงเย่นไป แล้วใช้มือทั้งสองไปดึงหัวของเหอเหลียนแทน หล่อนทุบตีไปที่ใบหน้าของเหอเหลียนตลอดเวลา จนทำให้ใบหน้าของหล่อนในตอนนี้นั้นมีเลือดซิบ
“อีนังเหอ ถ้าวันนี้แกไม่เอาเงินมาให้ฉันล่ะก็ ฉันจะลอกหน้าแกออกมาให้หมด！ฉันจะทำลายหน้าแกให้เละเลยคอยดู！”
เหอเหลียนเจ็บปวดทรมานเป็นอย่างมากแต่ก็ไม่กล้าที่จะสู้กลับ ได้แต่ร้องไห้และอ้อนวอนว่า “น้องหม่าหลัน น้องหม่าหลันได้โปรดไว้ชีวิตพี่เถอะนะ เงินทั้งหมดที่ฉันมี ฉันก็ได้บริจาคไปให้ลูกเขยของเธอหมดแล้ว ซึ่งนั่นก็รวมเงินที่ฉันชนะเธอด้วย แล้วตอนนี้ฉันจะมีเงินที่ไหนไปคืนเธอล่ะ…”
หม่าหลันคลั่งในทันที พร้อมกับฉีกปากของเธอและด่าสาปแช่งว่า “ฉันไม่สน！แกต้องคืนเงินฉัน！จ่ายคืนฉันมาให้หมด！”
ปากของเหอเหลียนที่โดนฉีกในตอนนี้ก็มีเลือดไหลออกมา เธอร้องไห้อย่างเจ็บปวด
ตอนนี้หม่าหลันนั้นแทบจะคลั่ง เธอแค่อยากได้เงินของตนคืน เงินของทั้งครอบครัวก็อยู่ในบัญชีของเธอ ซึ่งมันได้ถูกหลอกลวงไปจากคนกลุ่มนี้
ตอนนี้เธอได้แค่บ้านคืนมา อย่างอื่นนั้นกลับไม่ได้อะไรมาเลย…
เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ เธอกลับโกรธมากขึ้น เธอถีบเหอเหลียนลงกับพื้น พร้อมกับนั่งคร่อมไปที่ตัวของเธอและตบไม่ยั้ง
เหอเหลียนได้แต่ตะโกนและดิ้นอย่างรุนแรง ในตอนนีั้้เอง ก็ได้เสียงบางอย่างในกระเป๋าเสื้อแจ็คเก็ต หม่าหลันและเหอเหลียนนั้นต่างตกตะลึง
หลังจากนั้นไม่นาน หม่าหลันก็คำรามอย่างบ้าคลั่งว่า “สร้อยข้อมือ！สร้อยของมือของแม่เฒ่า！สร้อยข้อมือหยกของแม่เฒ่า！”
เธอตะโกนอย่างบ้าคลั่งและเอื้อมมือไปที่กระเป๋าเสื้อของเหอเหลียน
หลังจากนั้นเธอก็ร้องไห้ออกมาอย่างเจ็บปวด มือถูกดึงออกอย่างรวดเร็วทำให้ปลายนิ้วนั้นเลือดไหลออกมา
ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังหยิบสร้อยข้อมือหยกชิ้นเล็ก ๆ ออกมาจากกระเป๋าเสื้อของเหอเหลียน …
หม่าหลันมองไปที่สร้อยข้อมือที่ขาด ร้องไห้โหยหวนอยู่ที่พื้น！
สร้อยข้อมือตั้งสี่ห้าล้าน！
โดนตนทำขาดเสียแล้ว！
เครื่องประดับที่มีค่าที่สุดของหยกนี้ก็คือสร้อยข้อมือ สร้อยข้อมือที่ใช้วัสดุดีแบบนี้สามารถขายได้ในราคาสี่ห้าล้านเลยทีเดียว แต่หากทำแตกหรือขาดไปแล้ว ก็จะสามารถเอาไปทำได้แค่เพียงหน้าแหวนหรือจี้เล็กๆเท่านั้น
มันไม่คุ้มกับเงินที่ได้ รวมทั้งหมดยังไม่ถึงสองแสนเลยด้วยซ้ำ…..