นี่จะไม่ให้เจ็บปวดใจได้อย่างไร?
แต่ว่า หลี่ตงหยางกลับสีหน้าไม่เปลี่ยน มองเจียงเหอซานอย่างโมโห ไม่หวาดกลัวสักเล็กน้อย “เจียงโส่วจ่าง โส่วจ่างพูดแรงเกินไปแล้ว! ฉันก็แค่คิดเพื่อประชาชนหัวเซี่ย ต่อให้เฉินโม่มีคุณงามความดีอยู่บ้าง แต่เพื่อไม่ให้ชาวหัวเซี่ยหลายร้อยล้านคนต้องทุกข์ทรมานจากสงคราม พวกเราจำเป็นต้องทำเช่นนี้!”
“ฉันหลี่ตงหยางไม่มีอะไรต้องละอายแก่ใจ!”
หลี่ตงหยางเชิดหน้าสูง ใบหน้ามีคุณธรรมสูงส่ง ถ้าหากไม่ได้เป็นเพราะเฉินโม่มีสัญญาสามปีกับตระกูลหลี่ของเขา เกรงว่ามีหลายคนเชื่อว่าผู้นำตระกูลหลี่ท่านนี้ทำเพื่อประชาชนหลายร้อยล้านคนของหัวเซี่ย ฆ่าญาติเพื่อคุณธรรม เสียสละผลประโยชน์ส่วนตัวเพื่อส่วนรวม!
เจียงเหอซานโมโหจนชี้หน้าหลี่ตงหยาง “นาย…นาย…”
แต่ว่า เจียงเหอซานพูดไม่ออกสักประโยค หลี่ตงหยางพูดเต็มปากเต็มคำว่าทำเพื่อประชาชนหัวเซี่ย เขาไม่สามารถโต้แย้งได้ เว้นแต่จะรับประกันว่าประเทศต้าเหอจะไม่เปิดสงครามกับหัวเซี่ย แบบนี้ข้ออ้างทุกอย่างของหลี่ตงหยางก็สูญเสียรากฐานทั้งหมด
แต่ว่า พวกเขาไม่สามารถติดต่อนายกรัฐมนตรีประเทศต้าเหอได้ ไม่สามารถรับรู้ความคิดของประเทศต้าเหอได้
ผู้บังคับบัญชายกมือขึ้น ช่วยเจียงเหอซานกู้หน้า “คำพูดของผู้นำตระกูลหลี่มีเหตุผล ท่านเจียงก็พูดได้ถูกต้อง เพียงแต่จะจัดการเรื่องนี้เช่นไร ฉันคิดว่าพวกเรายังจะต้องฟังความคิดของเจ้าตัวหน่อย เฉินโม่ตอนนี้กลับมาหัวเซี่ยแล้ว ตอนนี้อยู่ที่สนามบินยานจิง”
ในดวงตาของหลี่ตงหยางเกิดประกายแสงกะทันหัน เฉินโม่กลับมาเร็วขนาดนี้ เป็นเรื่องที่เขาไม่ทันคาดคิด
เพียงแต่ต่อให้เฉินโม่กลับมา เขาก็ไม่กลัว เฉินโม่ก่อความวุ่นวายที่ประเทศต้าเหอเช่นนี้ ทางการประเทศต้าเหอจะปล่อยเขาได้อย่างไร?
เพียงแค่เขากัดเรื่องนี้ไว้ไม่ยอมปล่อย เพียงแค่ประเทศต้าเหอแสดงความไม่พอใจเพียงเล็กน้อย ภายใต้ความกดดันของการรวมตัวหกตระกูลมหาอำนาจ ผู้บังคับบัญชาทำได้เพียงยินยอม
หลี่ตงหยางพยักหน้า “งั้นก็ทำตามความคิดเห็นของผู้บังคับบัญชา รอเฉินโม่กลับมาแล้วค่อยเจรจาเรื่องนี้กัน!”
ผู้บังคับบัญชาพยักหน้า พูดด้วยสีหน้าเฉยเมย “ผู้นำตระกูลหลี่ไม่ต้องใจร้อน ตอนนี้เฉินโม่กำลังรีบมาที่นี่อยู่ เชื่อว่าใช้เวลาไม่นาน เขาก็ควรจะถึงแล้ว”
ฮ่านหยาง อู่โจว คฤหาสน์ทะเลสาบกลับคืนรัง
หยวนเฮ่อวนเวียนอยู่ด้านนอกทะเลสาบกลับคืนรังอยู่นาน ในที่สุดเขาก็คิดออกวิธีหนึ่ง
“พวกนายสองสามคน ไปกับฉันหน่อย!”
“ครับ!”
เหล่าลูกศิษย์ยอดเยี่ยมของ สำนักเฟิงหยวน ตาม หยวนเฮ่อเข้าไปในค่ายอีกครั้งในทันที
ภายในคฤหาสน์ทะเลสาบกลับคืนรัง ใบหน้าไร้เทียมทานของเอียนชิงเฉิงเต็มไปด้วยความโกรธเคือง “น่ารังเกียจ นี่เป็นครั้งที่สิบแปดแล้วที่เขาเข้าค่าย ถ้าหากเป็นแบบนี้ต่อไป ไม่ช้าก็เร็วจะต้องถูกจิ้งจอกแก่ตัวนี้หาวิธีทำลายค่ายได้แน่!”
เฉินซงจื่อที่นั่งขัดสมาธิอยู่ด้านหลังขมวดคิ้ว มองดู หยวนเฮ่อที่อยู่กลางค่ายที่ลองเชิงไม่หยุด แต่ก็ไม่มีวิธีใดๆ
ค่ายคือของตาย คนคือสิ่งมีชีวิต ถึงแม้เฉินโม่สร้างค่ายที่ลึกลับไม่ธรรมดา แต่ก็ทนต่อวิธีตีค่ายแบบนี้ไม่ได้นะ?
เป็นแบบนี้ต่อไป ในไม่ช้าก็จะถูกเขาค้นพบกฎของค่าย ทำให้เขาทำลายค่ายได้
“ตอนนี้ไม่ต้องใช้ค่ายโจมตีพวกเขาชั่วคราว เพียงแค่พวกเขาทำลายค่ายไม่ได้ ก็อย่าคิดที่จะเข้าคฤหาสน์ พยายามอย่าให้พวกเขารู้ถึงค่ายกลอย่างชัดเจน” เฉินซงจื่อพูดถ่ายทอด
“อืม!” เอียนชิงเฉิงพยักหน้า และก็ไม่โจมตีค่ายกลอีกต่อไป เพียงแค่มองดูพวกเขาสำรวจค่ายกล
หยวนเฮ่อสำรวจอยู่ครู่หนึ่ง ก็ออกจากค่ายกล
หลังจากออกจากค่าย หยวนเฮ่อขมวดคิ้วอีกครั้ง
“ค่ายกลนี้ฉันกลับไปกลับมาเข้าออกเป็นสิบกว่ารอบแล้ว แต่ทุกครั้งที่เข้าไป ก็พบเจอสิ่งที่ไม่เหมือนกัน ฝีมือการจัดตั้งค่ายกลของเฉินไต้ซือยอดเยี่ยมจริงๆ ทำให้ฉันชื่นชมเป็นอย่างมาก!”
“เพียงแต่ ค่ายกลที่ซับซ้อนเพียงใด การเปลี่ยนแปลงของมันจะต้องมีจุดจบ ฉันไม่เชื่อว่าฉันจะหาวิธีทำลายค่ายกลไม่ได้!”
หยวนเฮ่อร่างบนพื้นครู่หนึ่ง จากนั้นเข้าค่ายอีกครั้ง