บทที่ 518
สีหน้าของเซียวฉางเฉียนก็ดูไม่แน่ชัด เขาเองก็สงสัยเหมือนกันว่าภรรยาของเขานั้นจะหนีไปพร้อมกับเงิน！
ยกเว้นคำอธิบายนี้ ก็ไม่มีคำอธิบายอะไรที่สามารถพูดได้อีกแล้ว!
คนสี่คน ไม่สามารถหายไปได้หรอกน่า?
ถ้าคนเหล่านั้นหายไป ก็ควรมีเบาะแสอะไรเหลืออยู่บ้างสิ？
แถมยังรวมกับเงินสิบห้าล้านของเฉียนหงเย่นอีก เขารู้สึกว่าเฉียนหงเย่นอาจจะโทษตนก็เป็นได้
เมื่อนึกถึงสิ่งนี้เขาก็กัดฟันและพูดว่า “ไม่ได้แล้ว ฉันต้องไปหาหม่าหลันและถามให้มันชัดเจนด้วยตัวเอง！”
นายหญิงใหญ่เซียวตีหลังของเซียวฉางเฉียนด้วยไม้เท้าและกล่าวอย่างโกรธๆว่า “แกรีบไปถามให้มันชัดเจน แล้วรีบพายัยน่ารังเกียจนั่นกลับมา！และถึงแม้ว่าจะหาหล่อนไม่พบ แกก็ต้องเอาเงินสิบห้าล้านนั่นกลับมาให้ได้ ถ้าหาเงินไม่เจอ แกก็ไม่ต้องกลับมา！ฉันจะคิดว่าไม่เคยให้กำเนิดลูกชายคนนี้！”
เซียวฉางเฉียนได้แต่พยักหน้าและพูดว่า “โอเคโอเคโอเค ผมจะไป！”
ทันใดนั้นนายหญิงใหญ่เซียวก็พูดว่า “ไม่ต้องรีบ！ฉันจะไปกับแกด้วย！”
เซียงฉางเฉียนทรุดตัวลงและพูดว่า “แม่ ท่านจะไปทำไม！อย่าทำให้มันวุ่ยวายเลย！”
“ฉันทำให้มันวุ่นวายกว่าเดิมงั้นเหรอ？！” นายหญิงใหญ่กล่าวอย่างโกรธๆ “แกเสียเงินไปหมดแล้ว แล้วตอนนี้ยังจะมาพูดว่าฉันจะทำให้วุ่นวายงั้นเหรอ？ ครั้งนี้ฉันจะต้องไป！ถ้าแกแก้ไข้เรื่องนี้ได้ไม่ดีล่ะก็ จากนี้ฉันจะไปอยู่บ้านของเซียงฉางควนและฉันก็จะตัดขาดความเป็นแม่ลูกกับแกซะ！”
เซียวฉางเฉียนได้ทุกข์ทรมานและไม่สามารถพูดอะไรไม่ออก ได้แต่พยักหน้า “โอเคโอเคโอเค งั้นก็ไปด้วยกันนี่แหละ！”
ทั้งสองคนต่างกังวลอย่างไม่มีใครแพ้ใคร รีบออกจากบ้านเรีกแท็กซี่และตรงไปที่บ้านของหม่าหลัน
เย่เฉินและพ่อตากำลังดูทีวีอยู่ที่โซฟา ส่วนแม่ยายหม่าหลันก็ได้แต่อยู่ในห้อง เอาผ้าห่มห่อตัวไว้และร้องไห้ ยังคงเสียใจกับเงินสดวสองล้านและสร้อยข้อมือหยกที่แตกไป
ทันใดนั้นเอง เวลานี้ที่ประตูก็มีเสียงดังโครมคราม
เย่เฉินลุกขึ้นมาเปิดประตู ก็พบกับนายหญิงใหญ่เซียวและเซียวฉางเฉียนที่มายืนอยู่หน้าประตู เขาขมวดคิ้วและถามว่า “พวกคุณมาทำอะไร？”
เมื่อนายหญิงใหญ่เซียวเห็นเยี่เฉินก็รู้สึกโกรธอย่างทนไม่ได้จึงด่าไปว่า “แกมันไอคนไร้ประโยชน์ ไสหัวไปซะ เรียกหม่าหลันออกมา！”
เย่เฉินขมวดคิ้วและพูดอย่างเย็นชาว่า “นายหญิงใหญ่ ครอบครัวเราได้ตัดขาดความสัมพันธ์กับคุณไปแล้ว ที่นี่ไม่ต้อนรับคุณ！”
“แกพูดว่าอะไรนะ？！” นายหญิงใหญ่เซียวสบถอย่างโกรธเกรี้ยวออกมาว่า “ใครให้ความกล้าแกนายกัน？ ถึงได้กล้ามาไม่เคารพฉันแบบนี้？！”
เย่เฉินพูดอย่างเย็นชาว่า “นี่คุณยังคิดว่าคุณเป็นหัวหน้าตระกูลเซียวเหมือนแต่ก่อนงั้นเหรอ？ถึงได้แต่คอยครอบงำผมไปทุกที่แบบนี้？จะบอกคุณให้ว่าที่นี่ไม่ต้อนรับ รีบกลับไปได้แล้ว！”
เมื่อพูดจบเย่เฉินก็จะปิดประตู
เซียวฉางควนเมื่อได้ยินเสียงเอะอะ ก็รีบวิ่งออกมา
เมื่อเห็นทั้งสองคน ก็อดไม่ได้ที่จะต้องขมวดคิ้วและถามว่า “พวกเธอมาทำอะไรที่นี่？”
นายหญิงใหญ่เซียวทำเสียงเหอะๆออกมา และถามด้วยท่าทีที่สง่าผ่าเผยว่า “ฉางควน！ในสายตาแกยังมีแม่คนนี้อยู่ไหม？”
เซียวฉางควนผงะและพูดว่า “คุณต้องการตัดความสัมพันธ์เองนะ คุณควรจะถามตัวเองว่า ในสายตาของคุณนั้นไม่มีลูกชายคนนี้แล้วใช่ไหมถึงจะถูก”
นายหญิงใหญ่เซียวแสดงสีหน้าที่น่าเกลียดออกมาและโพล่งออกมาว่า “ยังไงเลือดก็ข้นกว่าน้ำ ไม่ว่าจะเวลาไหนเมื่อไหร่ ฉันก็ยังเป็นแม่ของแก！”
เซียวฉางควนนั้นทุกข์เพราะนายหญิงใหญ่มาหลายปีแล้ว มันเพียงพอแล้ว เขาพูดอย่างโกรธๆออกไปว่า “ตอนที่คุณรำคาญผม คุณก็จะตัดขาดความสัมพันธ์ แต่พอมีเรื่องจะมาหา ก็เป็นแม่ผมงั้นเหรอ？ขอโทษจริงๆ แม่แบบนี้ ผมเองก็ไม่อยากได้！”
หลังจากพูดจบ เซียวฉางควนก็หันศีรษะและเดินกลับไปที่ห้อง
เย่เฉินมองไปที่นายหญิงใหญ่เซียวและเซียวฉางเฉียน พร้อมกับยิ้มเล็กน้อยและพูดว่า “พวกคุณคงได้ยินสิ่งที่พ่อตาของผมพูดแล้ว ดังนั้นเชิญกลับไปเถอะ！”