เมื่อท่าทีของราชาเทพมารหกปรารถนากลับกลายเป็นเหมือนเดิม ในเวลาเดียวกันประตูของดินแดนศักดิ์สิทธิ์ก็เปิดออก พร้อมกับมีหญิงสาวผู้หนึ่งเดินออกมาจากประตูด้วยสีหน้าฉุนเฉียว
แน่นอนว่าหญิงสาวที่เดินออกมาก็คือผู้ปกครองอาณาเขตเงาทมิฬ หรือที่คนทั่วไปเรียกกันว่าดินแดนศักดิ์สิทธิ์ หยิงหยิง!
“ในเมื่อพวกเราเคยใช้ความทรงจำร่วมกัน เจ้าควรจะรู้ดีว่าข้าคิดอะไร แต่ตอนนี้เจ้ากลับพาลูกชายตัวเหม็นของเจ้าที่เกิดกับผู้หญิงคนอื่นมาหาข้างั้นเหรอ?” หยิงหยิงพูดขึ้นด้วยสีหน้าเดือดดาล
เมื่อนางเดือดดาล พลังวิญญาณที่อยู่ในอาณาเขตเงาทมิฬก็กลายเป็นปั่นป่วนบ้าคลั่งราวกับว่าทั้งอาณาเขตกำลังจะแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ
แต่แน่นอนว่านั่นคือสถานการณ์ด้านในอาณาเขตเงาทมิฬ ไม่เกี่ยวอะไรกับสภาพแวดล้อมด้านนอก
ก่อนที่หลิงตู้ฉิงจะได้ทันตอบอะไรกลับไป หลิงเทียนหยุนก็รีบพูดขึ้นทันที “ท่านป้า ช้าก่อนอย่าเพิ่งโมโห ท่านกำลังเข้าใจผิด ข้าไม่ใช่ลูกแท้ ๆ ของท่านพ่อ ข้าเป็นเด็กกำพร้าที่ท่านพ่อเมตตารับอุปการะเท่านั้น และอันที่จริงยังมีพี่น้องคนอื่น ๆ ของข้าอีก 6 คนที่ท่านพ่อก็รับอุปการะไว้เหมือนกัน แถมพ่อของข้ายังพูดไว้อีกว่าหากข้ามาที่นี่ท่านจะต้องแก้ไขปัญหาให้ข้าอย่างแน่นอน เพราะในฐานะที่ข้าเป็นลูกของท่านพ่อมันก็เท่ากับว่าข้าเป็นลูกของท่านเหมือนกัน!”
หลิงเทียนหยุนเข้าใจแล้วว่าทำไมพ่อของเข้าถึงเคยบอกว่ามีความขัดแย้งกับผู้ปกครองของที่นี่ ที่แท้มันก็เป็นเพราะท่านป้าผู้นี้น่าจะเคยมีสัมพันธ์ลึกซึ้งกับพ่อเขาเหมือนหวงซีแน่นอน
เมื่อคิดได้เช่นนี้ เขาก็ตัดสินใจขายพ่อของเขาทันที ไม่อย่างนั้นท่านป้าผู้นี้อาจจะโมโหจนทำลายทุกอย่างที่นี่ก็เป็นได้
และอีกอย่าง ในอนาคตตัวเขาเองก็ต้องเข้าไปอยู่ในอาณาเขตเงาทมิฬ ซึ่งถ้าเขาไม่ออดอ้อนท่านป้าผู้นี้ไว้ก่อนแล้วล่ะก็ชีวิตของเขาคงต้องลำบากแน่นอน
หลิงตู้ฉิงเหลือบมองไปที่หลิงเทียนหยุน และยิ้มอย่างจนใจ เนื่องจากเรื่องราวความหลังของเขากับผู้ปกครองอาณาเขตเงาทมิฬนางนี้ไม่ได้เป็นอย่างที่ลูกชายของเขาคิด
พวกเขาไม่ได้เป็นคู่รักเก่ากัน!
ในชีวิตที่แล้วเขาได้เจอกับหยิงหยิงที่ด้านนอกอาณาเขตเงาทมิฬและได้ต่อสู้กัน
หากเป็นในอาณาเขตเงาทมิฬ ความแข็งแกร่งของนางคือไร้เทียมทานไม่มีใครสู้ได้แน่นอน แต่ถ้าหากเป็นที่ด้านนอกความแข็งแกร่งของนางจะถูกจำกัดไว้โดยขีดจำกัดของโลกเบื้องล่างแห่งนี้
ในเวลานั้นความแข็งแกร่งของเขาเองก็จัดว่าอยู่ในระดับที่ไม่ด้อยไปกว่าใครเหมือนกัน ดังนั้นทั้งเขาและนางจึงสู้กันได้อย่างสูสี
แต่แล้วเมื่อยิ่งพวกเขาสู้กัน หยิงหยิงก็เริ่มสนใจในตัวเขามากขึ้นจนมันทำให้นางใช้เคล็ดวิชาต้องห้ามเชื่อมความทรงจำของพวกเขาเข้าด้วยกันและใช้พวกมันร่วมกัน ส่งผลให้เขาเองก็รู้อดีตของนางและนางก็รู้อดีตของเขา
จากนั้นเมื่อทั้งสองต่างรู้ทุกอย่างของกันและกันหมดแล้ว ทั้งเขาและนางก็ตัดสินใจที่จะเลิกต่อสู้กัน เพราะในเมื่อพวกเขามีความทรงจำและความรู้ที่เหมือนกันมันก็เท่ากับว่าต่อให้พวกเขาจะสู้กันไปถึงไหน พวกเขาก็ไม่มีวันเอาชนะกันได้ มันไม่ต่างอะไรกับการสู้กับตัวเอง..
ต่อมาพวกเขาทั้งสองก็แยกทางกันไป ซึ่งทางด้านของเขาก็บ่มเพาะจนไปอยู่โลกเบื้องบน ส่วนนางก็กลับไปที่อาณาเขตเงาทมิฬของนาง
ดังนั้นถ้าวิเคราะห์จากเรื่องราวที่ผ่านมา ความสัมพันธ์ของพวกเขาแน่นอนว่าไม่ใช่คู่รัก แต่ก็นับไม่ได้ว่าเป็นศัตรูหรือเป็นสหายก็ยิ่งไม่ใช่เข้าไปใหญ่
ถ้าให้พูดตามหลักเหตุผลก็คือ พวกเขาคือคนสองคนที่รู้ใจกันมากที่สุดก็แค่นั้น!
และด้วยการที่นางกำเนิดมาจากพลังของสวรรค์และโลกที่ก่อตัวขึ้นในอาณาเขตเงาทมิฬ ซึ่งมีแค่สวรรค์เท่านั้นที่รู้ว่านางมีอายุเท่าไหร่ โชคชะตาของนางจึงผูกกับอาณาเขตเงาทมิฬเอาไว้โดยตรง ถ้าหากอาณาเขตเงาทมิฬไม่สูญสิ้น นางก็ไม่มีวันตาย แต่นางก็ไม่อาจไปจากที่นี่ได้นาน ๆ เหมือนกัน ดังนั้นสิ่งที่นางหวังและต้องการมากที่สุดที่นางพูดถึงก็คือการที่สักวันนางจะหลุดพ้นจากอาณาเขตเงาทมิฬ และได้ออกไปใช้ชีวิตข้างนอกตามที่นางเองต้องการ
เมื่อได้ยินคำพูดของหลิงเทียนหยุน สีหน้าของหยิงหยิงก็เปลี่ยนเป็นตกตะลึงและพูดว่า “นี่เจ้าเรียกข้าว่าอะไรนะ? ป้างั้นเหรอ? ชิ! ข้าไม่ใช่ผู้หญิงของพ่อเจ้าสักหน่อย! และข้าไม่สนใจแม้แต่น้อยว่าเจ้าจะเป็นลูกที่แท้จริงของเขาหรือว่าลูกบุญธรรม เจ้าไม่เห็นจำเป็นต้องย้ำเรื่องนี้กับข้าก็ได้! แต่…ก็เอาเถอะดู ๆ ไปแล้วเจ้าก็ดูเป็นเด็กกตัญญูดีเหมือนกัน คิด ๆ ไปแล้วเจ้าก็น่าสงสารจริง ๆ เอาล่ะ ๆ ปัญหาของเจ้าก็มีแค่เรื่องเงามายาที่เกี่ยวกับวิชาหมื่นเงามายาของข้าใช่ไหม? เดี๋ยวข้าจะช่วยเจ้าแก้ปัญหาให้เอง สำหรับข้านี่มันเรื่องเล็ก ข้าเป็นผู้ที่สร้างวิชาที่เจ้าฝึกมากับมือ ดังนั้นข้าจึงรู้ดีเกี่ยวกับวิชานี้ที่สุด!”
หลิงเทียนหยุนรีบโค้งคำนับทันที “ขอบคุณท่านป้า!”
อันที่จริง หลิงเทียนหยุนแอบเบะปากและคิดในใจ ‘นี่ท่านบอกไม่สนใจงั้นเหรอ? แล้วเมื่อกี้ท่านจะโกรธไปเพื่ออะไรกัน? แล้วพอตอนนี้หลังจากที่รู้ว่าข้าไม่ใช่ลูกที่แท้จริงของท่านพ่อ แล้วท่านกลับทำตัวใจกว้างเลยทันทีเนี่ยนะ นี่ท่านเห็นว่าข้าโง่รึไงกัน?’
เมื่อคิดได้เช่นนี้ หลิงเทียนหยุนก็วางแผนไว้ในใจว่าต่อไปนี้เขาจะพูดจาเอาอกเอาใจหยิงหยิงให้มากที่สุด
หยิงหยิงเบนสายตากลับไปมองหลิงตู้ฉิง จากนั้นนางยิ้มและพูดขึ้นว่า “ลูกของเจ้าน่าเอ็นดูดีเหมือนกันนะ! ว่าแต่เป็นเจ้าเองจริง ๆ งั้นเหรอที่สอนเขาตั้งแต่เล็กจนโต?”
แต่ก่อนที่หลิงตู้ฉิงจะได้ทันตอบอะไรกลับ หลิงเทียนหยุนรีบตอบแทนทันที “ใช่ใช่ใช่ เป็นท่านพ่อที่สอนข้ามาตั้งแต่เล็กจนโตเลยท่านป้า และที่สำคัญข้าเคยได้ยินพ่อของข้าเคยพูดว่าหลายหมื่นปีที่ผ่านมา สิ่งหนึ่งที่เขาต้องการทำให้สำเร็จก็คือการพาท่านไปอยู่กับเขาเป็นครอบครัวเดียวกัน!”
หลิงตู้ฉิงตบไปที่หลังหัวของหลิงเทียนหยุนทันที และรีบพูดขึ้นว่า “หยุดพูดไร้สาระได้แล้ว!”
ในทางกลับกัน หยิงหยิงกลับจ้องไปที่หลิงตู้ฉิงด้วยสายตาเร่าร้อน และรีบถามขึ้นทันที “นี่ลูกของเจ้าพูดจริง ๆ รึเปล่า? เจ้าตั้งใจจะพาข้าไปด้วยจริง ๆ งั้นเหรอ?”
ทางด้านของหลิงตู้ฉิง ถึงแม้ว่าเขาจะรู้สึกจนใจ แต่เขาก็ยังพยักหน้ารับและพูดว่า “ข้ารู้ว่านี่คือสิ่งที่เจ้าต้องการมาโดยตลอด และข้าก็มั่นใจว่าในอนาคตข้ามีความสามารถเพียงพอที่จะมันได้แน่ หากเจ้ายินดี ข้าก็เต็มใจที่จะพาเจ้าไปกับข้าเมื่อข้าพร้อม”
“พูดตามตรง หากไม่ใช่เพราะความทรงจำของเจ้าที่เคยแบ่งปันมาให้กับข้า ในชีวิตนี้ข้าก็คงไม่สามารถบ่มเพาะเต๋าอารมณ์ของข้าได้ราบลื่นขนาดนี้ ดังนั้นหากเจ้าไม่รังเกียจที่ข้ามีลูกและภรรยาอยู่ที่บ้านแล้ว ข้าก็ยินดีรับเจ้ามาเป็นภรรยาของข้าอีกคนและทำให้เจ้าหลุดพ้นจากพันธะของอาณาเขตเงาทมิฬรวมไปถึงโลกใบนี้ เอาล่ะ เจ้ายินดีจะตกลงไหม?”
หยิงหยิงยิ้มมุมปากและถามขึ้น “นี่เจ้าสารภาพรักกับข้างั้นเหรอ?”
หลิงตู้ฉิงยิ้มและตอบกลับ “เจ้าจะคิดแบบนั้นก็ได้เหมือนกัน!”
“เจ้านี่เปลี่ยนไปมากจริง ๆ เจ้ามีภรรยาอยู่ตั้งเยอะแยะ และตอนนี้ยังอยากจะได้ข้าไปเป็นภรรยาของเจ้าอีก เจ้านี่มันโลภมากจริง ๆ เอาเป็นว่าไว้ขอข้าเก็บเอาไปคิดก่อนก็แล้วกันว่าจะยอมเจ้าดีไหม!” หยิงหยิงพูดขึ้นด้วยสีหน้าล้อเลียน “เอ๊ะไม่ได้สิ เพื่อเป็นการป้องกันไม่ให้เจ้ากลับคำพูดของเจ้าและไม่ยอมมาหาข้า ดังนั้นจนกว่าเจ้าจะมาพาข้าไปด้วย ลูกชายของเจ้าต้องอยู่กับข้าไปก่อน เจ้าห้ามปฏิเสธข้าเรื่องนี้!”
หลิงตู้ฉิงหัวเราะ “งั้นข้าฝากเขาด้วยก็แล้วกัน!”
“ไม่ต้องห่วง ข้าจะดูแลลูกชายของเจ้าเป็นอย่างดีเลยล่ะในระหว่างที่เขาอยู่กับข้า!” เมื่อพูดจบ หยิงหยิงก็พาหลิงเทียนหยุนบินเข้าไปในอาณาเขตเงาทมิฬทันทีโดยไม่รีรออะไรอีกต่อไป
ทางด้านของหลิงตู้ฉิงเองก็ยิ้ม และมองตามคนทั้งคู่ที่ค่อย ๆ บินเข้าไปในประตูอาณาเขตเงาทมิฬ
ในเวลาเดียวกัน ราชาเทพมารหกปรารถนาก็จ้องไปที่หลิงตู้ฉิง และพูดว่า “เจ้าฆ่าผู้ชายของข้า แต่พี่สาวของข้ากลับต้องการเจ้า ในเมื่อเป็นแบบนี้ข้าจะปล่อยเจ้าไป!”
หลิงตู้ฉิงยิ้มและตอบกลับ “ถึงแม้ว่าภายนอกของเจ้าจะดูเหมือนปีศาจสวรรค์ทั่วไป แต่จริง ๆ แล้วเจ้าถูกสร้างขึ้นมา ซึ่งชีวิตของเจ้านั่นจะเอาไปเทียบกับสิ่งมีชีวิตทั่วไปไม่ได้ เอาเป็นว่าหลังจากนี้เจ้าจะขอบคุณข้าเองที่ข้าสังหารผู้ชายของเจ้าไป”
ราชาเทพมารหกปรารถนาทำหน้ามุ่ย และพูดว่า “จะให้ข้าขอบคุณเจ้าน่ะเหรอ ไม่มีวันซะหรอก!”
แต่แล้วหลังจากที่พูดจบ สีหน้าของนางก็เปลี่ยนในทันทีและหันไปมองด้านในอาณาเขตเงาทมิฬ
หลังจากเงียบไปสักพัก ราชาเทพมารหกปรารถนาจึงหันกลับมามองหลิงตู้ฉิงและพูดว่า “อืม…ดูเหมือนว่าเจ้าจะพูดถูกจริง ๆ!”
หลิงตู้ฉิงหัวเราะ จากนั้นเขาก็ค่อย ๆ เดินลงไปจากเวที
ส่วนทางด้านราชาเทพมารหกปรารถนาก็ไม่สนใจเหล่าผู้คนที่ได้รับการคัดเลือก และบินกลับไปเข้าไปในอาณาเขตเงาทมิฬและปิดประตูลง