เมืองหาง ตระกูลโม่พันปี
เผ่ามังกรที่ถูกเรียกขานว่าเป็นตระกูลพันปีเพียงตระกูลเดียว ก็คือตระกูลโม่
แม้ว่าชื่อเสียงของตระกูลโม่จะสู้หกตระกูลใหญ่ของยานจิงไม่ได้ ไม่ใช่เพราะตระกูลโม่แข็งแกร่งไม่เพียงพอ แต่เป็นเพราะหกสำนักใหญ่ในโลกบู๊โบราณ สนับสนุนอยู่เบื้องหลังหกตระกูลใหญ่ของยานจิง
ในแง่ของความแข็งแกร่ง ตระกูลโม่ไม่ได้ด้อยไปกว่าหกตระกูลใหญ่ของยานจิง
เพียงแค่คิดก็สามารถรู้ว่าตระกูลโม่นั้นทรงพลังเพียงใด
ลานของตระกูลโม่ ในห้องนั่งเล่น
หลินเจิ้นหนานและเซี่ยโหวปาลากร่างที่บาดเจ็บ ยืนอยู่ในห้องรับแขกของตระกูลโม่ ด้วยจมูกที่ช้ำและใบหน้าที่บวม
โม่เหวินเฉิง คุณท่านของตระกูลโม่ นั่งอยู่ตรงที่นั่งหลัก เขาขมวดคิ้ว แล้วมองลูกน้องสองคนของตนเองที่มีความสามารถ
“คุณท่าน คุณต้องให้ความเป็นธรรมกับพวกเรา! ตระกูลเฉินทำเกินไปแล้วจริง ๆ เพื่อเรื่องราวที่เกิดขึ้นในอดีต ตอนนี้พวกเขาเริ่มแก้แค้นตระกูลโม่แล้ว” เซี่ยโหวปากล่าวด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้น ความอัดอั้นตันใจที่เขาแสดงออกมา ใครได้เห็นก็ความอยากรู้ว่าชายชราคนนี้ได้รับความอัดอั้นตันใจมากแค่ไหน
ตาที่เกือบจะลืมไม่ขึ้นของคุณท่านโม่ ปิดลงทันที
เซี่ยโหวปาขมวดคิ้ว ไม่รู้ว่าชายชราหมายความว่าอย่างไร
สมาชิกคนอื่น ๆ ของตระกูลโม่ที่อยู่ที่นี่ ล้วนแสดงสีหน้าจริงจัง ไม่พูดอะไรสักคำ และไม่รู้ว่าพวกเขาคิดอะไรอยู่
หลังจากนั้นสักครู่ คุณท่านโม่ก็ลืมตาขึ้น แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงแหบ “เรื่องนั้นผ่านไปนานมากแล้ว แต่ตระกูลเฉินยังคงโกรธแค้นอยู่ ดูเหมือนตอนนั้นถิงถิงจะทำเกินไปจริง ๆ”
คำพูดประโยคนี้ของโม่เหวินเฉิง ทำให้เซี่ยโหวปาและหลินเจิ้นหนานมองหน้ากัน
คุณท่านโม่หมายความว่าอย่างไร?
พวกเขาสองคนไม่รู้ว่าคุณท่านโม่และคุณท่านเฉินเป็นคนรุ่นเดียวกัน เพียงแต่คุณท่านเฉินเสียชีวิตไปก่อน เพราะคุณท่านโม่ฝึกวิชาบางอย่างเสริมสร้างร่างกาย ดังนั้นจึงทำให้เขายังมีชีวิตอยู่
อย่างไรก็ตาม เมื่อคนอายุมากแล้ว มักจะคิดถึงเรื่องในอดีตได้ง่าย โดยเฉพาะตอนนั้นความสัมพันธ์ระหว่างตระกูลโม่และตระกูลเฉินนั้นแน่นแฟ้นมาก
ดังนั้น คุณท่านโม่จึงแตกต่างจากคนรุ่นใหม่ของตระกูลโม่เหล่านั้น เขารู้สึกว่าตนเองติดค้างตระกูลเฉิน
เพียงแต่คุณท่านโม่มีชีวิตอยู่มานานแล้ว และเข้าใจหลักการที่ว่าคนที่อ่อนแอย่อมตกเป็นเหยื่อของคนที่แข็งแกร่งกว่าอย่างถ่องแท้ แม้ว่าเขาจะรู้สึกผิดต่อตระกูลเฉินเล็กน้อย แต่เขาก็สนับสนุนการกระทำของคนรุ่นใหม่
ตอนนี้ตระกูลเฉินกำลังตกต่ำ คนมุ่งเดินสู่ที่สูง น้ำไหลลงสู่ที่ต่ำ มนุษย์ย่อมอยากก้าวหน้า เขาไม่สามารถให้คนที่มีพรสวรรค์อย่างถิงถิง แต่งงานกับตระกูลเฉินที่ด้อยกว่าได้
ดูเหมือนคุณท่านโม่จะระลึกถึงอดีต และกล่าวอย่างแผ่วเบา “ตอนนั้นผมจำได้ว่าเคยเตือนถิงถิงไม่ให้พูดตรงเกินไป แต่เด็กคนนั้นอายุน้อยนิสัยบุ่มบ่าม เลยไม่เชื่อฟัง ทำให้ตระกูลเฉินและตระกูลโม่ ที่คบหากันมานาน เกิดความบาดหมาง”
ในห้องโถง ทุกคนฟังอย่างเงียบ ๆ ไม่มีใครกล้าขัดจังหวะคำพูดของโม่เหวินเฉิง
“อย่างไรก็ตาม มันผ่านไปนานมากแล้ว ตอนนั้นสองตระกูลได้พูดคุยกันแล้ว แต่ตอนนี้ตระกูลเฉินคิดจะแก้แค้น ซึ่งมันมากเกินไปหน่อย” คุณท่านโม่กล่าวอย่างราบเรียบ
เมื่อได้ยินประโยคนี้ หลินเจิ้นหนานและเซี่ยโหวปารู้สึกโล่งใจ พวกเขากังวลว่าคุณท่านโม่จะคำนึงถึงมิตรภาพเก่าระหว่างตระกูลโม่และตระกูลเฉิน แล้วไม่ออกหน้าแทนพวกเขา!
โม่เหวินเฉิงมองหลินเจิ้นหนานและเซี่ยโหวปา แล้วถามว่า “เสี่ยวเฉาอยู่ที่ไหน?”
ในห้องโถง ทุกคนแสดงสีหน้าแปลก ๆ เฉาจื่อหมิงเป็นปู่แล้ว มีเพียงคุณท่านโม่เท่านั้นที่กล้าเรียกเขาว่าเสี่ยวเฉา
หลินเจิ้นหนานกล่าวเบา ๆ “คุณท่าน เฉาจื่อหมิงถูกคนของตระกูลเฉินทำร้ายจนได้รับบาดเจ็บสาหัส ตอนนี้เขานอนรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล!”
“อาการหนักขนาดนั้นเชียวเหรอ คนของตระกูลเฉินลงมือได้โหดเหี้ยมมาก!” คุณท่านโม่กล่าวด้วยความโกรธ