“เล่นตลกอะไรกันเนี่ย?” หม่าหลันกังวล และด่าว่า “นี่มันอะไรกันเนี่ย ของขวัญที่มอบให้คนอื่นแล้ว ยังอยากจะขอคืนอีก?”
เย่เฉินผายมือออก แล้วกล่าวว่า “ถึงอย่างไรก็เป็นสิ่งที่คนอื่นมอบให้ แม้ว่าเขาจะขอคืน ไม่มอบให้แล้ว พวกเราไม่สามารถทำอะไรได้? พวกเราเทียบกับพวกเขาไม่ได้!”
หม่าหลันพูดอย่างโมโหว่า “มีอย่างที่ไหน! มอบคฤหาสน์ให้ แต่ไม่มอบเฟอร์นิเจอร์ให้ เชี้ยจริง ๆ!”
เซียวฉางควนกล่าวว่า “เอาล่ะ! คุณควรจะพอใจในสิ่งที่ตนเองมีอยู่ แล้วเลิกจู้จี้จุกจิกได้แล้ว แล้วก็เอาเงินของเราออกมา พรุ่งนี้ไปซื้อเฟอร์นิเจอร์! หลังจากซื้อเฟอร์นิเจอร์แล้ว ฉันจะหาบริษัทรับย้ายบ้านในอาทิตย์หน้า!”
หม่าหลันตื่นตระหนกและกล่าวว่า “ไม่ได้! เรื่องเฟอร์นิเจอร์ถ้ายังตกลงกันไม่ได้ ก็ห้ามย้าย!”
“คุณกำลังพูดถึงอะไร?” เซียวฉางควนขมวดคิ้วและถาม “เฟอร์นิเจอร์ที่พวกเราจะใช้ พวกเราก็ต้องซื้อเอง คุณยังมีอะไรจะพูดอีก?”
“ฉัน……ฉัน……” หม่าหลันกล่าวด้วยความตื่นตระหนก “ฉันไม่ซื้อ! ถ้าคุณอยากซื้อคุณก็ไปซื้อเอง!”
เซียวฉางควนกล่าวว่า “คุณพูดเรื่องไร้สาระอะไร? ฉันจะมีเงินซื้อเฟอร์นิเจอร์ได้อย่างไร? เงินที่ใช้เลี้ยงอาหารค่ำตอนรวมรุ่นลูกเขยก็เป็นคนให้ฉัน!”
“อะไรนะ?!” หม่าหลันระเบิดอารมณ์ทันทีแล้วกล่าวว่า “เย่เฉิน นายเอาเงินสองหมื่นมาจากไหน?!”
เย่เฉินตอบว่า “เงินเก็บส่วนตัว”
“เงินเก็บส่วนตัว?” หม่าหลันกล่าวอย่างโมโหว่า “นายกินของครอบครัวเรา อาศัยอยู่กับครอบครัวเรา ใช้ของครอบครัวเรา นายยังกล้าซ่อนเงินอีก?! บอกมานายยังมีเงินเก็บส่วนตัวอีกเท่าไหร่? เอามาให้ฉันทั้งหมด!”
หม่าหลันกลายเป็นคนบ้าไปแล้ว คิดอยากจะได้เงินอย่างเดียว เมื่อได้ยินว่าเย่เฉินมีเงินเก็บส่วนตัว เธอก็กลายเป็นคนโลภทันที!
เย่เฉินกล่าวอย่างราบเรียบว่า “แม่ ผมมีเงินเก็บส่วนตัวแค่นิดหน่อย บางครั้งไปดูฮวงจุ้ย ได้เงินมาบ้าง แล้วผมก็ซื้อรถ BMW สองคันไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้ผมเหลือเงินไม่เยอะ”
หม่าหลันรีบถาม “มีเงินเท่าไหร่?”
เย่เฉินยักไหล่แล้วตอบว่า “น่าจะมีไม่ถึงหนึ่งหมื่น ประมาณแปดพัน!”
“โอนมาให้ฉัน!” หม่าหลันกล่าว “ต่อไปนายห้ามมีเงินเก็บส่วนตัวแม้แต่สักแดงเดียว!”
เซียวชูหรันไม่สามารถทนเห็นต่อไปได้อีก กล่าวอย่างเย็นชาว่า “แม่ แม่จะรังแกเย่เฉินเพื่ออะไร! เขาเก็บเงินได้นิดหน่อยมันก็ไม่ใช่เรื่องง่าย อีกอย่างรวมกันเพียงแค่นิดหน่อยเอง แม่ยังคิดอยากได้อีก แม่มีอยู่สองล้านกว่าไม่ใช่หรือ?!”
หม่าหลันใบ้กินทันทีเลย
ฉันมีเงินสองล้านกว่าที่ไหน?
ดังนั้นเธอจึงได้แต่กล่าวอย่างโมโหว่า “เอาอย่างนี้ พวกเราย้ายเฟอร์นิเจอร์เก่าในบ้านของเราใช้แก้ขัดไปก่อน!”
“อะไรน่ะ?” เซียวฉางควนตะลึงและกล่าวว่า “คุณรู้ไหมว่าคฤหาสน์ใหญ่ขนาดไหน? มี 3 ชั้นอยู่เหนือพื้นดิน และใต้ดินอีก 2 ชั้น พื้นที่รวมมากกว่า 1,000 ตารางเมตร บ้านเดิมเรามีพื้นที่ 100 กว่าตารางเมตร ถ้าย้ายเฟอร์นิเจอร์จากบ้านเก่าไป มันก็ไม่เห็นมีอะไรโดดเด่น?”
หลังจากนั้น เซียวฉางควนก็ชี้ไปที่โซฟาผ้า และกล่าวว่า “ถ้าเอาโซฟาเก่าตัวนี้ไปวางไว้ในห้องนั่งเล่นที่ใหญ่ของTomson Riviera มันเหมือนอะไร? มันไม่เหมาะสมไม่ได้สัดส่วน?”
หม่าหลันรู้สึกร้อนตัว และตอบกลับอย่างหนักแน่นว่า “คุณรู้อะไร? อย่างนี้มันประหยัดเงิน! ไม่อย่างนั้นคฤหาสน์นั้นแค่ซื้อเฟอร์นิเจอร์และเครื่องใช้ไฟฟ้าก็ต้องเงินหนึ่งล้านกว่าแล้ว! การใช้เสียเงินจำนวนมากก็เพื่อความอยากมีหน้ามีตา? คุณนี่ช่างไม่รู้จักใช้ชีวิตเลย!”
เซียวฉางควนตะลึง…….
ผมอยากมีหน้ามีตา? ผมไม่รู้จักใช้ชีวิตเลย? หม่าหลันคุณยังมีหน้ามาพูดแบบนี้กับฉันอีก?